Η Ανάσταση δεν απέχει πολύ από τον Γολγοθά...

Η Ανάσταση δεν απέχει πολύ από τον Γολγοθά...

Αρκεί να πιστεύεις -ως άτομο, ως λαός και ως χώρα- στις δυνάμεις σου, να παλεύεις ακόμη κι αν χάνεις μάχες, να μην απογοητεύεσαι, αλλά να συνεχίζεις, και τότε όλα μπορείς να τα καταφέρεις...

Μέρες που όλοι ποθούμε είναι η Μεγάλη Εβδομάδα... Για να τις ζήσεις πραγματικά σε όλο το βάθος τους, να κάνεις κτήμα σου το νόημά τους, να φθάσεις μέχρι τον σταυρό για αυτό που πιστεύεις ότι είναι σωστό και δίκαιο, να μην εγκαταλείψεις τον αγώνα, να συνεχίσεις να παλεύεις μέχρι την ύστατη ώρα, ακόμη και όταν όλοι σού λένε: «Παραδώσου, θα χάσεις ό,τι σου έχει απομείνει, Ανάσταση μην περιμένεις»...

Κι όμως, οι περισσότεροι πέσανε έξω... Δεν είναι ότι η Ιστορία είναι γεμάτη από αποδείξεις... Το διδάσκει, το εκπέμπει, η Μεγάλη Εβδομάδα... Τα ίδια τα γεγονότα. Σε κάθε φάση της ατομικής ζωής αλλά και στην πορεία κάθε χώρας.

Τίποτε δεν είναι δεδομένο. Και κανείς δεν θα σου χαρίσει τίποτα... Θα το κερδίσεις μόνο αν σηκώσεις τα μανίκια, αν δεν σε φοβίζουν τα δύσκολα. Ό,τι έχεις σήμερα, αύριο μπορεί να σου το έχουν πάρει αν δεν φροντίσεις να το προστατέψεις. Αν δεν δείξεις στον απέναντι ότι δεν θα υποταχθείς στον Άννα και στον Καϊάφα. Ότι δεν πρόκειται να λιποψυχήσεις αντικρίζοντας τον Γολγοθά... Ότι θα επιμείνεις στον δρόμο που έχεις χαράξει... Έστω κι αν χρειασθεί να λοξοδρομήσεις και να κάνεις κάποια χιλιόμετρα παραπάνω, ο τελικός στόχος θα παραμείνει ο ίδιος.

Ενδεχομένως κάποιοι από αυτούς που θα διαβάσουν τούτες τις αράδες να πουν ότι όλα αυτά είναι θεωρία, οράματα που υπάρχουν μόνο στη σφαίρα της φαντασίας... Να συμφωνήσουμε μαζί τους ότι η άποψή τους έχει βάση. Να τη δεχθούμε. Και μετά, τι; Ό,τι πει το αφεντικό; Αυτό, δηλαδή, που ζούμε εδώ και έξι χρόνια ως χώρα και ως λαός; Μα η μεγάλη πλειοψηφία έδειξε στις εκλογές ότι ο Γολγοθάς δεν αντέχεται και άρχισε να επαναστατεί ενεργοποιώντας δυνάμεις που ανακάλυψε ότι διαθέτει, αν και δεν πίστευε ότι τις είχε, πέφτοντας στην παγίδα της μοιρολατρίας. Και αναζητεί τώρα τον άλλον δρόμο, που οδηγεί στην Ανάσταση. Ακόμη κι αν δεν είναι εύκολος. Έστω κι αν χρειαστούν κι άλλα δάκρυα και πόνος. Αυτό σημειώναμε από τη στήλη αυτή πριν από τρεις Κυριακές, ότι υπάρχει κι άλλος δρόμος.

Σε αυτήν την πορεία έχει μπει η Ελλάδα, ο λαός της, με την απόφαση του πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα να πάει, χωρίς την... άδεια του γερμανικού ιερατείου, στη Ρωσία του Πούτιν. Ήταν μια θετική εξέλιξη, που έδειξε ότι η Ελλάδα δεν είναι απομονωμένη στη διεθνή σκηνή. Ήταν μια κίνηση προς τη σωστή κατεύθυνση, αυτήν που εξυπηρετεί τα εθνικά συμφέροντα. Στεναχώρησε, βέβαια, το «αφεντικό» της ΕΕ, αλλά να μην ξεχνάει ότι έξι χρόνια τώρα ζούμε το μαρτύριο του αργού θανάτου.

Απ' όσα συζήτησαν οι δύο ηγέτες στην κατ' ιδίαν συνάντησή τους, από τα οποία δεν διέρρευσε τίποτε, αλλά και με βάση το κλίμα, μπορούμε να πούμε ότι σύντομα θα κάνει Ανάσταση και η πατρίδα μας και ο λαός της. Χωρίς να ξεχνούμε, όμως, ότι ο Γολγοθάς δεν έφυγε από μπροστά μας και οι... εταίροι μας δεν θα καταθέσουν εύκολα τα όπλα...

ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ…

ΤΟΥ MΑΚΗ ΚΟΥΡΗ

ΤΟ ΠΑΡΟΝ