Τ. Κατσιμάρδος : Διχαστικές φαντασιώσεις

Διχαστικές φαντασιώσεις

H σύμπηξη μετώπων, έστω και χωρίς αρχές, για την άνοδο στην εξουσία είναι κοινός τόπος στον κοινοβου­λευ­τισμό. Αυτό που συμβαίνει, όμως, με τον φορέα «Μένουμε Ευρώπη» και τους συγκατοίκους του ανήκει σε άλλη... ήπειρο. Το προσχηματικό, το κίβδηλο και η πολιτική γελοιότητα του οχήματος-συνθήματος είναι αυταπόδεικτα για όλους όσοι «μένουμε Ελλάδα». Αλλά πέραν αυτού, πιστοποιεί τον πολιτικό και ιδεολογικό πτωχοπροδρομισμό του εγχειρήματος. Το περιεχόμενό του, σε πρώτη και τελευταία ανάλυση, εξαντλείται σ' έναν τυφλό αντικυβερνητισμό. Στο επίπεδο της ρητορείας, των αφηγήσεων και των πρακτι­κών. Θα μπορούσε να συνοψιστεί απλουστευ­μένα στο σύνθημα «Κάτω η κυβέρνηση πάση θυσία» και... γαία πυρί μειχθήτω.

Στη χώρα μας έχουν διαδραματιστεί στο παρελθόν παρόμοιες καταστάσεις με παρεμφερή λάβαρα. Από το αβερώφειο «Οχι στη χούντα του ΠΑΣΟΚ» ως το μητσοτακικό «Κάτω οι κλέφτες», για μείνουμε μόνο στα νεοδημοκρατικά. Σήμερα, όμως, πρόκειται για κάτι παραπάνω από πολιτική συνθηματο­λογία με στόχευση την κυβερνητική εξουσία. Γι' αυτό, άλλωστε, όσοι... μένουν Ευρώπη δεν ζητούν να εκφραστεί στις κάλπες ο λαός, όπως είναι το φυσιολογικό, ξορκίζοντας κάθε λαϊκή ετυμηγορία. Το νέο έγκειται στο γεγονός ότι η κινδυνολογία συνοδεύεται, πλέον, από την εκπόνηση και προώθηση σχεδίων αποσταθεροποίησης. Δεν εξέλιπαν τα παραδοσιακά, αλλά βασικός μοχλός αναδεικνύεται ο οικονομικός φόβος και πανικός.

Ταυτοχρόνως, επιχειρείται η πρόκληση ενός νέου διχασμού, με ανύπαρκτες διαιρετικές τομές. Στη μια πλευρά, υποτίθεται, βρίσκονται οι ευρωπαϊστές και στην άλλη οι αντιευρωπαϊστές. Ελλείψει των τελευταίων, από την αλεξανδρινή εποχή, όταν ονοματίστηκαν γεωγραφικά οι ήπειροι, τους κατασκευάζουν οι ίδιοι. Η ανακάλυψη μιας αντι-Ευρώπης συμπληρώνεται με τη νηπιακή εξίσωση Ευρώπη = ευρώ = λιτότητα. Δηλαδή, μαζί με την εφεύρεση των αντιευρωπαϊστών, ανακατασκευάζονται και οι ευρωπαϊστές. Αφού αφαιρείται από τους τελευταίους κάθε δημοκρατικό ευρωπαϊκό κεκτημένο, όπως περιγράφεται στις ιδρυτικές συνθήκες. Αυτές τις ανεπαρκείς και ανάπηρες, που σκιαγραφούν, όμως, ένα ευρωπαϊκό όραμα το οποίο βρίσκεται σε πόλεμο με τη σημερινή νεοφιλελεύθερη ευρωπαϊκή πραγματικότητα.

Με ιστορικούς όρους, προνομιακός χώρος των ελληνικών συντηρητικών πολιτικών δυνάμεων ήταν οι εθνικοί διχασμοί. Με συμπράξεις και εκτός συνόρων. Ιδιαίτερα, μάλιστα, σε περιόδους που προέβαλλε η αδήριτη ανάγκη για εθνικές-πατριωτικές συσπειρώσεις και στοχεύσεις. Οταν δεν υπήρχαν οι προϋποθέσεις για τέτοιες διχοτομήσεις, δεν δίσταζαν να τις επιβάλουν. Το ίδιο ακριβώς επιδιώκεται και σήμερα. Ελλείψει κάθε εθνικού οράματος και προωθητικής ευρωπαϊκής ιδέας, μεταθέτουν τις διαχωριστικές γραμμές από την πραγματική ζωή και τις υπαρκτές συγκρούσεις σε εικονικές πραγματικότητες. Σαν να λέμε ότι κινδυνεύει η Ελλάδα να απομακρυνθεί από τη Γηραιά Ηπειρο προς κάποια άλλη...

http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=28326&subid=2&pubid=64205923