Στρατηγός Μακρυγιάννης : Ο μεγάλος, ο μικρός, ο Μέγας;

Στρατηγός Μακρυγιάννης :

Ο μεγάλος, ο μικρός, ο Μέγας;

Ένας καλός διαδικτυακός φίλος  ο Α.Μ.  έγραψε σήμερα στη σελίδα του στο  facebook μια παρατήρηση για να συνοδεύσει την παράθεση από ιστολόγιο μιας αρνητικής κριτικής για τον στρατηγό της Επανάστασης του 1821 Ι. Μακρυγιάννη.

"έτσι....

γιατί κάποτε πρέπει να μάθουμε Ιστορία

και να μή μπλέκουμε...

Κολοκοτρώνη με... Μαυρομιχάλη...,

Κανάρη με... Μιαούλη...,

Πλαπούτα, Τζαβέλα και Νικηταρά, με... Μακρυγιάννη...

Πολυζωϊδη και Τερτσέτη, με... Σούτσο, Βούλγαρη και Φραγκούλη...,

Καποδίστρια με... Μαυροκορδάτο....

κλπ κλπ κλπ....

Δέν ήταν ούτε ίσοι..., ούτε όμοιοι..."

Συμφωνώ απόλυτα μαζί του ότι οι ήρωες της Επανάστασης του 1821 δεν ήταν όλοι ίδιοι, όπως συμβαίνει και στη ζωή με όλους τους ανθρώπους. Όμως από την άλλη έχουμε να κάνουμε με ανθρώπους που όλοι τους έζησαν μια ιδιόμορφη κατάσταση και έφεραν εις πέρας ΣΥΛΛΟΓΙΚΑ ένα αποτέλεσμα που ήταν η απελευθέρωση της Ελλάδας μετά από 400 χρόνια σκλαβιάς στους Τούρκους και για αυτό ίσως γίνονται σήμερα περισσότερο αποδεκτοί ΕΤΣΙ ΟΠΩΣ ΗΤΑΝ με τα προτερήματα και τα ελαττώματά τους, με την ηθική και ανηθικότητά τους, με το μεγαλείο και τις μικρότητές τους. Έτσι με αυτήν την λογική η απάντησή μου στην ανάρτηση αυτή ήταν : 

"Αυτό άραγε μπορεί να αναιρέσει τα όσα ο Μακρυγιάννης προσέφερε στην πατρίδα; Καλό είναι βέβαια να γνωρίζουμε όλες τις λεπτομέρειες της ζωής ενός ανθρώπου - όμως εξίσου ΣΩΣΤΟ είναι να τον αξιολογούμε με βάσει αυτά που έπραξε πριν από κάποιο συμβάν και μετά μέχρι το τέλος της ζωής του. Αυτό είναι εθνικό μας και πατριωτικό μας καθήκον".

Για να βγάλετε και εσείς τα δικά σας συμπεράσματα παραθέτω και τις δύο δημοσιεύσεις σχετικά με τον στρατηγό Μακρυγιάννη που έγιναν σε δύο διαφορετικούς ιστοτόπους. Είπαμε τα συμπεράσματα δικά σας..

ΚΑΓ

Ο Μακρυγιάννης ζητούσε προσωπική αποζημίωση από το κράτος, δια τας κατά τον αγώνα υπηρεσίας του (1829)

«Ω ταλαίπωρος Ελλάς, δεν ανεστήθης εκ του τάφου, απλώς ήλλαξες τάφον, απ’ τον τουρκικόν εις τον χριστιανικόν». Αδαμάντιος Κοραής

Από μια κυβέρνηση (Καποδίστρια) η οποία παλεύει απεγνωσμένα να οργανώσει το νεοσύστατο ελληνικό κράτος, τα ταμεία του οποίου ήταν άδεια, ο στρατηγός Μακρυγιάννης ζητά με επίσημη επιστολή του προς στην κυβέρνηση ουκ ολίγα χρήματα, για τις υπηρεσίες του στον αγώνα.

Ο Διονύσιος Α. Κοκκίνου, ο οποίος έγραψε το εξάτομο έργο Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΙΣ εκδ. ΜΕΛΙΣΣΑ (1967), απ’ όπου και το ντοκουμέντο, σχολιάζει την χειρονομία αυτή του Μακρυγιάννη ως εξής:

«Ως προς τον Μακρυγιάννην δε, ο οποίος ήτο ο μόνος εκ των στρατιωτικών ηγετών μετά τον Πετρόμπεην που εζήτησε δι’ εαυτόν χρήματα, και μάλιστα ως πρώτην δόσιν εκ των πολλών οφειλομένων προς αυτόν, δύο σημεία θα έπρεπε να υπογραμμισθούν. Κατά πρώτον ότι θα ήτο λογικόν να αναρωτηθεί κανείς εκ ποίας περιουσίας εδαπάνησε τόσον πολλά ο στρατηγός ο κατά την έναρξιν του αγώνος εντελώς πτωχός, και κατά δεύτερον ότι εκ της μη εξοφλήσεως των ζητουμένων είχε δυσαρεστηθεί ο Μακρυγιάννης, τα γραφόμενα υπό τούτου εις τα απομνημονεύματά του δια τα κατά του Καποδίστριαν δεν αποτελούν αξιόπιστον πηγήν».

Αφού βεβαίως διάβασα την εν λόγω επιστολή του Μακρυγιάννη – παρατίθεται πιο κάτω – και τις επισημάνσεις του Δ. Κοκκίνου, κατάλαβα ότι την εποχή εκείνη μάλλον ο άνθρωπος αυτός δεν τύγχανε μεγάλης εκτιμήσεως από τους συμπατριώτες του, όπως αργότερα και μέχρι τις μέρες μας του αποδόθηκε. Μάλιστα εκτός από πτωχός, κατά την έναρξη της επανάστασης , ο άνθρωπος ήταν και πτωχός τω πνεύματι, αφού ήταν αδιόρθωτα δεισιδαίμονας, άκρως θρησκόληπτος και εξαιρετικά μισαλλόδοξος.

 Η ΕΠΙΣΤΟΛΗ

«Κύριοι.
Εγκλείοντας αντίγραφα αποδεικτικών από αριθμόν 1 έως 7, δυνάμει των οποίων αιτώ όσα έχω να λαμβάνω παρά του Εθνικού Ταμείου γρόσια, συμποσούμενα εις αριθμόν τριάκοντα πέντε χιλιάδων πεντακοσίων εβδομήκοντα επτά γροσίων και παράδων τριάκοντα τεσσάρων, αρ. 35.577,34, τα οποία επλήρωσα κατά διαφόρους εποχάς, τόσον εις Νεόκαστρον, όσον εις Τριπολιτζάν και Ύδραν, εξ ιδίων μου, βιασθείς από τους υπό την οδηγίαν μου στρατιώτας, ως θέλετε βεβαιωθεί από τα εσώκλειστα μαρτυρικά του Φρουράρχου του Νεοκάστρου Κυρίου Δ. Σαχτούρη, και Επάρχου της τριπολιτζάς Κυρίου Κ. Ράδου.
Εκτός τούτων έχω να λαμβάνω και άλλα από το Έθνος, τα οποία δεν θέλω ζητήσει πρότερον παρ’ όταν ήθελεν αποφασιστεί περί του όλου των λογαριασμών. Αυτά όμως επειδή ευρίσκομαι και εις ανάγκην, και επειδή τα επλήρωσα εξ ιδίων μου, παρακαλώ να μου δοθώσι, διότι, ως νομίζω, είναι άδικον να με ελλείπουν αυτά τα χρήματα. Περιττόν νομίζων να εκθέσω τι περισσότερον περί του υποκειμένου τούτου, ως ούσα σαφής η αλήθεια, υποσημειούμε με το προσήκον σέβας.
Τη 25 Ιουλίου 1829 εν Άργει.
Ο πολίτης ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ».

Η προβολή του Μακρυγιάννη ξεκίνησε το 1936 από τον χριστιανόπληκτο Πεντζίκη και κατόπιν από τους Φωτιάδη, Θεοτοκά και Σεφέρη.

https://lefktron.wordpress.com/2015/06/13/ο-μακρυγιάννης-ζητούσε-προσωπική-απο/

 Η πολιορκία των Αθηνών από τον Κιουταχή

 ΣΤΡΑΤΗΓΟΣ ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ

Ο Μακρυγιάννης ήταν ένας από τους κορυφαίους αγωνιστές του ’21. Γεννήθηκε στα 1797 στο Αβορίτι της Δωρίδας από φτωχούς γονείς. Το πραγματικό του όνομα ήταν Τριανταφύλλου. Κατά τη διάρκεια του αγώνα τον αποκαλούσαν «Μακρυγιάννη» για το ψηλό του ανάστημα, όνομα που το κράτησε και με αυτό παρέμεινε στην ιστορία. Τα παιδικά του χρόνια τα πέρασε με στερήσεις και κακουχίες,  ανάμεσα στις περιπέτειες και στους κατατρεγμούς  των δικών του από τους Τουρκαλβανούς.  

Το 1804 κατά το διωγμό των κλεφτών ο πατέρας του σκοτώθηκε και ο Μακρυγιάννης ,μόλις εφτά χρονών, άρχισε να δουλεύει για να συντηρήσει τον εαυτό του. Στα 1811πάει στην Άρτα όπου και προσλαμβάνεται στη δούλεψη του προύχοντα Αθανάσιου Λιδωρίκη. Το 1817 επιδόθηκε στο εμπόριο και χάρη στο ζήλο και την εργατικότητά του κατάφερε να αποκτήσει σημαντικά κέρδη και να καλυτερεύσει τη ζωή του.

Η εμπορική του δραστηριότητα στην Άρτα κράτησε ως το 1820. Τότε όμως τα σουλτανικά στρατεύματα τον συνέλαβαν και τον φυλάκισαν επειδή τάχα ήταν όργανο του Αλή Πασά. Ωστόσο, κατόρθωσε να δραπετεύσει, κατέφυγε στα βουνά και ακολούθησε τον αρματολό Γώγο Μπακόλα. Στο μεταξύ είχε ήδη (1820) μυηθεί στη Φιλική Εταιρεία και είχε αποφασίσει με καρδιά και νου να παλέψει για την ανάσταση της φυλής του. Στη συνέχεια στρατολόγησε το πρώτο του σώμα και έφθασε στην Αθήνα. Το 1822 διορίστηκε υποδιοικητής του Κάστρου (της Ακρόπολης) με διοικητή τον Ιωάννη Γκούρα και αρχηγό της Ανατολικής Ελλάδας τον Οδυσσέα Ανδρούτσο. Ένα χρόνο αργότερα διορίστηκε από τον Άρειο Πάγο Πολιτάρχης (αστυνόμος) των Αθηνών.

Ενώ διαρκούσε ο αγώνας των Ελλήνων κατά των Τούρκων άρχισε ο εσωτερικός κομματικός διχασμός που κατέληξε σε εμφύλιο πόλεμο με οδυνηρά επακόλουθα για την επαναστατημένη Ελλάδα. Ο Μακρυγιάννης πολέμησε και στους δύο εμφυλίους ως αντιπρόσωπος των διοικήσεων.

Στο ίδιο χρονικό διάστημα, συμμετέχει ενεργά σε μάχες που έκριναν την εξέλιξη της Επανάστασης του ’21. Εξαιρετικά σημαντική υπήρξε η συμβολή του στην ιστορική για τα αποτελέσματά της μάχη των Μύλων όπου ο Ιμπραήμ Πασάς υπέστη πανωλεθρία και αναγκάστηκε να υποχωρήσει (Ιούνιος 1825). Ένα χρόνο αργότερα, όταν ο Κιουταχής κατέλαβε την Αθήνα, ο Μακρυγιάννης οχυρώθηκε στον Σερπετζέ ( Ωδείο Ηρώδη του Αττικού)και αντέταξε σθεναρή αντίσταση. Κατά τη μάχη του Σερπετζέ μετά από φοβερό αγώνα κατόρθωσε να αποκρούσει τους επιτιθέμενους και να σώσει την Ακρόπολη. Πολέμησε επίσης στην εκστρατεία της Αττικής, στις επιθέσεις της Καστέλλας και του Πειραιά που είχαν ως τελικό αποτέλεσμα την ήττα των Ελλήνων (Απρίλιος 1827) και την παράδοση της Ακρόπολης στους Τούρκους.

 Βαθιά λυπημένος απ’ όλα αυτά τα γεγονότα ο Μακρυγιάννης, απογοητευμένος με την κυβέρνηση και τις διχόνοιες, βασανισμένος από τις πληγές που έφερε σ’ όλο του το σώμα (είχε τραυματιστεί βαριά και στη μάχη των Μύλων και στη μάχη του Σερπετζέ) απομακρύνθηκε από τη στρατιωτική και πολιτική ζωή. 

Με την κάθοδο του Καποδίστρια διορίζεται αρχηγός της Εκτελεστικής δυνάμης στο Μοριά, θέση που του αφαιρέθηκε, όταν παρασυρμένος από τον Ιωάννη Κωλέττη χρησιμοποίησε τη στρατιωτική δύναμη που διέθετε για να επιβάλει συνταγματικό πολίτευμα στον Καποδίστρια, πράγμα που δυσαρέστησε τον κυβερνήτη.

Κατά την περίοδο της αντιβασιλείας του Όθωνα ο Μακρυγιάννης κατηγορούσε την κυβέρνηση ως απολυταρχική και ζητούσε Σύνταγμα, μ’ όλο που τον περιέβαλλαν με ιδιαίτερη εκτίμηση και του απένειμαν το βαθμό του συνταγματάρχη. Το 1840 άρχισε να οργανώνει τον αγώνα υπέρ της επιβολής του Συντάγματος και πρωτοστάτησε στην επανάσταση της 3^ης Σεπτεμβρίου του 1843 για την παραχώρησή του από τη βαυαρική δυναστεία. Υπήρξε τόσο κατηγορηματικός στην προσπάθειά του για επιβολή των πραγματικών ελευθεριών ώστε κατηγορήθηκε για συνωμοσία κατά του βασιλιά , συνελήφθη (1851),δικάστηκε και καταδικάστηκε σε θάνατο. Η ποινή του μετριάστηκε σταδιακά, έμεινε στη φυλακή δυο χρόνια για να αποφυλακιστεί τελικά(1854) με τη μεσολάβηση του Δημητρίου Καλλέργη. Η υγεία του όμως από τις κακουχίες και τη βαναυσότητα της φυλακής κλονίστηκε. Έτσι ο Μακρυγιάννης απομονώθηκε στο σπίτι του κοντά στους στύλους του Ολυμπίου Διός (η συνοικία αυτή φέρει μέχρι σήμερα το όνομά του-"Μακρυγιάννη") όπου και πέθανε στις 27 Απριλίου1864...Πριν λίγες μέρες είχε προαχθεί από την τότε κυβέρνηση στο βαθμό του αντιστράτηγου! 

Εκτός όμως από τις ηρωικές του πράξεις και το παράδειγμά του αυτός ο μεγάλος Έλληνας κληροδότησε στις νεότερες γενιές ένα αθάνατο μνημείο ύφους, ήθους, λόγου και περιεχομένου ,τα Απομνημονεύματά του. Άρχισε να τα γράφει στο Άργος (26 Φεβρουαρίου 1829) με σκοπό να διδάξει και να φρονηματίσει τους μεταγενέστερους και συνέχισε μέχρι το 1851 ώσπου η καταδίκη του και οι άλλες δραματικές περιπέτειες της ζωής του τον ανάγκασαν να σταματήσει. Σε όλη τη διάρκεια των δύσκολων καιρών φροντίζει με κάθε τρόπο να διαφυλάξει το χειρόγραφό του γιατί πιστεύει ότι και μ’ αυτό τον τρόπο κάνει το καθήκον του απέναντι στον τόπο και την ιστορία του. Η αποκατάσταση και δημοσίευση (1907)  των Απομνημονευμάτων  οφείλεται  Γιάννη Βλαχογιάννη που με εξαιρετική φροντίδα επιμελήθηκε και εξέδωσε το έργο του στρατηγού Μακρυγιάννη.

Το έργο στην αρχή πέρασε σχεδόν απαρατήρητο. Εκτός από τον Παλαμά κανείς σχεδόν δεν αντιλήφθηκε τη σημασία του. Έπρεπε να περάσουν πολλά χρόνια για ν’ ασχοληθούν μαζί του λογοτέχνες και κριτικοί και να φέρουν τον Μακρυγιάννη και το έργο του στο προσκήνιο της πνευματικής μας ζωής. 

Τι οδηγεί το Γιώργο Σεφέρη να πιστεύει πως ένα έργο σαν του Μακρυγιάννη είναι η συνείδηση ενός ολόκληρου λαού ,πως αποτελεί μια πολύτιμη διαθήκη και να θεωρεί τον Μακρυγιάννη μαζί με τον Παπαδιαμάντη ως τους μεγαλύτερους πεζογράφους της Ελληνικής Λογοτεχνίας; Το ότι αποτυπώνοντας το βίο του πάνω στο χαρτί ξεδιπλώνει ένα μεγάλο κομμάτι της ζωής του ελληνισμού, ότι η ιστορία του είναι περισσότερο από μια ιστορία γεγονότων. Είναι μια ιστορία των συναισθημάτων του λαού του...πως αυτός ο αγράμματος και ταπεινός για την άμαθειά του μέσα από αυτό το απελέκητο γράψιμο αναδεικνύει μια σπάνια καλλιέργεια και ευαισθησία...πως πέρα από την καταγραφή σημαντικών ιστορικών γεγονότων ,την κριτική που ασκεί, τον αντίλογο στο ψεύδος και την υποκρισία, τη δίψα για δικαιοσύνη, μας προσφέρει ένα μεγάλο μάθημα εθνικής αυτογνωσίας .Κι όλα τούτα χαράζοντας στο χαρτί τη γλώσσα που μιλάει με τη ρουμελιώτικη προφορά, αποτυπώνοντας την ίδια του τη φωνή με σοφία, εκφραστική αμεσότητα και απλότητα και με τη μαστοριά του προικισμένου λαϊκού αφηγητή.                                                                                                                                            

Άλλο γνωστό και συζητημένο έργο του Μακρυγιάννη είναι το «Οράματα και θάματα» που αρχίζει να γράφεται μερικούς μήνες ύστερα  από τα Απομνημονεύματα «το άλλο στορικό», όπως ονομάζεται από τον Μακρυγιάννη, θεωρείται από τον η συνέχειά του, και χαρακτηρίζεται  με τον ίδιο τίτλο «στορικό», όπως και το πρώτο.

http://www.ekebi.gr/Fakeloi/makrygiannis/biografia.htm