Τ. Κατσιμάρδος : Η ιδεολογία «του τέλους...»

Η μεν κυβέρνηση αντιπαρέρχεται ως μη γενόμενη τη δήλωση του κεντρικού Ευρωπαίου τραπεζίτη περί νέου «προγράμματος» στην Ελλάδα. Επιμένει εκκωφαντικά για το τέλος του μνημονίου. Η δε αντιπολίτευση διακηρύσσει ότι αποκαλύπτεται το κυβερνητικό παραμύθι για το τέλος του μνημονίου.

Στο πλαίσιο της πολιτικής διαπάλης και ιδιαίτερα σε οριακές καταστάσεις, όπως η σημερινή, κάθε επικοινωνιακή σύγκρουση έχει τη λογική της. Παίρνει, όμως, ανόητες διαστάσεις όταν προϋποθέτει την άγνοια και τη συλλογική αμνησία. Τότε προκαλεί και έχει ακριβώς τα αντίθετα από τα επιδιωκόμενα αποτελέσματα.

Ποιος στοιχειωδώς ενημερωμένος πολίτης αγνοεί σήμερα ότι το μνημόνιο τυπικά υφίσταται μέχρι το 2016; Για την ακρίβεια, έπειτα από 18 πλήρεις μήνες, όταν ολοκληρώνεται το «πρόγραμμα» χρηματοδότησης από το ΔΝΤ. Συνεχίζεται κανονικότατα και όσο, τουλάχιστον, δεν έχει ζητήσει η ελληνική κυβέρνηση τη διακοπή του...

Ποιος ενημερωμένος Ελληνας ή και Ευρωπαίος δεν έχει ακούσει ή διαβάσει ότι για τις χώρες που βρέθηκαν υπό μνημονιακό καθεστώς, επιβάλλεται δρακόντεια επιτήρηση μέχρι ν΄ αποπληρώσει το χρέος της σε ποσοστό 75%; Πρακτικά και στα καθ΄ ημάς αυτό σημαίνει μόνιμη και σταθερή επιτήρηση σε κάθε προβλεπτό μέλλον. Αυτό είναι το θεσμικό καθεστώς της Ευρωζώνης...

Αν αναφέρονται όλα αυτά τα (ξεχασμένα) αυτονόητα δεν είναι μόνο για να καταδειχθεί η σκιαμαχία για το τέλος ή την επιβεβαίωση του μη τέλους των μνημονίων, με αφορμή τις δηλώσεις Ντράγκι. Ούτε για ν΄ επισημανθεί ότι οι ίδιοι εκείνοι, που θεωρούσαν «σωτήριες» τις μνημονιακές συμφωνίες, τώρα εμφανίζονται να «σκίζουν» μία - μία τις σελίδες τους για να σωθούν οι ίδιοι. Ούτε πολύ περισσότερο για ν' αποκαλυφθεί η κυβερνητική προπαγάνδα και οι φορείς της, που εκλαμβάνουν εκείνους στους οποίους απευθύνονται ως πολιτικά αθύρματα.

Καταγράφονται για να αναδειχθεί μια διαδικασία, που εντάσσεται σ' ευρύτερα πλαίσια. Η κατασκευή και καλλιέργεια ψευδών κοινωνικών αναπαραστάσεων και εικονικών πραγματικοτήτων. Αυτή που εκφράζεται στον ελληνικό μικρόκοσμο με το «τέλος της λιτότητας» και σ΄ ένα πολύ γενικότερο ιδεολογικο-πολιτικό επίπεδο με «το τέλος της (του)...». Ακούμε για «τέλος» σε όλα! Αν εξαιρέσουμε, βεβαίως, την παντοκρατορία των αγορών και των φορέων του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου.

Φαινομενικά άσχετα και ασύνδετα μεταξύ τους από «το τέλος των ιδεολογιών» και το «τέλος της ιστορίας» ως το «τέλος του κοινωνικού κράτους» και τ΄ άλλα πολλά μεγαλύτερα ή επιμέρους «τέλη» έχουν μια συνάφεια στις προεκτάσεις τους. Ολα προέρχονται από την ίδια μήτρα. Τη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποιημένη ελίτ και τους δορυφόρους της.

http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=28326&subid=2&pubid=64073966