Οι περιπέτειες μιας μαύρης γάτας

Οι περιπέτειες μιας μαύρης γάτας

...και τι μας διδάσκουν για την επαναπροώθηση ζώων σε νέους ιδιοκτήτες.

ΑΠΟ ΤΟΝ ΓΙΩΡΓΟ ΦΡΑΝΤΖΕΣΚΑΚΗ

Η όλη ιστορία με τους σατανιστές, τους παγανιστές και όλους τους αστείους που λήγουν σε -ιστές μού φέρνει στο μυαλό κάτι τρομοκρατημένα παιδαρέλια που  πιστεύουν ότι η ψυχή τους είναι καλό αντάλλαγμα για κάποιας μορφής αξία και αναγνώριση σ' αυτή τη ζωή.

Τους είχα γνωρίσει και παλιότερα, σε ρεπορτάζ: ανάβουν τα κεράκια τους, βάζουν το ανάλογο μεϊκάπ, παπαγαλίζουν τις ιεροπραξίες που διάβασαν σε βιβλία ανάλογης αξιοπιστίας με τα «πρωτόκολλα της Σιών» και περιμένουν μια ανώτερη δύναμη να τους εμφυσήσει ενδιαφέρον.

Όμως, μια φίλη είχε μια διαφορετική, δυσάρεστη εμπειρία. Βρήκε ένα γατί, σαν αυτό της φωτογραφίας, μαύρο σαν κάρβουνο, βουτηγμένο σε κατράμι, και στην προσπάθεια της να το προωθήσει για υιοθεσία, έπεσε πάνω σε ένα από αυτά τα γκρουπούσκουλα που επέμεναν να το κρατήσουν. Για μασκότ; Για θυσίασμα; Για τμήμα του σκηνικού; Σίγουρα πάντως, όπως σημειώνει και η ίδια, «όχι για τους σωστούς λόγους».

Μία κρητική παροιμία λέει:

«Όποιος δεν γνωρίζει Θεό, δεν φοβάται Διάβολο». Το κακό είναι ότι τα αδέσποτα δεν έχουν το δικαίωμα αυτής της επιλογής. Κι αν ακόμα το είχαν, αμφιβάλλω αν θα προτιμούσαν να παίξουν στην κωμωδία της επίκλησης του σατανά, όταν έχουν τόσα άλλα πράγματα να κάνουν με τη ζωή τους - σε αντίθεση με τα επίδοξα αφεντικά τους...

Σας το λέω λοιπόν και να προσέχετε: Αν αναλαμβάνετε την επαναπροώθηση ζώων σε νέους ιδιοκτήτες, βάλτε στη μαύρη λίστα, μαζί με τους υπόλοιπους υπόπτους, και τα παιδιά της πεντάλφας. Εκ πρώτης όψεως μοιάζουν ακίνδυνοι και γραφικοί. Επειδή όμως ζούμε στη χώρα όπου οι ζωοθυσίες δεν απασχολούν διακαώς τη δικαιοσύνη και την κοινωνία, καλύτερα προσπεράστε τους. Διαλέξτε κάποιον που δεν θεωρεί ιδιαίτερο κριτήριο το χρώμα της γούνας...

K9LIFE