ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΛΕΟΝΤΑΡΙΤΗΣ : Η ενότητα

ΜΕ ΤΟΝ ΦΑΚΟ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ

Η ενότητα

Γράφει ο ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΛΕΟΝΤΑΡΙΤΗΣ

Μία ακόμα βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, η κυρία Κατριβάνου, δεν μπόρεσε να αντέξει το ψυχικό μαρτύριο –αριστερή αυτή, να ψηφίζει τα πιο βάρβαρα καπιταλιστικά φορολογικά μέτρα που είδαμε ποτέ σε αυτόν τον τόπο– και παραιτήθηκε.

Θα περιμέναμε την ίδια ευαισθησία και από άλλους συναδέλφους της. Όμως, η απορία ενός κόσμου που πίστεψε στον Τσίπρα και τον είδε να μεταμορφώνεται εξακολουθεί να προβληματίζει. Το ερώτημα «Πώς μπόρεσε;» δεν έχει λάβει απάντηση. Έως πού μπορεί να οδηγήσει η λαγνεία που ασκεί η εξουσία; Θα αποκαλύψω ένα παρασκήνιο όπως μου το αφηγήθηκε κορυφαίο στέλεχος αυτής της παράταξης, που εξαρχής διεφώνησε με την «αλλαγή πλεύσης» του κόμματος και απεχώρησε. Είναι πολύ γνωστός, αλλά δεν αναφέρω το όνομά του διότι μπορεί να μην το επιθυμεί. Με έκδηλη θλίψη, μου είπε:

«Τον Αλέξη άρχισαν να τον περιτριγυρίζουν διάφοροι ξένοι παράγοντες στις Βρυξέλλες. Ύστερα από αυτές τις συναντήσεις, τον έβλεπα σκεφτικό. Οι παρασκηνιακές πιέσεις, που είχαν γίνει αφόρητες, πήραν τη μορφή απειλών όταν αποφασίσαμε το δημοψήφισμα. Το αποτέλεσμα του ‘‘ΟΧΙ’’, αντί να χαροποιήσει τον Τσίπρα, του προκάλεσε πανικό. Επίστευε ότι θα επικρατούσε το ‘‘ΝΑΙ’’. Και τώρα έπρεπε να παρουσιάσει το ‘‘ΟΧΙ’’ να έχει την έννοια του ‘‘ΝΑΙ’’. Προσπαθήσαμε τότε να τον συγκρατήσουμε. Τον εξορκίσαμε να μην κάνει πίσω. Ο Ντάισελμπλουμ, ο Σόιμπλε και άλλοι είχαν γίνει έξαλλοι μαζί του. ‘‘Τι νομίζεις ότι κατάφερες;’’, του έλεγαν. Και ύστερα από εκείνο το παράξενο ταξίδι στην Αμερική, που ποτέ δεν μας είπε ο Αλέξης ποιους είδε και τι του είπαν, γύρισε αλλαγμένος. Δεν ήταν πια αυτός που ξέραμε και αγωνισθήκαμε δίπλα του. Όταν άρχισε να μιλάει για το ‘‘κοινό ευρωπαϊκό μας σπίτι’’, είδαμε πόσο άδοξα και πόσο σκληρά θρυμματίσθηκε ένα ίνδαλμα…».

Πράγματι, ο μολυσμένος αέρας των Βρυξελλών προκάλεσε ασφυξία στον Τσίπρα. Οι ανάλγητοι «εταίροι» τον τύλιξαν με τα πλοκάμια τους και τον έπνιξαν. Αυτός που έλεγε ότι μέσα σε μία μέρα, με έναν νόμο, θα καταργούσε τον ΕΝΦΙΑ και τα Μνημόνια, αποδέχθηκε τώρα τον «κόφτη». Και οι άρχοντες του διεθνούς καπιταλισμού πανηγυρίζουν διότι κάνουν τη δουλειά τους με «αριστερό» πρωθυπουργό, ενώ παράλληλα με αυτόν τον τρόπο έπεσε η ταφόπλακα πάνω στην Αριστερά. Θα περάσουν πολλά χρόνια για να τολμήσει ο κόσμος να εμπιστευτεί ξανά αυτήν την παράταξη. Ο Μίκης Θεοδωράκης εύστοχα σε συνέντευξή του στο «Πρώτο Θέμα» είπε: «Πιστεύω ότι επίτηδες έβαλαν την Αριστερά να σηκώσει τα βάρη, για να τη σιχαθεί ο λαός. Ξέρουν καλά ότι ο Έλληνας, ανεξάρτητα απ’ ό,τι ψηφίζει, είναι προοδευτικός. Είναι έξυπνος, κοιτάει μπροστά και όχι πίσω. Και επιπλέον δεν φοβάται. Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο πρέπει να βρούμε τη χαμένη μας δύναμη…».

Αργά συνειδητοποιήσαμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ αποτελούσε ένα ύποπτο, τυχοδιωκτικό συνονθύλευμα, στις τάξεις του οποίου προσεχώρησαν άτομα από διάφορες θολές «ιδεολογικές όχθες»: Απάτριδες, καθώς και καπάτσοι εκατομμυριούχοι, που βρήκαν βολικό τον «αριστερό σκούφο» για τα σχέδιά τους. Λοιπόν, τι γίνεται τώρα; Την απάντηση μας τη δίνει η Ιστορία των «Λαϊκών Μετώπων». Σήμερα, η αντιμνημονιακή ενότητα και η αποκατάσταση της Δημοκρατίας και της εθνικής ανεξαρτησίας συζητούνται ευρύτατα και έχουν αποκτήσει την απήχηση γόνιμων συνθημάτων. Το νέο εθνικό νόμισμα είναι το κλειδί που θα ανοίξει την πόρτα σε διέξοδο από τη δυστυχία. Αλλά η νέα εκκίνηση χρειάζεται προσοχή. Αντιμνημονιακοί υπάρχουν από αριστερά και από δεξιά. Μόνος του ο καθένας δεν έχει τη δυνατότητα να επηρεάσει καταστάσεις. Οι επιμέρους διαφορές δεν πρέπει να αποτελέσουν εμπόδιο.

Όταν το 1951 μικρά κόμματα του ευρύτερου δημοκρατικού χώρου συγκεντρώθηκαν για να σχηματίσουν στο τέλος την ΕΔΑ, ο Γιάννης Πασαλίδης τούς είπε από την αρχή: «Εάν υπήρχε μεταξύ μας κανείς ο οποίος θα διέθετε τόσον πελωρίαν δύναμιν μεταξύ του λαού, ώστε να μην έχει πολύ την ανάγκην των άλλων, αυτός θα μπορούσε να είπει ότι εγώ δεν έχω την ανάγκην σας και προχωρώ μοναχός μου. Αλλά, μεταξύ μας, δεν νομίζω ότι υπάρχει εκείνος που ημπορεί να ομιλήσει αυτήν την γλώσσαν. Όλοι έχομεν ανάγκην της βοηθείας των άλλων, και προ παντός ο αγών, που είναι κοινός όλων μας αγών, έχει ανάγκην της ενώσεώς μας…». Τα λόγια του αειμνήστου Πασαλίδη, από το βάθος του χρόνου, αποκτούν τώρα μεγάλη επικαιρότητα. Μας δείχνουν τον δρόμο. Ας τον ακούσουμε. Χρειάζεται προσκλητήριο νέων προσώπων. Μόνοι τους, ο Λαφαζάνης, η Ζωή Κωνσταντοπούλου, ο Δημ. Καζάκης και άλλοι, όσο καλές προθέσεις κι αν έχουν, δεν μπορούν να φέρουν αποτέλεσμα. Χρειάζεται ενότητα, και μάλιστα πέραν των αριστερών συνόρων, με άνοιγμα και προς την αντιμνημονιακή Δεξιά. Κι αυτό έχει ιδιαίτερη σημασία. Διότι ο εχθρός είναι κοινός.

Το 1956, όταν σχηματίσθηκε η Δημοκρατική Ένωσις (για να αντιμετωπίσει τη νεοϊδρυθείσα ΕΡΕ) υπό τον Γεώργιο Παπανδρέου, περιελάμβανε δυνάμεις από την ΕΔΑ και το Κέντρο μέχρι τη Δεξιά του Λαϊκού Κόμματος του Κων. Τσαλδάρη και τον Θεόδωρο Τουρκοβασίλη του Κόμματος Εθνικοφρόνων. Και η Ένωσις εκείνη ήλθε πρώτη στις εκλογές, άσχετα εάν εξαιτίας του πονηρού «τριφασικού» συστήματος έκανε κυβέρνηση ο Καραμανλής. Έπειτα, πρέπει να διευκρινίσουμε ότι ενότητα δεν σημαίνει συγχώνευση. Και δεν πρέπει να σημαίνει. Η έννοια της ενότητας κυρίως πρέπει να είναι έννοια πολιτική, και όχι απλώς εκλογική. Διότι αυτό που ΔΕΝ έχει ακούσει ο λαός μέχρι σήμερα είναι η ανάλυση του πώς θα βγούμε από το σκοτεινό μνημονιακό τούνελ, με νέο εθνικό νόμισμα και αποχώρηση από την Ευρωζώνη. Είναι χαρακτηριστικό ότι το ΚΚΕ, που συνεχώς μιλάει αορίστως για «αγώνες» (αλλά μόνο κάτω από τη δική του σημαία), ποτέ δεν εξήγησε με ποιον τρόπο θα μπορούσε να λειτουργήσει ανεξάρτητα το κράτος. Από τους αντιμνημονιακούς οικονομολόγους ο κ. Καζάκης μίλησε συγκεκριμένα και πειστικά επ’ αυτού του θέματος, όπως και ο Νίκος Ιγγλέσης. Η ΕΝΟΤΗΤΑ αποτελεί την προϋπόθεση για να υπάρξει αντιμνημονιακό σχήμα που θα μπορέσει να αποσπάσει την εμπιστοσύνη των ψηφοφόρων και να προκαλέσει την ανησυχία των «εταίρων» ότι κλονίζεται η δικτατορία τους.

Το πρόβλημα ηγεσίας κυριαρχεί στις ευρωπαϊκές χώρες όπου οι λαοί ξεσηκώνονται. Οι πολίτες εξεγείρονται, όπως π.χ. στο Παρίσι και στις Βρυξέλλες, αλλά δεν έχουν ηγέτες να μπουν μπροστά. Ένα βήμα μάς απομένει για να γίνουμε Βενεζουέλα εξαιτίας της ευρωλαγνείας. Πού βρίσκονται, επιτέλους, οι ηγέτες; Η ενότητα αποτελεί τη μαγική λέξη. Υπάρχουν μορφές ενότητας που την πραγματοποιούν με τόσο περισσότερη επιτυχία όσο μεγαλύτερη είναι η ευλυγισία τους. Πρέπει να αναζητηθούν και να πραγματοποιηθούν αμέσως. Η ενότητα δεν αθροίζει δυνάμεις. Τις πολλαπλασιάζει. Η πρόσθεση των «κουκιών» είναι φτωχός λογαριασμός. Εκείνο που ενδιαφέρει είναι η δυναμική της πολιτικής μάχης. Από την άποψη αυτής της δυναμικής της μάχης εναντίον των μνημονιακών μισθοφόρων πρέπει να ριζωθεί στη συνείδηση των «αντιευρωπαϊστών» ότι δεν θα μπορέσει να υπάρξει αποτελεσματικά αξιόμαχο αντιμνημονιακό στρατόπεδο εάν αρχίσουν αποκλεισμοί εξαιτίας «αριστερών» ή «δεξιών» αντιλήψεων.

Σημασία έχει ο κοινός στόχος, να απαλλαγούμε από την ξένη κηδεμονία. Και κυρίως η Αριστερά πρέπει να απαλλαγεί από ελαττώματα που έκαναν τον ΣΥΡΙΖΑ ένα θολό, νόθο κατασκεύασμα μιας θολής ενώσεως, ένα πολιτικό πείραμα –τελευταίο του είδους- που απέτυχε οικτρά και πρόδωσε τον λαό. Ο Αλέξης Τσίπρας έσβησε το πολιτικό του μέλλον από το πάθος της εξουσίας. Ο Σαίξπηρ βάζει τον Μάκβεθ να λέει: «Και πια κανένας ας μη δίνει πίστη στα δολερά δαιμόνια, που πλανούνε με διπλονόητα λόγια τους ανθρώπους…». Τα «διπλονόητα λόγια» του «δολερού» Τσίπρα δεν μπορούν να ξεγελάσουν πια κανέναν. Και η «οπορτουνιστική» (καιροσκοπική) του πολιτική πρέπει να τους προβληματίσει όλους. Δυστυχώς, θα μείνει σημείο αναφοράς η τακτική του στην Πολιτική Ιστορία.

Καλό είναι και κάποιοι άθεοι «αριστεροί» να μελετήσουν τη Βίβλο, που περιγράφει αυτό που βλέπουμε σήμερα στον τόπο μας: «Οι πλούσιοι εξουσιάζουν τους φτωχούς και όποιος δανείζεται γίνεται δούλος του δανειστή του…»! Και για να έλθουμε στη δική μας… «Γη Χαναάν», ποιος ξεχνάει μιαν από τις αρχές της κακοδαιμονίας μας; Όπως έγραφε ο φιλόλογος Τάσος Λιγνάδης: «Τα δύο δάνεια τα συναφθέντα το 1824 και 1825, διά την ανεξαρτησίαν του ελληνικού κράτους, υπήρξαν οι θεμελιώδεις συντελεσταί της εξαρτήσεως αυτού από τους ξένους»… Που μας εκβιάζανε ολοένα με το ασήκωτο χρέος μας, που το πληρώναμε γενιές και γενιές, που μας οδήγησαν σε τρεις πτωχεύσεις και μας επιβάλανε τον Διεθνή Οικονομικό Έλεγχο (1893) για μισόν αιώνα. Αλλά μυαλό δεν βάλαμε και φτάσαμε στον «κόφτη»…

ΤΟ ΠΑΡΟΝ