Την εποχή των DAKOTA της Τ.Α.Ε.

Ένας συνταξιούχος μηχανικός της Ολυμπιακής θυμάται:

Καημένε Θανάση!

Το 1950 εργαζόμουν στην Τ.Α.Ε. την πρώτη μεταπολεμική αεροπορική εταιρία της Ελλάδος. Στάθηκα μάλιστα πολύ τυχερός που βρήκα εργασία εκείνη την εποχή γιατί μετά τους πολέμους (Β' Παγκόσμιος, Εμφύλιος)  ήταν πολύ δύσκολη περίοδος και οι δουλίες σπάνιες, όπως και σήμερα!

Δυστυχώς η εταιρία δεν πήγαινε καλά και οι επιβάτες άρχισαν να λιγοστεύουν μέρα με τη μέρα. Μα το χειρότερο ήταν ότι δεν βρίσκαμε ανταλλακτικά για τα αεροπλάνα της ΤΑΕ καθώς τα εργοστάσια έπαψαν να παράγουν ανταλλακτικά για  τα αεροπλάνα Dakota που είχαν κατασκευαστεί για τον πόλεμο. Ότι υλικό αποκτούσαμε βρισκόταν είτε από τα παλιατζίδικα, είτε, περιστασιακά από την Αμερικανική Βάση που ακόμα χρησιμοποιούσαν τα Dakota μιας και εμείς, από την μεριά μας, τους βοηθούσαμε με προσωπική εργασία, όσες φορές είχαν  την ανάγκη μας.

Εκείνη ακριβώς την περίοδο συνέβη ένα περιστατικό που μας συγκλόνισε γιατί είχε θύμα έναν συνάδελφο μας στην Τ.Α.Ε. και συμμαθητή μου παλαιότερα στις σχολές μηχανικών Τατοΐου της Πολεμικής μας Αεροπορίας, που έβγαζε (όπως και τώρα) πιλότους και μηχανικούς. Τον έλεγαν Θανάση Ιντζεβέη και αυτή είναι η ιστορία του.  

Την εποχή εκείνη στην άκρη του διαδρόμου 015 στο ΕΛΛΗΝΙΚΟ υπήρχε ένα κατεστραμμένο πολεμικό τετρακινητήριο αεροσκάφος που είχε υποστεί βαριά προσγείωση και έτσι το είχαν εγκαταλείψει, ποιός ξέρει πόσον πολύ καιρό!

Ο Θανάσης λοιπόν θες από περιέργεια, θες από την ελπίδα μήπως βρει κάποια ανταλλακτικά - τα οποία στο συνεργείο Ασυρμάτων που εργαζόμασταν τα είχαμε μεγάλη ανάγκη - μπήκε μέσα στο κατεστραμμένο κουφάρι και στον ασύρματο, που ήταν ίδιος με τους δικούς μας και βρήκε μερικές ραδιοφωνικές λυχνίες, άθικτες από την καταστροφή. Τις πήρε λοιπόν τις λυχνίες και κατευθύνθηκε στον χώρο της δουλειάς μας. Δεν πρόλαβε όμως να κάνει  μερικά βήματα και κατά κακή συγκυρία, έπεσε πάνω στον Διοικητή του Αστυνομικού Τμήματος του Ελληνικού, που εκείνη την ώρα έκανε τον περίπατο του.  Καταλαβαίνετε το σοκ του καημένου του Θανάση. Η ταραχή του έγινε αντιληπτή από τον αστυνομικό, η δικαιολογία του Θανάση δεν έπεισε και ο αστυνόμος του αφαίρεσε την κονκάρδα του που ήταν η άδεια εισόδου του στο Αεροδρόμιο και που όλοι οι εργαζόμενοι εκείνη την εποχή είχαμε στο στήθος μας, όλες τις ώρες της παραμονής μας εκεί.

Πέρασαν μέρες ίσως και μήνες και ο Θανάσης δεν είχε το δικαίωμα να εισέλθει στο χώρο της δουλειάς του. Οι ενέργειες του Θανάση δεν απέδωσαν! Μέχρι κατουρημένες ποδιές φίλησε για να πείσει του ιθύνοντες να του επιστρέψουν την κονκάρδα του!

Και τότε η εταιρία απέλυσε τον δύστυχο Θανάση. Η εταιρία είχε το δίκιο της. Με τα μαύρα οικονομικά χάλια που είχε πως να πληρώνει έναν εργαζόμενο που δεν ήταν παρών για πολύ καιρό στον χώρο της εργασίας του;

Και τότε συνέβη το τραγικό: Την ώρα που του πήγε ο κλητήρας την απόλυση του στο σπίτι του, ο άτυχος Θανάσης έπαθε ΤΑΜΠΛΑ (καρδιακή προσβολή) και οι γιατροί απλά διαπίστωσαν τον θάνατο του.

Δύσμοιρε Θανάση, σ' έφαγε η μεγάλη αυστηρότητα του καθήκοντος του αστυνόμου!

Ο Θεός ας αναπαύσει την ψυχούλα σου που θέλησε να εξυπηρετήσει την υπηρεσία και πέραν των καθηκόντων σου!. Εμείς θα σε θυμόμαστε πάντα.

Από διήγηση του Δημήτρη Βέργου συνταξιούχος μηχανικού αεροπλάνων της Ολυμπιακής Αεροπορίας και της Τ.Α.Ε. στο περιοδικό "Τα δικά μας φτερά" (Σεπτέμβριος - Οκτώβριος 2015 τ.157)