Εις μνήμην Χαλέντ αλ-Ασάαντ

Εις μνήμην Χαλέντ αλ-Ασάαντ

Η εν ψυχρώ δολοφονία του αρχαιολόγου της Παλμύρας δεν πήρε τη δημοσιότητα που θα έπρεπε

ΓΡΑΦΕΙ Ο ΚΟΣΜΑΣ ΒΙΔΟΣ

Όταν είχα κι εγώ αναφερθεί μέσω της ραδιοφωνικής εκπομπής μου στη δολοφονία του προστατευόμενου λιονταριού στη Ναμίμπια, μια φίλη που ζει μόνιμα στο Σικάγο μού έστειλε το εξής μήνυμα: «Όπως έχει συζητηθεί πολύ εδώ, καλώς μεν ασχοληθήκαμε με τον κυνηγό και το λιοντάρι, αλλά καλός θα ήταν ο ανάλογος ξεσηκωμός και κάθε φορά που ένας λευκός αστυνομικός σκοτώνει έναν μαύρο. Χμ, σωστή παρατήρηση κατά τη γνώμη μου».

Σωστή παρατήρηση και κατά τη δική μου γνώμη. Τη θυμήθηκα με τα πρόσφατα γεγονότα της Συρίας. Όπου οι τζιχαντιστές, αφού βασάνισαν τον αρχαιολόγο και επικεφαλής επί σειρά δεκαετιών του αρχαιολογικού χώρου της Παλμύρας, (για να τους πει πού είχε κρύψει τους θησαυρούς της αρχαίας πόλης και αυτός αρνήθηκε προκειμένου να αποτρέψει την καταστροφή τους) τον αποκεφάλισαν. Ο διεθνής Τύπος και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης δημοσίευαν τις φωτογραφίες της φρίκης, ορισμένα μουσεία πένθησαν με τις σημαίες τους να κυματίζουν μεσίστιες, πολιτικοί και συνάδελφοι του εκλιπόντος εξέφρασαν τον αποτροπιασμό τους, όμως, όπως «κάθε φορά που ένας λευκός αστυνομικός σκοτώνει έναν μαύρο», έτσι και τώρα το γεγονός δεν πήρε τη δημοσιότητα που θα έπρεπε. Ο ατυχής Σέσιλ (το λιοντάρι της Ναμίμπια) συγκίνησε ως φαίνεται περισσότερο από ό,π ο τραγικός Χαλέντ αλ-Ασάαντ, και η είδηση του αφανισμού του από έναν ασυνείδητο κυνηγό, υπερπροβλήθηκε, προσλαμβάνοντας διαστάσεις παγκόσμιας τραγωδίας.

Φυσικά και δεν έπρεπε να έχουν σκοτώσει τον Σέσιλ, φυσικά και επιβάλλεται οι ένοχοι να τιμωρηθούν παραδειγματικά, το κυνήγι να απαγορευτεί και τα ζώα να προστατεύονται από τους ασυνείδητους που διασκεδάζουν σκοτώνοντας. Όμως, ένα αιλουροειδές λιγότερο είναι μικρότερο πλήγμα για τη διεθνή κοινότητα από την εν ψυχρώ δολοφονία ενός φωτεινού ανθρώπου από τους σκοταδιστές. Ενός επιστήμονα που επέλεγε τον θάνατο για να μην προδώσει τα πιστεύω του, για να υπερασπιστεί όχι μερικές αρχαίες πέτρες, αλλά τον πολιτισμό, την ελευθερία, τα αγαθά επάνω στα οποία έχει θεμελιωθεί η σύγχρονη κοινωνία της προόδου και της ευημερίας και που χωρίς αυτά είμαστε καταδικασμένοι.

Ο Χαλέντ αλ-Ασάαντ είχε την ατυχία να κατάγεται από τη Συρία, χώρα που για διαφόρους λόγους αυτή τη στιγμή δεν πολυενδιαφέρει (όπως φαίνεται και από τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίστηκε ως σήμερα η ανθρωπιστική κρίση στην περιοχή), τους Αμερικανούς και τους Ευρωπαίους, οπότε και ο θάνατος του αντιμετωπίστηκε αναλόγως: μπορεί η βαναυσότητα του να μη μας επέτρεψε να τον προσπεράσουμε αμέσως, όμως σε καμία περίπτωση δεν προκάλεσε τις αναδράσεις που θα έπρεπε να είχε προκαλέσει σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της Γης. Οι ηγέτες της Ευρώπης δεν έκαναν πορεία αγκαλιασμένοι, όπως στην περίπτωση της δολοφονίας των γάλλων υπηκόων στα γραφεία του περιοδικού «Charlie Hebdo», οι πολίτες δεν βγήκαν οτους δρόμους φορώντας κονκάρδες που έγραφαν «Je suis (όχι Charlie αλλά) Khaled al - Asaad», ούτε έστειλαν επιστολές για να ζητήσουν την τιμωρία των δολοφόνων του αρχαιολόγου. Αυτή τη φορά η οργή και η συγκίνηση δεν καλλιεργήθηκαν εντέχνως όπως έγινε σε άλλα συμβάντα, η κτηνωδία αντιμετωπίστηκε σχεδόν με ψυχραιμία.

Ένα ακόμη θλιβερό γεγονός από αυτά που συμβαίνουν σε περίοδο πολέμου. Κάποια στιγμή, έπειτα από χρόνια, στην ελεύθερη τότε Παλμύρα, θα στήσουν τον ανδριάντα του ήρωα δίπλα στους αναστηλωμένους ναούς - μπορεί να δώσουν και το όνομα του στην κεντρική πλατεία. Έτσι γίνεται συνήθως. Με αυτόν τον τρόπο ξεπλένεται η ντροπή των κυβερνήσεων που επέτρεψαν να γίνουν τέτοια πράγματα, που τα ενορχήστρωσαν ή τα ανέχτηκαν. Όσο για την ντροπή των λαών, που σιώπησαν όταν έπρεπε να φωνάζουν (επειδή εκπαιδεύτηκαν να σιωπούν, επειδή δεν κατάλαβαν, επειδή φοβήθηκαν, επειδή είναι απλώς αδιάφοροι), με αυτή μαθαίνεις να ζεις. Θάβοντας την κάτω από τη δική σου εθνική ανωτερότητα, από τους εθνικούς μύθους που σου επιτρέπουν να αισθάνεσαι ακόμη αξιοπρεπής. Ακόμη και όταν δεν είσαι.

kosmasvidos@gmail.com

BHMAgazino ·