ΜΑΚΗΣ ΚΟΥΡΗΣ : «Σε ένα παπόρο μέσα, όλοι μέσα, μας εμπαρκάρανε...»

«Σε ένα παπόρο μέσα, όλοι μέσα, μας εμπαρκάρανε...»

του ΜΑΚΗ ΚΟΥΡΗ

Σκοτεινιά... Όπου και να κοιτάξεις... Παντού στον ορίζοντα, σε όποια γωνιά του πλανήτη και να ψάξεις, ήλιο, χαμόγελα, ανθρωπιά δεν θα δεις. Και για όλα αυτά δεν φταίει η Ελλάδα, αν και αρκετοί δικοί μας δεν θα δίσταζαν να πουν ότι αυτή ευθύνεται για ό,τι συμβαίνει όχι μόνο στην Ευρώπη αλλά σε όλο τον κόσμο...

Ξεκινώντας να γράψω τα βδομαδιάτικα «Θαρραλέα», σκέφτηκα να αρχίσω με ένα, γνωστό στο Ιόνιο, ζακυνθινό λαϊκό τραγούδι της εποχής της αγγλικής κατοχής στα Επτάνησα:

«Σε ένα παπόρο μέσα, όλοι μέσα, μας εμπαρκάρανε...

Στην Κέρκυρα μας πάνε

να μας κρεμάσουνε...

Μας εμείς θα τραγουδάμε...».

Στο καράβι της Ευρώπης, το οποίο κατάντησε σαπιοκάραβο εξαιτίας των σημερινών ηγετών της, που όλοι τους αποδείχτηκαν πολύ λίγοι, είμαστε όλοι μέσα. Αυτό που λείπει είναι ο άνθρωπος, που τον κατάντησαν εργαλείο κατανάλωσης για να πλουτίζουν οι αφεντάδες - λεφτάδες, οι οποίοι είναι ουσιαστικά αυτοί που κυβερνούν, με πιόνια τους... εκλεγμένους εκπροσώπους τους. Αυτοί κανονίζουν τα πάντα. Τους πολέμους. Το πού θα κτυπήσουν. Ο ένας κάνει τον άγριο, ο άλλος τον φιλεύσπλαχνο. Στη μοιρασιά, όμως, 50 - 50. Και όταν παύει η κλαγγή των όπλων, εμείς ζητωκραυγάζουμε και τα αφεντικά πάνε σε άλλες πολιτείες για να κερδίσουν σπέρνοντας τον θάνατο.

Αν εμφανιζόταν ξαφνικά ο Διογένης, θα τα παράταγε, γιατί θα καταλάβαινε ότι τζάμπα θα έκαιγε το φανάρι του. Όπου και να έψαχνε, ακόμη και μέρα μεσημέρι, ανθρωπιά δεν θα έβρισκε. Έχει καταντήσει είδος υπό εξαφάνιση. Στο γιατί, η απάντηση είναι πολύ απλή: Δεν πουλάει πια. Και εξήγηση υπάρχει. Όλα είναι νούμερα. Ένας αριθμός στον πίνακα. Που όταν δεν τον χρειάζονται τραβάνε ένα Χ και πάνε για άλλον...

Το βλέπουμε στην «πολιτισμένη» -σε εισαγωγικά- Ευρώπη. Πάνω απ’ όλα οι αριθμοί, κι ας πεινάνε οι άνθρωποι, ας αυτοκτονούν, ας δυστυχούν, ας ζητιανεύουν. Αρκεί να ευημερούν οι αριθμοί. Να μην υπάρχουν ελλείμματα. Οι δείκτες να είναι πάντα στο «συν». Να υπάρχουν κέρδη. Λες και αυτοί που έχουν τα δισεκατομμύρια θα τα πάρουν μαζί τους. Στον ίδιο τάφο θα μπουν. Με τη διαφορά ότι ο «αριθμός» δεν θα έχει σκοτώσει ζωές...

Δεν πιστεύω ότι αυτές οι γραμμές δεν εκφράζουν το μεγαλύτερο μέρος αυτού που δημιούργησε ο Θεός κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσίν του, άσχετα αν στον δρόμο κάποιοι ξεστράτισαν: τον κάθε άνθρωπο που δεν μένει κλεισμένος στον εαυτούλη του, αλλά κοιτάζει και τον διπλανό του.

Δεν αρκούν, όμως, οι διαπιστώσεις. Ούτε βοηθάει η παραίτηση, η κατάρρευση, η απογοήτευση από τις ανηφοριές και τα αδιέξοδα. Τη συνταγή τη δίνουν οι Επτανησιώτες που τους πήγαιναν για κρέμασμα οι Άγγλοι. «Εμείς θα τραγουδάμε, δεν παραδινόμαστε. Θα παλεύουμε ακόμη και μέχρι την ύστατη στιγμή». Και η ζωή έχει αποδείξει ότι τις περισσότερες φορές αυτός που αγωνίζεται κερδίζει. Φθάνει να σταθεί όρθιος, να παραμείνει άνθρωπος, να αρνηθεί να γίνει αριθμός, είδος υπό εξαργύρωση στο Ταμείο του μεγάλου αφεντικού. Και τότε ο Διογένης με το φανάρι του θα βρει ανθρώπους.

Από εμάς εξαρτώνται όλοι και όλα.

Την ψήφο μας ζητιανεύουν.

Δεν πρέπει να τους τη χαρίζουμε...

«ΤΟ ΠΑΡΟΝ»