Τρόμος στο ΔΝΤ:
Γιατί φοβούνται «κανονιά» από Τσίπρα στις 30 Ιουνίου
Μνήμες από τον «μαύρο» Σεπτέμβρη του 2003 ξυπνούν στο Ταμείο: Πώς ο
Πρόεδρος της Αργεντινής απείλησε με αθέτηση πληρωμής δόσης 2,9 δισ. δολ.
και λύγισε τους σκληρούς της Ουάσινγκτον - Ο αιφνιδιασμός της Λαγκάρντ
και πώς η υπόθεση της Ελλάδας γίνεται το κορυφαίο θέμα της σημερινής
συνάντησης Ομπάμα - Μέρκελ
Σε
συναγερμό έχει τεθεί το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, μετά την
αιφνιδιαστική απόφαση Τσίπρα να «πακετάρει» όλες τις δόσεις του Ιουνίου
για να πληρωθούν την τελευταία ημέρα του μήνα.
Η κίνηση του πρωθυπουργού αιφνιδίασε την Κριστίν Λαγκάρντ και ξύπνησε στην Ουάσινγκτον μνήμες από τη μεγαλύτερη ταπείνωση της ιστορίας του Ταμείου, το 2003, από τον Πρόεδρο Κίρχνερ της Αργεντινής, ο οποίος απείλησε με αθέτηση πληρωμής μιας δόσης 2,9 δισ. δολ. και λίγες ημέρες αργότερα υποχρέωσε τους «σκληρούς» της Ουάσινγκτον να συνθηκολογήσουν με τους όρους του Μπουένος Άιρες.
Μπορεί η κυρίαρχη προπαγάνδα των δυτικών ΜΜΕ να υπογραμμίζει ότι τη λύση του «πακεταρίσματος» (bundling) των δόσεων, που επιτρέπεται από το καταστατικό του Ταμείου, αξιοποίησε τη δεκαετία του '80 η κυβέρνηση της Ζάμπιας, όμως στην Ουάσινγκτον γνωρίζουν καλά ότι υπάρχει ένα άλλο ιστορικό προηγούμενο, που έχουν κάθε λόγο να ανησυχούν έντονα για το ενδεχόμενο να επαναληφθεί, έστω και σε αρκετά διαφορετικές συνθήκες: το προηγούμενο της Αργεντινής.
Ύστερα από χρόνια καταστροφικής διαχείρισης της οικονομίας της Αργεντινής από το Ταμείο, και στον απόηχο της χρεοκοπίας του 2001, το 2003 εξελέγη Πρόεδρος ο μακαρίτης, πλέον, Νέστορ Κίρχνερ με μια ατζέντα «απελευθέρωσης» της χώρας από το υπερβολικό χρέος και τις συνταγές λιτότητας του ΔΝΤ. Πέντε μήνες μετά την εκλογή του, στις αρχές Σεπτεμβρίου του 2003, ο Κίρχνερ βρισκόταν σε διαπραγμάτευση με το Ταμείο για το πρόγραμμα που θα έπρεπε να εφαρμόσει η Αργεντινή, για να λάβει ένα ακόμη δάνειο. Το Ταμείο επέμενε σε συνταγές ακραίας λιτότητας, με στόχους για πρωτογενή πλεονάσματα 3,5% του ΑΕΠ.
Εν μέσω της διαπραγμάτευσης, στις 9 Σεπτεμβρίου 2003, η κυβέρνηση Κίρχνερ ενημέρωσε ότι θα αθετούσε την πληρωμή δόσης ύψους 2,9 δισ. δολ. προς το Ταμείο και πέρασε στην επίθεση, κατηγορώντας τον οργανισμό ότι με τις συνταγές του είχε οδηγήσει την οικονομία της Αργεντινής στην καταστροφή. Μάλιστα, το Μπουένος Άιρες ειδοποίησε για την επικείμενη αθέτηση, παρότι διέθετε επαρκή συναλλαγματικά διαθέσιμα 13 δισ. δολ., που θα μπορούσε να τα χρησιμοποιήσει για να πληρώσει τη δόση.
Μια άρνηση της Αργεντινής, δηλαδή μιας χώρας του ανεπτυγμένου κόσμου, να εξυπηρετήσει το χρέος της σε έναν οργανισμό που η λειτουργία του βασίζεται στην αναγνώριση του καθεστώτος προνομιακού πιστωτή, θα ήταν άκρως επικίνδυνη για το Ταμείο, που ήδη βρισκόταν στο στόχαστρο δυσμενέστατων διεθνών επικρίσεων για την αποτυχία του στην Αργεντινή.
Σταθμίζοντας αυτούς τους κινδύνους, η διοίκηση του Ταμείου, υπό τον Γερμανό Χορστ Κέλερ τότε, αποφάσισε μέσα σε λίγα 24ωρα όχι μόνο να χορηγήσει στην Αργεντινή ένα μεγάλο νέο δάνειο για την αναχρηματοδότηση των χρεών της στο ίδιο το Ταμείο και την Παγκόσμια Τράπεζα, αλλά και να το χορηγήσει στη βάση ενός ήπιου οικονομικού προγράμματος, με μειωμένους στόχους για τα πρωτογενή πλεονάσματα, όπως ακριβώς ζητούσε η κυβέρνηση της Αργεντινής. Ο μόνος όρος που έθεσε το Ταμείο για να ξεκινήσει το νέο πρόγραμμα ήταν να πληρωθεί εντός του Σεπτεμβρίου η δόση, για να μην επισημοποιηθεί η αθέτηση πληρωμής, όπως και τελικά έγινε.
Η κίνηση του πρωθυπουργού αιφνιδίασε την Κριστίν Λαγκάρντ και ξύπνησε στην Ουάσινγκτον μνήμες από τη μεγαλύτερη ταπείνωση της ιστορίας του Ταμείου, το 2003, από τον Πρόεδρο Κίρχνερ της Αργεντινής, ο οποίος απείλησε με αθέτηση πληρωμής μιας δόσης 2,9 δισ. δολ. και λίγες ημέρες αργότερα υποχρέωσε τους «σκληρούς» της Ουάσινγκτον να συνθηκολογήσουν με τους όρους του Μπουένος Άιρες.
Μπορεί η κυρίαρχη προπαγάνδα των δυτικών ΜΜΕ να υπογραμμίζει ότι τη λύση του «πακεταρίσματος» (bundling) των δόσεων, που επιτρέπεται από το καταστατικό του Ταμείου, αξιοποίησε τη δεκαετία του '80 η κυβέρνηση της Ζάμπιας, όμως στην Ουάσινγκτον γνωρίζουν καλά ότι υπάρχει ένα άλλο ιστορικό προηγούμενο, που έχουν κάθε λόγο να ανησυχούν έντονα για το ενδεχόμενο να επαναληφθεί, έστω και σε αρκετά διαφορετικές συνθήκες: το προηγούμενο της Αργεντινής.
Ύστερα από χρόνια καταστροφικής διαχείρισης της οικονομίας της Αργεντινής από το Ταμείο, και στον απόηχο της χρεοκοπίας του 2001, το 2003 εξελέγη Πρόεδρος ο μακαρίτης, πλέον, Νέστορ Κίρχνερ με μια ατζέντα «απελευθέρωσης» της χώρας από το υπερβολικό χρέος και τις συνταγές λιτότητας του ΔΝΤ. Πέντε μήνες μετά την εκλογή του, στις αρχές Σεπτεμβρίου του 2003, ο Κίρχνερ βρισκόταν σε διαπραγμάτευση με το Ταμείο για το πρόγραμμα που θα έπρεπε να εφαρμόσει η Αργεντινή, για να λάβει ένα ακόμη δάνειο. Το Ταμείο επέμενε σε συνταγές ακραίας λιτότητας, με στόχους για πρωτογενή πλεονάσματα 3,5% του ΑΕΠ.
Εν μέσω της διαπραγμάτευσης, στις 9 Σεπτεμβρίου 2003, η κυβέρνηση Κίρχνερ ενημέρωσε ότι θα αθετούσε την πληρωμή δόσης ύψους 2,9 δισ. δολ. προς το Ταμείο και πέρασε στην επίθεση, κατηγορώντας τον οργανισμό ότι με τις συνταγές του είχε οδηγήσει την οικονομία της Αργεντινής στην καταστροφή. Μάλιστα, το Μπουένος Άιρες ειδοποίησε για την επικείμενη αθέτηση, παρότι διέθετε επαρκή συναλλαγματικά διαθέσιμα 13 δισ. δολ., που θα μπορούσε να τα χρησιμοποιήσει για να πληρώσει τη δόση.
Μια άρνηση της Αργεντινής, δηλαδή μιας χώρας του ανεπτυγμένου κόσμου, να εξυπηρετήσει το χρέος της σε έναν οργανισμό που η λειτουργία του βασίζεται στην αναγνώριση του καθεστώτος προνομιακού πιστωτή, θα ήταν άκρως επικίνδυνη για το Ταμείο, που ήδη βρισκόταν στο στόχαστρο δυσμενέστατων διεθνών επικρίσεων για την αποτυχία του στην Αργεντινή.
Σταθμίζοντας αυτούς τους κινδύνους, η διοίκηση του Ταμείου, υπό τον Γερμανό Χορστ Κέλερ τότε, αποφάσισε μέσα σε λίγα 24ωρα όχι μόνο να χορηγήσει στην Αργεντινή ένα μεγάλο νέο δάνειο για την αναχρηματοδότηση των χρεών της στο ίδιο το Ταμείο και την Παγκόσμια Τράπεζα, αλλά και να το χορηγήσει στη βάση ενός ήπιου οικονομικού προγράμματος, με μειωμένους στόχους για τα πρωτογενή πλεονάσματα, όπως ακριβώς ζητούσε η κυβέρνηση της Αργεντινής. Ο μόνος όρος που έθεσε το Ταμείο για να ξεκινήσει το νέο πρόγραμμα ήταν να πληρωθεί εντός του Σεπτεμβρίου η δόση, για να μην επισημοποιηθεί η αθέτηση πληρωμής, όπως και τελικά έγινε.
Μείζον θέμα συζητήσεων στο G7
Η απόφαση του έλληνα
πρωθυπουργού, την Πέμπτη, να «μαζέψει» όλες τις δόσεις του Ιουνίου,
ύψους 1,53 δισ. ευρώ, για να πληρωθούν την τελευταία ημέρα του μήνα,
δηλαδή την ίδια ημέρα που λήγει και η παράταση της δανειακής σύμβασης,
αιφνιδίασε τους πάντες στην Ουάσιγκτον, καθώς μέχρι το απόγευμα της
Πέμπτης ο Αλέξης Τσίπρας διαβεβαίωνε ότι η πρώτη δόση της Παρασκευής θα
πληρωνόταν κανονικά.
Μάλιστα, η πληροφόρηση που είχε το Ταμείο έλεγε ότι η κυβέρνηση είχε επαρκή διαθέσιμα για να πληρώσει τη δόση της Παρασκευής, αλλά και την επόμενη, στις 12 Μαΐου, χωρίς να θέσει σε κίνδυνο τις πληρωμές μισθών και συντάξεων.
Η διευθύντρια του Ταμείου, Κριστίν Λαγκάρντ, είναι χαρακτηριστικό ότι δήλωνε, ώρες πριν ζητηθεί η διευκόλυνση από την Ελλάδα, ότι δεν υπήρχε ζήτημα καθυστέρησης των πληρωμών στο ΔΝΤ από την Αθήνα.
Όταν η ελληνική πλευρά ενημέρωσε για τις αποφάσεις της, το Ταμείο προσπάθησε να υποβαθμίσει το θέμα, παρουσιάζοντάς το σαν μια τυπική διαδικασία, που προβλέπεται από τους κανόνες λειτουργίας του.
Όμως, στο Ταμείο, αλλά και στους κόλπους των κυβερνήσεων της Ομάδας των Επτά επικρατεί έντονος προβληματισμός για το αν υπάρχει ενδεχόμενο να ακολουθήσει ο Αλέξης Τσίπρας το δρόμο του Κίρχνερ, χρησιμοποιώντας το «όπλο» της αθέτησης πληρωμής στις 30 Ιουνίου για να εξασφαλίσει καλύτερους όρους από το ΔΝΤ για τη συμφωνία χρηματοδότησης της χώρας.
Το θέμα της Ελλάδας και των πιθανών «εκρηκτικών» εξελίξεων στη σχέση της με το ΔΝΤ, το οποίο είναι κοινό μυστικό ότι βρίσκεται πίσω από τις πολύ σκληρές τελευταίες προτάσεις των δανειστών, που απορρίφθηκαν αμέσως από την Αθήνα, θα απασχολήσει τη Σύνοδο Κορυφής του G7, στη Γερμανία, και κυρίως τη σημερινή συνάντηση που θα έχουν ο πρόεδρος Ομπάμα με την καγκελάριο Μέρκελ, στο περιθώριο της Συνόδου.
Ιδιαίτερα για την Ουάσινγκτον, ο κίνδυνος να υποστεί ένα πολύ σοβαρό πλήγμα η αξιοπιστία του Ταμείου, από ενδεχόμενη αθέτηση πληρωμής εκ μέρους της Ελλάδας, είναι υπολογίσιμος και αναμφίβολα θα επηρεάσει σοβαρά τις αποφάσεις που θα ληφθούν στη Σύνοδο.
Μάλιστα, η πληροφόρηση που είχε το Ταμείο έλεγε ότι η κυβέρνηση είχε επαρκή διαθέσιμα για να πληρώσει τη δόση της Παρασκευής, αλλά και την επόμενη, στις 12 Μαΐου, χωρίς να θέσει σε κίνδυνο τις πληρωμές μισθών και συντάξεων.
Η διευθύντρια του Ταμείου, Κριστίν Λαγκάρντ, είναι χαρακτηριστικό ότι δήλωνε, ώρες πριν ζητηθεί η διευκόλυνση από την Ελλάδα, ότι δεν υπήρχε ζήτημα καθυστέρησης των πληρωμών στο ΔΝΤ από την Αθήνα.
Όταν η ελληνική πλευρά ενημέρωσε για τις αποφάσεις της, το Ταμείο προσπάθησε να υποβαθμίσει το θέμα, παρουσιάζοντάς το σαν μια τυπική διαδικασία, που προβλέπεται από τους κανόνες λειτουργίας του.
Όμως, στο Ταμείο, αλλά και στους κόλπους των κυβερνήσεων της Ομάδας των Επτά επικρατεί έντονος προβληματισμός για το αν υπάρχει ενδεχόμενο να ακολουθήσει ο Αλέξης Τσίπρας το δρόμο του Κίρχνερ, χρησιμοποιώντας το «όπλο» της αθέτησης πληρωμής στις 30 Ιουνίου για να εξασφαλίσει καλύτερους όρους από το ΔΝΤ για τη συμφωνία χρηματοδότησης της χώρας.
Το θέμα της Ελλάδας και των πιθανών «εκρηκτικών» εξελίξεων στη σχέση της με το ΔΝΤ, το οποίο είναι κοινό μυστικό ότι βρίσκεται πίσω από τις πολύ σκληρές τελευταίες προτάσεις των δανειστών, που απορρίφθηκαν αμέσως από την Αθήνα, θα απασχολήσει τη Σύνοδο Κορυφής του G7, στη Γερμανία, και κυρίως τη σημερινή συνάντηση που θα έχουν ο πρόεδρος Ομπάμα με την καγκελάριο Μέρκελ, στο περιθώριο της Συνόδου.
Ιδιαίτερα για την Ουάσινγκτον, ο κίνδυνος να υποστεί ένα πολύ σοβαρό πλήγμα η αξιοπιστία του Ταμείου, από ενδεχόμενη αθέτηση πληρωμής εκ μέρους της Ελλάδας, είναι υπολογίσιμος και αναμφίβολα θα επηρεάσει σοβαρά τις αποφάσεις που θα ληφθούν στη Σύνοδο.
Ν.Χ.
"ΤΟ ΠΑΡΟΝ"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου