Τ. Κατσιμάρδος : Αν όχι οι πολίτες, τότε ποιος;

Αν όχι οι πολίτες, τότε ποιος;

Η κυβέρνηση εξάντλησε κάθε όριο στις σκληρές διαπραγματεύσεις με τους θεσμούς. Η τελευταία πρόταση που κατέθεσε στο τραπέζι για συμφωνία κινούνταν, ήδη, εκτός της λαϊκής εντολής και κάθε προγράμματος της ίδιας. Μακράν τόσο των συνηθισμένων στον κοινοβουλευτισμό μαξιμαλιστικών προεκλογικών διακηρύξεων όσο και των ρεαλιστικών προγραμματικών κυβερνητικών δηλώσεων.

Η επόμενη υποχώρησή της θα ισοδυναμούσε ουσιαστικά με παράδοση στους δανειστές. Κι αν μεν σ' αυτή την περίπτωση δρομολογούνταν θετικές προοπτικές, ίσως αυτό να ήταν θεμιτό ή και επιβεβλημένο. Αλλά υπάρχει το προηγούμενο με τις τρεις προκάτοχες κυβερνήσεις, οι οποίες και παραδόθηκαν και συσσώρευσαν ερείπια επί ερειπίων.

Μπροστά στο αδιέξοδο που προκλήθηκε με ευθύνη των εταίρων - δανειστών, όπως αντιλαμβάνεται κάθε στοιχειωδώς ενημερωμένος πολίτης μετά το έσχατο τελεσίγραφό τους την περασμένη Πέμπτη, η ελληνική πλευρά βρέθηκε αφοπλισμένη. Χωρίς τη δυνατότητα ρήξης, αλλά ούτε και αποδοχής της απαίτησης των Βρυξελλών. Λαϊκή εντολή για την πρώτη δεν είχε. Πράγμα καθοριστικό, που σφράγισε αρνητικά όλο το διάστημα των διαβουλεύσεων, αφού περιόριζε ασφυκτικά τη διαπραγματευτική ισχύ της. Αλλά ούτε και θεμελιωμένο δικαίωμα είχε για την υπογραφή μιας οποιασδήποτε συμφωνίας, με επιβολή νέων μνημονιακών μέτρων και συνέχιση της εξοντωτικής λιτότητας για τη συντριπτική πλειονότητα του λαού. Η δέσμευσή της ήταν για απαλλαγή από τα μνημόνια και έξοδο από τη λιτότητα.

Στις απεγνωσμένες προσπάθειες να συνάψει μια έντιμη και επωφελή λύση, όπως την ονόμαζε, έπεφτε πάνω σ' ένα αδιαπέραστο τείχος. Κατασκευασμένο με υλικά πολιτικής κι όχι οικονομικής προέλευσης.

Η ανασκόπηση της πεντάμηνης διαπραγματευτικής πορείας εκ των υστέρων είναι αρκούντως αποκαλυπτική. Ο σκληρός νεοφιλελεύθερος πυρήνας της Ευρωζώνης, όπως προσωποποιείται σχηματικά από τον Σόιμπλε, είχε κατεξοχήν πολιτικούς κι όχι οικονομικούς στόχους. Την υποταγή άνευ όρων της κυβέρνησης ή την ανατροπή της. Τα υπόλοιπα ήταν δευτερεύοντα, αν όχι προσχηματικά. Το επιχείρησε, σε συνεργασία με την αθηναϊκή συμμαχία των προθύμων, σε δυο γύρους πολλαπλών φάσεων, μέσω του οικονομικού στραγγαλισμού.

Μπροστά της η κυβέρνηση δεν είχε άλλη ομαλή δημοκρατική επιλογή παρά να προσφύγει στη λαϊκή ετυμηγορία. Σε μια κορυφαία αμεσοδημοκρατική λειτουργία όπως είναι ο θεσμός του δημοψηφίσματος. Για την επιλογή των δρόμων που θα πορευτεί η χώρα τα επόμενα χρόνια ο πρώτος και ο τελευταίος που έχει τον λόγο είναι ο πολίτης.

Η κυβέρνηση με την πρωτοβουλία προτάσσει τον ρόλο και την ευθύνη του. Για να δοθεί εθνική απάντηση σε μείζονα εθνικά ζητήματα. Ο λαός καλείται να τοποθετηθεί απλά, δημοκρατικά, χωρίς εκπροσώπους και διαμεσολαβητές.

http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=28326&subid=2&pubid=64209664