Τ. Κατσιμάρδος : Ολιγαρχική νοοτροπία

 

Ολιγαρχική νοοτροπία

 

Σε ένα από τα βασικά κυβερνητικά επιχειρήματα έχει αναδειχθεί ο «εκβιασμός» του ΣΥΡΙΖΑ για πρόωρες εκλογές. Υποτίθεται ότι επέβαλε την προσφυγή στις κάλπες, μη συναινώντας στην εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας. Παρακάμπτοντας το ιστορικό της ανάδειξης ΠτΔ, το οποίο κάθε άλλο παρά συνηγορεί υπέρ των λεγόμενων συναινετικών λύσεων, το «επιχείρημα» αποκαλύπτει την αντιθεσμική ταυτότητα των κατασκευαστών του. Μια καθ' όλα αντισυνταγματική νοοτροπία, όταν οι κοινοβουλευτικές διαδικασίες και οι συνταγματικές ερμηνείες δεν «βολεύουν». Εκτός των άλλων επειδή μια από τις λίγες «κομβικές» περιπτώσεις τήρησης του γράμματος και του πνεύματος του Συντάγματος και των κοινοβουλευτικών κανονισμών καταγγέλλεται ως «εκτροπή»!

Τούτο το βαθιά αντικοινοβουλευτικό επιχείρημα είναι διάτρητο. Προϋποθέτει ότι η πλειονότητα δεν επιθυμούσε εκλογές. Πώς προκύπτει αυτό; Από δημοσκοπήσεις, όπου εμφανίζεται ποσοστό της τάξης του 50 με 60% να εναντιώνεται. Ας δεχθούμε ότι, πράγματι, αυτή ήταν η πλειοψηφική τάση και δεν προκύπτει το σχετικό ποσοστό στις μετρήσεις από το περιβάλλον, τον τρόπο, τη σειρά κ.ο.κ. της σχετικής ερώτησης. Ομως, από όλους τους άλλους κρίσιμους δείκτες, στις ίδιες δημοσκοπήσεις, προβάλλει μεγαλοπρεπώς η συντριπτική καταδίκη της κυβερνητικής πολιτικής. Ενα βροντερό ΟΧΙ. Το «μαύρισμα» τόσο της ΝΔ όσο του ΠΑΣΟΚ και όλων των φορέων της καταστροφικής λιτότητας και του ακρωτηριασμού του κοινωνικού κράτους.

Αν, λοιπόν, οι δημοσκοπήσεις, που επικαλούνται για να θεμελιώσουν τον «εκβιασμό» και την «εκτροπή», ήταν οι δημοκρατικοί οδοδείκτες και τα κριτήρια πολιτικού πολιτισμού, η συγκυβέρνηση όφειλε να παραδώσει πάραυτα την άσκηση εξουσίας. Επειδή, η ίδια συνιστά τον ορισμό της «εκτροπής» και του «εκβιασμού». Μόνο η στάση της απέναντι στις εκλογές, τις οποίες προσπάθησε με νύχια και με δόντια να ματαιώσει σε πρώτο στάδιο και τώρα εξισώσει με τη χρεοκοπία, είναι επαρκής λόγος για να τεθεί εκποδών.

Προσθέτοντας στην αντιεκλογική αντίληψη και τη συνακόλουθη πρακτική, την πολυεπίπεδη περιφρόνηση, την απαξίωση και τον ευτελισμό, επί τρία χρόνια, του Κοινοβουλίου, η συγκυβέρνηση αναδεικνύεται, ίσως, στο πιο αντικοινοβουλευτικό όχημα της μεταπολίτευσης. Στο όνομα μιας δήθεν οικονομικής σωτηρίας, που ισοδυναμεί, εκ των αποτελεσμάτων, με τη συσσώρευση ερειπίων επί ερειπίων.

Η άκρατη κινδυνολογία, η εκστρατεία του φόβου και της αχαλίνωτης τρομοκράτησης των ψηφοφόρων, ενδεχομένως, θα ήταν δυνατόν ν΄ αποτελέσουν σανίδα σωτηρίας. Δυστυχώς, γι' αυτήν, εκτός από τη φτωχοποίηση του λαού, φαίνεται ότι οι περισσότεροι θεωρούν, πλέον, ότι υπάρχουν ζωτικοί δημοκρατικοί και κοινωνικοί λόγοι για ν' απαλλαγεί επιτέλους η χώρα από τις πολιτικές της.

http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=28326&subid=2&pubid=64118407