ΚΩΣΤΑ ΝΙΚΟΛΑΟΥ : Εάν ήμουνα πρωθυπουργός...

Εάν ήμουνα πρωθυπουργός...

 

Του ΚΩΣΤΑ ΝΙΚΟΛΑΟΥ πρώην βουλευτή, πρ. ευρωβουλευτή και πρ. αντιπροέδρου της Ευρωβουλής

Τη φράση αυτή την έχω ακούσει εκατοντάδες φορές –και στα γερμανικά (υποθέτω ότι εκφέρεται σε όλες τις γλώσσες του κόσμου)– από έξυπνους και κουτούς, μορφωμένους και αμόρφωτους, ευφάνταστους και στερούμενους φαντασίας. Οι πλείστες από τις απαντήσεις αυτές με διασκέδαζαν, ενώ ελάχιστες με προβλημάτιζαν παροδικά. Το περίεργο είναι ότι η υποθετική ετούτη αυτερώτηση δεν συνδέεται με εικαζόμενη συγκεκριμένη φιλοδοξία.

Η μικρή αυτή εισαγωγή ταιριάζει γάντι με τα ακόλουθα: Όταν είχε τεθεί θέμα κατάργησης των συνιστωσών στον ΣΥΡΙΖΑ και ομοιογενειοποίησης του κόμματος υπήρξαν πολλές και σφοδρές αντιδράσεις. Οι διαφωνήσαντες κέρδισαν τις εντυπώσεις με κύριο επιχείρημα ότι η ποικιλότητα των απόψεων θα επηρεάσει θετικά ευρύτερα τμήματα της κοινωνίας. Επιχείρημα που του προσπόρισε ιδιαίτερο βάρος ο από όλους σεβαστός Μανώλης Γλέζος.

Ο Αλέξης Τσίπρας, νεότερος από τη σημερινή του ηλικία και αισθανόμενος ειλικρινή σεβασμό για τον αγωνιστή Μανώλη Γλέζο, δεν τόλμησε –κακώς, κατά τη γνώμη μου– να αντιδράσει. Εάν ήμουνα τότε στη θέση του Τσίπρα, θα έλεγα: Συντρόφισσες και σύντροφοι, οι πόρτες είναι ανοιχτές. Και θα μείνουν ανοιχτές. Γιατί ορισμένες και ορισμένοι μπορεί να αποφασίσουν, αργά ή γρήγορα, ότι η ομοιογενειοποίηση του κόμματός μας του προσδίδει κύρος και υπευθυνότητα. (Δεν θα ήταν πάντως πολλές και πολλοί, υποθέτω σήμερα). Δεν αρνούμαι ότι αρκετές συνιστώσες ενδέχεται να λειτουργήσουν ως πολύτιμα ρεύματα ιδεών και η πολυσυλλεκτικότητα να αποβεί χρήσιμη, προσφέροντας ακόμα και αίγλη στον ΣΥΡΙΖΑ. Ελλοχεύει όμως ο κίνδυνος της δημιουργίας ανεξέλεγκτης φράξιας». Αυτά περίπου θα υποστήριζα, με τις ίδιες ή ανάλογες διατυπώσεις, αν ήμουνα (που αντικειμενικά ΔΕΝ ΘΑ ΗΜΟΥΝΑ) στη θέση του Αλέξη Τσίπρα.

Από τότε μέχρι σήμερα συνέβησαν πολλά και ποικίλα γεγονότα, με αποκορύφωμα τον σχηματισμό της κυβέρνησης συνεργασίας του ΣΥΡΙΖΑ με τους Ανεξάρτητους Έλληνες. Μιας κυβέρνησης, ωστόσο, που δεν έγινε ποτέ εξουσία, παρά τους αθροιστικά 162 βουλευτές της. Αιτία, η γερμανοκρατούμενη Ευρωπαϊκή Ένωση, με κίνητρο το άσβεστο μίσος των Γερμανών για τους Έλληνες. Άσβεστο μίσος που εδράζεται στον εξευτελισμό των χιτλερικών προγόνων τους από τους ηρωικούς αντάρτες του ΕΛΑΣ. Οι οποίοι –το έχω ξαναγράψει αυτό– συγκράτησαν τις ναζιστικές ορδές στην Ελλάδα (που έκαιγαν εκατοντάδες χωριά με το σύνολο του πληθυσμού τους) και τις εμπόδισαν να ενισχύσουν την εκστρατεία κατά του Στάλινγκραντ. Δεν είναι, επομένως, τυχαίο ότι αρνούνται να μας καταβάλουν το αναγκαστικό κατοχικό δάνειο και τις πολεμικές αποζημιώσεις, εξαθλιώνοντας ΣΥΝΕΙΔΗΤΑ την πλειονότητα του πενόμενου λαού μας.

Η σύντομη αυτή ιστορική αναδρομή, σε συνδυασμό με τη συνέχιση της άγριας λιτότητας, τους έχει καταστήσει αντιπαθέστατους όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και σε όλες τις χώρες του ευρωπαϊκού Νότου. Αντιδράσεις θα υπάρξουν, και μάλιστα εντονότατες, ακόμα και στη Γερμανία, ενώ η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν πρόκειται να μείνει μεσοπρόθεσμα αλώβητη. Στα «Ανάγωγά» του τόνισε την Τρίτη ο Τάσος Παππάς στην πάντοτε ενδιαφέρουσα «Εφημερίδα των Συντακτών» τα εξής εύγλωττα: «''Η Ευρώπη έχει χάσει την ηθική της'', έγραψε ο Ζακ Ντελόρ, ''η Ευρώπη ψυχορραγεί'' πλειοδότησε ο Μισέλ Ροκάρ. Για ''κατάλογο φρικαλεοτήτων'' έκανε λόγο το γερμανικό περιοδικό ''Σπίγκελ'' σχολιάζοντας τη συμφωνία που επέβαλαν οι ''θεσμοί'' στην Ελλάδα, ενώ ο επί δέκα χρόνια ανταποκριτής της ''Γκάρντιαν'' στο Βερολίνο, Ντέιβιντ Γκόου, χαρακτήρισε τη Γερμανία ''πολιτικό και οικονομικό τραμπούκο που προκαλεί φόβο και μίσος ανάμεσα στα θύματά του και αγωνία ανάμεσα στους φίλους του''». Και ο Τάσος Παππάς καταλήγει ειρωνικά: «Όντως είναι μεγάλη η… επιτυχία της γερμανικής κυβέρνησης».

Η συζήτηση στη Βουλή την Τετάρτη υπήρξε πληκτική, με φωνές και αντεγκλήσεις άνευ ουσίας. Γέλασα με την καρδιά μου ακούγοντας τη φαιδρεπίφαιδρη Γεννηματά και τον… περισπούδαστο Θεοδωράκη να απαιτούν… ανιδιοτελώς την εφαρμογή της απλής αναλογικής! Και αυτό όταν η δημοτικότητα του Τσίπρα βρίσκεται στα ύψη. Στην αγόρευσή του ασχολήθηκε σχεδόν αποκλειστικά με τους διαφωνούντες του κόμματός του, προσπαθώντας ματαίως να τους μεταπείσει. Από τα λεχθέντα του συγκράτησα δύο φράσεις, μια μικρή και μια μεγαλύτερη. Η πρώτη: «Δεν είμαστε ριψάσπιδες». Και η δεύτερη: «Χαμένοι αγώνες είναι οι αγώνες που δεν δόθηκαν ποτέ».

Ο νεαρός αυτός πρωθυπουργός, που βουλευτές του κόμματός του στέρησαν από τη συγκυβέρνηση τη δεδηλωμένη, είναι αναμφισβήτητα ένας χαρισματικός ρήτορας. Μπορεί, όμως, να αισθάνεται δικαιωμένος; Τι κι αν ασκεί τα πρωθυπουργικά του καθήκοντα; Οι απέναντι είναι ύπουλοι, κακεντρεχείς και εκδικητικοί. Απ' τη φύση τους και τα συμπλέγματα ανωτερότητάς τους.

Είναι πάντως και θα παραμείνουν εχθροί μας. Η Ζωή Κωνσταντοπούλου τους κατακεραύνωσε με την ιστορική αγόρευσή της. Και ας ούρλιαζαν τα, πλην Ευάγγελου Μεϊμαράκη, χαμερπή τσακάλια του ακροατηρίου της. Με πρώτη και καλύτερη τη Ζωή Κωνσταντοπούλου, ΕΧΟΥΝ ΔΙΚΙΟ ΟΙ ΑΝΤΙΦΡΟΝΟΥΝΤΕΣ. Ο Αλέξης Τσίπρας θα κάνει μέγιστο λάθος εάν επιδιώξει, όπως διαδίδεται, να μετατρέψει τα αυριανά ή μεθαυριανά απομεινάρια του ΣΥΡΙΖΑ σε προσωποπαγές και αρχηγικό κόμμα. Η μοναδική σωτηρία του θα είναι να διεκδικήσει, μαζί με τον σοφό Μανώλη Γλέζο, τα πάσης φύσεως χρωστούμενα από τους Γερμανούς και να τα χρησιμοποιήσει μεθοδικά και αποτελεσματικά για την ανάπτυξη της χώρας μας και την ευημερία του λαού μας. 

ΤΟ ΠΑΡΟΝ