Πάουλ Νεφ : Με συγκίνησε βαθιά η αλληλεγγύη των Ελλήνων στους πρόσφυγες

«Πριν από δέκα μέρες στην Ειδομένη, με προσκάλεσε για τσάι μια ομάδα Ιρακινών και Σύρων. Τότε δεν μπορούσε κανείς μας να φανταστεί ότι τα σύνορα προς τη βαλκανική οδό δεν θα ξανανοίξουν. Οι φίλοι μου θα απογοητευτούν που έφτασαν αργά», λέει ο Πάουλ Νεφ.

Ο ΑΠΕΣΤΑΛΜΕΝΟΣ ΤΗΣ «WELT» ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΜΙΛΑΕΙ ΣΤΟ «ΕΘΝΟΣ»

Με συγκίνησε βαθιά η αλληλεγγύη των Ελλήνων στους πρόσφυγες

Το δράμα των προσφύγων που καταφθάνουν στην Ελλάδα ελπίζοντας για ένα ειρηνικό μέλλον στην Ευρώπη αλλά συναντούν κλειστά σύνορα παρακολουθεί στενά ο διεθνής Τύπος, στέλνοντας επί τόπου δημοσιογράφους.

Ο Πάουλ Νεφ, συντάκτης της γερμανικής εφημερίδας «Die Welt», για λογαριασμό της οποίας βρέθηκε στην Αθήνα και την Ειδομένη, περιγράφει για το «Έθνος της Κυριακής» τις δικές του εμπειρίες στους αυτοσχέδιους προσφυγικούς καταυλισμούς.

Η εφημερίδα στην οποία εργάζεται ανήκει μεν στο συντηρητικό στρατόπεδο, ωστόσο διακρίνεται από κοινωνικό φιλελευθερισμό και από την πρώτη στιγμή έχει στηρίξει την Ελλάδα στο δύσκολο έργο που καλείται να διαχειριστεί ως βασική πύλη εισόδου της Ευρώπης για εκατοντάδες χιλιάδες πρόσφυγες.

Ο κύριος Νεφ δηλώνει εντυπωσιασμένος από την αυθεντική αλληλεγγύη των Ελλήνων προς τους πρόσφυγες και κάνει τη σύγκριση με τις ξενοφοβικές αντιδράσεις που αυτή τη στιγμή παρατηρούνται στην πατρίδα του. Όπως λέει, άλλωστε, παρά τα οικονομικά τους προβλήματα -ή ίσως και ακριβώς εξαιτίας αυτών- εκεί που οι άλλοι βλέπουν δυσκολίες «οι Έλληνες νιώθουν ευθύνη». Και δηλώνει πεπεισμένος ότι όσοι πρόσφυγες επιλέξουν να ζητήσουν άσυλο από την Ελλάδα, θα έχουν επιλέξει μια χώρα όπου μπορούν να γίνουν ευτυχισμένοι.

«Όταν θα με ρωτήσουν πίσω στη Γερμανία τις εντυπώσεις μου από την Ελλάδα, θα τους μιλήσω για την ηρωίδα μου. Η ηρωίδα μου είναι μια ηλικιωμένη κυρία, της οποίας το όνομα δυστυχώς δεν γνωρίζω, και την οποία στη Γερμανία θα χαρακτηρίζαμε ηρωίδα της καθημερινότητας.

Με συγκίνησε βαθιά η αλληλεγγύη των Ελλήνων στους πρόσφυγες

Συνέβη στην πλατεία Βικτωρίας πριν από λίγες μέρες: ένας αστυνομικός ζήτησε από μια οικογένεια Αφγανών, που καθόταν δίπλα μου στον μεσημεριανό ήλιο, να φύγει. Ευγενικά αλλά αποφασιστικά, χωρίς να δέχεται αντίρρηση. Η ανεπιθύμητη οικογένεια δεν είχε άλλη επιλογή από το να φύγει. Τότε η ηλικιωμένη κυρία ''όρμηξε'' στον αστυνομικό και του μιλούσε κάνοντας έντονες χειρονομίες. Όταν εκείνος απλά σήκωσε τους ώμους, η κυρία έτρεξε πίσω από την οικογένεια, χάιδεψε στο κεφάλι τον μικρότερο γιο και έβγαλε κάτι από την τσάντα με τα ψώνια της, που το έδωσε στην ξαφνιασμένη μητέρα. Σαν να ήθελε να ζητήσει συγνώμη για τη συμπεριφορά του Έλληνα αστυνομικού.

Εδώ και χρόνια στη Γερμανία ξέρουμε την Ελλάδα μόνο ως κράτος σε κρίση. Πρώτα η ευρωκρίση και η κρίση χρέους, τώρα η προσφυγική κρίση. Για τους απαισιόδοξους είναι απλό να φανταστούν την παρούσα κατάσταση: η Ελλάδα βυθίζεται στο χάος. Και πώς, παρακαλώ, θα φροντίσουν τους φτωχούς πρόσφυγες οι οικονομικά αδύναμοι Έλληνες;

Την απάντηση την έζησα από κοντά: με την αγάπη προς τον πλησίον, τη διάθεση να μοιραστείς και αισιοδοξία. Εκεί όπου οι απαισιόδοξοι βλέπουν μια αντίφαση, οι Έλληνες νιώθουν ευθύνη. Άκουσα πολλές φορές τη φράση: ''Μπορούμε να καταλάβουμε καλά τους πρόσφυγες, γιατί και εμείς έχουμε προβλήματα''.

Μια εξέγερση ανήσυχων πολιτών ή διαδηλώσεις όπως στη Γερμανία δεν υπάρχουν. Πήγα ακόμη και στη μαρίνα με τα γιοτ, για να βρω έστω έναν πολέμιο των προσφύγων. Ακόμη και εκεί ο κόσμος έλεγε ότι η μόνη ανησυχία είναι πώς η Ελλάδα θα καταφέρει να παράσχει στους πρόσφυγες αξιοπρεπή διαβίωση.

Ίσως να γελάστηκα. Αλλά η αλληλεγγύη των Ελλήνων με συγκίνησε βαθιά. Από το δωμάτιο του ξενοδοχείου μου μπορούσα να δω την τεράστια δράση συγκέντρωσης βοήθειας στο Σύνταγμα. Δεν είναι παράξενο, λοιπόν, που αυτές της ημέρες άλλαξε στην Ελλάδα η εικόνα για την Ανγκελα Μέρκελ. Αυτές τις μέρες η Ελλάδα και η Μέρκελ ταιριάζουν, δείχνουν αμφότεροι το φιλικό πρόσωπο της Ευρώπης.

Από την άλλη υπάρχει η ανάγκη των προσφύγων. Και ακόμη περισσότερο η απογοήτευσή τους. Πριν δέκα μέρες στην Ειδομένη, με προσκάλεσε σε τσάι μια ομάδα Ιρακινών και Σύρων. Καθίσαμε γύρω από μια φωτιά, όπου έβραζαν το νερό σε ένα παλιό κονσερβοκούτι. Εβαζαν το τσάι σε πλαστικά ποτήρια που επαναχρησιμοποιούν εδώ και μέρες. Τότε δεν μπορούσε κανείς μας να φανταστεί ότι τα σύνορα προς τη βαλκανική οδό δεν θα ξανανοίξουν, ούτε καν για πρόσφυγες πολέμου από τη Συρία και το Ιράκ. Οι φίλοι μου θα απογοητευτούν που έφτασαν αργά. Βρίσκονται άραγε ακόμη σε σκηνές στην Ειδομένη;

Παράλογος κόσμος

Στην Αθήνα συνάντησα τον 16χρονο Μασούντ από το Αφγανιστάν. Οι Αφγανοί! Πώς να τους εξηγήσεις ότι για τους Ευρωπαίους θεωρούνται οικονομικοί μετανάστες; Παρότι στην πατρίδα τους ο πόλεμος μαίνεται σχεδόν τρεις δεκαετίες, και αντί το ISIS, ο κόσμος τρομοκρατείται από τους Ταλιμπάν. Ένας παράλογος κόσμος, αυτός που ζούμε.

Ο Μασούντ μου μίλησε για τις προσφορές των διακινητών, που έχουν προσαρμοστεί στα νέα δεδομένα. Προτείνουν στους πρόσφυγες ''παιχνίδια'': το παιχνίδι με ταξί ή τρένο πίσω από τα σύνορα της ΠΓΔΜ ή το παιχνίδι με τη βάρκα μέσω Αλβανίας και από τη θάλασσα προς την Ιταλία. Ο Μασούντ έκρινε ότι πρέπει να παίξει, γιατί δεν μπορούσε να μείνει στην Ελλάδα. Η κατάσταση στο Ελληνικό, όπου βρέθηκε, είναι άθλια.

Είδα τα περισσότερα κέντρα υποδοχής που άνοιξε η ελληνική κυβέρνηση μόνο από έξω, η είσοδος απαγορεύεται στους δημοσιογράφους. Οι περιγραφές προσφύγων και εθελοντών, όμως, επιβεβαιώνουν ότι ο Μασούντ είχε δίκιο. Φαίνεται ότι η ελληνική κυβέρνηση δεν είχε προετοιμαστεί για το ενδεχόμενο -για οποιονδήποτε λόγο- να μείνουν ξαφνικά οι πρόσφυγες στην Ελλάδα.

Δεν θέλω να ασκήσω κριτική σε πολιτικά θέματα. Ο υπουργός Μετανάστευσης, Ιωάννης Μουζάλας, που μου παραχώρησε συνέντευξη, ήταν κουρασμένος και σημαδεμένος από την κρίση. Και οι εθελοντές, που είδα στην Ειδομένη, στα κέντρα υποδοχής και στο λιμάνι του Πειραιά, δεν είχαν κοινή άποψη. Για άλλους η κυβέρνηση έκανε ό,τι ήταν δυνατόν, για άλλους δεν παρέχει αρκετή υποστήριξη. Η αλήθεια θα βρίσκεται, όπως συνήθως, κάπου στη μέση.

Σε ένα συμφωνούν πρόσφυγες και Έλληνες που μίλησα: στην οργή τους εναντίον της μη αλληλέγγυας Ευρώπης. Και κάτι ακόμη, που μου είπαν και οι δυο πλευρές. Η Ελλάδα δεν θα μπορούσε να είναι ο κατάλληλος τόπος για πρόσφυγες, λόγω της οικονομικής της κατάστασης. Όμως είμαι πεπεισμένος για το εξής. Ότι κάθε πρόσφυγας, που στο τέλος θα αποφασίσει να ζητήσει άσυλο στην Ελλάδα, μπορεί να γίνει εδώ ευτυχισμένος».

ΜΑΡΙΑ ΑΔΑΜΙΔΟΥ

madam@pegasus.gr

http://www.ethnos.gr/koinonia/arthro/me_sygkinise_bathia_h_allileggyi_ton_ellinon_stous_prosfyges-64345342/