Αν δεν αλλάξουμε μυαλά άσπρη μέρα δεν θα δούμε...

Ανάκατες σκέψεις

ή

Αν δεν αλλάξουμε μυαλά άσπρη μέρα δεν θα δούμε...

Αντιλαμβάνομαι ότι υπάρχει έμφυτη η ελπίδα στον άνθρωπο ότι «δεν μπορεί, θα πάει καλύτερα η χρονιά» ή «ίσως πάει καλύτερα η χρονιά» ή «μακάρι να πάει καλύτερα η χρονιά». Για τους Έλληνες όμως αυτό δεν ισχύει.

Οι Έλληνες είναι απογοητευμένοι. Οι πιο απογοητευμένοι της Ευρώπης. Έτσι τουλάχιστον μας λένε οι έρευνες που δημοσιεύονται κατά καιρούς και μάλιστα σε συστημικά έντυπα έτσι αντιλαμβανόμαστε και εμείς από τον περίγυρό μας. Η αιτία της απογοήτευσης αυτής επικεντρώνεται κατά κύριο λόγο σε οικονομικής φύσεως ζητήματα αλλά και σε καταστάσεις που έχουν προκληθεί από την έλευση του μνημονίου και όχι μόνο. Μισθοί, συντάξεις, ΕΝΦΙΑ, σκέψεις και ανησυχίες του στυλ «τι θα γίνει;», «που πάμε;» κλπ. Έτσι ο σύγχρονος Έλληνας καταλήγει να δηλώνει «απογοητευμένος» όχι μόνο από την ζωή του αλλά και από την κυβέρνηση του. Άλλα περίμενε, αλλά του ήρθαν κατακούτελα, κοινώς «προδόθηκε». Τραγικό; Ασφαλώς αφού έτσι βρεθήκαμε λίγο πολύ  στα όρια της κατάθλιψης.

Φτάσαμε έτσι στο σημείο ως λαός να πεθαίνουμε μέρα με την μέρα. Πεθαίνουμε πολιτιστικά και βιολογικά. Για την ακρίβεια αυτοκτονούμε. Ελάχιστοι ενδιαφέρονται αν θα σβήσουμε τελικά από τον χάρτη.  Πολύ λένε ότι αν και όποτε συμβεί αυτό το γεγονός θα οφείλεται σε εμάς όλους ή τουλάχιστον στην συντριπτική πλειοψηφία των συμπατριωτών μας.

Σαν λαός είμαστε παραπονιάρηδες. Πάντα κάποιος υπάρχει να τα βάλουμε μαζί του. Να του τα φορτώσουμε. Να τον μουντζώσουμε. Και από την άλλη περιμένουμε κάποιον να μας «σώσει». Μέχρι να μας βυθίσει κι αυτός ακόμα πιο βαθιά στα τάρταρα. Και μετά πάλι από την αρχή. Έτσι είτε ψάχνουμε για άλλον «νεοσωτήρα», είτε συγχωρούμε αυτόν που μας έστειλε στα τάρταρα και τον ξαναεμπιστευόμαστε … τρομάρα μας.

Υπάρχουν πάλι κι εκείνοι που λένε «έλα μωρέ, όλοι ίδιοι είναι» και «εμένα δεν με νοιάζει τίποτα». Δηλώνουν με καύχηση ότι δεν ψηφίζουν κανέναν, πετάνε καμιά βρισιά και τελειώνουν. Ή έτσι νομίζουν. Με αυτά και με αυτά βαδίζουμε με πιο γοργά βήματα στον βιολογικό μας θάνατο.

Οι Έλληνες γερνάνε. Οι Έλληνες ξεχνάνε. Οι Έλληνες σηκώνονται και φεύγουν από την πατρίδα. Οι Έλληνες πάνε και ψηφίζουν τα πολιτικά ζόμπι για «κάτι καλύτερο». Τους ρίχνουν στο τάφο ζωντανούς και φιλάνε το χέρι του νεκροθάφτη τους. Τους δουλεύουν, τους πουλάνε παραμύθια και το χαίρονται. Τους παρουσιάζονται χωρίς γραβάτες, τους πετάνε και κανένα «αριστερό» τσιτάτο και τους βλέπουν όλους ως τον «Τσε» που θα τους απελευθερώσει. Βλέπουν τις Σίες και τις Τασίες (που οι ίδιοι τους έφεραν στην εξουσία) και δεν τους πιάνει εμετός για τις δηλώσεις τους. Τους κατακλέβουν και το λένε «δημοκρατία». Εξασκούν πάνω τους την πιο αισχρή προπαγάνδα και δεν αντιδρούν καθόλου. Δεν εμπιστεύονται, λέει, την τηλεόραση, αλλά στρογγυλοκάθονται μπροστά της σαν χαχόλοι. Δεν εμπιστεύονται, λέει, τους δημοσιογράφους, αλλά άμα τους ρωτήσεις, η άποψή τους είναι ίδια και απαράλλαχτη με εκείνων. Τους προσβάλλουν την μνήμη, τους αλλοιώνουν την ιστορία, τους τσαλαπάτανε την θρησκεία και το λένε «πρόοδο». Γίνανε πάλι ραγιάδες και το λένε «ανεκτικότητα».

Με ετούτα και με τα άλλα φτάσαμε στο σημείο ακόμα και η ελληνική παιδεία να τίθεται στην υπηρεσία ενός άγριου ανθελληνισμού και αποχριστιανισμού, μια ανελέητη κατήχηση της νεολαίας στο δόγμα του πολυπολιτισμού.  Φτάσαμε έτσι σε ένα απροκάλυπτο ανθελληνικό μίσος αλλοδαπών αλλά και "ημεδαπών",  στα πονηρά σύμφωνα συμβίωσης, σε μια κουλτούρα μίσους κατά της οικογένειας και των φύλων, στο παρολίγον δόγμα "το Αιγαίο δεν έχει σύνορα", σε γιουσουφισμό σε όλα τα εθνικά ζητήματα και όλα αυτά βέβαια δεν ήρθαν τυχαία. Ούτε επίσης φταίει για όλα αυτά ο Alexis και όλη η παρέα των "αριστερών" φραγκάτων σωτήρων, των “limousine liberals” που λένε στην Αμερική, οι οποίοι δήθεν, πολεμάνε το "νεοφιλελευθερισμό". Ούτε βέβαια και θα φύγουν αν έρθουν οι γαλάζιοι νεοσωτήρες.

Απογοήτευση και πάλι απογοήτευση. Χρόνια πιστεύαμε -και με την πολιτική που εφάρμοσαν οι "σοσιαλίζουσες" "κεντρώες" και δεξιές κυβερνήσεις- ότι η αριστερά ιδεολογία είναι αυτή που έχει ουμανιστικά πρότυπα και ενδιαφέρεται για το καλό του λαού. Όμως ατυχήσαμε Άλλο πράγμα η ιδεολογία και άλλο όταν έρχεται η ώρα εφαρμογή της στην πράξη από "αριστερούς". Ξεχάσαμε πολλά…. πάρα πολλά…

Με τούτα και με εκείνα φτάσαμε σήμερα στην ιδεολογική ηγεμονία της "αριστεράς". Αλλά ποιας αριστεράς;;; Ο ουμανισμός, η κοινωνική δικαιοσύνη χάθηκαν κάπου στην διαδρομή.

Πολλοί νομίζουν ότι οι ελληνόφωνες μάζες είναι «συντηρητικές». Στην πλειοψηφία τους είναι ένα στρωμένο χαλί που περνάει από πάνω του με μεγάλη ευκολία η ιδεολογική ηγεμονία της "αριστεράς". Ό,τι θέμα έχει η αριστερή νεοταξική ατζέντα έχει ήδη περάσει ή πρόκειται να περάσει, «χωρίς να ανοίξει ρουθούνι». Τόσα χρόνια και κυρίως μετά την «μεταπολίτευση», έχει γίνει μια βαθιά και μεθοδευμένη δουλειά στις συνειδήσεις των νεοελλήνων, ώστε πλέον η κατάσταση μοιάζει μη αναστρέψιμη. Δεν το καταλάβαμε αρχικά, αλλά όλοι και όλα δούλευαν για να αποδεχτούμε αυτήν την ηγεμονία της νεοταξικής  αριστεράς.

Σε μας εναπόκειται αν θα την αποδεχθούμε ή όχι. Η μάχη δεν είναι εύκολη. Ίσως και να έχει ήδη χαθεί. Παρόλα αυτά υπάρχουν ακόμα συνειδήσεις που δεν έχουν διαβρωθεί. Υπάρχουν πνεύματα «ανήσυχα». Υπάρχουν Έλληνες και Ελληνίδες που κάτι τους «τρώει» μέσα τους. Που δεν μασουλάνε με ευχαρίστηση "κουτόχορτο". Είναι ΑΥΤΟΙ που «μπορούν να δουν», μέσα στο σκοτάδι της νεοταξικής (αριστερής ή δεξιάς δεν έχει πλέον σημασία) προπαγάνδας.

Όμως η όρασή τους αυτή πρέπει να βελτιωθεί. Ή τουλάχιστον να μην χαθεί η ήδη υπάρχουσα. Να ενισχυθεί το κριτικό τους πνεύμα και να πάψουν να γεμίζουν ενοχές και σύνδρομα για αυτά που πιστεύουν και νιώθουν και τα οποία είναι "ασύμβατα" με την κυρίαρχη άποψη και ιδεολογία. Να πάψουν να δέχονται τυποποιημένα πακέτα αντιλήψεων που είναι "συμβατά" με την κουλτούρα της αριστεράς και της  δεξιάς νέας τάξης.  Να φύγει ο φόβος. Να σπάσουν αυτά τα καταραμένα δεσμά. Και να βγουν στην αντεπίθεση. Με επιχειρήματα, πίστη, θάρρος και... χιούμορ.

Αυτό το έργο, που δεν είναι εύκολο, ούτε ζήτημα μίας ημέρας, εναπόκειται σε όσους παλεύουν ακόμα με το θηρίο της Νέας Τάξης. Ένα θηρίο του οποίου η πιο θανατηφόρα κεφαλή είναι η "αριστερή" ιδεολογία, η οποία ηγεμονεύει. Και αυτοί μπορεί να το παλεύουν οργανωμένα και συντεταγμένα ή ανοργάνωτα. Μέσα στο "γήπεδό" του ή έξω από αυτό. Σε έδρανα και σε δρόμους. Με την φωνή τους, τον λόγο τους, την γραφίδα τους, το βιντεάκι τους, την κιθάρα τους, το μπλογκ τους ή το σπρέι τους! Αλλά ευθύνη υπάρχει και στον καθένα από εμάς, που με όσες δυνάμεις και ικανότητες διαθέτουμε και όσο ακόμα έχουμε νου, καρδιά, στόμα και χέρια, ας μην σιωπήσουμε και ας κάνουμε την προσπάθειά μας να αφυπνίσουμε έστω και έναν Έλληνα. 

Σκέψεις πάνω σε ένα θέμα στο διαδικτύου