Μιχαήλ Στυλιανού : Ρέκβιεμ για ένα Όνειρο Χειμερινής Νυκτός

Ρέκβιεμ για ένα Όνειρο Χειμερινής Νυκτός

Ή το προπατορικό νόσημα του ΣΥΡΙΖΑ

του Μιχαήλ Στυλιανού

Τα περιθώρια των ψευδών ελπίδων έκλεισαν πλέον. Η αλήθεια -οσοδήποτε φτειασιδωμένη με γλωσσικές ακροβασίες- προβάλλει γυμνή. Από τη φανταχτερή επαναστατική στολή εκστρατείας της Θεσσαλονίκης και των μετεκλογικών διακηρύξεων της Αθήνας δεν απομένουν πλέον παρά τα εσώρουχα και οι παντούφλες.

Από τη διαγραφή του χρέους, το σχίσιμο των Μνημονίων και την επιστροφή των αρπαγέντων (εθνικού πλούτου, κοινωνικών δικαιωμάτων και εισοδημάτων), είμαστε στον «έντιμο συμβιβασμό» (με 70-30 μεταξύ των συμβαλλομένων!). Αλλά και το «70-30» του κ. Βαρουφάκη εμφανίζεται, τώρα, υπερεκτιμημένο σε σχέση με την «πρόταση Γιούνκερ», που και αυτή (εσώρουχα και παντούφλες) αμφισβητείται ως καταχρηστικά γενναιόδωρη από τους Γερμανούς...

Και βρισκόμαστε μόνο στο πρώτο τετράμηνο των διαπραγματεύσεων, προτάσεων και προφορικών συμφωνιών μεταξύ εταίρων. Εταίρων που ο μεν ένας είναι συντριπτικά χρεωμένος και συμβατικά αναγκασμένος να δανείζεται εσαεί για να πληρώσει μισθούς και συντάξεις, οι δε άλλοι είναι δανειστές και «θεσμοί», ασύδοτοι και ελεύθεροι να αλλάζουν διαπραγματευτικές θέσεις, να αθετούν προφορικές υποσχέσεις, να προπαγανδίζουν ψευδείς εντυπώσεις, να χειρίζονται μέγγενη χρηματοπιστωτικού στραγγαλισμού και να διατυπώνουν τελεσίγραφα.

Για την άμεση διάψευση παρεξηγήσεων, πρόθεση αυτού του κειμένου δεν είναι η πολεμική, αλλά το ξεκαθάρισμα σκέψεων και πραγμάτων. Άθικτος από κομματικό στραβισμό, ο γράφων πιστεύει και επιχαίρει για το ότι, σε πείσμα σφαλμάτων, προχειροτήτων και του προπατορικού νοσήματος, (όσο και μιας λυσσώδους και αδίστακτης υπονόμευσης), η κυβέρνηση αυτή (ΣΥΡΙΖΑ - Ανεξάρτητοι Έλληνες) έχει ήδη κερδίσει τρεις αδιαμφισβήτητους τίτλους:

Πρώτον, καθάρισε τη μορφή της Ελλάδος και την ψυχή των πολιτών από την πληγή του σιδηρόφρακτου, ασπιδοφόρου και κτηνώδους αυταρχισμού. Κλούβες, ρόπαλα και ασφυξιογόνα έπαψαν να χρησιμεύουν ως τείχος προστασίας ασύδοτων και μισητών «λαϊκών εκπροσώπων» και αποσύρθηκαν στους στρατώνες.

Δεύτερον, έστειλε να διαπραγματευτούν στις Βρυξέλλες και στο Βερολίνο εκπροσώπους με ανάστημα, αυτοπεποίθηση, λόγο και πνευματικό εξοπλισμό, που ξάφνιασαν και «ξύνισαν» τους «εταίρους», με την αλλαγή από χοντρούς και ξενόγλωσσα δυσλεξικούς και κομπλεξικούς λεβαντίνους ή σκυφτούς σερβιτόρους πιτσαρίας, τους όποιους ήταν συνηθισμένοι να διατάσσουν. Και αυτή η εικόνα, που μεταδόθηκε στην οικουμένη, έφερε εδώ πίσω ζείδωρο βάλσαμο εθνικής ανακούφισης. Εκεί, βέβαια, όπλισε το πείσμα και τη μοχθηρία.

Τρίτον, με την έγνοια στοργής στις Ένοπλες Δυνάμεις και τις εμψυχωτικές περιοδείες του υπουργού Αμύνης στις ακριτικές περιοχές, με την ελευθέρωση του καγκελοδέσμιου Άγνωστου Στρατιώτη και το αγκάλιασμα στρατού και λαού στον εορτασμό της εθνικής επετείου, έκανε να δονηθούν πατριωτικές χορδές και να αποπλυθεί κάπως η λέξη «πατρίδα» από το στίγμα της χρήσης της ως απορρυπαντικού για την κατάλυση του Συντάγματος και τη δήωση της εθνικής περιουσίας.

Σ' αυτά τα αναμφισβήτητα -αλλά ανατρέψιμα- δεδομένα θα πρέπει να προστεθεί η έναρξη μιας κάποιας εφαρμογής της εξαγγελίας για φορολογική δικαιοσύνη, με την είσπραξη 1,8 εκατ. ευρώ από μέλος της οικονομικο-εκδοτικής ολιγαρχίας, αλλά και η βαλλόμενη πρωτοβουλία της προέδρου της Βουλής για τη σύσταση και τις εργασίες της Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου του Χρέους.

Αυτά στη θετική πλευρά του ισολογισμού του τετραμήνου.

Στην αρνητική πλευρά -στο κενό αγωνιώδους αναμονής ξένων αποφάσεων και χρημάτων- δεσπόζουν το ολέθριο (ως λέγεται από τους σεβαστούς καθηγητές Γιανναρά και Κοντογιώργη) νομοθέτημα για την παιδεία, που μαζί με το συνεχιζόμενο ξεπούλημα της εθνικής περιουσίας, κατά παραβίαση των προεκλογικών δεσμεύσεων, ανατινάσσουν εκ των προτέρων τις βάσεις κάθε μελλοντικής αναπτυξιακής προσπάθειας, ανόρθωσης και επιβίωσης του αφανιζόμενου έθνους.

Η ανίκητη «Λογική του κατήφορου...»

Η κατολίσθηση στον κατήφορο της απώλειας δεν πρόκειται -εκτός απίθανου θαύματος- να τερματισθεί, ανεξαρτήτως αν θα επιτευχθεί συμφωνία μεθαύριο ή τον Ιούνιο και εάν αυτή θα είναι μεταβατική ή «οριστική» και δεσμευτική (για την Ελλάδα), επειδή θα διατηρεί τη χώρα στην παγίδα της εξάρτησης από την ελεγχόμενη στρόφιγγα της χρηματοδότησης και τις «αξιολογήσεις» από τους «εταίρους» και τους «θεσμούς» που αυτοί διαφεντεύουν, δηλαδή σε καθεστώς αποικίας χρέους.

Αυτή η μοίρα της νέας κυβέρνησης και της χώρας φύτρωσε σε δύο συγκλίνουσες ρίζες. Από τη μια στο προπατορικό αμάρτημα του ΣΥΡΙΖΑ, που είναι η ευρωλαγνεία των ευρωκομουνιστών και ο αμετανόητος φενακισμός τους με τον «αγώνα για μια Ευρώπη των λαών». Από την άλλη, στην ψυχολογική υποδούλωση της λαϊκής πλειοψηφίας στην ειδωλολατρία του ταμπού-ευρώ και στον εξορκισμό κάθε αμφισβήτησης του ως αίρεσης καταδικαστέας στο μαρτύριο της πυράς.

Όμως το ευρώ έχει πια περίτρανα αποδειχθεί στην πενταετία ως η μέγγενη της ελληνικής σύνθλιψης. Ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ αποδείχθηκε ανεπίδεκτος μαθήσεως σ' αυτή την εμπειρία εθνικού στραγγαλισμού και κατά συνέπεια ανέτοιμος να ανοίξει τα μάτια και της λαϊκής πλειοψηφίας στο βασικό όργανο παγίδευσης της και βιάστηκε να αναλάβει την εξουσία προτού οι ψηφοφόροι διδαχθούν τουλάχιστον από το μαρτύριο τους, υπολογίζοντας πως οι «εταίροι» θα προτιμήσουν αυτόν από το φάσμα της Χρυσής Αυγής και της αναρχίας.

Η μετάνοια, αν υπάρχει, για το προπατορικό αμάρτημα της ευρωλαγνείας δεν συνεπιφέρει τη λύτρωση ούτε για τον ΣΥΡΙΖΑ ούτε για την Ελλάδα. Και αυτό γιατί η κυβέρνηση είναι παραλυτικά δέσμια, στο δε εσωτερικό με τη σχιζοφρενική λαϊκή εντολή να ανατρέψει Μνημόνια, ξεπούλημα, υφαρπαγή κοινωνικών δικαιωμάτων και επονείδιστο χρέος, αλλά -προς θεού!- παραμένοντας στο ευρώ, στο δε εξωτερικό, με την ανοχή να διαπραγματεύεται, αλλά με τον λαιμό στη θηλιά του ευρώ, στο οποίο και η ίδια εξακολουθεί να ομνύει. Τυφλώττουσα πάντα στην κραυγαλέα πλέον πραγματικότητα ότι το ευρώ ισούται με απώλεια και των υπολειμμάτων κυριαρχίας που απέμεναν από τις συνθήκες της Ευρωπαϊκής Ένωσης και επομένως εξ υπαρχής ακύρωση της έντιμης διαπραγμάτευσης.

Σε μια «Ενωμένη Ευρώπη», σπαρασσόμενη για τα ποσοστά ναυαγών λαθρομεταναστών που κάθε ισχυρή χώρα συγκατατίθεται να ανεχθεί, αντί της συμφωνημένης αναλογίας, στην πορεία με το ευρώ, είναι αναπόφευκτη για το έθνος η κατάληξη σε θάνατο τοξικομανούς.

Το μοιραίο θα επέλθει σε δόσεις και με παυσίπονα φιλανθρωπίας, με τη λεηλασία του εθνικού επίγειου και ορυκτού πλούτου και των δημιουργικών εγκεφάλων, την επιδείνωση της δημογραφικής κατάρρευσης -με τη μετανάστευση, τις εκτρώσεις, την κατάλυση της κοινωνικής προστασίας και την συντόμευση του ορίου ζωής- και, εντέλει, τη μεταβολή αυτής της ειδυλλιακής μεσογειακής χώρας σε χέρσο κτήμα τοκογλύφων «εταίρων» και ελάχιστων ντόπιων Κουίσλιγκ. Για να την «αξιοποιήσουν» -προς ίδιον όφελος-  ως διαμονητήριο μεγιστάνων, θέρετρο συνταξιούχων του Βορρά και ειδικής οικονομικής ζώνης, για την εκμετάλλευση πάμφθηνης εργατικής δύναμης εξαθλιωμένων ξένων μεταναστών και ντόπιων δουλοπάροικων. Και από τη στολή της επαναστατικής εκστρατείας της Θεσσαλονίκης θα έχουν απομείνει τότε μόνον οι παντούφλες, για βουλευτές όπως οι κ. Παπαδημούλης και Αθανασίου, ήδη αυτάρκεις στις πολυθρόνες τους, στα πάνελ των μίντια της διαπλοκής.

"ΤΟ ΠΑΡΟΝ"