Γιώργου Καπόπουλου : Η Παράβαση ως... Κανόνας!

Η Παράβαση ως... Κανόνας!

Η συμφωνία ήταν του απερχόμενου υπουργού Οικονο­μικών της Ισπανίας Ντε Γκίντος με τον αρμόδιο επίτροπο Μοσκο­βισί για την πορεία μείωσης του δημοσιονομικού ελλείμματος της χώρας. Σύμφωνα με την έγκυρη «El Pais», η Ισπανία θα έχει ακόμη έναν χρόνο περιθώριο -μέχρι το 2017- για να συμμορφωθεί με το πλαφόν του 3% του Συμφώνου Σταθερότητας, χωρίς να αποκλείεται παράταση μέχρι το 2018.

Με άλλα λόγια, στην Ισπανία επιβεβαιώνεται η ίδια ρεαλπολιτίκ που έχει υιοθετήσει η Κομισιόν απέναντι στη Γαλλία και την Ιταλία, οι οποίες είναι παραβατικές με διαφορετικό προφίλ και μεγέθη ως προς το Σύμφωνο Σταθερότητας: Παραβλέπει στην ουσία την αδυναμία προσαρμογής στον «ζουρλομανδύα» του 3% και δίνει προθεσμίες προσαρμογής, τις οποίες γνωρίζει ότι δεν μπορούν και δεν πρόκειται να τηρηθούν.

Προφανώς στην Κομισιόν συνυπολογίζουν και την κοινωνική και πολιτική συγκυρία στην Ισπανία, την Ιταλία και τη Γαλλία και διαπιστώνουν ότι το κόστος και οι παρενέργειες της ενεργοποίησης της διαδικασίας επιβολής κυρώσεων θα είναι πολύ μεγαλύτερο από τη νομιμοποίηση της παραβατικότητας μέσω των παρατάσεων και των προθεσμιών. Ομως το παραπάνω στάτους κβο δεν έχει μακροπρόθεσμο ορίζοντα, καθώς απειλείται σε δύο μέτωπα ταυτόχρονα:

Πρώτον, οι πολιτικές εξελίξεις σε Μαδρίτη, Ρώμη και Παρίσι θέτουν την πρόκληση όχι της σταδιακής εναρμόνισης με το πλαφόν του 3%, αλλά περαιτέρω απόκλισης. Χαρα­κτηριστικό είναι το παράδειγμα του νόμου για τις εργασιακές σχέσεις στη Γαλλία, που σε πρώτη φάση εξόργισε κυρίως του νέους, και μετά τις υποχωρήσεις των Ολάντ - Βαλς θεωρείται απαράδεκτο από τους εργοδότες.

Δεύτερον, από την πίεση του Σόιμπλε κυρίως προς τη Γαλλία ώστε να υπάρξει κοινή γαλλογερμανική πρόταση -ο Ολάντ την έχει προσδιορίσει για το τέλος του 2016- για τη θεσμική μεταρρύθμιση της Ευρωζώνης με επίκεντρο την αφαίρεση της εποπτείας τήρησης του Συμφώνου Σταθερότητας από την Κομισιόν, με την αρμοδιότητα να περιέρχεται σε μια ανεξάρτητη Αρχή τεχνοκρατών που θα ενεργοποιούν σε περίπτωση παραβάσεων αυτόματα τον μηχανισμό επιβολής κυρώσεων χωρίς κανενός είδους πολιτική διαβούλευση.

Η διαδικασία αυτόματης και αδιαπραγμάτευτης επιβολής κυρώσεων ισοδυναμεί με πολιτική αυτοκτονία των ηγετικών ελίτ σε Γαλλία, Ιταλία και Ισπανία. Παραπέμπει στην απίστευτη πρόταση των Μέρκελ - Σαρκο­ζί τον Οκτώβριο του 2010 να στερείται του δικαιώματος ψήφου στα θεσμικά όργανα της ΕΕ όποια χώρα της Ευρωζώνης προσφεύγει σε μηχανισμό διάσωσης. Μια πρόταση που το ζεύγος Μερκοζί ήθελε ως κίνητρο για σκληρά περιοριστικά μέτρα σε Ισπανία - Ιταλία, αλλά και για να συντηρήσει την επικοινωνιακή απάτη ότι το μόνο πρόβλημα της Ευρωζώ­νης, η μόνη εξαίρεση, είναι η Ελλάδα.

Σε λιγότερο από έναν μήνα, τότε, οι αγορές τιμωρούσαν την ολέθρια γαλλογερμανική συμφωνία της Ντοβίλ για συμμετοχή του ιδιωτικού τομέα στις διασώσεις με μια επίθεση που έστειλε στον μηχανισμό Ιρλαν­δία και Πορτογαλία, κλυδώνισε την Ισπανία και σε μικρότερο αλλά σε αισθητό βαθμό τη Γαλλία και το Βέλγιο! Ευτυχώς για τις παραπάνω χώρες η τιμωρητική στέρηση ψήφου δεν είχε επικυρωθεί!

Ετσι σήμερα εύλογα τίθεται το ερώτημα για ποιον λόγο οι Ολάντ - Βαλς θα πρέπει να προσυπογράφουν το σχέδιο Σόιμπλε για αυστηροποίηση του Συμφώνου Σταθερότητας και βέβαια γιατί πρέπει να το αποδεχθούν ως πρόθυμοι μελλοθάνατοι η Ισπανία και η Ιταλία, αλλά και χώρες όπως το Βέλγιο και η Φινλανδία που για διαφορετικούς λόγους βρίσκονται πολύ κοντά στη λεπίδα της λαιμητόμου των αυτόματων κυρώσεων.

(www.ethnos.gr)