ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΟ ΣΑΛΟΝΙ
ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΗΣ ΕΡΩΤΙΚΟΥ ΤΡΙΓΩΝΟΥ
της ΜΑΡΙΟΝ ΜΙΝΤΣΗ
Δυο γυναίκες λοιπόν, τα προαιώνια αντίζηλα θύματα, ολημερίς στη χάρη σου να διαμελίζονται! Δυο οντότητες τόσο διαφορετικές, που γίνονται όμως ίδιες, καθώς σε διεκδικούν, υποτιμώντας η μια την άλλη, μέσα από το θαύμα της αντιζηλίας!
Γιατί απορείς; Δε βλέπεις τούτο το παγόβουνο, που θεωρούσε τον έρωτά σου αγγαρεία και που άπειρες φορές σε τούτο το συζυγικό κρεββάτι, την αγκαλιά σου είχε αρνηθεί, πώς έγινε λάβα του πληγωμένου ηφαιστείου;
Αμ, η άλλη; Δεν στέρεψε το δάκρυ της, μέσα απ΄την ηδονική οδύνη της κλεμμένης ευτυχίας!
Μέχρι εδώ, τα Εύγε σου πολλά, αφού κι οι δυο σε τοποθέτησαν στο ‘’τιμητικό’’ βάθρο της υποτέλειάς τους
.Αφού όμως στην οργή των δύο γυναικών αφέθηκες, αρνούμενος να πάρεις θέση, γιατί οργίζεσαι με τον διαμελισμό σου;
‘’Πώς να χωρίσω τους δύο ρόλους;’’ με ρωτάς. ‘’Από τη μια η επίσημη, που είναι όμως της καρδιάς μου η εξόριστη κι απ΄την άλλη, του πάθους η μοιραία!’’
Αν ήξερες φίλε μου, πόσο σε ζηλεύω! Απ΄τα δεξιά, η ασφάλεια της συζυγικής σου στέγης κι απ΄αριστερά, η κολασμένη αμαρτία!
Μα και βέβαια το βλέπω, ότι κόλαση έγινε η ζωή σου, αφού καμιά τους δεν θέλεις να πικράνεις, μα ούτε και να στερηθείς.
Όχι, δεν έτυχε! Το σύστημα της προμελετημένης τακτικής σου πέτυχε.
Απρόσιτος, μυστηριώδης, πότε εδώ και πότε με το σταγονόμετρο εκεί, ώστε με την άρνηση σου, να αισθανθούν ανασφαλείς και να τρέχουν ξωπίσω σου για το αντίδωρο της αγκαλιάς σου!
Ρίχνεις τα λαχταριστά τυράκια στη γυαλισμένη φάκα , προσμένοντας πότε τα ποντικάκια θα τσιμπήσουν! Ύστερα πανευτυχής, τον όλεθρο της σαδομαζοχιστικής σου φυλακής απολαμβάνεις!
Και τότε… γιατί απορείς με την ατέρμονη τους αντοχή, καμιά να μην εγκαταλείπει τον αναξιοπρεπή αγώνα; Το ενδεχόμενο, από σένα να περιμένουν να πάρεις αντρίκια θέση, το έχεις ποτέ σκεφτεί;
Η μια, εν όνόματι του έρωτα, πότε το διαζύγιό σου θα της φέρεις, αφού χρόνια το υπόσχεσαι, χωρίς να το υλοποιείς και η άλλη στο όνομα της ληξιαρχικής πράξης γάμου, πότε απ΄το καπρίτσιο σου θα απαλλαγείς!
Με τόσες υστερίες λοιπόν κι από τα δύο αντιμαχόμενα στρατόπεδα, και συ ο ηθικός ας πούμε αυτουργός ,
να εξισορροπείς την ανισόρροπη αρμονία της ‘’ληστείας’’, απορώ πώς δεν έχεις καταρρεύσει στο ίδιο σου το ξεβρασμένο πτώμα!
Βάλε την τόλμη στο φιλί και στο βλέμμα σου τη μπέσα και βγες από τον λάκκο της ψυχής!
Είναι η τρίτη φορά που με ρωτάς. Δεν σου απαντώ, γιατί φοβάμαι ότι δε θα καταλάβεις. Αφού όμως επιμένεις, θα σου πω...
Ναι, είμαι απόλυτα πιστή εγώ, όχι όμως για χατίρι του συντρόφου μου.
Είμαι Πιστή, στην Αγάπη και στον Έρωτα, όταν χαρίζουν στην ψυχή μου, την Τιμή!
Ναι, σ΄αυτό θα συμφωνήσω. Ευτυχείς οι άνθρωποι που βρίσκουν απ΄την αρχή του βίου τους το άλλο τους μισό και δυστυχείς εκείνοι που έχουν ‘’φύγει’’ και δεν το έχουν βρει ακόμη.
Εσύ όμως γιατί ανησυχείς; Η δύση σου αστράφτει ακόμα, στο φέγγος της ανατολής!
Προς το παρόν όμως, επειδή το κόκκινο της απιστίας δεν συνάδει με το μαύρο
της πανωλεθρίας σου, χαμήλωσε λιγάκι, έχω κάτι να σου πω!
Αν ποτέ αξιωθείς της Αγάπης τη Μυσταγωγία, τότε, μόνος σου θα δεις…
Δυο καρδιές που φλέγονται, να γίνουν Μία,
το ΄΄καυσόξυλο’’ αποτελεί,
της ψυχής μας την πορνεία.......
Δυο γυναίκες λοιπόν, τα προαιώνια αντίζηλα θύματα, ολημερίς στη χάρη σου να διαμελίζονται! Δυο οντότητες τόσο διαφορετικές, που γίνονται όμως ίδιες, καθώς σε διεκδικούν, υποτιμώντας η μια την άλλη, μέσα από το θαύμα της αντιζηλίας!
Γιατί απορείς; Δε βλέπεις τούτο το παγόβουνο, που θεωρούσε τον έρωτά σου αγγαρεία και που άπειρες φορές σε τούτο το συζυγικό κρεββάτι, την αγκαλιά σου είχε αρνηθεί, πώς έγινε λάβα του πληγωμένου ηφαιστείου;
Αμ, η άλλη; Δεν στέρεψε το δάκρυ της, μέσα απ΄την ηδονική οδύνη της κλεμμένης ευτυχίας!
Μέχρι εδώ, τα Εύγε σου πολλά, αφού κι οι δυο σε τοποθέτησαν στο ‘’τιμητικό’’ βάθρο της υποτέλειάς τους
.Αφού όμως στην οργή των δύο γυναικών αφέθηκες, αρνούμενος να πάρεις θέση, γιατί οργίζεσαι με τον διαμελισμό σου;
‘’Πώς να χωρίσω τους δύο ρόλους;’’ με ρωτάς. ‘’Από τη μια η επίσημη, που είναι όμως της καρδιάς μου η εξόριστη κι απ΄την άλλη, του πάθους η μοιραία!’’
Αν ήξερες φίλε μου, πόσο σε ζηλεύω! Απ΄τα δεξιά, η ασφάλεια της συζυγικής σου στέγης κι απ΄αριστερά, η κολασμένη αμαρτία!
Μα και βέβαια το βλέπω, ότι κόλαση έγινε η ζωή σου, αφού καμιά τους δεν θέλεις να πικράνεις, μα ούτε και να στερηθείς.
Όχι, δεν έτυχε! Το σύστημα της προμελετημένης τακτικής σου πέτυχε.
Απρόσιτος, μυστηριώδης, πότε εδώ και πότε με το σταγονόμετρο εκεί, ώστε με την άρνηση σου, να αισθανθούν ανασφαλείς και να τρέχουν ξωπίσω σου για το αντίδωρο της αγκαλιάς σου!
Ρίχνεις τα λαχταριστά τυράκια στη γυαλισμένη φάκα , προσμένοντας πότε τα ποντικάκια θα τσιμπήσουν! Ύστερα πανευτυχής, τον όλεθρο της σαδομαζοχιστικής σου φυλακής απολαμβάνεις!
Και τότε… γιατί απορείς με την ατέρμονη τους αντοχή, καμιά να μην εγκαταλείπει τον αναξιοπρεπή αγώνα; Το ενδεχόμενο, από σένα να περιμένουν να πάρεις αντρίκια θέση, το έχεις ποτέ σκεφτεί;
Η μια, εν όνόματι του έρωτα, πότε το διαζύγιό σου θα της φέρεις, αφού χρόνια το υπόσχεσαι, χωρίς να το υλοποιείς και η άλλη στο όνομα της ληξιαρχικής πράξης γάμου, πότε απ΄το καπρίτσιο σου θα απαλλαγείς!
Με τόσες υστερίες λοιπόν κι από τα δύο αντιμαχόμενα στρατόπεδα, και συ ο ηθικός ας πούμε αυτουργός ,
να εξισορροπείς την ανισόρροπη αρμονία της ‘’ληστείας’’, απορώ πώς δεν έχεις καταρρεύσει στο ίδιο σου το ξεβρασμένο πτώμα!
Βάλε την τόλμη στο φιλί και στο βλέμμα σου τη μπέσα και βγες από τον λάκκο της ψυχής!
Είναι η τρίτη φορά που με ρωτάς. Δεν σου απαντώ, γιατί φοβάμαι ότι δε θα καταλάβεις. Αφού όμως επιμένεις, θα σου πω...
Ναι, είμαι απόλυτα πιστή εγώ, όχι όμως για χατίρι του συντρόφου μου.
Είμαι Πιστή, στην Αγάπη και στον Έρωτα, όταν χαρίζουν στην ψυχή μου, την Τιμή!
Ναι, σ΄αυτό θα συμφωνήσω. Ευτυχείς οι άνθρωποι που βρίσκουν απ΄την αρχή του βίου τους το άλλο τους μισό και δυστυχείς εκείνοι που έχουν ‘’φύγει’’ και δεν το έχουν βρει ακόμη.
Εσύ όμως γιατί ανησυχείς; Η δύση σου αστράφτει ακόμα, στο φέγγος της ανατολής!
Προς το παρόν όμως, επειδή το κόκκινο της απιστίας δεν συνάδει με το μαύρο
της πανωλεθρίας σου, χαμήλωσε λιγάκι, έχω κάτι να σου πω!
Αν ποτέ αξιωθείς της Αγάπης τη Μυσταγωγία, τότε, μόνος σου θα δεις…
Δυο καρδιές που φλέγονται, να γίνουν Μία,
το ΄΄καυσόξυλο’’ αποτελεί,
της ψυχής μας την πορνεία.......
facebook/Μάριον Μίντση
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου