Το σύνδρομο της Στοκχόλμης...και οι έλληνες μνημονιακοί

Το σύνδρομο της Στοκχόλμης...

H χθεσινή διαδήλωση «Μένουμε Ευρώπη» μου θύμισε μια φίλη μου που στα ραντεβού μας για ψάρεμα τα καλοκαίρια στη Σύρο, εμφανίζονταν εκτός από το καλάμι, με Channel γυαλιά, Louis Vuitton τσάντα και φουλάρι, lacoste μπλουζάκι κα ένα τζιπ που δεν χωρούσε να το παρκάρει στον μώλο. Και μην νομίζετε ότι είχε οικονομική άνεση. 

Τα οικονομικά της προβλήματα τα είχε λύσει με μια μορφή ληστρικού εμπορίου και με την πρόθυμη τράπεζα. Το αύριο για αυτήν αλλά κυρίως για τα παιδιά της δεν έδειχνε να το σκέπτεται. Το παρόν για εκείνην ήταν πιο σημαντικό από το μέλλον και στα μάτια μου δεν ήθελε να δείχνει κατώτερη.

Κατέφθανα βλέπετε από το Παρίσι δηλαδή από την Ευρώπη, παρά το γεγονός ότι πήγαινα στον μώλο ξυπόλυτη, με παλιόρουχα και με ένα σκουτεράκι που μετρά κάμποσες δεκαετίες πια... Ο σουρεαλισμός των στιγμών μου θύμιζε αυτό που συχνά έλεγαν οι παλιοί στα σοκάκια της Άνω Σύρου όπου μεγάλωσα... «Ας με λένε δημαρχίνα κι ας πεθαίνω από την πείνα»

Αυτό λοιπόν μου ήρθε στο μυαλό χθες. Έβλεπα ανθρώπους που αντί να διαδηλώνουν να μείνουμε σε μια Ευρώπη με ελπίδα ανάκαμψης για την χώρα μας, σε μια Ευρώπη με κοινωνικό όραμα για τους πολίτες της και όχι για τις αγορές, σε μια Ευρώπη της ΠΑΙΔΕΙΑΣ, των ίσων ευκαιριών, της δικαιοσύνης, σε μια Ευρώπη των πολλών και όχι των λίγων, σε μια Ευρώπη του διαλόγου και όχι των τελεσιγράφων..., συμπατριώτες μου χθες διαδήλωναν κρατώντας πλακάτ που έγραφαν μεταξύ άλλων «Ναι στην Πρόταση Γιούνκερ!»

Δηλαδή ναι σε ΦΠΑ στο 23% στο ρεύμα κι όπου αλλού, ναι στις συντάξεις στα 300 ευρώ, ναι σε περαιτέρω μειώσεις των μισθών, ναι σε νέα μνημόνια, ναι σε περαιτέρω μιζέρια, ναι σε όλα εν ολίγοις και κυρίως σ αυτά που θα έρθουν.

Λες κι αυτά που θα έρθουν δεν θα τους αγγίξουν. Θα αφορούν και πάλι άλλους...

Όμως και το «λίπος» κάποια στιγμή τελειώνει. Η καλή «θεσούλα» είναι εφήμερη και το μέλλον μπροστά. Ίσως τα παιδιά που μεγαλώνουν να αντιμετωπίσουν τα ίδια και χειρότερα όπως και τα παιδιά όσων χθες δεν πήγαν να διαδηλώσουν για την Ευρώπη του Γιούνκερ. Κι όταν θα έρθει η στιγμή να συνταξιοδοτηθούν αν δεν υπάρχει εναλλακτική στα 300 ευρώ μιας και υψηλότερες συντάξεις είναι υφεσιακές + όλα τα άλλα που ζητούν οι δανειστές, έχουν σκεφθεί πως θα ζήσουν;

Μάλλον όμως από την Ελλάδα, η σημερινή Ευρώπη φαντάζει καλύτερη απ ότι από το Παρίσι όπου ζουν ξενιτεμένοι Έλληνες που η καρδιά τους χτυπάει πρώτα Ελληνικά και μετά Ευρωπαϊκά...

facebook/ Maria Denaxa

Τι είναι το «Σύνδρομο της Στοκχόλμης»;

Το «Σύνδρομο της Στοκχόλμης» είναι μία παράδοξη κατάσταση κατά την οποία οι όμηροι, οι αιχμάλωτοι, οι δέσμιοι κάποιων άλλων, ταυτίζονται και τρέφουν συμπάθεια προς αυτούς που τους αιχμαλώτισαν και από τους οποίους εξαρτώνται απόλυτα για την επιβίωσή τους.

Όλα ξεκίνησαν στις 23 Αυγούστου του 1973 όταν δύο οπλισμένοι εγκληματίες εισέβαλαν σε μία τράπεζα στη Στοκχόλμη της Σουηδίας. Καθώς πυροβολούσαν, ο ένας δραπέτης φυλακών από τους δύο, ο Jan- Erik Olsson, ανακοίνωσε στους τρομοκρατημένους υπαλλήλους της τράπεζας ότι «Το πάρτυ μόλις άρχισε!». Οι δύο ληστές κράτησαν για τις επόμενες 131 ώρες τέσσερις ομήρους, τρεις γυναίκες κι έναν άνδρα, γύρω από τους οποίους είχε τοποθετηθεί δυναμίτης. Κρατήθηκαν στο θησαυροφυλάκιο της τράπεζας.

Οι όμηροι, ωστόσο, παρουσίασαν μία παράξενη συμπεριφορά. Ναι μεν, απειλήθηκαν, κακομεταχειρίστηκαν και φοβόντουσαν για τη ζωή τους για πάνω από πέντε ημέρες, στις συνεντεύξεις, όμως, που έδωσαν στα μέσα ενημέρωσης ήταν ξεκάθαρο ότι υποστήριζαν τους εγκληματίες που τους κράτησαν ομήρους και στην πραγματικότητα ότι ένιωθαν φόβο για τους αστυνομικούς που ήρθαν να τους απελευθερώσουν. Οι όμηροι είχαν αρχίσει να αισθάνονται ότι οι δύο ληστές στην πραγματικότητα τους προστάτευαν από την αστυνομία. Περιήλθαν σε μια ιδιαίτερη ψυχολογική κατάσταση που διαμορφώνεται υπό κάποιες συνθήκες, κυρίως σε θύματα απαγωγής, αλλά και κακοποίησης, το λεγόμενο «Σύνδρομο της Στοκχόλμης».

Ο όρος «Σύνδρομο της Στοκχόλμης» (Stockholm Syndrome) καθιερώθηκε από το Σουηδό ψυχίατρο και εγκληματολόγο Nils Bejerot που βοήθησε την αστυνομία κατά τη διάρκεια τής ληστείας τής τράπεζας Sveriges Kreditbank, στο Normalstong της Στοκχόλμης. Αυτή η ταύτιση αποτελεί έναν μηχανισμό άμυνας, που βασίζεται (συνήθως ασυνείδητα) στην ιδέα ότι ο εγκληματίας δεν θα βλάψει τον αιχμάλωτο εάν αυτός είναι συνεργάσιμος και ακόμη αν τον υποστηρίζει απόλυτα. Ο αιχμάλωτος προσπαθεί να κερδίσει την εύνοια του εγκληματία με σχεδόν παιδαριώδη τρόπο. Ο όμηρος συνήθως αντιλαμβάνεται τις προσπάθειες όσων επιδιώκουν να τον σώσουν, ως ενέργειες που πιθανώς θα τον βλάψουν αντί να επιτύχουν την απελευθέρωσή του.

Προσπάθειες διάσωσης μπορεί να μετατρέψουν μία ανεκτή κατάσταση σε θανατηφόρα. Σε τελική ανάλυση, το συναισθηματικό δέσιμο με έναν κακοποιό είναι στην πραγματικότητα μία στρατηγική επιβίωσης για τα θύματα κακοποίησης και εκφοβισμού.

Το πιο παράδοξο για εκείνο το περιστατικό της Στοκχόλμης είναι ότι αργότερα, μία από τις τρεις γυναίκες αρραβωνιάστηκε τον έναν από τους δύο κακοποιούς και μία άλλη ίδρυσε ένα νόμιμο ταμείο υπεράσπισης με σκοπό να συνδράμει στα έξοδα υπεράσπισης των κακοποιών.

Συνοπτικά τα συμπτώματα του συνδρόμου χαρακτηρίζονται ως: θετικά συναισθήματα του θύματος απέναντι στον κακοποιό, αρνητικά συναισθήματα του θύματος απέναντι στην οικογένεια, τους φίλους ή τις αρχές που προσπαθούν να τους σώσουν/υποστηρίξουν ή να κερδίσουν την απελευθέρωσή τους, υποστήριξη των λόγων και της συμπεριφοράς του κακοποιού, θετικά συναισθήματα του κακοποιού απέναντι στο θύμα, συμπεριφορά υποστήριξης από το θύμα και κατά καιρούς παροχή βοήθειας στον κακοποιό, ανικανότητα εμπλοκής σε συμπεριφορές που μπορεί να βοηθήσουν στην απελευθέρωση ή την απομάκρυνσή τους.

Το «Σύνδρομο της Στοκχόλμης» είναι δυνατό να βρεθεί επίσης σε οικογενειακές, ρομαντικές και διαπροσωπικές σχέσεις. Οι περιπτώσεις ενδοοικογενειακής βίας για παράδειγμα, στις οποίες το άτομο δέχεται παθητικά απειλή και αναγκάζεται να υποστεί την οποιαδήποτε πράξη προκειμένου να επιβιώσει αλλά και να κερδίσει την εύνοια του «δράστη» λαμβάνοντας έτσι δείγματα αγάπης που θα το βοηθήσουν να συνεχίσει, αρνούμενο όμως πολλές φορές την βοήθεια τον γύρω του.

Αλέξανδρος Μπουκουβάλας

http://roadstory.gr/τι-είναι-το-σύνδρομο-της-στοκχόλμης/