Η δύναμη της θέλησης

Η ΔΥΝΑΜΗ ΤΗΣ ΘΕΛΗΣΗΣ

Δεν συνηθίζω να ανεβάζω συνεντεύξεις ηθοποιών στο "Μπόρα είναι θα περάσει" αλλά στην προκειμενη περίπτωση θα κάνω μια εξαίρεση για την  ηθοποιό Σοφία Αλεξανιαν και αυτό γιατί η περίπτωσή της είναι ένα πολύ χρησιμο και χαρακτηριστικό της δύναμης της ανθρώπινης θέλησης κάτι πολύ χρησιμο για νέους ανθρώπους.

Τον ξεριζωμό που έζησε με τον πόλεμο της Αμπχαζίας διηγείται η ηθοποιός Σοφία Αλεξανιάν στο «δες» της εφημερίδας "ΤΟ ΠΑΡΟΝ"

Όποιος βάλει στόχο στη ζωή του θα τα καταφέρει

Της ΜΑΡΙΑΣ ΑΝΔΡΕΟΥ

Πείνασα, τιμωρήθηκα γιατί ήθελα να περάσω στο Θέατρο - Αξιοκρατία υπάρχει. Αν έχεις ταλέντο, φιλότιμο και εργάζεσαι σαν ελβετικό ρολόι, σου έρχονται οι δουλειές.

Πόλεμος, ξυλοδαρμός, πείνα, αλλά βγήκε νικήτρια στη ζωή και συνεχίζει.

Η λαντζέρισσα της κωμικής σειράς του Mega «Mάλιστα, σεφ!», η εργασιομανής Ρωσίδα Ιβάνκα, δεν είναι μια απλή περίπτωση. Η ηθοποιός που υποδύεται τη συγκεκριμένη ηρωίδα, η Σοφία Αλεξανιάν, έχει περάσει μια... Οδύσσεια, αλλά επιβίωσε και έγινε αυτό που ήθελε: καλλιτέχνης! Τη συναντήσαμε στο σπίτι της, σε μια παλιά, απλή μονοκατοικία στου Ζωγράφου και μείναμε με το στόμα ανοιχτό από όσα έχει περάσει και μας διηγήθηκε -τα οποία θα κυκλοφορήσει σύντομα σε βιβλίο- αλλά και με τη φιλοξενία της.

Η όμορφη κοπέλα, ποντιακής καταγωγής από την πλευρά του πατέρα της, έζησε τον πόλεμο της Αμπχαζίας με τη Γεωργία σε ηλικία δέκα ετών. Χωρίστηκε με την αρμένισσα μαμά της πάνω στους βομβαρδισμούς και νόμιζε ότι η μητέρα της είχε πεθάνει στα συντρίμμια. Μαζί με την αδερφή της και τον γαμπρό της, σε ηλικία 11 ετών, αφήνει το αγαπημένο της Σουχούμι (πρωτεύουσα της Αμπχαζίας), μπαίνει στο πλοίο ως πρόσφυγας και φεύγει για την Ελλάδα με την επιχείρηση «Χρυσόμαλλο Δέρας». Σε μία ημέρα, το υπουργείο Εξωτερικών της Ελλάδας τους έβγαλε διαβατήρια.

Τα κατάφεραν. Μια ιστορία ζωής-μάθημα για όλους μας από μια κοπέλα πρότυπο, που έζησε την προσφυγιά από πρώτο χέρι και λέει με δάκρυα στα μάτια: «Ποτέ πια! Άλλο οικονομικός μετανάστης άλλο πρόσφυγας. Να μην αξιώσει σε κανέναν άνθρωπο να φεύγει κυνηγημένος από σφαίρες...». «Αν και ο Έλληνας», λέει με νόημα, «είναι γερό σκαρί. Αυτός ο λαός έχει δυνατό DNA, που δεν σβήνει ανά τους αιώνες, γιατί η Ελλάδα δεν είναι απλά μια χώρα... αλλά ιδέα!».

 Σοφία Αλεξανιαν

• Σοφία, σε βλέπουμε στο σίριαλ και δεν μπορούμε να φανταστούμε ότι πίσω από αυτό το κεφάτο κορίτσι κρύβεται μια μάχη για την επιβίωση. Έχεις επιζήσει από πόλεμο;

Ναι. Κρυβόμουν έναν μήνα σε λαγούμι για να μη σκοτωθώ από τις οβίδες. Στην Αμπχαζία έβλεπα τους νεκρούς να βρίσκονται μπροστά μου. Ήταν μια σχιζοφρενική καθημερινότητα βίας. Η Ρωσία προσπαθούσε να μας βοηθήσει. Αλλά εμείς ως οικογένεια περιμέναμε το διαβατήριο για την Ελλάδα. Όλα αυτά τα περιγράφω στο βιβλίο μου «Σουχούμι». Το Σουχούμι είναι η πρωτεύουσα της Αμπχαζίας. Είναι στην περιοχή του Καυκάσου, δίπλα στη Μαύρη Θάλασσα. Άνηκε στη Σοβιετική Ένωση. Οι Έλληνες του Πόντου ήταν πολλοί στην Αμπχαζία. Είχαμε τα χωράφια μας, τα σπίτια μας, τις εκκλησιές μας, τους πολιτιστικούς συλλόγους, τα σχολεία. Το 1992 γίναμε ανεξάρτητο κράτος από τη Σοβιετική Ένωση, αλλά η Γεωργία ήθελε πάντα τα εδάφη μας. Το 1993 ξέσπασε πόλεμος και ζήσαμε την προσφυγιά σ' όλο της το μεγαλείο. Ξεριζωθήκαμε 1.500 Έλληνες και 400 έμειναν πίσω. Οι Έλληνες μας έφεραν στην πατρίδα. Οι Πόντιοι έχουμε την Ελλάδα στην καρδιά μας.

Η Ελλάδα δεν είναι οι ρίζες μας, είναι μια ιδέα. Όταν βλέπω τις εικόνες με τους πρόσφυγες να πνίγονται στο Αιγαίο, με πιάνει η καρδιά μου. Και εμείς ανεβήκαμε τότε πάνω σ' ένα καράβι. Είναι άλλο να φεύγεις ως μετανάστης με το όνειρο μιας καλύτερης ζωής και άλλο να σε πυροβολούν. Γι' αυτό νιώθω τους πρόσφυγες. Δεν μπορώ να πιστέψω ότι φλέγεται ξανά η γειτονιά μας.

 Τον Αύγουστο του 1993, η Ελλάδα οργάνωσε μια μεγάλη ανθρωπιστική επιχείρηση για να παραλάβει Έλληνες που απειλούνταν από πολεμικές συγκρούσεις. Η επιχείρηση αυτή ονομάστηκε συμβολικά από τους συντονιστές «Επιχείρηση Χρυσόμαλλο Δέρας»…

• Η μητέρα σου σκοτώθηκε στην Αμπχαζία;

Ζούσα για χρόνια νομίζοντας ότι έχασα τη μάνα μου στον πόλεμο, στους βομβαρδισμούς. Αφού στην επαγγελματική μου ζωή κράτησα το επίθετό της, για να τη θυμάμαι. Και μια ημέρα, ενώ ήμουν στην Ελλάδα, βρέθηκα ξανά με τη μάνα μου και ήταν σαν θαύμα. Έζησε από τον πόλεμο, πέρασε πολλά, έψαχνε να μας βρει και τα κατάφερε. Τελικά μας χώρισε ο καρκίνος. Την έφαγε αυτή η άτιμη αρρώστια, που θερίζει κόσμο από τη στεναχώρια και το άγχος.

• Πώς βρεθήκατε στην Ξάνθη εσύ, η αδερφή σου και ο γαμπρός σου;

Ήταν ο πρώτος μας σταθμός με το που περάσαμε τα σύνορα. Ήμουν κοριτσάκι και δούλευα στα χωράφια της Ξάνθης, στα καπνά, και καθώς περνούσα από την αυλή του σχολείου κρατούσα τα κάγκελα της αυλής του σχολείου και έκλαιγα.

Από την οικογένεια όμως έτρωγα καθημερινά ξύλο όταν ζητούσα να πάω στο σχολείο να γίνω μαθήτρια. Κανονικός ξυλοδαρμός.

Οι δάσκαλοι, που με έβλεπαν να δακρύζω στα σκαλιά του σχολείου, αποφάσισαν να μιλήσουν στην αδερφή μου και να φροντίσουν αυτοί για την ανατροφή μου.

Οι δικοί μου τους έλεγαν: «Αφήστε την ήσυχη τη Σοφία, είμαστε φτωχοί άνθρωποι, θέλουμε χέρια για να δουλέψουν, για να συντηρήσουν το σπιτικό μας». Τελικά δέχθηκαν, γιατί θα ήμουν η μόνη από τη φαμίλια που θα μάθαινε και θα έγραφε καλά ελληνικά και αυτό τους βόλευε.

• Πέρασες στο πανεπιστήμιο;

Ό,τι βάλεις στόχο στη ζωή το καταφέρνεις. Μόνο ο πλούτος είναι ο εφιάλτης των ονείρων, γιατί τα παιδιά εφησυχάζονται στα έτοιμα.

Το όνειρό μου έγινε πραγματικότητα. Πηγαίνω στο σχολείο, είμαι άριστη μαθήτρια και φτάνω μέχρι και να περάσω στο ΤΕΙ (Σχέδιο Μόδας). Πήρα το πτυχίο μου, αλλά από μικρό κορίτσι η καρδιά μου ήταν δοσμένη στο θέατρο.

Έρχομαι στην Αθήνα και ο σύντροφός μου και οι δικοί μου με διώχνουν από το σπίτι όταν τους εξομολογούμαι ότι θέλω να περάσω στο Εθνικό Θέατρο. «Τι θα γίνεις», μου λέει, «γυναίκα ελευθέρων ηθών»; Τόσο συντηρητικοί άνθρωποι. Κοιμήθηκα στα παγκάκια, πείνασα, τιμωρήθηκα γιατί ήθελα να περάσω στο Θέατρο. Έλεγα από μέσα μου «θα δείτε εσείς, θα τα καταφέρω». Το Εθνικό δυστυχώς δεν με δέχθηκε γιατί ήμουν πάνω από 25 ετών. Σπάραξε η καρδιά μου. Άρχισα να κοπανάω τις πόρτες, τα παράθυρα. Εκεί έμαθα τι σημαίνει κρίση πανικού.

Τρελαίνεσαι από το άγχος. Με βλέπει ο θυρωρός και μου λέει: «Κορίτσι μου, αν θέλεις να γίνεις ηθοποιός, μπορείς και αλλιώς, από ιδιωτική σχολή. Θα πληρώσεις και θα πας». Από τότε δεν έχω δει ξανά έτσι τον εαυτό μου. Έγινα σκληρή. Το δούλεψα. Όλα είναι μέσα στο μυαλό.

• Βρήκες τη λύση;

Πηγαίνω τελικά στη σχολή Μαίρης Βογιατζή Τράγκα. Ήταν τα πιο δημιουργικά χρόνια της ζωής μου. Επί δύο χρόνια σπούδαζα στη δραματική σχολή και νόμιζα ότι βρισκόμουν κοντά στα αδέρφια μου. Έτσι θεωρώ τους καλλιτέχνες, αδερφούς μου.

Για πρώτη φορά βρήκα τον εαυτό μου. Αμέσως μετά φεύγω στη Ρωσία για μεταπτυχιακό πάνω στο θέατρο. Γνωρίζω τον άνδρα μου, μένω έγκυος, δεν πηγαίνει καλά όμως η σχέση μας, αλλά αποφασίζω να κρατήσω το παιδί. Είπα στον εαυτό μου: «Φονιάς δεν θα γίνεις». Προετοιμάστηκα για τα πιο δύσκολα.

Έτσι, σήμερα μεγαλώνω μόνη μου τον 4χρονο γιο μου, τον Κωνσταντίνο, χωρίς να έχω παντρευτεί και δεν σκέφτηκα ούτε μια στιγμή πώς δεν θα τα καταφέρω. Γιατί τα παιδιά, όταν έρχονται στη ζωή, κουβαλάνε και δώρα για εμάς. Και το δώρο είναι η μεγάλη ενέργεια και δύναμη που δίνουν στους γονείς για ένα διαφορετικό ξεκίνημα.

• Και πώς μπόρεσες να τα βγάλεις πέρα;

Ευγνωμονώ τον Σάκη Μπουλά. Να είναι ελαφρύ το χώμα που τον σκεπάζει. Μου έδωσε, ενώ ήμουν έγκυος, δουλειά ως ενδυματολόγος. Αξιοποίησα το πτυχίο μου, τις γνώσεις μου. Ένα χρυσό βραχιόλι που δεν θα μου το πάρει κανένας από το χέρι και ας έρθουν τα πάνω-κάτω. Μετά πήρα σβάρνα τις ακροάσεις. Έγινα γνωστή στο κοινό μέσα από την «Πολυκατοικία», αν και η Άννα Βαγενά, στο θέατρο, μου έδωσε πολλές ευκαιρίες και την ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου.

Ποτέ δεν υπήρξα αχάριστη. Είναι το ελάττωμα που δεν συγχωρώ. Αγωνίζομαι στα 32 μου με αισιοδοξία. Ο Θεός μου έφερε φέτος τον ρόλο της Ιβάνκα στο «Μάλιστα, σεφ!» και πάλι μέσα από αλλεπάλληλες οντισιόν. Αξιοκρατία υπάρχει. Αν έχεις ταλέντο, φιλότιμο και εργάζεσαι σαν ελβετικό ρολόι, σου έρχονται οι δουλειές.

• Από πού «αντέγραψες» την ηρωίδα που υποδύεσαι στο Mega;

Την ξεπατίκωσα από τη μάνα μου. Τόσο σκληρή, καθαρή, οργανωτική, εργατική, ντόμπρα και οικονόμα ήταν. Μια ζωή καθάριζε, έπλενε με πάθος, για να λάμπουν όλα. «Η καθαριότητα, η μισή αρχοντιά», μας έλεγε. Και έτσι είναι.

• Γύρω μας όλα καταρρέουν. Από πού αντλείς τόση δύναμη;

Από την ίδια τη ζωή. Οι Έλληνες έχουμε γερό DNA. Εδώ έζησα σ' ένα λαγούμι, θα φοβηθώ να ζήσω μ' ένα γιαούρτι; Πρέπει να ελπίζουμε.

Να ξεκαθαρίζουμε από το παρελθόν και να ζητάμε συγκεκριμένα πράγματα από το μέλλον.

Και όταν ξέρουμε ακριβώς τι θέλουμε, αυτό θα μας φέρει ζωή. Ζητήστε και θα λάβετε, έλεγε ο Χριστός. Πιστεύω πολύ, είμαι Χριστιανή Ορθόδοξη και ξέρω την αξία της καρδιακής προσευχής. Όταν έπαιρνα το λεωφορείο για να πάω στην οντισιόν έλεγα στον εαυτό μου: «Σοφία, πήρες το λεωφορείο και πας για γύρισμα.

Την έχεις τη δουλειά για σένα και τον γιο σου». Και όταν την πήρα, μπήκα στο Μετρό και έκλαιγα από χαρά. Του πήρα και ένα παιχνιδάκι από το περίπτερο και η επόμενη ημέρα ήταν μια διαφορετική ημέρα.

ΤΟ ΠΑΡΟΝ