Η ώρα της Ευρώπης για το Προσφυγικό

Δεν είναι ελληνική ευρεσιτεχνία η προσπάθεια μετάθεσης των πολιτικών ή άλλων ευθυνών και η επίρριψή τους στις πλάτες του συγκυριακά ασθενέστερου ή του εύκολα στοχοποιούμενου. Η διεθνής εμπειρία αποδεικνύει ότι η πρακτική είναι ευρύτατα διαδεδομένη. Μόνο που η υποκρισία ούτε έλυσε ούτε και πρόκειται να λύσει ποτέ προβλήματα. Και απόδειξη είναι το Προσφυγικό.

Εκρηκτικότερο αποδεικνύεται, μέρα με τη μέρα, το πρόβλημα και πιεστικότερη η ανάγκη να προχωρήσει η Ευρώπη σε άμεσα και αποφασιστικά μέτρα. Αλλά άλλο τι οι καταστάσεις επιβάλλουν και άλλο τι οι διάφορες σκοπιμότητες επιλέγουν να προωθήσουν. Και κάπως έτσι είναι που διαμορφώνονται τα αδιέξοδα.

Δύο είναι οι προϋποθέσεις σοβαρής αντιμετώπισης του προσφυγικού προβλήματος, αν πραγματικά υπάρχει τέτοια διάθεση. Η πρώτη είναι ο προσδιορισμός του αριθμού των προσφύγων που είναι αποφασισμένα να δεχτούν τα κράτη-μέλη της Ευρωπαϊκής Ενωσης και φυσικά ο καταμερισμός τους ανά κράτος.

Αυτή η προϋπόθεση δεν υπάρχει, με τη δεσμευτική τουλάχιστον μορφή που επιβάλλουν οι περιστάσεις αλλά και οι διαστάσεις του προβλήματος. Εκείνο που κατά κανόνα συμβαίνει είναι να υπάρχουν κράτη που προκλητικά αδιαφορούν ή και επιδεικνύουν απροκάλυπτα εχθρική στάση έναντι των προσφύγων, άλλα που απλώς υπόσχονται αλλά δεν τηρούν τις υποσχέσεις τους και ορισμένα που βρίσκονται ξαφνικά μπροστά στην ανάγκη να δεχτούν τελικά περισσότερους απ’ όσους αρχικά προβλεπόταν.

Και υπάρχει και η δεύτερη προϋπόθεση που δεν είναι άλλη από τον περιορισμό του αριθμού των προσφύγων που διαβαίνουν τα σύνορα της ΕΕ. Κι εδώ η αποτυχία του κεντρικού σχεδιασμού είναι και δεδομένη και αυταπόδεικτη. Εμμεση ομολογία των Βρυξελλών αποτέλεσε η απόφαση συνεργασίας με την Τουρκία και χρηματοδότησής της προκειμένου να αναλάβει την υποχρέωση να ανακόψει τις ροές προς την Ευρώπη των Σύρων προσφύγων.

Φυσικά οι δεσμεύσεις δεν τηρούνται και οι υποσχέσεις καθημερινά παραβιάζονται. Και το μόνο που δεν κάνουν οι κατά τα άλλα εύκολοι στον σχολιασμό και στην κριτική παράγοντες των Βρυξελλών ή εκπρόσωποι των κρατών-μελών είναι να στρέφουν τα πυρά τους εκεί που πρέπει. Υπάρχει ο εύκολος στόχος που λέγεται Ελλάδα.

Μόνο που είτε το θέλουν είτε όχι, η λύση του προβλήματος δεν βρίσκεται στον αριθμό των hotspots ή των στρατοπέδων που θα δημιουργηθούν ή όχι στη χώρα μας. Σωστά και χρήσιμα είναι και τα δύο, αλλά μόνο αν υπάρχει ο σωστός σχεδιασμός και η ανάλογη εφαρμογή του. Διαφορετικά το παιχνίδι θα χαθεί και η Ευρώπη συνολικά θα είναι εκείνη που θα πληρώσει το τίμημα.

http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=22786&subid=2&pubid=64327281