Ποια ανάπτυξη και από ποιο σχολείο;

Ποια ανάπτυξη και από ποιο σχολείο;

Όταν επιχειρείται συνειδητά η ισοπέδωση μίας κοινωνίας με την έμμεση κατάργηση της αριστείας και του ανταγωνισμού στην Εκπαίδευση, η ανάπτυξη αποτελεί λέξη κενή περιεχομένου.

«Στην εξαιρετικά πολύπλοκη και ταχύτατα μεταβαλλόμενη εποχή μας, η ανάπτυξη ως έννοια και ως δράση θα πρέπει να ξεκινά από τα πρώτα βήματα του παιδιού και μελλοντικού πολίτη στο σχολείο» έλεγε ο Εντγκάρ Μορέν, Γάλλος φιλόσοφος .

Για ποιαν ανάπτυξη μιλάμε σε τούτη την χώρα;

Τον τελευταίο καιρό, η χώρα υφίσταται μία αντιαναπτυξιακή και αντιεπιχειρηματική «πλύση εγκεφάλου», η οποία θα έχει πολύ οδυνηρές συνέπειες για το αναπτυξιακό της μέλλον. Για παράδειγμα, οι προτάσεις που ακούστηκαν για την Μέση Εκπαίδευση, την μείωση των ωρών διδασκαλίας, την κατάργηση της αριθμητικής βαθμολογίας και τον εξοβελισμό κάθε έννοιας αξιολογήσεως, κάθε άλλο παρά αθώες είναι.

Στην ουσία, πίσω από την αστεία ρητορική για δήθεν μετάβαση σε μία αντιαυταρχική εκπαίδευση, υπάρχει ο πραγματικός στόχος, που είναι η καθιέρωση της ελάχιστης προσπάθειας και η κατάργηση της αριστείας.

Πολύ σωστά έγραψε ο συγγραφέας κ. Σάκης Μουμτζής ότι τις πιο πάνω προτάσεις «δεν μπορούμε να τις δούμε ξεκομμένες από την κατάργηση της αριστείας, η οποία απαιτεί σκληρή δουλειά και οργανωμένη μελέτη, ώστε να ξεχωρίσουν μέσα από τον ανταγωνισμό οι άριστοι που θα αποτελέσουν το πρότυπο για τους υπόλοιπους».

Πίσω από την κενή περιεχομένου ρητορική περί «δίκαιης αναπτύξεως» υπάρχει μία συγκεκριμένη κοσμοαντίληψη, που μόνον σκοτεινές σκέψεις θα έπρεπε να προκαλεί. Η σημερινή κυβέρνηση δεν θέλει την ελληνική κοινωνία ούτε παραγωγική, ούτε ανταγωνιστική, ούτε με αρίστους. Μία τέτοια κοινωνία, πολύ απλά, δεν θα ανεχόταν να κυβερνάται από αυτούς που βρίσκονται σήμερα στην εξουσία. Κατά συνέπεια, η προς τα κάτω ισοπέδωση είναι εκ των ων ουκ άνευ για τον κυβερνητικό σχηματισμό. Ωστόσο, αν μία κοινωνία θέλει να αναπτυχθεί συνολικά και όχι απλώς να μεγεθυνθεί γενικά και αόριστα, το σχολείο παίζει καθοριστικό ρόλο. Το μοντέλο της ανταγωνιστικής κοινωνίας απαιτεί και ένα σχολείο που λειτουργεί σε συνθήκες ανταγωνισμού, που επιβραβεύει ή απορρίπτει. Που διδάσκει στον μαθητή ότι και η αποτυχία είναι μέσα στο παιχνίδι της ζωής και τον καλεί από μικρή ηλικία να μάθει να την διαχειρίζεται. Μέσα από το ανοικτό-ανταγωνιστικό σχολείο, εκατοντάδες χιλιάδες φτωχά ελληνόπουλα μπόρεσαν και διακρίθηκαν επιστημονικά και ανήλθαν κοινωνικά, δημιουργώντας το θαύμα της κοινωνικής διαπερατότητας.

Όταν, όμως, η πολιτική εξουσία, εκ της ιδεολογίας του φορέα της, δεν πιστεύει στον ανταγωνισμό, δεν επιζητεί την επιβράβευση και κυρίως δεν επιθυμεί την κοινωνική ανέλιξη των πολιτών, αλλά την κοινωνική στασιμότητα ή και την καθίζησή τους ακόμα, είναι λογικό αυτή την κοσμοαντίληψη να προσπαθήσει να την επιβάλλει και στην Εκπαίδευση.

Άμεση συνέπεια είναι οι απόφοιτοι, με πλημμελή μόρφωση, να μην μπορούν να ανταπεξέλθουν στον παγκοσμιοποιημένο ανταγωνισμό, ο οποίος λειτουργεί βέβαια ανεξάρτητα από τις προθέσεις των εγχώριων κυβερνητών.

Έτσι, μοιραία, θα παρατηρηθεί το φαινόμενο της αποκοπής της χώρας μας από τα μεγάλα πανεπιστημιακά ιδρύματα του κόσμου, της απομόνωσής της από τις εξελίξεις στον τομέα της επιστημονικής έρευνας και συνακόλουθα στην δημιουργία ενός περίκλειστου εθνικού εκπαιδευτικού συστήματος μέσα σε ένα σύστημα παγκοσμιοποιημένης Παιδείας. Μήπως, λοιπόν, περισσότερο από ανάπτυξη, οι κυβερνώντες επιδιώκουν να πλάσσουν μία κοινωνία ικανή μόνον να ακούει γελοιότητες;

Facebook/ Papachrisanthou Antonis