Πρώτα οι «180», μετά το νέο Μνημόνιο
Του ΜΕΝΕΛΑΟΥ ΓΚΙΒΑΛΟΥ Αναπληρωτή καθηγητή Πολιτικής Επιστήμης του Πανεπιστημίου Αθηνών
Προφανή
απόδειξη του γεγονότος ότι η συγκυβέρνηση ΝΔ - ΠΑΣΟΚ έχει εξαντλήσει το
όριο της πολιτικής της επιβίωσης αποτελεί η αδυναμία της να ελέγξει τις
εξελίξεις και να σχεδιάσει στοιχειωδώς -έστω και σε βάθος ολίγων
εβδομάδων- την πορεία της και τις επιλογές της.
Στη «θηλιά του Μνημονίου», την οποία η ίδια κατασκεύασε, βρίσκεται η συγκυβέρνηση. Η «μυθοποιηθείσα» έξοδος από το Μνημόνιο γίνεται τώρα ψήφιση νέου Μνημονίου με «εναλλακτική προοπτική» τη συνέχιση του ισχύοντος Μνημονίου για έναν ακόμα χρόνο. Η συζήτηση για το χρέος -άλλο ένα θύμα της «διαπραγμάτευσης»- ξεχάσθηκε στα συρτάρια, ενώ οι περίφημες «ελαφρύνσεις» μετατράπηκαν αστραπιαίως σε νέα δημοσιονομικά μέτρα, σε νέες μειώσεις μισθών και συντάξεων, σε μαζικές απολύσεις (στον δημόσιο και τον ιδιωτικό τομέα), σε πλήρη αφανισμό των κοινωνικών παροχών, όσων ακόμη έχουν απομείνει…
Ποιο ήταν το πολιτικό «σχέδιο επιβίωσης» της συγκυβέρνησης πριν από λίγες μόλις εβδομάδες; Με τη συνήθη αμετροέπεια και ελαφρότητα που διακρίνει το «επιτελείο» της συγκυβέρνησης, οι κυβερνητικοί εταίροι υπολόγιζαν σε μια «ευπαρουσίαστη» συμφωνία με την «τρόικα», την οποία θα εμφάνιζαν στη Βουλή ως πολιτική βάση και προϋπόθεση της εξόδου από τα Μνημόνια… Η ψήφιση του προϋπολογισμού και του νέου -πολιτικά πιο «εύπεπτου»- Μνημονίου θα μπορούσε, σύμφωνα με τους υπολογισμούς αυτούς, να διαμορφώσει ένα κλίμα «σταθερότητας και προοπτικής» ώστε μέσα στο κλίμα αυτό να «αλιευθούν» -με όλους τους γνωστούς τρόπους και μεθοδεύσεις- οι περιπόθητοι ψήφοι για την εκλογή του νέου Προέδρου της Δημοκρατίας… Ούτε γάτα ούτε ζημιά…
Όλοι αυτοί οι επιπόλαιοι και ευτελείς -και έωλοι στην ίδια τους τη βάση- σχεδιασμοί τινάχθηκαν στον αέρα… Οι δανειστές και η «τρόικα» όχι μόνο δεν «διευκόλυναν» τη συγκυβέρνηση αλλά, πέραν των σκληρών μέτρων, τη «φόρτωσαν» επιπλέον με ένα δημοσιονομικό έλλειμμα της τάξεως των 2,5 - 3,5 δισ. ευρώ…
Για τους δανειστές, την «τρόικα» και τη γερμανική ελίτ θα ήταν ευχής έργον να υπογράψει η «ξεγραμμένη» από αυτούς συγκυβέρνηση Σαμαρά - Βενιζέλου ένα νέο αυστηρό Μνημόνιο, που θα δέσμευε μια επόμενη κυβέρνηση υπό τον ΣΥΡΙΖΑ. Γι' αυτό και πιέζουν έντονα ώστε μια κυβέρνηση, που έτσι κι αλλιώς δεν έχει προοπτική επιβίωσης, να υπογράψει λίγο πριν από την πτώση της τα νέα «μνημονιακά δεσμά»…
Ο πανικός και η απόγνωση των συγκυβερνώντων είναι κατάδηλος και εύλογος… Βρίσκονται κυριολεκτικά ξεκρέμαστοι και θα πρέπει μόνοι τους να βρουν τρόπο να επιβιώσουν…
Γι' αυτό και τώρα σκέπτονται να «αντιστρέψουν» τον «σχεδιασμό» τους… Να «τρενάρουν» δηλαδή την ψήφιση του νέου Μνημονίου και των νέων μέτρων και να προτάξουν τις διαδικασίες για την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας.
Η ψήφιση των νέων μέτρων και του νέου Μνημονίου από την κυβερνητική πλειοψηφία είναι επισφαλής και αβέβαια. Ακόμη και η διαρροή ενός ή δύο ψήφων από τους βουλευτές της συγκυβέρνησης θα επέτεινε το κλίμα του πανικού, θα ενίσχυε το αίσθημα του επερχόμενου τέλους και θα καθιστούσε ακόμα πιο αβέβαιη και απίθανη την επίτευξη του μαγικού αριθμού των 180.
Στη «θηλιά του Μνημονίου», την οποία η ίδια κατασκεύασε, βρίσκεται η συγκυβέρνηση. Η «μυθοποιηθείσα» έξοδος από το Μνημόνιο γίνεται τώρα ψήφιση νέου Μνημονίου με «εναλλακτική προοπτική» τη συνέχιση του ισχύοντος Μνημονίου για έναν ακόμα χρόνο. Η συζήτηση για το χρέος -άλλο ένα θύμα της «διαπραγμάτευσης»- ξεχάσθηκε στα συρτάρια, ενώ οι περίφημες «ελαφρύνσεις» μετατράπηκαν αστραπιαίως σε νέα δημοσιονομικά μέτρα, σε νέες μειώσεις μισθών και συντάξεων, σε μαζικές απολύσεις (στον δημόσιο και τον ιδιωτικό τομέα), σε πλήρη αφανισμό των κοινωνικών παροχών, όσων ακόμη έχουν απομείνει…
Ποιο ήταν το πολιτικό «σχέδιο επιβίωσης» της συγκυβέρνησης πριν από λίγες μόλις εβδομάδες; Με τη συνήθη αμετροέπεια και ελαφρότητα που διακρίνει το «επιτελείο» της συγκυβέρνησης, οι κυβερνητικοί εταίροι υπολόγιζαν σε μια «ευπαρουσίαστη» συμφωνία με την «τρόικα», την οποία θα εμφάνιζαν στη Βουλή ως πολιτική βάση και προϋπόθεση της εξόδου από τα Μνημόνια… Η ψήφιση του προϋπολογισμού και του νέου -πολιτικά πιο «εύπεπτου»- Μνημονίου θα μπορούσε, σύμφωνα με τους υπολογισμούς αυτούς, να διαμορφώσει ένα κλίμα «σταθερότητας και προοπτικής» ώστε μέσα στο κλίμα αυτό να «αλιευθούν» -με όλους τους γνωστούς τρόπους και μεθοδεύσεις- οι περιπόθητοι ψήφοι για την εκλογή του νέου Προέδρου της Δημοκρατίας… Ούτε γάτα ούτε ζημιά…
Όλοι αυτοί οι επιπόλαιοι και ευτελείς -και έωλοι στην ίδια τους τη βάση- σχεδιασμοί τινάχθηκαν στον αέρα… Οι δανειστές και η «τρόικα» όχι μόνο δεν «διευκόλυναν» τη συγκυβέρνηση αλλά, πέραν των σκληρών μέτρων, τη «φόρτωσαν» επιπλέον με ένα δημοσιονομικό έλλειμμα της τάξεως των 2,5 - 3,5 δισ. ευρώ…
Για τους δανειστές, την «τρόικα» και τη γερμανική ελίτ θα ήταν ευχής έργον να υπογράψει η «ξεγραμμένη» από αυτούς συγκυβέρνηση Σαμαρά - Βενιζέλου ένα νέο αυστηρό Μνημόνιο, που θα δέσμευε μια επόμενη κυβέρνηση υπό τον ΣΥΡΙΖΑ. Γι' αυτό και πιέζουν έντονα ώστε μια κυβέρνηση, που έτσι κι αλλιώς δεν έχει προοπτική επιβίωσης, να υπογράψει λίγο πριν από την πτώση της τα νέα «μνημονιακά δεσμά»…
Ο πανικός και η απόγνωση των συγκυβερνώντων είναι κατάδηλος και εύλογος… Βρίσκονται κυριολεκτικά ξεκρέμαστοι και θα πρέπει μόνοι τους να βρουν τρόπο να επιβιώσουν…
Γι' αυτό και τώρα σκέπτονται να «αντιστρέψουν» τον «σχεδιασμό» τους… Να «τρενάρουν» δηλαδή την ψήφιση του νέου Μνημονίου και των νέων μέτρων και να προτάξουν τις διαδικασίες για την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας.
Η ψήφιση των νέων μέτρων και του νέου Μνημονίου από την κυβερνητική πλειοψηφία είναι επισφαλής και αβέβαια. Ακόμη και η διαρροή ενός ή δύο ψήφων από τους βουλευτές της συγκυβέρνησης θα επέτεινε το κλίμα του πανικού, θα ενίσχυε το αίσθημα του επερχόμενου τέλους και θα καθιστούσε ακόμα πιο αβέβαιη και απίθανη την επίτευξη του μαγικού αριθμού των 180.
Πρώτα ο πολιτικός εκβιασμός
Γι' αυτό, σύμφωνα με τις τελευταίες
εκτιμήσεις του επιτελείου της συγκυβέρνησης, θα πρέπει ΝΑ ΠΡΟΗΓΗΘΕΙ Ο
ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΕΚΒΙΑΣΜΟΣ, ώστε εάν επιτευχθεί η συγκέντρωση των 180 ψήφων,
αυτή να αποτελέσει και την πολιτική βάση για την ψήφιση του νέου
Μνημονίου. Εάν ψηφίσουν οι κυβερνητικοί βουλευτές και κάποιοι άλλοι
«πρόθυμοι» την επιβίωση του σημερινού κυβερνητικού σχήματος, με πρόσχημα
-κατ' ουσίαν- την εκλογή Προέδρου Δημοκρατίας, τότε είναι πολύ δύσκολο
έως αδύνατο να μη δεχθούν το νέο Μνημόνιο και τα νέα επαχθή μέτρα… Το
σκεπτικό είναι, συνεπώς, να προηγηθεί η πολιτική χειραγώγηση της
οικονομικής χειραγώγησης του σώματος των βουλευτών.
Γι' αυτό και η όποια προσχηματική, στην ουσία της, «συζήτηση» της συγκυβέρνησης με την «τρόικα» έχει εγκαταλειφτεί και έχουν γίνει πλήρως αποδεκτές οι επιλογές των δανειστών μας.
Το κέντρο βάρους, συνεπώς, των επιλογών της συγκυβέρνησης πέφτει αποκλειστικά στην επιχείρηση συγκέντρωσης, με κάθε τρόπο, των 180 ψήφων για την πολιτική της επιβίωση.
Η προσπάθεια άλλωστε αυτή έχει ξεκινήσει εδώ και πολλούς μήνες, όπως φαίνεται από συγκεκριμένες καταγγελίες που προέρχονται από τον χώρο των ΑΝΕΛ, αφού η διάλυση του κόμματος αυτού και η διαρπαγή της ψήφου βουλευτών του αποτελεί κεντρικό στόχο της ακροδεξιάς ηγετικής ομάδας της ΝΔ. Όσο για τους ανεξάρτητους βουλευτές, αυτοί έχουν μετατραπεί σε ατομικά θηράματα - στόχους του επιτελείου της συγκυβέρνησης… Κι όπως φαίνεται, η εξαγορά ψήφων και συνειδήσεων που προωθείται και μεθοδεύεται ίσως υπερβεί, σε ορισμένες πτυχές της, ακόμα και τα πιο ακραία «πρότυπα» των Ιουλιανών του 1965…
Όμως ο «πολιτικός θάνατος» της συγκυβέρνησης είναι αναπόφευκτος… Ενώ η συγκυβέρνηση σχεδιάζει επί χάρτου την επιβίωσή της, ταυτόχρονα διαλύεται και αποσυντίθεται στο εσωτερικό της… Είναι προφανές ότι η οργανική σύνδεση και ενσωμάτωση του σημερινού ΠΑΣΟΚ στην ακροδεξιά-νεοφιλελεύθερη στρατηγική της ΝΔ το οδηγεί αναπότρεπτα στο ιστορικό του τέλος. Γι' αυτό και απόλυτο όρο πολιτικής επιβίωσης μιας ομάδας στελεχών του ΠΑΣΟΚ αποτελεί η διαφοροποίηση και η ρήξη με τη σημερινή ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, αλλά και η συμπόρευση με τη ΝΔ… Η «δυναμική επανεμφάνιση» του Γ. Παπανδρέου επιταχύνει τις εξελίξεις αυτές και στην πράξη επικυρώνει και οριστικοποιεί το ιστορικό αδιέξοδο του σημερινού κομματικού μορφώματος, που κάποτε, ως ΠΑΣΟΚ, ασκούσε την πολιτική ηγεμονία.
Γι' αυτό και η όποια προσχηματική, στην ουσία της, «συζήτηση» της συγκυβέρνησης με την «τρόικα» έχει εγκαταλειφτεί και έχουν γίνει πλήρως αποδεκτές οι επιλογές των δανειστών μας.
Το κέντρο βάρους, συνεπώς, των επιλογών της συγκυβέρνησης πέφτει αποκλειστικά στην επιχείρηση συγκέντρωσης, με κάθε τρόπο, των 180 ψήφων για την πολιτική της επιβίωση.
Η προσπάθεια άλλωστε αυτή έχει ξεκινήσει εδώ και πολλούς μήνες, όπως φαίνεται από συγκεκριμένες καταγγελίες που προέρχονται από τον χώρο των ΑΝΕΛ, αφού η διάλυση του κόμματος αυτού και η διαρπαγή της ψήφου βουλευτών του αποτελεί κεντρικό στόχο της ακροδεξιάς ηγετικής ομάδας της ΝΔ. Όσο για τους ανεξάρτητους βουλευτές, αυτοί έχουν μετατραπεί σε ατομικά θηράματα - στόχους του επιτελείου της συγκυβέρνησης… Κι όπως φαίνεται, η εξαγορά ψήφων και συνειδήσεων που προωθείται και μεθοδεύεται ίσως υπερβεί, σε ορισμένες πτυχές της, ακόμα και τα πιο ακραία «πρότυπα» των Ιουλιανών του 1965…
Όμως ο «πολιτικός θάνατος» της συγκυβέρνησης είναι αναπόφευκτος… Ενώ η συγκυβέρνηση σχεδιάζει επί χάρτου την επιβίωσή της, ταυτόχρονα διαλύεται και αποσυντίθεται στο εσωτερικό της… Είναι προφανές ότι η οργανική σύνδεση και ενσωμάτωση του σημερινού ΠΑΣΟΚ στην ακροδεξιά-νεοφιλελεύθερη στρατηγική της ΝΔ το οδηγεί αναπότρεπτα στο ιστορικό του τέλος. Γι' αυτό και απόλυτο όρο πολιτικής επιβίωσης μιας ομάδας στελεχών του ΠΑΣΟΚ αποτελεί η διαφοροποίηση και η ρήξη με τη σημερινή ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, αλλά και η συμπόρευση με τη ΝΔ… Η «δυναμική επανεμφάνιση» του Γ. Παπανδρέου επιταχύνει τις εξελίξεις αυτές και στην πράξη επικυρώνει και οριστικοποιεί το ιστορικό αδιέξοδο του σημερινού κομματικού μορφώματος, που κάποτε, ως ΠΑΣΟΚ, ασκούσε την πολιτική ηγεμονία.
Κανένα τέχνασμα, κανένας εκβιασμός, κανένα πρόσχημα δεν μπορεί να
διατηρήσει στην εξουσία μια κυβερνητική σύμπραξη που έχει χάσει την
εμπιστοσύνη της μεγάλης κοινωνικής πλειοψηφίας και που ακόμα και στον
ρόλο του πολιτικού υποχείριου και του εντολοδόχου κρίνεται άχρηστη και
επιζήμια ακόμα και από αυτούς που τη στηρίζουν.
Το ζήτημα της «ομαλής αλλαγής», δηλαδή της επέλευσης μιας νέας κυβερνητικής εξουσίας που θα εκφράζει μια νέα συγκροτημένη πολιτικοκοινωνική συμμαχία μέσα σε συνθήκες ομαλότητας, καθίσταται μείζον γιατί το σημερινό καθεστώς, το σημερινό πλέγμα συμφερόντων και τα κομματικά του υποχείρια επιδιώκουν τη σύγκρουση, την πόλωση και το εμφυλιοπολεμικό κλίμα.
Η μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία θα πρέπει να αντιμετωπίσει με ψυχραιμία και αποφασιστικότητα τις όποιες μεθοδεύσεις και προκλήσεις, τους όποιους εκβιασμούς. Γιατί δεν πρέπει, στην πτώση τους, οι σημερινοί συγκυβερνώντες να δημιουργήσουν και άλλες καταστροφές πέραν των όσων έχουν επιφέρει μέχρι σήμερα σε βάρος της χώρας και του ελληνικού λαού.
Το ζήτημα της «ομαλής αλλαγής», δηλαδή της επέλευσης μιας νέας κυβερνητικής εξουσίας που θα εκφράζει μια νέα συγκροτημένη πολιτικοκοινωνική συμμαχία μέσα σε συνθήκες ομαλότητας, καθίσταται μείζον γιατί το σημερινό καθεστώς, το σημερινό πλέγμα συμφερόντων και τα κομματικά του υποχείρια επιδιώκουν τη σύγκρουση, την πόλωση και το εμφυλιοπολεμικό κλίμα.
Η μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία θα πρέπει να αντιμετωπίσει με ψυχραιμία και αποφασιστικότητα τις όποιες μεθοδεύσεις και προκλήσεις, τους όποιους εκβιασμούς. Γιατί δεν πρέπει, στην πτώση τους, οι σημερινοί συγκυβερνώντες να δημιουργήσουν και άλλες καταστροφές πέραν των όσων έχουν επιφέρει μέχρι σήμερα σε βάρος της χώρας και του ελληνικού λαού.
"ΤΟ ΠΑΡΟΝ"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου