ΘΥΜΑ… ΠΟΣΟ ΑΘΩΟ;

ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΟ ΣΑΛΟΝΙ

ΘΥΜΑ… ΠΟΣΟ ΑΘΩΟ;

Της ΜΑΡΙΟΝ ΜΙΝΤΣΗ

Αμάν διαμαρτυρόμενο θύμα, πάλι στην κλάψα έστησες το μοιρολόι; Απηύδησα πια, τα ίδια ολημερίς να αναμοχλεύεις και την θλίψη σου ν΄αναμασάς.

Κι εγώ τι φταίω; Προξενήτρα της δυστυχίας σου έχεις καταντήσει, με το έτσι θέλω να της βρίσκεις συντροφιά.
Τα αυτιά του θύτη σου καλή μου, τα έχουν ακούσει αυτά που του προσάπτεις;
Εμ ,τότε; Αν δεν σταθείς ενώπιος ενωπίω με τον εξολοθρευτή σου και με τόλμη να τον πυροβολήσεις λεκτικά, σε ξένα τύμπανα, άδικα ψάχνεις να βρεις την γιατρειά.

Αλήθεια, αυτή η υστεροβουλία της ένοχης σιωπής σου, σε τι ελπίζει; Ότι στις φλόγες των δακρύων σου, θα αυτοπυρποληθεί αυτό το τέρας, για να σου φέρει πίσω της ψυχής τα δανεικά;
Α, ναι! Τώρα την δειλία, την βαπτίσαμε ανωτερότητα; Ξέρεις πόσοι ‘’ανώτεροι’’ βρίσκονται φυλακισμένοι στης κατάθλιψης τα κάγκελα, γιατί ο φόβος έθαψε την δικαίωση που καρτερούσαν;

Τόλμα επιτέλους να γίνεις ανυπότακτη και να σταθείς μπροστά του εχθρικά. Ως πότε θα πετάς το δίκιο σου, στ΄αζήτητα της τρομοκρατημένης οντότητάς σου;
Και πάψε πια με την βολική σου καραμέλα, ολημερίς να κλαψουρίζεις:
-Μα όλα τα κτήνη, πάντοτε σε μένα;
-Και βέβαια σε σένα. Εσύ τους προσελκύεις. Μέσα απ΄την φοβισμένη ανασφάλειά σου, η σφραγίδα του θύματος, έχει χαραχτεί στο μέτωπό σου. Η ανεπαρκής αυτοπεποίθησή σου, μαγνητίζει τους θύτες σου, να περιμένουν στην ουρά.

Βάλε στην ΤΟΛΜΗ σου φτερά, να ευνουχιστεί ο ΦΟΒΟΣ απ΄ την ρίζα!

Τρέχα λοιπόν, προτού η ταπεινωτική στιγμή σε τιμωρήσει, όχι γι΄ αυτά που ψέλλισες, αλλά για κείνα που εσιώπησες.

Αυτό το ξέρω πολύ καλά. Όλοι οι αχρείοι, νοιώθουν τόσο τιποτένιοι, που μέσα απ΄ την ασημαντότητά τους, υψώνουν απειλητική φωνή, να σε τρομοκρατήσουν, και να βυθίσουν το θάρρος σου στην κρυψώνα της φυγοπονίας.

Α, να! Πάνω στην ώρα. Να΄τος με τσαμπουκά μπροστά, ‘’αθώος ο κατηγορούμενος’’ αφού ποτέ κανείς δεν τόλμησε να του ‘’τινάξει’’ στον αέρα τα αδίστακτα μυαλά.
Τι είναι; Συγγενής; Μα γιατί δεν μου το λες να καταλάβω!

Την Οικογένεια πολλοί Αγάπησαν, το φίδι της φαμίλιας, ποτέ κανείς.

Όρμα λοιπόν και μην λιποτακτείς. Σε μετωπική μονομαχία, δείξ΄του την ματωμένη μάχαιρα που σου βύθισε μέσα στην ψυχή.
Ασφαλώς και ο δήμιός σου τ΄ αγνοεί. Αυτός έμεινε αλώβητος, αφού η δική σου θλίψη αυτοκτόνησε στις λίμνες των ματιών σου.
Όχι, να τον νικήσεις, μην ελπίζεις. Είναι αήττητοι, όσοι έχουν κάνει κόμμα με τον σατανά. Ο μεγάλος Νικητής όμως θα είσαι Εσύ, ένας άνθρωπος Ελεύθερος, αποκομμένος από τον ομφάλιο λώρο της φοβίας.

Κι ύστερα, συγχώρεσέ τον σιωπηλά, βγάζοντας την κραυγή της απελευθέρωσής σου Δυνατά:
-Αυτά ‘’είχε’’ στην ψυχή του να μου δώσει, αυτά μου έδωσε. Πώς μπορούσε να βγάλει θησαυρό, από άδειο κουμπαρά;
Αν πάλι αρνηθείς ν΄απαλλαγείς απ΄την μνησικακία, τότε θα σημαίνει, ότι εσύ επέλεξες τις αλυσίδες της θυματοποίησής σου, εσαεί να προσκυνάς.

Και σαν στα στερνά σου νιώσεις,
ότι αθώο θύμα δεν υπάρχει,
τότε, διπλά θα ματωθείς
απ΄της Αυτοταπείνωσης
την αγιάτρευτη πληγή, εκτός…

Εκτός, αν εγκαίρως θυμηθείς
Ότι ‘’η τέχνη της λησμονιάς’’
Και της συγχώρεσης το αντίδωρο,
χαρίζει την δύναμη στον άνθρωπο
για την Αυτοθεραπεία της Καρδιάς!!!

Πίνακας: Εύα Πελεκίδου

facebook/Μάριον Μίντση