Θανάσης Βασιλείου : Το ευρωπαϊκό Requerimiento, 1513-2015

Θανάσης Βασιλείου : 

Το ευρωπαϊκό Requerimiento, 1513-2015

Όταν η Ευρώπη συρρικνωθεί ή όταν η ευρωζώνη διαλυθεί εξαιτίας των δογματισμών, της απληστίας και του μεσαιωνισμού της ευρωπαϊκής κυβερνώσας οικονομικοπολιτικής ελίτ, ίσως θα παρουσιαστούν ιστορικοί του μέλλοντος που θα μιλήσουν για «μαύρο θρύλο», όπως μιλούσαν οι Ισπανοί για να δικαιολογήσουν τη ληστρική κατάκτηση της Αμερικής μετά το 1492. Για την επιτομή της μεγαλύτερης παγκόσμιας ολοκληρωτικής γενοκτονίας των Ινδιάνων, μιλάνε για θλιβερά μεν, αλλά για «θρυλούμενα» γεγονότα. Αλήθεια, πόσο θρυλούμενο είναι ότι το ΔΝΤ, η Γερμανία και η ΕΚΤ επωφελούνται από την κρίση του ευρώ; Παρά τις αδιαμφισβήτητες ευθύνες της ελληνικής κυβερνώσας ελίτ των τελευταίων δεκαετιών, πόσο θρυλούμενη είναι η πλήρης αποτυχία των πολιτικών ασφυξίας που συντηρούν οι Θεσμοί;

Για να το πω διαφορετικά: το σύνθημα «περισσότερη Ευρώπη» μοιάζει με ιεραποστολική επιχείρηση όπου χρήμα και θρησκεία βαδίζουν χέρι-χέρι. Και για να το πω πιο συγκεκριμένα: ένα επιτυχημένο ύστατο σχέδιο διάσωσης θα πρέπει να αποτελεί αναπόσπαστο μέρος ενός εθνικού προγράμματος που θα είναι δίκαιο και αποδεκτό∙ που θα άρει αδικίες, εμπόδια και στρεβλώσεις. Αλλιώς δεν πρόκειται να δουλέψει. Και ένα τέτοιο πρόγραμμα, απλά δεν υπάρχει ―το ξέρουν οι Θεσμοί, ο Σόιμπλε, το ΔΝΤ, το ξέρουν όλοι στην Ευρωζώνη και τον κόσμο. Το σχέδιο που υλοποιείται περιλαμβάνει χώρες και ζώνες ταχυτήτων στην Ευρώπη. Το σχέδιο είναι ζωτικός χώρος για τον επικυρίαρχο. 

Τότε, τις πρώτες δεκαετίες του 16ου αιώνα, οι Ισπανοί για να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα και για να καθησυχάσουν κάποιους λίγους που ανησυχούσαν με τα όσα συνέβαιναν στον Νέο Κόσμο, είχαν επεξεργαστεί έναν γελοίο λεγκαλισμό για να πάρει μια αύρα δικαιολόγησης η τερατωδία της κατάκτησης και της λεηλασίας ―μια νομιμοποίηση τρόπον τινά… Έφτιαξαν, λοιπόν, το περιβόητο Requerimiento ―μια ιδρυτική πράξη του ληστρικού καπιταλισμού― που συντάχθηκε από έναν επιφανή νομικό σύμβουλο της Καστίλλης, τον Χουάν Λόπεζ ντε Παλάθιος Ρούμπιος το 1513. Σε ελεύθερη μετάφραση θα το λέγαμε «Έγγραφο Αξίωσης» ή «Δίκαιη Απαίτηση»… Με σημερινούς όρους θα το λέγαμε «μνημόνιο», «σύμφωνο» ή και «μνημόνιο μέτρων οικοδόμησης αμοιβαίας εμπιστοσύνης και συνεννόησης».

Μόλις, λοιπόν, αποβιβάζονταν σε κάποιο νησί, ή με το που συναντούσαν στην ενδοχώρα κάποια φυλή, οι Ισπανοί κατακτητές διάβαζαν στους Ινδιάνους το Requerimiento. Χωρίς κανέναν διερμηνέα, πληροφορούσαν τους ιθαγενείς ότι έρχονται «Εκ μέρους του βασιλιά μας Δον Φερνάντο και της της κόρης του, Δόνας Χουάνα, βασίλισσας της Καστίλης και Λεόν…», έδιναν μια σύντομη ιστορία του κόσμου «που έτσι είναι και έτσι θα συνεχίσει να είναι εις τους αιώνες»… Πληροφορούσαν … «ότι ο Θεός και Κύριός μας έπλασε τον ουρανό και τη γη… ότι ο Κύριος Ημών, Υιός του Θεού, άφησε στο πόδι του, superior όλων των ανθρώπων και κυβερνήτη του κόσμου, τον Άγιο Πέτρο, ο οποίος με τη σειρά του άφησε στο πόδι του τον Πάπα… Ότι αυτός που τον ονομάζουμε Πάπα, είναι σα να λέμε, ο Θαυμάσιος Μεγάλος Πατέρας μας και Κυβερνήτης της γης και όλων των ανθρώπων»…

Οι Ισπανοί, λοιπόν, ενημέρωναν τους αυτόχθονες «ότι ένας από τους Ποντίφικες, τους προαναφερόμενους Πάπες, που διαδέχθηκαν τον Άγιο Πέτρο, δώρησε όλα αυτά τα εδάφη και τα νησιά στους πολυαγαπημένους προαναφερθέντες βασιλείς…» Καλούσαν, μάλιστα, τους Ινδιάνους, «και εφόσον το επιθυμήτε» να δουν τη σχετική «Inter Caetera» απόφαση του πάπα Αλέξανδρου ΣΤ΄ (του Ροδρίγο Βοργία), όπου «οι ψυχές υπέρ Θεού και η γη υπέρ του Βασιλέως»… Κοντολογίς, καλούσαν τους Ινδιάνους, δυνάμει της παπικής προαναφερθείσας περί νήσων και ενδοχώρας, και δυνάμει του συνακόλουθου «Requerimiento» να συγκατατεθούν και να δώσουν τη γη και τους πόρους τους στους πραγματικούς δικαιούχους, ήτοι στους βασιλείς της Ισπανίας… 

«Εάν το κάνετε και συγκατατεθείτε αυτοβούλως θα πράξετε θεάρεστα, και θα είστε υποχρεωμένοι να κάνετε ό,τι πρέπει για τους αγαπημένους μας βασιλείς ―όπως κάνουμε κι εμείς που τους υπηρετούμε― και αν μάλιστα δεχθείτε μόνοι σας την Αγία, Καθολική πίστη , όπως το έχουν πράξει σχεδόν όλοι οι κάτοικοι των υπολοίπων νησιών, οι Υψηλοτητές τους θα σας ανταμείψουν με πολλά προνόμια και απαλλαγές και θα τύχετε όλων των ευεργεσιών και της φιλανθρωπίας….

Αλλά εάν δεν το κάνετε εδώ και τώρα και καθυστερήσετε κακόπιστα και κακόβουλα να υποταχθείτε, τότε σας διαβεβαιώνουμε ότι, με τη βοήθεια του Θεού, θα εισβάλουμε με τη βία στη χώρα σας και θα σας πολεμήσουμε παντού και με κάθε τρόπο και θα σας επιβάλλουμε ζυγό και υπακοή προς την Εκκλησία και τις Υψηλότητές τους, και θα σας πάρουμε, εσάς, τις γυναίκες σας και τα παιδιά σας, και θα σας κάνουμε δούλους, και θα σας πουλήσουμε και θα σας διαθέσουμε όπως προστάζουν οι Υψηλότητές τους. Θα αρπάξουμε επίσης τα αγαθά σας και θα σας προξενήσουμε ό,τι κακό μπορέσουμε, όπως αξίζει σε υποτελείς που δεν δείχνουν υπακοή στον κύριό τους, ούτε θέλουν να τον δεχθούν, αλλά του αντιστέκονται και του εναντιώνονται».

Η ανάγνωση του Requerimiento, γινόταν μπρος στα έkπληκτα μάτια των ιθαγενών ―πάντα δίχως διερμηνέα― ενώπιον ενός αξιωματούχου του βασιλιά και ενός συμβολαιογράφου ο οποίος διαβεβαίωνε ότι όλοι οι παριστάμενοι μαζί με τους ιθαγενείς είχαν λάβει γνώση του περιεχομένου της παρούσης. Οι Ινδιάνοι ανακάλυπταν τους Ευρωπαίους…

Βέβαια, μιλάμε για τις αρχές του 16ου αιώνα. Ο Κολόμβος πίστευε ακόμα πως είχε βρει τον άλλο δρόμο για τις Ινδίες και ήθελε να φέρει πλούτο στους Καθολικούς Βασιλείς για να ξανακατακτήσουν τους Αγίους Τόπους… Η Δόνα Χουάνα, ήταν η Ιωάννα η Τρελή που είχε παντρευτεί τον Φίλιππο τον Ωραίο των Αψβούργων (για την ακρίβεια, οι Αψβούργοι είχαν παντρευτεί την Ισπανία), και ο γιος της Ιωάννας της Τρελής, ο Κάρολος Κουίντος, για να πάρει και τον θρόνο της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, είχε ενεχυριάσει σε τραπεζίτες του Άουγκσμπουργκ και της Γένοβας όλα τα μελλοντικά έσοδα του θρόνου της Ισπανίας που κατείχε ως Κάρολος Α΄από τις κτήσεις στον Νέο Κόσμο… Όλα ήταν ένα λάθος και στο τέλος του 16ου αιώνα οι Αψβούργοι της Ισπανίας είχαν χρεοκοπήσει τέσσερις φορές…―αλλά αυτό, ας πούμε, είναι μια άλλη ιστορία…

Επανέρχομαι στο Requerimiento. O όρος «requirement» (αξίωση, απαίτηση, απαιτούμενο, προϋπόθεση, προαπαιτούμενο, διαδικασία μέτρων οικοδόμησης εμπιστοσύνης κλπ.), είναι από τους πλέον τρέχοντες των μνημονιακών πολιτικών. Και, παρά τη διόλου θρυλούμενη αποτυχία των μνημονιακών πολιτικών, έχει επιβληθεί ένα ομιχλώδες τοπίο στην Ευρώπη: ένα τοπίο τύπου Requerimiento εν έτει 2015. «Πάντως εμείς σας τα είπαμε… Τα ξέρατε…Συμφωνήσατε… Καθυστερήσατε κακόπιστα και κακόβουλα να υποταχθείτε…»

Ένα συνεχές παιχνίδι ανακοινώσεων και ένα ατελείωτο σούξου-μούξου περί συντονισμού και κοινών δράσεων, η νομική υπόσταση των οποίων μένει σκοπίμως στο περίπου: «ψηφίστε εσείς για να δούμε την αξιοπιστία σας, και εμείς θα κάνουμε ό,τι πρέπει…» Στα Εurogroup και τις Συνόδους Kορυφής, σε «μαραθώνιους προσυνεννοήσεων», οι ηγέτες των ψευδοκυρίαρχων κρατών, λαμβάνουν γνώση των υποχρεώσεων τους, και απλώς συγκατατίθενται σε προειλημμένες αποφάσεις … «Γιατί εάν δεν το κάνετε…» 

Η Γερμανία, μιλάει για κανόνες. Είναι ανόητα λεγκαλιστικά επιχειρήματα που κατασκευάζονται ad hoc (για δράσεις ειδικών σκοπών και συνήθως κατ’ εξαίρεση των συνηθισμένων κανόνων). Στήνει το δικό της Requerimiento και απαιτεί από τους ηγέτες των αδύνατων, με απειλές και ταπεινωτικά παιχνίδια lose-lose (ή θα υποταχθείτε ή θα γίνετε δούλοι), να γυρίσουν στα κοινοβούλια για να ψηφίσουν την πολιτική αποτυχία τους και την καταστροφή των λαών τους. Να πάρουν αυτοβούλως αποφάσεις που ενώ ξέρουν πως είναι καταστροφικές, θα πρέπει να τις εφαρμόσουν αδιαμαρτύρητα. Εν τω μεταξύ, τα εθνικά κοινοβούλια (τα συνδικάτα ενδεχομένως, και οι όποιοι κοινωνικοί εταίροι σε μια χώρα) δεν είναι είναι εύκολο να παρακάμψουν την υποψία ότι «πρόκειται για κάτι εις βάρος τους».

Και όσο υπάρχει αυτή η υποψία, απλά, δεν μπορούν να ψηφίζουν και να εφαρμόζουν αδιαμαρτύρητα την ίδια τους την καταστροφή. Ούτως ή άλλως, αυτή η υποψία διαβρώνει την αξιοπιστία της δημοκρατίας. Στον 21ο αιώνα τέτοιες αποφάσεις οφείλουν να νομιμοποιούνται και από τις δύο οδούς τις προβλεπόμενες για τη λήψη αποφάσεων της Ένωσης – όχι μόνον από τον έμμεσο δρόμο του Συμβουλίου των ηγετών (;) και των Θεσμών.

Πάντως, οι Ισπανοί τον 15ο και 16ο προσέφεραν, πράγματι, σωτηρία σε πολλές ψυχές αφανίζοντας ή καίγοντας το σώμα τους. Τη μεγαλύτερη σωτηρία την προσέφερε συμβολικά ο Δον Κριστομπάλ Κολόν, ο Ναύαρχος Κολόμβος. Μόλις πάτησε το πόδι του στο Guanahani του έδωσε το όνομα San Salvador –που σημαίνει «ο Σωτήρας Μας». Και όλοι τους έμαθαν ποιος ήταν ο «σωτήρας» τους. Όσοι δεν το είχαν μάθει ήταν ήδη νεκροί ή θα πέθαιναν σύντομα.

Διαβάστε περισσότερα:

http://www.globalview.gr/θανάσης-βασιλείου-το-ευρωπαϊκό-requerimiento-1513-2015/