Πατρίκ Πελού: Ετσι έζησα το μακελειό στο Charlie Hebdo

Απαρηγόρητος ήταν ο Πατρίκ Πελού μετά το μακελειό στο Charlie Hebdo. Λίγους μήνες μετά, αναγκάστηκε να ζήσει ξανά τον εφιάλτη.

Ο ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΗΣ ΤΩΝ ΔΥΟ ΤΡΑΓΩΔΙΩΝ ΜΙΛΑΕΙ ΣΤΟ «ΕΘΝΟΣ»

 

Πατρίκ Πελού: Ετσι έζησα το μακελειό στο Charlie Hebdo και τη «μαύρη Παρασκευή» στο Παρίσι

 

Τετάρτη 7 Ιανουαρίου 2015. Μια ομάδα ενόπλων εισβάλλει στα γραφεία του σατιρικού περιοδικού Charlie Hebdo, στο Παρίσι. Παρασκευή 13 Νοεμβρίου. Η γαλλική πρωτεύουσα βρίσκεται ξανά αντιμέτωπη με τη φρίκη.

Ταυτόχρονα τρομοκρατικά χτυπήματα βυθίζουν την Πόλη του Φωτός στο σκοτάδι... Ο απολογισμός βαρύς: 129 νεκροί και εκατοντάδες τραυματίες. Ο πλανήτης παρακολουθεί αποσβολωμένος σε απευθείας σύνδεση. Τα διεθνή ΜΜΕ αναζητούν μαρτυ ρίες ανθρώπων που έζησαν από κοντά τα γεγονότα. Ανάμεσα σε όσους είχαν αυτό το θλιβερό προνόμιο κυριαρχεί ο Πατρίκ Πελού. Την περασμένη Παρασκευή, ως συντονιστής των μονάδων επειγόντων περιστατικών στα παρισινά νοσοκομεία έδωσε μάχη για να σώσει ζωές σε συνθήκες χάους, ξαναζώντας τον εφιάλτη. Διότι ο πολύπειρος γιατρός ανήκει και στους «πρωταγωνιστές» του μακελειού στο Charlie Hebdo, στο οποίο αρθρογραφεί. Μάλιστα, θα ήταν και εκείνος στη σύσκεψη του περασμένου Γενάρη που κατέληξε σε λουτρό αίματος αν δεν τον καλούσαν εκτάκτως σε συνάντηση η Πυροσβεστική και η επιτελική ομάδα των επειγόντων περιστατικών. Εφτασε στα γραφεία του περιοδικού αφού η επίθεση είχε τελειώσει και ήταν ο πρώτος άνθρωπος που ενημέρωσε τηλεφωνικά τον πρόεδρο Φρανσουά Ολάντ για το χτύπημα, στο οποίο έχασε φίλους και συνάδελφους του. Ο ίδιος δέχθηκε να μιλήσει στο «Εθνος της Κυριακής» για όσα έζησε...

«Βλέπω τη χώρα μου σε πόλεμο»

 
Εμφανώς συγκλονισμένος, ο γιατρός, συγγραφέας και χρονογράφος Πατρίκ Πελού εξηγεί ότι το βράδυ της περασμένης Παρασκευής δεν είχε χρόνο να σκεφτεί το παιχνίδι που του έπαιζε η μοίρα. Η ανάγκη ήταν επείγουσα και η προσωπική του περιπέτεια πέρασε σε δεύτερο πλάνο. Επρεπε να αφοσιωθεί με όλες του τις δυνάμεις στη δουλειά του, άλλωστε αυτή ήταν και η «θεραπεία» του τους μήνες που κύλησαν μετά το χτύπημα στο Charlie Hebdo. «Για τους φίλους μου ζω το πένθος. Προοδευτικά, εξοικειώνομαι με την ιδέα ότι είναι νεκροί και περιμένω να περάσει ο πόνος. Οπως κάθε άτομο που ζει αυτή τη φάση βρίσκομαι αντιμέτωπος με την απώλεια, τη μοναξιά. Το πρόβλημα είναι ότι αυτό το συναίσθημα μετά το δεύτερο κύμα επιθέσεων χειροτερεύει. Ζώντας και τις δύο τραγωδίες νιώθω πολύ στενοχωρημένος, τι άλλο; Βλέπω τη χώρα μου σε πόλεμο. Αν ζούσαν οι φίλοι μου από το Charlie Hebdo θα μου έλεγαν να συνεχίσω να ζω, να δουλεύω», λέει ο ίδιος.

 Τραυματιοφορείς μεταφέρουν τα θύματα της τρομοκρατικής επίθεσης. Ο Πατρίκ Πελού ήταν επικεφαλής της ομάδας των γιατρών που συντόνιζε το έργο των πρώτων βοηθειών.

 

Τις στιγμές των τρομοκρατικών επιθέσεων της περασμένης Παρασκευής, ο 50χρονος Πατρίκ Πελού βρισκόταν στο «Regulation», το τηλεφωνικό κέντρο που συγκεντρώνει όλες τις κλήσεις για βοήθεια και διαχειρίζεται τη μεταφορά των θυμάτων στα επείγοντα. Από αυτό το σημείο κατεύθυναν όχι μόνο τα ασθενοφόρα, αλλά τα οχήματα της πυροσβεστικής ακόμα και την Αστυνομία! Ο ίδιος ήταν επικεφαλής της ομάδας των γιατρών που συντόνιζε το έργο των πρώτων βοηθειών. Αποκαλύπτει ότι το κέντρο δέχθηκε κλήσεις ακόμα και από θύματα, οι φωνές των οποίων χάνονταν πίσω από τις εκκωφαντικές ριπές των καλάσνικοφ!

Τις πρώτες ώρες, οι μονάδες υποδέχθηκαν γύρω στους 150 τραυματίες από σφαίρες και σχεδόν 300 με πιο ελαφρά τραύματα. «Ηταν σαν να δεχόμαστε θύματα πολέμου: είχαν τραύματα από σφαίρες σε προχωρημένη σήψη, με σοβαρές κακώσεις στην κοιλιά, στον θώρακα... Δεχτήκαμε πολλούς με διαμελισμένα άκρα. Πολλοί τελούσαν σε σοκ, αφού είχαν περάσει ώρες ξαπλωμένοι δίπλα στα πτώματα προσπαθώντας να κάνουν τους τρομοκράτες να πιστέψουν ότι ήταν νεκροί...», εξηγεί ο κ. Πελού. Στην προσπάθεια διάσωσης των πληγέντων συμμετείχαν και τα 50 νοσοκομεία του Παρισιού.

 Για λίγα λεπτά ο χρονογράφος και συγγραφέας έχασε τη σύσκεψη του περασμένου Γενάρη στο Charlie Hebdo, που κατέληξε σε λουτρό αίματος.

Ωστόσο, τρία εξ αυτών δέχθηκαν το μεγαλύτερο βάρος αφού συγκεντρώνουν τις απαραίτητες χειρουργικές ειδικότητες: τα δύο στρατιωτικά νοσοκομεία του Περσί και του Μπεζάν και το πανεπιστημιακό Πιτιέ-Σαλπετριέρ. «Στο τέλος της πρώτης βραδιάς οι γιατροί ήταν ήδη άλλοι άνθρωποι, πολύ διαφορετικοί και σαφώς επηρεασμένοι από τα γεγονότα. Ηταν όλοι σαν να τους είχαν δολοφονήσει. Υπήρχαν γιατροί που ήταν εξίσου σοκαρισμένοι με τους ασθενείς. Σώσαμε 60 άτομα που θα χάνονταν αν η επέμβασή μας δεν ήταν γρήγορη» περιγράφει. Κατά τον ίδιο, όσα έγιναν το μοιραίο βράδυ της «μαύρης» Παρασκευής ήταν ένα μάθημα για το σύνολο του ιατρικού προσωπικού στο Παρίσι. Κι αυτό γιατί, όπως εξηγεί, μετά τις τελευταίες τρομοκρατικές επιθέσεις χρειάστηκε να αναθεωρηθεί το πλάνο «διαχείρισης καταστροφών», το οποίο ίσχυε στα γαλλικά νοσοκομεία τα τελευταία 3 χρόνια...

Τα «μηνύματα» των επιθέσεων

 
Κατά τον Πατρίκ Πελού, με την επίθεσή τους στο Charlie Hebdo τον περασμένο Ιανουάριο οι τζιχαντιστές είχαν ως σκοπό να προσβάλουν την ελευθερία της έκφρασης. Την περασμένη Παρασκευή «αναβάθμισαν» τις προσδοκίες τους, επιχειρώντας να στοιχειώσουν για καιρό την ανέμελη ζωή στο Παρίσι, χτυπώντας σε μια αίθουσα συναυλιών όπως το Bataclan ή σε ένα γεμάτο γήπεδο όπως το Stade de France. Είναι μέρη που σύμφωνα με τον κ. Πελού «αναπτύσσεται η φιλικότητα μεταξύ των ανθρώπων. Στα καφέ ή στα εστιατόρια, κάτι που είναι μέσα στην κουλτούρα της Γαλλίας αλλά και της Ευρώπης».

Μάλιστα, προφανώς επηρεασμένος απ' όσα έχει ζήσει, δεν διστάζει να κάνει μια δυσοίωνη πρόβλεψη: «Λογικά, οι επόμενες επιθέσεις τους θα είναι ένας θρησκευτικός χώρος, μια συναγωγή, ένα κοινοβούλιο? Το Ισλαμικό Κράτος έχει μπει σε μια λογική μαζικής καταστροφής. Σκοτώνουν ανεξαρτήτως θρησκείας, φύλου, ηλικίας ή επαγγέλματος. Είναι οι ναζί της εποχής μας...». Κρίνοντας από την επίθεση στο σατιρικό περιοδικό Charlie Hebdo, ο Πατρίκ Πελού δεν έχει αμφιβολία για τον αυταρχισμό των τρομοκρατών: «Μια ανθρωπιστική κοινωνία ξέρει να γελάει και να χαμογελά. Η νέα δικτατορία του Ισλαμικού Κράτους δεν ξέρει να γελάει». Ο κ. Πελού ήταν ο πρώτος άνθρωπος με τον οποίο επικοινώνησε ο Φρανσουά Ολάντ, αμέσως μετά το μακελειό τον περασμένο Γενάρη. Τρεις μήνες νωρίτερα, ο χρονογράφος του Charlie Hebdo είχε επισκεφτεί τον Γάλλο πρόεδρο ως μέλος μιας μικρής ομάδας στελεχών για να ζητήσουν βοήθεια, αφού το έντυπό τους αντιμετώπιζε προβλήματα βιωσιμότητας. «Ολοι οι υπόλοιποι που είχαν έρθει μαζί μου σε εκείνη την επίσκεψη δολοφονήθηκαν. Οπότε ήμουν ο τελευταίος του Charlie Hebdo με τον οποίο μπορούσε να μιλήσει μαζί του ο πρόεδρος»..

.

«Θα έχουμε πάντα το Παρίσι...»

 
Μια επίπτωση των πρόσφατων τρομοκρατικών επιθέσεων στη Γαλλία θα μπορούσε να είναι η περαιτέρω άνοδος της ακροδεξιάς ή η αλλοίωση του σεβασμού στις ατομικές ελευθερίες, φυσικά στο όνομα της ασφάλειας. Την τελευταία επιχειρεί να καπηλευθεί το ξενοφοβικό Εθνικό Μέτωπο της Μαρίν Λεπέν.

Μιλώντας με τον Πατρίκ Πελού διαπιστώσαμε ότι τα βαθιά τραύματα που άφησαν πίσω τους τα διαδοχικά χτυπήματα στο Παρίσι μπορούν να επηρεάσουν ακόμα και έναν άνθρωπο που έχει διακριθεί για τις προοδευτικές αντιλήψεις και το χιούμορ του. «Η λέξη ''ασφάλεια'' δεν ανήκει στη Μαρίν Λεπέν. Η ασφάλεια και η υπεράσπιση της ζωής και του πολιτισμού μας είναι υπόθεση όλων. Η άνοδος του Εθνικού Μετώπου δεν είναι αυτή τη στιγμή το πρόβλημα. Αν η κυβέρνηση πάρει τη σωστή απόφαση και κηρύξει εθνικό πόλεμο, εναντίον των τρομοκρατών και στο ίδιο πλαίσιο, δώσει περισσότερες εξουσίες στην αστυνομία αυτό είναι ένα μέτρο που δεν χωράει ιδεολογίες... Η δημοκρατία εκτός από το να μας σέβεται πρέπει να ξέρει να μας υπερασπίζεται», λέει ο ίδιος.

Οσο για το ερώτημα «Γιατί το Παρίσι;» που βασανίζει εδώ και μήνες τη διεθνή κοινότητα, ο κ. Πελού έχει απάντηση. «Θέλουν να χτυπήσουν τον διαχωρισμό εκκλησίας-κράτους, τα ανθρώπινα δικαιώματα και την ελευθερία που συμβολίζει η Γαλλία», λέει. Το μεγαλύτερο όμως λάθος, σύμφωνα πάντα με τον πολύπειρο γιατρό, είναι η γκετοποίηση των μουσουλμάνων σε συγκεκριμένες συνοικίες ή ζώνες. «Το έκανε ο Σαρκοζί, ήταν ένα τεράστιο λάθος!», τονίζει.

Αναπόφευκτα η κουβέντα πάει στο προσφυγικό, ένα ζήτημα που βρίσκεται στο επίκεντρο της ευρωπαϊκής συζήτησης και αφορά ίσως περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον την Ελλάδα. Ο κ. Πελού δεν χάνει την ανθρωπιά του. «Πρέπει να είμαστε ανοιχτοί και γενναιόδωροι απέναντι στους πρόσφυγες», λέει. «Χρειάζεται όμως να επιτηρούνται γιατί ανάμεσά τους περνούν και τρομοκράτες. Είναι τύχη για αυτούς που φτάνουν στην Ευρώπη και ιδιαίτερα στη Γαλλία, αφού γίνονται κοινωνοί σπουδαίων αξιών όπως η δημοκρατία...».

Θανάσης Διαμαντόπουλος
http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=22769&subid=2&pubid=64291465