Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΠΕΡΙ ΔΡΑΧΜΗΣ ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΟΤΙ ΠΟΝΑΕΙ ΠΟΛΥ

Ταραχή στην κυβέρνηση, και ειδικά στο υπουργείο Οικονομικών, προκάλεσε ένα άρθρο, πριν από τρία χρόνια, του νέου επικεφαλής του Συμβούλιου Οικονομικών Εμπειρογνωμόνων (ΣΟΕ), καθηγητή Χριστόδουλου Στεφανάδη. Ο κ. Στεφανάδης στο άρθρο εκείνο στην Καθημερινή ανέφερε ως ενδεχόμενη λύση τη νομισματική υποτίμηση με συντεταγμένη επιστροφή στη δραχμή. Η αναφορά αυτή προκάλεσε δυσφορία στο Μαξίμου, ωστόσο, αργότερα  το υπουργείο Οικονομικών κάλυψε τον κ. Στεφανάδη. Ο ίδιος μάλιστα προέβη και σε δήλωση - απάντηση στα όσα του καταλογίζουν αναιρόντας - κατά πάγια τακτική όλων όσων αναλαμβάνουν υπεύθυνη θέση τελευταία - ότι ναι μεν τα είχε γράψει πλην όμως οι συνθήκες τότε ήταν διαφορετικές ενώ τώρα υπάρχουν οι οικονομικές επιτυχίες (!!!!!??????) της μνημονιακής συγκυβέρνησης που διαφοροποιούν την κατάσταση.

Όμως ας δούμε τί έλεγε τότε ο κ. Στεφανάδης και ας δούμε τι υφίσταται σήμερα σχετικά με τα όσα έγραφε τότε...

Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΠΕΡΙ ΔΡΑΧΜΗΣ ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΟΤΙ ΠΟΝΑΕΙ ΠΟΛΥ

Γράφει ο Χρήστος Ιωάννου   

Ντόρος έγινε με αφορμή την αρθρογραφία του Χριστόδουλου Στεφανάδη, ο οποίος αποτελεί τον νέο πρόεδρο του Συμβουλίου Οικονομικών Εμπειρογνωμόνων (ΣΟΕ), αντικαθιστώντας τον Πάνο Τσακλόγλου. Κάθε πρόεδρος του ΣΟΕ αποτελεί το alter ego  του υπουργού Οικονομικών, αφού τον εκπροσωπεί (είναι αναπληρωτής του) στο Eurogroup και το Ecofin (συμβούλιο υπουργών Οικονομικών της ευρωζώνης και της E.Ε. αντίστοιχα).

Ο κ. Στεφανάδης δημοσίευσε άρθρα τον χειμώνα του 2011, όταν η Ελλάδα βρισκόταν σε δυσχερή θέση και μπροστά σε αδιέξοδο, περιγράφοντας τα πιθανά ενδεχόμενα για το μέλλον της χώρας. Μεταξύ αυτών ανέφερε και το ενδεχόμενο επιστροφής στη δραχμή.

Ο κ. Στεφανάδης, όπως κάθε οικονομολόγος που σέβεται τον εαυτό του, ουσιαστικά έγραψε το αυτονόητο, αυτό που υποστήριζαν σχεδόν μαζικά κυρίως οι Αγγλοσάξονες οικονομολόγοι: ότι η εσωτερική υποτίμηση, όπως τη θέλουν το ΔΝΤ και το Βερολίνο, θα οδηγήσει σε πρωτοφανή ύφεση και δεν πρόκειται ποτέ η χώρα να ανακάμψει λόγω του ότι το δημόσιο χρέος δεν μπορεί με αυτόν τον τρόπο να μειωθεί.

Ο κ. Στεφανάδης επισήμαινε στα άρθρα του, που δημοσίευσε στην «Καθημερινή», ότι ναι μεν η εσωτερική υποτίμηση είναι μία λύση, η οποία όμως μπορεί να δημιουργήσει κοινωνική έκρηξη και μεγάλη ανεργία, εάν οι «φίλοι οι Ευρωπαίοι και η κυβέρνηση» δεν καταφέρουν να βρουν τρόπους να κάνουν την εσωτερική υποτίμηση λιγότερο επώδυνη, διαφορετικά το αδιέξοδο θα αρθεί με επιστροφή σε δικό μας νόμισμα.

Δυστυχώς ακόμα και σήμερα αρκετοί οπαδοί του ευρώ δεν έχουν πειστεί 100% ότι το κοινό νόμισμα κάνει το ίδιο καλό στη Γερμανία και την Ελλάδα. Ούτε ότι είναι ένα νόμισμα που ταυτίζει τα συμφέροντα όλων των χωρών της ευρωζώνης. Η διαφορά συμφερόντων είναι τρομακτική. Κι έγινε έντονα διακριτή όταν ξέσπασε η κρίση, η οποία ωφέλησε τα μέγιστα τη Γερμανία.

Αν θέλουμε λοιπόν να έχουμε κοινό νόμισμα και να μην έχουμε το δικαίωμα διορθώσεων στην οικονομική πολιτική μας μέσω νομισματικών εξισορροπήσεων, τότε ας αποκτήσουμε τουλάχιστον ίδιο κόστος δανεισμού και ας ανακτήσουμε την εθνική κυριαρχία σε θέματα αξιοποίησης των περιουσιακών στοιχείων μας και της ιδιαίτερης -στον χάρτη- θέσης μας. Αν, για παράδειγμα, θέλουμε να κάνουμε συμφωνία με τους Κινέζους για τα λιμάνια και είναι επωφελής, ας την κάνουμε.

Όχι να μας θέτει η Ευρωπαϊκή Ένωση θέματα ανταγωνισμού. Στη χώρα μας δεν τηρούνται βασικές αρχές του ανταγωνισμού στην καθημερινότητα και ουδείς κάνει κάτι. Σε τόσο σοβαρά εθνικά θέματα δεν μπορεί να μας λένε η Ε.Ε., οι γραφειοκράτες και οι λομπίστες των Βρυξελλών, που εξυπηρετούν δικά τους συμφέροντα, τι να κάνουμε.

Επίσης, όταν η χώρα μου είναι πλούσια σε κοιτάσματα λιγνίτη, δεν θα με υποχρεώσει η Ε.Ε. να προμηθεύομαι το πιο καθαρό φυσικό αέριο για να χρηματοδοτώ οικονομίες άλλων χωρών και τους μεσάζοντες.

Συνεπώς, ας μας αφήσουν να εφαρμόσουμε μια εθνική πολιτική με ίδιους όρους δανεισμού και μετά ας ασχοληθούμε με το νόμισμα.

Τα μέλη των προηγούμενων ελληνικών κυβερνήσεων έγιναν δούλοι των Γερμανών και των συμφερόντων τους. Ήταν όλοι τους αποτυχημένοι πολιτικοί ή «τεχνοκράτες του συστήματος» (δηλαδή ζούσαν από δημόσιο χρήμα και όχι από ιδιωτικό), είχαν χάσει λεφτά και έκαναν πολλές γκάφες κατά του κοινωνικού και του δημόσιου συμφέροντος. Γι' αυτό στο τέλος έκαναν ό,τι ήθελε η γερμανική κυβέρνηση, ευελπιστώντας ότι θα τους βρει δουλειά, όπως κι έγινε με κάποιους.

Όλοι έχουν πειστεί ότι η κρίση στην Ευρώπη ωφέλησε τις ισχυρότερες χώρες μέσω της μεταφοράς κεφαλαίων σε αυτές και της μείωσης των αποδόσεων δανεισμού. Σήμερα η Γερμανία δανείζεται στη δεκαετία με απόδοση λίγο μεγαλύτερη της μονάδας, όταν η Ελλάδα κάνει απόπειρες να βγει στις αγορές με αποδόσεις 4,95%. Αυτό τα λέει όλα..

κυριακάτικη δημοκρατία