Όταν το αγαπημένο μας κατοικίδιο φεύγει για πάντα...

Όταν το αγαπημένο μας κατοικίδιο φεύγει για πάντα...

Γράφει η Γιάννα Μαρνελάκη

Ψυχοπαιδαγωγός -Σύμβουλος οικογένειας

Τα τελευταία χρόνια στη χώρα μας πληθαίνουν οι φιλόζωοι και πολλοί άνθρωποι ζουν παρέα με ένα κατοικίδιο ζώο. Τα ζωάκια, λοιπόν, συνυπάρχουν με πλούσια, αλλά και φτωχά αφεντικά, παίζουν με κακομαθημένα από νταντάδες παιδάκια, αλλά χαϊδεύονται και στα ποδαράκια παιδιών χαμηλών κοινωνικοοικονομικών στρωμάτων. Από αυτήν τη συνύπαρξη κανείς δεν μένει δυσαρεστημένος, εκτός ίσως από κάποιο γείτονα  παράξενο που αντιπαθεί πολλά και πολλούς και βρίσκει ευκαιρία να ξεσπάσει στο ζωάκι. Φαίνεται ότι ακουμπώντας τα θετικά μας συναισθήματα στο κατοικίδιο ζωάκι, νιώθουμε περισσότερο «εξανθρωπισμένοι», αφού οι σχέσεις των ανθρώπων μάλλον «ζωώδεις» έχουν καταντήσει.

Μην παραβλέπουμε επίσης ότι ένα ζωάκι το κοιτάμε κατευθείαν στα μάτια, μας κοιτάει και αυτό και ίσως έτσι αναπληρώνεται η χαμένη πλέον επαφή, μέσα από το βλέμμα, το άγγιγμα, το χάδι. Επειδή όμως τα ζωάκια είναι ζωντανοί οργανισμοί, ακολουθούν κι αυτά τον κύκλο της ζωής και κάποτε καταλήγουν. Ο θάνατος ενός κατοικίδιου ζώου πυροδοτεί πολλά συναισθήματα και σε ορισμένες καταστάσεις βιώνεται σαν απώλεια ενός κοντινού μας ανθρώπου. Αυτό συμβαίνει ιδιαίτερα σε ανθρώπους μοναχικούς, ηλικιωμένους ή σε όσους δεν έχουν εμπειρία απώλειας αγαπημένων προσώπων. Τα παιδιά επίσης αντιδρούν έντονα στον θάνατο του καλού τους φύλακα και καλό θα είναι να τους επιτραπεί να τον θρηνήσουν. Μην ξεχνάμε ότι η διακίνηση συναισθημάτων στην παιδική ηλικία, θετικών ή αρνητικών, βοηθάει στην ψυχολογική ωρίμανση των παιδιών.

Ποια είναι όμως τα συναισθήματα που μας κυριεύουν από την απώλεια του κατοικίδιου φίλου μας; Η θλίψη, ο πόνος, η μοναξιά ή και η ανακούφιση εάν ήταν πολύ άρρωστο το ζωάκι, μας συνοδεύουν για αρκετό καιρό. Σε αυτήν τη διαδρομή του πένθους, γιατί για πένθος πρόκειται, οι άλλοι άνθρωποι δεν είναι πάντα απλόχεροι στην παρηγοριά. Ίσως δεν μπορούν να κατανοήσουν το νόημα που δίνει στη ζωή η συντροφιά του ζώου, ίσως δεν έχουν ανάλογες εμπειρίες ή δεν είναι εξοικειωμένοι με τα ζώα. Υπάρχουν ακόμα φίλοι που μπορεί να ειρωνευτούν, να προσπαθήσουν να υποτιμήσουν το γεγονός ότι ένας πολύτιμος σύντροφος χάθηκε. Δεν κατανοούν το πένθος για ένα ζωάκι.

Και όμως είναι απόλυτα φυσιολογικό το πένθος ακόμη και για μεγάλο χρονικό διάστημα. Υπάρχουν κάποιες συμβουλές που μπορεί να φανούν χρήσιμες για την περίοδο που το γεγονός του θανάτου είναι πρόσφατο και δευκολυντικές για την αντιμετώπιση των δυσάρεστων συναισθημάτων.

Η συζήτηση και το «άνοιγμα» σε γνωστούς ή φίλους που έχουν παρόμοια εμπειρία. Ακόμη η χρήση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου για το μοίρασμα συναισθηματικών εμπειριών με ομοιοπαθείς φιλόζωους.

Η αποδοχή της άσχημης διάθεσης και η ειλικρίνεια της έκφρασης των συναισθημάτων στην οικογένεια και ιδιαίτερα στα παιδιά είναι πολύ παρηγορητικά.

Η ανάμνηση του ζώου μέσα από περιγραφές στιγμών που βιώθηκαν έντονα, κάποιες φωτογραφίες στο οικογενειακό άλμπουμ, αναμνηστικά αντικείμενα, είναι και αυτά παρηγορητικά και βοηθούν στο ξεπέρασμα του πένθους.

Δεν βοηθά καθόλου η άρνηση της πραγματικότητας μιας απώλειας και η άμεση αντικατάσταση του θανόντος ζώου με ένα καινούργιο. Αυτό επιβαρύνει περισσότερο την άσχημη ψυχολογική κατάσταση και μπερδεύει τους γύρω και ιδιαίτερα τα παιδιά που πιστεύουν ότι το ζωάκι τους ήταν αναντικατάστατο.

Αργότερα, απαλλαγμένοι από τα πολύ έντονα συναισθήματα του πένθους, μπορεί να έρθει ο καινούργιος φίλος στο σπίτι, το ζωάκι που προτιμάμε. Μέχρι τότε και εάν υπάρχει έντονη η ανάγκη της συνύπαρξης με ζωάκι, η Φιλοζωική Εταιρεία χρειάζεται εθελοντές. Τι πιο ανακουφιστικό για τη μνήμη της μουσουδίτσας που χάσατε;

Τν ΕΘΝΟΣ