ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΛΕΟΝΤΑΡΙΤΗΣ : Σαν και τότε...

ΜΕ ΤΟΝ ΦΑΚΟ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ

Σαν και τότε...

Γράφει ο ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΛΕΟΝΤΑΡΙΤΗΣ

Η εποχή της εθνικής εξέγερσης του 1821 παρουσιάζει, άραγε, στοιχεία τα οποία θα μπορούσε να παραλληλίσει κανείς με τη σημερινή τραγική εικόνα μας; Όσο κι αν φαίνεται περίεργο, υπάρχουν ομοιότητες, αλλά θα επικεντρώσουμε την προσοχή μας σε αυτό το άρθρο στον οικονομικό τομέα.

Πρώτη ομοιότητα είναι το γεγονός ότι το φορολογικό σύστημα που μας επιβάλλουν σήμερα οι ανάλγητοι «εταίροι» δεν διαφέρει από εκείνο του σουλτάνου, που εκμεταλλευόταν οικονομικά τους ραγιάδες. Κι εμείς, άλλωστε, τώρα ραγιάδες είμαστε. Καταλήστευαν τότε τους δυστυχείς υπόδουλους. Το ίδιο ακριβώς πράττουν και σήμερα σε βάρος μας οι ευρωπαίοι «δερβίσηδες».

Στη ζωντανή μαρτυρία του «Ανωνύμου του Έλληνος» διαβάζουμε: «Ο των Ιωαννίνων τύραννος υπερέβη τους ομοίους του εις κακίαν, αγόρασεν -σατανικώς και χωρίς ποτέ να πληρώσει- όλα τα πέριξ υπάρχοντα των κατοίκων και ούτως αρπάζει αυτός μόνον τους καρπούς όλης της επικρατείας, αφήνοντας στους γεωργούς μόλις όσα χρειάζονται διά να ζήσουν…». Και ο Ανώνυμος περιγράφει τους πολιτικούς της εποχής εκείνης, που έμπαιναν στην υπηρεσία του τυράννου: «Ανάμεσα εις τους διαφόρους τρόπους όπου ο σουλτάνος επιχειρίζεται διά να εκδύει τους υπηκόους του, ο συχνότερος είναι ο ακόλουθος: Εκλέγει κάποιον από τους δούλους του και τον κάμνει διοικητήν εις ένα ή και περισσότερα χωρία, πλην αυτήν την διοίκησιν του την πωλεί όσον θέλει. Όθεν εκείνος, διά να εβγάλει τα όσα επλήρωσε και να κερδίσει, αρπάζει περισσότερα και εκδύει φανερά όλους…». Εδώ η φαντασία του αναγνώστη μπορεί να προχωρήσει σε συνειρμούς χωρίς τη μεσολάβηση του γράφοντος.

Η βαρύτατη τουρκική φορολογία ήταν ακριβώς η ίδια με τη σημερινή των Ευρωπαίων. Χρονικογράφος της εποχής αναφέρεται όχι μόνο στους νόμιμους φόρους αλλά και στους αυθαίρετους. Ο ίδιος ο ιστορικός της Τουρκικής Διοίκησης, ο Χάμερ, περιγράφει τους αυθαίρετους φόρους («τεκαλίφι ουρφουγέ») και τους φόρους «αβανί» (παρεισπράξεις) «οίτινες εισεπράττοντο υπό των διαφόρων κρατικών οργάνων ή ισχυρών»… Σήμερα, τα «τεκαλίφι ουρφουγέ» και «αβανί» ονομάζονται «προαπαιτούμενα». Και τα κρατικά όργανα έχουν όνομα (Κατρούγκαλος κ.λπ.). Ο ιστορικός Ανδρέας Ανδρεάδης αναφέρει ότι η βάση του οθωμανικού φορολογικού συστήματος ήταν κυρίως «η έγγειος φορολογία, η βασιζομένη επί του ‘‘αποδεκατισμού’’ των προϊόντων, ο οποίος εκυμαίνετο από απλούν δέκατον μέχρι πενταπλούν. Υφίσταντο όμως και οι αυθαίρετοι φόροι». Σήμερα, βασικός κανών είναι οι αυθαίρετοι φόροι που μας επιβάλλει το σουλτανικό «κουαρτέτο».

Ο Παπαρρηγόπουλος μας αποκαλύπτει ότι με βάση τον έλεγχο που διενήργησε η Λογιστική Επιτροπή στο πόρισμά της στις 11 Απριλίου του 1827 είχε παρατηρηθεί ότι «τα εθνικά κατάστιχα ήταν νοθευμένα και πλήρη από καταχρήσεις, πλασοπαρτίδας, ελλείψεις, λάθη και ανωμαλίας…». Υπάρχει, βεβαίως, και η απίστευτη ιστορία των αγγλικών δανείων που συνήφθησαν κατά 50% υπό το άρτιο, με εξωφρενικούς τόκους και όρους. Και αυτά τα δάνεια κατασπαταλήθηκαν από τους αλληλοσπαρασσόμενους έλληνες αρχηγούς, κυρίως όμως καταληστεύθηκαν από τους ίδιους τους δήθεν χορηγούς. Μήπως αυτά κάτι μας θυμίζουν; Όταν οι έλληνες αντιπρόσωποι έφθασαν στο Λονδίνο στις 21 Ιανουαρίου του 1824 υπέγραψαν τη σύμβαση με τους «Λόνγχαμ, Όμπριεν Έλλις και Σία», για δάνειο 800.000 λιρών. Ορίζετο προθεσμία τοκοχρεολυτικής αποσβέσεως 36 ετών, μετά τόκου 5%, προμηθείας 3% και ασφαλίστρων 1,50%. Το αναγγελλόμενον ποσόν υπεδήλωνε την ονομαστική αξία του συνόλου των ομολογιών. Το παραχωρούμενο, όμως, ποσόν είχε ορισθεί σε 59%. Δηλαδή, η Ελλάδα θα ελάμβανε 472.000. Αλλά και από αυτά εκρατήθησαν 80.000 λίρες ως… προκαταβληθέντες τόκοι των δύο πρώτων ετών, 16.000 διά χρεολύσια δύο ετών και 3.200 λίρες ως προμήθεια! Έτσι, ενώ η Ελλάδα ανελάμβανε την υποχρέωση τοκοχρεολυτικής εξοφλήσεως δανείου 800.000 λιρών, στην πραγματικότητα ελάμβανε μόνο 348.000 λίρες. Οι όροι αυτοί του αγγλικού δανείου, οι οποίοι ουσιαστικώς αφαιρούσαν περισσότερο από το μισό κεφάλαιο, αφού επέβαλλαν τόκους και χρεολυτικές αποσβέσεις επί ποσού υπερδιπλασίου του παραδιδομένου, επεκρίθησαν σφοδρότατα, ακόμα και από άγγλους βουλευτές. Τα ίδια περίπου έγιναν και με το δεύτερο δάνειο, που υπεγράφη στο Λονδίνο στις 7 Φεβρουαρίου του 1825.

Ας έλθουμε, όμως, στις μέρες μας. Το απάνθρωπο καθεστώς δανεισμού της χώρας μας έχει καταγράψει σε μια άκρως αποκαλυπτική μελέτη του ο καθηγητής κ. Γιώργος Κασιμάτης. Με προνομιακό σύστημα προστασίας των συμφερόντων τους, οι δανειστές, γνωρίζοντας την καταφανή αντίθεση των συμφωνιών με το διεθνές δίκαιο και με τα εθνικά Συντάγματα, προχώρησαν σε κάθε αυθαιρεσία για να μας ρουφήξουν κυριολεκτικά το αίμα. Διότι με τις διατάξεις της Σύμβασης Δανειακής Διευκόλυνσης (δηλαδή, Δανειακής ΥΠΟΔΟΥΛΩΣΗΣ) μεταξύ της Ελληνικής Δημοκρατίας και των άλλων 16 χωρών της Ευρωζώνης και του δολοφονικού Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, ολόκληρη η κινητή και η ακίνητη περιουσία του Ελληνικού Δημοσίου είναι δεσμευμένη για την εξυπηρέτηση του δανείου, και όσο αυτό υπάρχει. Και απαγορεύουν οι «εταίροι» στην Ελλάδα να διασφαλίσει άλλον δανειστή με ενέχυρο, υποθήκη ή άλλου είδους εγγύηση, ώστε να αποκτήσει εκείνος προτεραιότητα απέναντι σε αυτούς. Και η αποτίμηση της αξίας των περιουσιακών στοιχείων που προωθούνται για… «αξιοποίηση» δεν ρυθμίζεται από τον νόμο αλλά από τα κέφια του ΔΝΤ.

Θα μπορούσε επίσης να γράψει κανείς τόμους για τα μέτρα των Μνημονίων που παραβιάζουν θεμελιώδη δικαιώματα των αρχών προστασίας του ανθρώπου. Το εκτελεστικό απόσπασμα του «κουαρτέτου» απαιτεί να ρουφήξει και τις τελευταίες ρανίδες αίματος από εργαζομένους, συνταξιούχους και ανέργους ακόμα. Και η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, που όχι αριστερή δεν είναι, αλλά εκτελεί χρέη των κοτζαμπάσηδων του 1821, υποκύπτει. Έρχεται στον νου το δραματικό αποκορύφωμα της ταξικής πάλης πριν από την Επανάσταση, που επισημαίνεται και μέσα στις γραμμές της Φιλικής Εταιρείας και στις διάφορες αντιδραστικές ροπές που παρατηρήθηκαν, ώστε να φέρουν έναν σοβαρό κλυδωνισμό στο επαναστατικό – δημοκρατικό της πρόγραμμα. Τις αντιδραστικές αυτές ροπές τις βλέπουμε και σήμερα σε αυτούς που, με «αριστερή μάσκα», προδίδουν απροκάλυπτα το δημοκρατικό κίνημα εκείνων που εψήφισαν «ΟΧΙ» στο δημοψήφισμα και είδαν την ψήφο τους να ερμηνεύεται ως… «ΝΑΙ»!

Δεν είναι δυνατόν να παραμένουμε μέσα στην Ευρωζώνη με το απολυταρχικό της πνεύμα και τον κανιβαλισμό που τη διακρίνει. Δεν πρέπει να ανεχθούμε να παραμένει ρυθμιστής των πολιτευμάτων και των κρατών ο κεντρικός τραπεζίτης που εκφράζει το χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο. Ήλθε η ώρα για επανάσταση κατά των ξένων κατακτητών. Ώρα για μια καινούργια εθνεγερσία, ώστε να σπάσουμε τις ευρωπαϊκές αλυσίδες της δουλείας. Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε, όμως, ότι καμία επανάσταση δεν πραγματώνεται χωρίς την ηγεσία μιας πρωτοπόρας τάξης, που καλείται από την Ιστορία να πρωταγωνιστήσει στην κοινωνική αλλαγή. Και δεν θα καταφύγουμε σε λαϊκιστικές απόψεις, που δίνουν προβάδισμα στην έννοια «λαός», αφηρημένα και γενικά, και όχι με τη σημασία μιας σύμμαχης ομάδας τάξεων που δρα ενιαία για κοινωνική αλλαγή. Και επειδή τα πολιτικά κόμματα στάθηκαν ανίκανα να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις των καιρών και χρεοκόπησαν, ο μεγάλος ρόλος πέφτει στα συνδικάτα, στους επαγγελματικούς φορείς που πλήττονται άγρια. Ίσως μέσα από εκεί να εμφανισθεί κάποιος νέος ηγέτης, που θα έχει το κουράγιο και τις ικανότητες να υψώσει το λάβαρο της επανάστασης και δεν θα δηλητηριασθεί από τον μολυσμένο αέρα των Βρυξελλών.

Υπάρχουν, όμως, ομοιότητες με τα παλιά χρόνια και στον γειτονικό μας περίγυρο. Σήμερα, η Τουρκία προκαλεί τη Ρωσία και μια σπίθα μπορεί να ανάψει φωτιές. Τότε, τρεις ρωσοτουρκικοί πόλεμοι συγκλόνισαν ανάμεσα στα 1770 και 1807 τη Βαλκανική και επέτειναν τη φθορά της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, ενισχύοντας τις ελπίδες των υποδούλων. Μήπως κάποια τέτοια σύγκρουση, που πιθανόν να έχει επιπτώσεις στη νέα «Ιερά Συμμαχία» των Βρυξελλών, αναπτερώσει τις ελπίδες μας, αφού πάλι υπόδουλοι είμαστε; Μήπως «Ο Μόσκοβος θα φέρει το σεφέρι»;

ΤΟ ΠΑΡΟΝ