Τρίτη 30 Δεκεμβρίου 2014

Χρυσούλα Λουλοπούλου : Ο τυχερούλης


Ο Τυχερούλης



Τελείωνα το Δημοτικό, θυμάμαι, όταν κυκλοφόρησαν οι Τυχερούληδες, κάτι μικροσκοπικά τρισχαριτωμένα κουκλάκια. Στη γιορτή μου, τα Χριστούγεννα, μου έφεραν έναν πορτοκαλί κι εγώ τον αγαπούσα τόσο, που δεν μου έκανε καρδιά να τον αφήσω απ'τα χέρια μου. Μεγαλώνοντας, άρχισα ν'αγαπάω άλλα πράγματα κι ο Τυχερούλης παροπλίστηκε σ'ένα συρτάρι.
Όταν έφτασα σε ηλικία που τα παιχνίδια μας αποκτούν μεγαλύτερη συναισθηματική αξία από τότε που ήμασταν παιδιά, τον αναζήτησα, μα δεν τον βρήκα. Πόνεσα. Το κουκλάκι αυτό σήμαινε για μένα το πέρασμα στην εφηβεία, θύμιζε γονείς, μύριζε σπίτι πατρικό, θύμιζε νύχτες αγκαλιά με το ράδιο ν'ακούω κρυφά πειρατικό σταθμό, θύμιζε εναγώνια ξενύχτια με διάβασμα, ατέλειωτες κουβέντες σιγανές με φιλενάδες που μιλούσαν για τα πρώτα καρδιοχτύπια.
Πριν λίγες μέρες ανακάλυψα εδώ ένα κατάστημα που πουλά και στέλνει αντίκες."Λες;" σκέφτηκα. Και ναι, είχε αυτό που με λαχτάρα ζητούσα!
Νάτος λοιπόν, ο Τυχερούλης μου που ήρθε σήμερα, στο ίδιο χρώμα με κείνον τον παλιό, με τα ίδια ματάκια, να με κοιτά τρυφερά και να μου παίρνει την ψυχή.
Αυτή τη φορά δεν θα τον χάσω ποτέ. Τώρα τον χρειάζομαι περισσότερο, τώρα που τα όνειρά μου παραμένουν ακμαία, μα τα περιθώρια στένεψαν πολύ. Ελπίζω να μου φέρει την τύχη που από παιδί περιμένω...

Χρυσούλα



Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου