Το απρόσωπο δράμα των προσφύγων

της ΚΑΤΕΡΙΝΑΣ ΑΝΤΩΝΙΟΥ *

Πριν μερικές βδομάδες ταξίδευα οδικώς από Ελλάδα προς Σμύρνη. Καθ οδόν για Τσανάκαλε. σταματήσαμε σε ένα βενζινάδικο. Με την άκρη του ματιού μου βλέπω από μακριά να κατεβαίνουν από ένα λόφο καμιά 30 άτομα. Δεν δίνω σημασία. `Οπως τους παρακολουθώ βλέπω έναν από τους νεαρούς να έρχεται προς το μέρος μας με το κινητό του και με σπαστά αγγλικά μας ζητάει να μιλήσουμε στο κινητό. 

Eπειδή τα τούρκικα μου είναι σε νηπιακό στάδιο και επειδή ίσως ανήκω σε μια γενιά που έμαθε να αδιαφορεί για τον διπλανό μας δεν έδωσα σημασία, απλώς κοίταξα τον νεαρό και πρόσεξα τα  περιποιημένα μαύρα μαλλιά, το ανήσυχο βλέμμα , αλλά και τη βιάση του. Τούρκος σίγουρα δεν είναι, σκέφτομαι.

Στα δευτερόλεπτα που πέρασαν, προλαβαίνω να σκανάρω όλη την παρέα. Περιποιημένοι οι περισσότεροι γυναίκες και παιδιά. Όλα δείχνουν πάνω τους ότι είναι Τούρκοι, το παρουσιαστικό τους, οι μαντίλες στις γυναίκες, όλα. Αλλά δεν είναι. Ο άντρας μου μιλάει στο τηλέφωνο και συνεννοείται, βοηθώντας τους.  Μετακινώ το αυτοκίνητο. Μια νεαρή γυναίκα πλησιάζει μετά από προτροπή του νεαρού για να της εξηγήσει ο άντρας μου το τι ειπώθηκε στο τηλέφωνο. Κρατάει ένα κοριτσάκι στο χέρι 4-5 χρονών με μια πανέμορφη κατάμαυρη αλογορούρα. Αυτή γύρω στα 30.

Παρατηρώ όλη αυτή την διαδικασία από μακριά ώσπου εμφανίζεται η αστυνομία. Ποιος τους ειδοποίησε, τι έγινε; Ολα αυτά μέσα σε μερικά λεπτά. Παίρνουν τους άντρες του γκρουπ παραπέρα και τους ρωτάνε (άραγε σε ποια γλώσσα) και ταυτόχρονα  ακούω τον άντρα μου να λέει “ η κοπέλα μιλάει ελληνικά” ποια, πως, που, γιατί;  “γεια σας, μου λέει, έρχεστε από Ελλάδα ;” Με μάτια γουρλωμένα  απαντάω “γεια σας, πως ξέρετε ελληνικά;” Η προφορά της ήταν άψογη. “Είμαι από την Συρία,  σπούδασα στην Αθήνα στο πολυτεχνείο, είμαι πολιτικός μηχανικός τώρα ήρθαμε στην Τουρκία και θέλουμε να πάμε στην Κωνσταντινούπολη”.

Σοκ!!  Η κοπέλα που έχω απέναντί μου και κρατάει ένα κοριτσάκι στο χέρι είναι Σύρια πρόσφυγας. Η κοπέλα που μιλάει αγγλικά, ελληνικά, είναι πολιτικός μηχανικός είναι πρόσφυγας πολέμου, βρίσκεται  στο πουθενά και με τον άντρα της χαμένο (μου το είπε η ίδια όταν την ρώτησα, ¨δεν ξέρω¨ μου απάντησε) . Η κοπέλα που έχω μπροστά μου σπούδασε στην Αθήνα, γύρισε στην πατρίδα της έκανε την δουλειά της,την οικογένεια της και σήμερα βρίσκεται με ένα παιδί στο χέρι να ψάχνει πως θα πάνε όλοι μαζί στην Κωνσταντινούπολη. Η κοπέλα που έχω μπροστά μου, είχε μια ζωή σαν την δική μου και τώρα....

Όλα έγιναν γρήγορα, πολύ γρήγορα. Αυτοί έφυγαν να βρούνε την τύχη τους και εμείς να συνεχίσουμε την ζωή μας. Μόνον που πλέον η εικόνα της δεν μπορεί να μου φύγει από το μυαλό, το παιδί κολλημένο πάνω της, το χαμόγελο της στο άκουσμα της Ελλάδας (οι αναμνήσεις της μάλλον ήταν καλές). Πρόσφυγας πολέμου, χαμένη ζωή, χαμένη γενιά, χαμένα όνειρα, χαμένο αύριο...

*Η Κατερίνα Αντωνίου είναι πολίτης του κόσμου
http://ritsmascorner.eu/το-απρόσωπο-δράμα-των-προσφύγων