ΜΟΙΡΟΛΑΤΡΙΑ Ή ΡΕΑΛΙΣΜΟΣ;

ΜΟΙΡΟΛΑΤΡΙΑ Ή ΡΕΑΛΙΣΜΟΣ;

Δεν ξέρω  πού σταματάει η μοιρολατρία ή ο ρεαλισμός. Ούτε ξέρω αν αυτό είναι ένα μετρήσιμο, συλλογικό μέγεθος και όριο ή ένα  προσωπικό πείσμα του καθενός μας ξεχωριστά. Τις πιο πολλές φορές μάλλον πορευόμαστε με κράματα και όχι με καθαρά μεταλλεύματα. Με προσμίξεις. Δεν μπορεί να γίνει διαφορετικά. Δόσεις αποδοχής αλλά και αντίστασης. Υποταγής και ελπίδας. Είμαστε ταυτόχρονα αυτό και το αντίθετο μας. Και μέχρι σήμερα αφεθήκαμε δυστυχώς, στα κέφια μιας ζαριάς εκκολαπτόμενων μάγων, που θα δικαιώσουν ή θα καταδικάσουν όλη την προηγούμενη ζωή μας.

Από τη μία, δεν μπορείς να μην αποδεχθείς μια αλήθεια που μέρα με τη μέρα αποκτάει το σχήμα μιας πραγματικότητας που δεν αφήνει και πολλές ρωγμές αμφισβήτησης της. Αυτή που λέει πως από δω και πέρα -και για αρκετά χρόνια- η Ελλάδα μπήκε στο χάρτη της φτώχειας και της δυστυχίας. Αυτό είναι ένα γεγονός  και το μόνο που μπορείς να ελπίζεις, είναι μία άλλη πολιτική, η οποία όμως το μόνο που θα καταφέρει θα είναι να περιορίσει όσο μπορεί την απόγνωση, να προσφέρει ένα κάποιο αίσθημα δικαιοσύνης, να ανακόψει τον καλπασμό του πραγματικά οργανωμένου  φασισμού που υφιστάμεθα έξι και πλέον χρόνια. Λίγο; Όχι.

Άλλωστε αυτό είναι και το απώτατο στάδιο της ελπίδας μας μέσα από τις στάχτες. Όσοι ονειρεύονται εποχές 2004, είναι εκείνη η μεγάλη μερίδα ψηφοφόρων που ζούνε και θρέφονται με τον πεπιεσμένο αέρα των κομματικών εξαγγελιών. Που δίνουν κάθε φορά μία διετία καιρό σε κάθε κόμμα να αλλάξει ριζικά τη ζωή τους. Που περνούσαν από το ΠΑΣΟΚ στη Ν.Δ. και τανάπαλιν με ιδιαίτερη ευκολία. Που πέρασαν τον τελευταίο χρόνο στον ΣΥΡΙΖΑ και του έδωσαν μια τριπλή ευκαιρία  για να πάρουν πίσω έστω και κάποιο μέρος της παλιάς ζωής τους και όμως εξαπατήθηκαν. Και που τώρα -που συνειδητοποιούν ότι τους ξεγέλασαν-, ένας Θεός ξέρει πού θα τους βρει η επόμενη μέρα.

Υπάρχει διάχυτη η αντίληψη ότι θα πλαισιώσουν ακόμη και ακραίας ιδεολογίας κόμματα και θα το πλασάρουν ως δικαιολογημένη αντίδραση στο πολιτικό σύστημα; Τέλεια. Μπορεί να κλαψουρίζουν κάποτε όσο θέλουν πως το έκαναν από αντίδραση και δεν το πίστευαν και ήθελαν απλά να ταρακουνήσουν τους πολιτικούς και διάφορα άλλα τέτοια χαριτωμένα, αλλά η πραγματικότητα θα είναι άλλη. ΔΕΝ συνειδητοποίησαν την δύναμή τους και την δύναμη της ψήφου των.

Σε ποιο σημείο όμως η ρεαλιστική ανάγνωση της ημερινής πραγματικότητας θα κάμψει την μοιρολατρία; Δεν το ξέρω με σιγουριά. Δεν μου έχει  ξανατύχει τόσο ζόρικη ζωή στο παρελθόν αν και έζησα εμφύλιο και χούντα. Και δεν μου έτυχε στο παρελθόν  να δω και να ζήσω τόση παθητικότητα και ανοχή από τον ελληνικό λαό και ιδιαίτερα από την νεολαία μας

Η διατύπωση «ζω αυτό που μου έτυχε αλλά παλεύω και να το ανατρέψω» μου ακούγεται πια σαν μια αναγκαία λύση που λέει και πολλά πράγματα. Εύκολο, αυτονόητο, αλλά πρέπει να αποφασίσεις τι  αποδέχεσαι και για τι και πότε παλεύεις; Πού υποχωρείς και πού στήνεις τη γραμμή της άμυνας σου; Είσαι ένα κράμα που εμπεριέχει και τα δύο, αλλά πότε είσαι τι; Πότε το ένα νικάει το άλλο, έστω και για λίγο; Φοβάμαι  ότι υποχωρούμε, μέρα με τη μέρα σοκαρισμένοι ακόμα από αυτά που μας έχουν βρει και πελαγωμένοι μέσα στα διαδοχικά κύματα της συντονισμένης προπαγάνδας που υφιστάμεθα από αυτούς που ξεκίνησαν το κακό αλλά και από αυτούς που το ολοκληρώνουν. Δυστυχώς συνηθίσαμε γρήγορα την δυστυχία μας.

Στους φίλους που δεν μπορούν ακόμη να συνειδητοποιήσουν τι μας έχει συμβεί, τους λέω «ξεχνά το χθες, δεν υπάρχει, θα ζήσουμε από δω και πέρα αυτό που μας έτυχε μόνο που πρέπει να το αλλάξουμε». Αυτό από εδώ και πέρα θα πρέπει να είναι το νόημα της ζωής μας ! Δεν ξέρω τι άλλο να πω. Δεν έχω τίποτα άλλο να πω. Απλά δεν μπορούμε να αφήσουμε την ζωή μας και το μέλλον των επόμενων γενιών στα χέρια αυτών που αποδείχτηκαν τόσο βολεψάκηδες, μικροί και αδύναμοι .