Μια φορά κι έναν καιρό

Μια φορά κι έναν καιρό

Μια φορά κι έναν καιρό

Σε ένα Ευρωπαϊκό δάσος κυκλοφορούσε ελεύθερο και δυνατό ένα λιοντάρι.

Το 'λέγαν Γερμανούλη..Υπήρχαν κι άλλα ζώα στο δάσος. Όλα όμως τρέμανε τον Γερμανούλη. Γρύλιζε κι αυτά πάγωναν απ τον φόβο τους.

Όλα τα ζώα. Ο Ισπανούλης, ο Γαλλούλης, ο Πορτογαλούλης και όλα τα γνωστά δεκαεννιά η δεκαοκτώ ζώα. Δεν τα μέτρησα ακριβώς.

Περνούσε ο Γερμανούλης και έσκυβαν το κεφάλι. Δεν θέλανε απ το φόβο τους να του πάνε κόντρα.

Κάποτε και ενώ όλα τα ζώα στο γρύλισμα του λιονταριού είχαν σκορπίσει από φόβο, βρέθηκε ακριβώς πάνω στη μύτη του λιονταριού ένα μικρό ποντικάκι. Τόσο μικρό και ασήμαντο που ο Γερμανούλης ούτε το είχε προσέξει ποτέ.

Το ποντικάκι είχε μπει κυριολεκτικά στο ρουθούνι του Γερμανούλη

Τα άλλα ζώα παρακολουθούσαν την σκηνή έντρομα

-Θα το κατασπαράξει είπε ο Γαλλούλης

-Θα το συντρίψει είπε ο Ισπανούλης

-Δεν θα βρει ο παππάς κόκαλο να θάψει είπε ο Φιλανδούλης.

Στη μύτη όμως του λιονταριού εξελίσσονται σκηνές απείρου κάλους.

-ΓΙΑΤΙ μου χώνεσαι στη μύτη.;;;; ρωτά απειλητικά ο Γερμανούλης

-Μη με φας καλό μου λιοντάρι. Δεν σε παρακαλώ. Απλώς σου λέω να σκαφθείς λογικά. Σκέψου ότι κάποτε μπορεί να σου φανώ χρήσιμο εγώ το μικρό γαλάζιο ασήμαντο ποντικάκι.

Ο Γερμανούλης χαμογέλασε. Αυτο το ποντίκι έχει μεγάλο θράσος, σκέφτηκε ο Γερμανούλης

-Άκου να μου φανεί χρήσιμο. Πως ένα μικρό ποντικάκι μπορεί να φανεί χρήσιμο σε ένα μεγάλο υπερήφανο και θαρραλέο λιοντάρι;;;;;;;;;;;;;;;

Όταν μάλιστα αυτό το λιοντάρι το λένε ΓΕΡΜΑΝΟΥΛΗ;;;;;;;;;

Και όσο έκανε αυτή τη σκέψη το ποντικάκι πήδηξε απ τη μύτη του και χάθηκε στο δάσος.

Πέρασε καιρός.

Ο Βασιλιάς με την κουστωδία του γύριζε από κυνήγι.

Όλοι ήταν ικανοποιημένοι. Μόλις είχαν πιάσει ένα περήφανο λιοντάρι που τώρα δεν γρύλιζε βλέποντας την κατάντια του και βλέποντας ότι τόχαν δέσει χειροπόδαρα. Και τότε ένα μικρό ποντικάκι έκανε την εμφάνιση του.

Ναι, ναι ήταν αυτό το μικρό ασήμαντο ποντικάκι

Ο Γερμανούλης το γνώρισε. Το ποντικάκι δεν μίλησε. Δεν μπορούσε άλλωστε μια που το στόμα του ήταν απασχολημένο καθώς τα κοφτερά μικρά δοντάκια του ροκάνιζαν τα χοντρά σχοινιά που είχαν δέσει χειροπόδαρα τον Γερμανούλη.

Όταν ο ποντικούλης τέλειωσε τη δουλειά του το λιοντάρι ήταν ελεύθερο.

Ο ποντικούλης τότε γύρισε και είπε στο λιοντάρι.

-ΠΟΤΕ ΜΗΝ ΥΠΟΤΙΜΑΣ ΚΑΠΟΙΟΝ ΟΣΟ ΜΙΚΡΟΣ ΚΑΙ ΑΣΗΜΑΝΤΟΣ ΚΙ ΑΝ ΕΙΝΑΙ..ΚΑΠΟΤΕ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΣΟΥ ΦΑΝΕΙ ΧΡΗΣΙΜΟΣ.............

Θεοφάνης Γραικιώτης

Facebook/Theofanis Graikiotis