Το BREXIT και τα παρεπόμενα

Δύο ενδιαφέροντα άρθρα, που δημοσιεύτηκαν στην εφημερίδα ΤΟ ΠΑΡΟΝ, των Μιχάλη Στυλιανού και Γεράσιμου Ποταμιάνου, σχετικά με το Brexit καί των φόβων που έχει δημιουργήσει το δημοψήφισμα στους χαρτογιακάδες των Βρυξελλών..

Το BREXIT ως κάποια ελπίδα διαφυγής από το τσίρκο της παράνοιας και της συμφοράς

Του ΜΙΧΑΗΛ ΣΤΥΛΙΑΝΟΥ

Το να εμπλακεί κανείς στη συζήτηση του θέματος της εβδομάδος, τη συγκέντρωση των «Παραιτηθείτε», θα ήταν να βουτήξει στη λίγδα μιας συμπαιγνίας πολιτικών συμμοριών για τον αποπροσανατολισμό των θυμάτων, καθώς προχωρεί, σε έκταση και βάθος, το έγκλημα της καταλήστευσης και της βασανιστικής, με δόσεις, θανάτωσης του έθνους.

Το ίδιο ισχύει και για τα σενάρια που επινοεί ο θαυματοποιός των τριόδων στο Μαξίμου περί αναθεώρησης Συντάγματος, αναλογικής, κ.λπ., κόλπα στα οποία συνειδητά συνεργεί η μείζων δήθεν αντιπολίτευση στο θέατρο δημοκρατίας της αποικίας, με τον προσκεκλημένο της Μπίλντερμπεργκ, πειθαρχικό θεατρίνο, στον δεύτερο ρόλο, που του έχει ανατεθεί σ’ αυτό το επεισόδιο.

Για την έκταση της ληστείας σε βάρος της περιουσίας και των πηγών υποθετικής μελλοντικής ανόρθωσης του κατάκοιτου έθνους κατέθεσαν στο προηγούμενο άρθρο ο Δρ Ρόμπερτς και η κ. Νάντια Βαλαβάνη. (http://boraeinai.blogspot.gr/2016/06/blog-post_36.html) Για το βάθος της ληστείας, από τα θυλάκια και τη ζωή φτωχών πολιτών, συντριπτικά στοιχεία παραθέτει άρθρο του πάντοτε απρόσβλητα τεκμηριωμένου συναδέλφου κ. Νίκου Μπογιόπουλου:

- «Από την 1-1-2014 (ΝΔ / ΠΑΣΟΚ) μέχρι σήμερα (ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ), πάνω από 2.200.000 πολίτες έχουν έρθει αντιμέτωποι με τον εφιάλτη της ηλεκτρονικής κατάσχεσης από τους τραπεζικούς τους λογαριασμούς.»

- «Την περασμένη βδομάδα, η Γενική Γραμματεία Δημοσίων Εσόδων (η κ. Βαλαβάνη εξήγησε ότι είναι η υπερεξουσία) έστειλε 50.000 ραβασάκια, για να θυμίσει σε ανήμπορους ανθρώπους ότι χρωστάνε από… 30 έως 500 ευρώ στο κράτος και να μεριμνήσουν, ειδάλλως… Τις επόμενες μέρες θα αποσταλούν άλλα 700.000 τέτοια ραβασάκια!».

- «Σύμφωνα με έκθεση που δημοσιεύθηκε προχθές, στα τελευταία πέντε χρόνια… οι Έλληνες απώλεσαν το 1/3 της αγοραστικής τους δύναμης, το 1/4 του εισοδήματός τους και το 95% δηλώνει πως ‘‘τα βγάζει πέρα δύσκολα’’.

- Το ποσοστό της ακραίας φτώχειας στη χώρα μας έχει εκτιναχθεί στο 15% του πληθυσμού. Στην Ελλάδα, των αριστερών και των δεξιών Μνημονίων, έχουν καταμετρηθεί 1.647.703 πολίτες που δεν είναι ‘‘απλά’’ φτωχοί, αλλά πεινάνε».

Τα Μνημόνια που ψηφίζουν και τα υπερασπίζονται θριαμβολογώντας -ή με σπαρακτικά δάκρυα- συντηρητικοί (!) Νεοδημοκράτες, αριστεροί Συριζάκηδες, πασοκικά περιτρίμματα και νούμερα άλλων θιάσων - όλοι πιστοί, μέχρι τελευταίου ευρώ, θεράποντες του «ευρωπαϊκού ιδεώδους»!

Κακά μαντάτα για όλους αυτούς και ακτίνα ελπίδας για την κατάκοιτη Ελλάδα η δημοσκοπική άνοδος του Brexit στη Βρετανία και η κατακρήμνιση της ΕΕ στην ανυποληψία και στην απέχθεια, που απέδειξε πρόσφατη πανευρωπαϊκή δημοσκόπηση του ινστιτούτου Pew.

Στη Βρετανία, την Πέμπτη 16 Ιουνίου (ημέρα γραφής του παρόντος), επταήμερο προ του δημοψηφίσματος, το κύμα εξόδου θεριεύει, η δημοσκοπική υπεροχή διευρύνεται και ο πανικός ντόπιων και πολυεθνικών συμφερόντων κορυφώνεται καθώς και δημοσιογραφικά συγκροτήματα του κατεστημένου αυτομολούν στο στρατόπεδο της εξόδου.

Την Κυριακή, η «Τelegraph», παραδοσιακή ναυαρχίδα του Συντηρητικού Κόμματος, δημοσίευσε άρθρο-καταπέλτη του εγκυρότατου οικονομικού σχολιαστή Ίβανς Πρίτσαρντ, που ανακοινώνει πως θα ψηφίσει υπέρ της εξόδου από την ΕΕ.

Μελετητής εκ του σύνεγγυς έργων και ημερών του κυβερνείου των Βρυξελλών, το οποίο παρομοιάζει με κονκλάβιο επισκόπων του Μεσαίωνα, απογυμνώνει τον διαβρωτικά αντιδημοκρατικό και καταλυτικό της λαϊκής και εθνικής κυριαρχίας χαρακτήρα της ΕΕ, την απουσία αλληλεγγύης, την αρπακτική υπεροψία των ισχυρών κρατών, την απατηλή καρικατούρα των «θεσμών» (Ευρωβουλή, Ευρωπαϊκό Δικαστήριο, Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα) και την κυριαρχία των μεγάλων οικονομικών συμφερόντων. Χαρακτηρίζει την ΕΕ επικίνδυνη και παρηγορείται με την εκφυλιστική εξέλιξή της προς τη διάλυση.

Τη Δευτέρα, η έκρηξη, με πρωτοσέλιδη βόμβα, στη μεγαλύτερης κυκλοφορίας βρετανική εφημερίδα «Sun», ιδιοκτησίας του διεθνούς βαρόνου του Τύπου Μέρντοχ, δείχνει πως η κρίσιμη μάζα κλίνει προς την έξοδο, η οποία -με άρθρο της- καλεί τους αναγνώστες της να ψηφίσουν για «να απαλλαγούμε από τη δικτατορία των Βρυξελλών».

Την Τετάρτη, και άλλη έπαλξη του παραδοσιακού establishment, το περιοδικό «Spectator», βγαίνει αποφασιστικά υπέρ της εξόδου.

Τη χαριστική βολή στην υστερική εκστρατεία τρομοκράτησης της κυβέρνησης Κάμερον, του Σίτι, συμμάχων και εταίρων οφικιάλιων, του BBC και… της Deutsche Welle έδωσε ο διευθυντής Ενημέρωσης της J. P. Morgan με άρθρο του, που καταρρίπτει ένα προς ένα τα σκιάχτρα της επιχείρησης τρόμου των προπαγανδιστών υπέρ της παραμονής.

Το σημερινό σημείωμα επιβάλλεται να κλείσει με μια νότα σοβαρότητας στο εντόπιο πολιτικό - μιντιακό τσίρκο, με κάποια αποσπάσματα από το πρωτοσέλιδο κύριο άρθρο της «Sun», που απηχούν πανευρωπαϊκά αισθήματα και παρουσιάζουν υψηλή διδακτική / σωφρονιστική χρησιμότητα για ευρωλάγνους ιθαγενείς.

«Καλούμε τους αναγνώστες μας να πιστέψουν στην πατρίδα τους και να ψηφίσουν υπέρ της αποχώρησης από την ΕΕ… Είναι η τελευταία ευκαιρία να απαγκιστρωθούμε από την αντιδημοκρατική μηχανή των Βρυξελλών… Πρέπει να κόψουμε τα δεσμά με τις δικτατορικές Βρυξέλλες… Επειδή το μέλλον μας προβάλλει πολύ σκοτεινότερο αν μείνουμε μέσα… Έξω μπορεί να γίνουμε ευπορότεροι, ασφαλέστεροι και επιτέλους ελεύθεροι να σφυρηλατήσουμε το μέλλον μας… Εάν μείνουμε, η χώρα μας πολύ σύντομα θα καταπνιγεί από το επεκτεινόμενο γερμανοκρατούμενο ομοσπονδιακό κράτος… Η Ελλάδα έχει χρεοκοπήσει. Η Ιταλία κινδυνεύει να πάθει ακόμη χειρότερα. Στην Ισπανία, το 45% των νεότερων είναι άνεργοι… Μένοντας, αδυνατούμε να ελέγξουμε τη μαζική μετανάστευση, που σημαίνει χαμηλά ημερομίσθια και καταστροφική επιβάρυνση στα σχολεία, στα νοσοκομεία και στο πρόβλημα στέγης.

Ψηφίστε ‘‘Φεύγουμε’’, για να ανακτήσουμε την εθνική μας κυριαρχία… Τη θεμελιώδη αρχή, να μας κυβερνούν πολιτικοί που εκλέγουμε και απολύουμε, όχι ξένοι γραφειοκράτες... Αυτή είναι η ευκαιρία να κάνουμε τη χώρα μας μεγαλύτερη, να ανακτήσουμε τη δημοκρατία μας, να διατηρήσουμε τις αξίες και τον πολιτισμό για τον οποίο περηφανευόμαστε. Η ΨΗΦΟΣ ΓΙΑ ΕΞΟΔΟ ΕΙΝΑΙ ΨΗΦΟΣ ΓΙΑ ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΒΡΕΤΑΝΙΑ».

Θα βρουν, άραγε, από τον «Sun», της σκοτεινής Θούλης, το φως τους και της φωτεινής Ελλάδος οι αμετανόητα (ή αργυρώνητα) τυφλοί;

Είναι Brexit και Grexit δύο όψεις του ίδιου νομίσματος;

Του ΓΕΡΑΣΙΜΟΥ ΠΟΤΑΜΙΑΝΟΥ

Πραγματικό διακύβευμα η ευρωπαϊκή διακυβέρνηση

Αν οι παγκόσμιες αγορές ανησύχησαν το 2015 με το Grexit, το 2016 τρομοκρατούνται με το Brexit. Ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα, μετά το βρετανικό δημοψήφισμα, η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν θα είναι πια η ίδια. Καθώς οι Βρετανοί θα ψηφίζουν για το μέλλον που επιθυμούν, διακυβεύεται και το μέλλον της ευρωπαϊκής διακυβέρνησης.

Ο ιστορικός στόχος «ενότητα με διαφορετικότητα», που προώθησε την ΕΕ για 65 χρόνια, σκοντάφτει στην καταστρατήγησή του από τη γερμανικής εμπνεύσεως ιδιοτελή νομισματική ένωση και τον μονόδρομο της λιτότητας. Το δημοκρατικό έλλειμμα, που ευνοεί το χρηματοπιστωτικό σύστημα, κλονίζει τις βάσεις της ευρωπαϊκής ενοποίησης, δηλαδή την κοινωνική συναίνεση που διαμόρφωσε η βιομηχανική εποχή.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει δεχθεί ισχυρά πλήγματα μετά την υιοθέτηση του ευρώ. Η λιτότητα αρχίζει να διαιρεί και στον ευρωπαϊκό πυρήνα τους λαούς σε οπαδούς και πολέμιους της νεοφιλελεύθερης ορθοδοξίας. Εξάλλου, η προσφυγική κρίση πάνω στο έδαφος της οικονομικής στασιμότητας αναζωογονεί καταπιεσμένους εθνικισμούς σε πολλές χώρες.

Δύσκολα θα πρόβλεπε κανείς ότι η πρωταγωνίστρια της νεοφιλελεύθερης πολιτικής, Βρετανία, θα απειλούσε την ευρωπαϊκή ενότητα. Κάτι τέτοιο θεωρούνταν φυσικό για μια χώρα του Νότου όπως η Ελλάδα, που η διαρθρωτική υστέρηση της οικονομίας της την καθιστά ανήμπορη να ανταγωνισθεί χωρίς υποτίμηση του νομίσματός της ή της αξιοπρέπειας των εργαζομένων της. Όμως, η διαπραγμάτευση για τους όρους παραμονής της Βρετανίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση είχε παράπλευρες απώλειες. Χώρισε τους Βρετανούς σε «ins» και «outs». Και ενώ ο Κάμερον τα πήρε όλα σε μια συνοπτική διαπραγμάτευση, η προσφυγή σε δημοψήφισμα δίνει τη σπάνια ευκαιρία στον απλό ψηφοφόρο να εκφράσει αυτό που νιώθει στην καθημερινότητά του από την εξέλιξη της ευρωπαϊκής ενοποίησης, που προάγει τις ανισότητες.

Οι ισχυροί της ΕΕ επιθυμούν να κρατήσουν τη Βρετανία στην Ένωση, καθώς είναι η δεύτερη μεγαλύτερη οικονομία και μία από τις δύο ισχυρότερες στρατιωτικές δυνάμεις της. Το ίδιο θέλουν και οι ΗΠΑ, για γεωπολιτικούς λόγους. Το πρόβλημα είναι ο βαθμός και η φύση των παραχωρήσεων προς μια χώρα που είναι από τους πρωταγωνιστές του ελεύθερου εμπορίου και της χρηματοπιστωτικής ασυδοσίας. Η Βρετανία είναι η πιο αναπτυγμένη χρηματοπιστωτικά οικονομία και καταπιέζεται από τους δημοσιονομικούς κανόνες που θέτει η Γερμανία, για να εξασφαλίσει την ηγεμονία της. Ενώ λοιπόν θα περίμενε κανείς πως ο αδύνατος κρίκος θα ήταν μια διαρθρωτικά καθυστερημένη χώρα (Grexit), βλέπει την πιο εξελιγμένη χρηματοοικονομικά ευρωπαϊκή χώρα να υπερασπίζεται την εθνική δημοσιονομική της ανεξαρτησία. Στην πραγματικότητα πρόκειται για δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Στον Κάμερον παραχωρήθηκαν όροι διατήρησης της βρετανικής δημοσιονομικής κυριαρχίας εντός της ΕΕ και εκτός ευρώ. Μάλιστα πέτυχε να αποφύγει την υποχρέωση να εφαρμόσει μελλοντικούς κανόνες που θα υιοθετούνται χωρίς τη σύμφωνη γνώμη του Κοινοβουλίου της χώρας του. Όμως, το νεοφιλελεύθερο τμήμα της βρετανικής ελίτ θέλει να απαλλαγεί από τον κίνδυνο της όλο και στενότερης ενοποίησης και οπωσδήποτε να αφαιρέσει τη δυνατότητα επιβολής, από την Ευρωζώνη (Γερμανία), ρυθμιστικών κανόνων στο CITI του Λονδίνου σχετικά με τις χρηματοοικονομικές υπηρεσίες. Διαφωνεί επίσης με την πρόθεση του Βερολίνου να επιβάλει κοινή νομισματική πολιτική και στα κράτη εκτός Ευρωζώνης. Θέλει το Κοινοβούλιό της να έχει δικαίωμα αρνησικυρίας πάνω στις ευρωπαϊκές νομοθετικές πρωτοβουλίες.

Παράλληλα, οι βρετανοί ψηφοφόροι πίστευαν ότι όποια συμφωνία και αν επιτευχθεί δεν θα σταθεί ικανή να αναμορφώσει ριζικά τη θέση της Βρετανίας στην Ένωση. Η σπουδή του Κάμερον να κατοχυρώσει την παραμονή χωρίς να προβεί σε προτάσεις μεταρρύθμισης των ευρωπαϊκών συνθηκών και η άρνηση του Ευρωκοινοβουλίου να δεσμευθεί εκ των προτέρων ότι θα εγκρίνει τη συμφωνία σημαίνουν ότι οι βρετανοί ψηφοφόροι καλούνται να ψηφίσουν για μια συμφωνία που μπορεί να ακυρωθεί αμέσως μετά από το Ευρωκοινοβούλιο.

Οπαδοί του Brexit είναι τόσο η αριστερή πτέρυγα των Εργατικών όσο και το νεοφιλελεύθερο τμήμα του Συντηρητικού Κόμματος, για διαφορετικούς λόγους. Η κατάσταση θυμίζει την Ελλάδα, αλλά δεν είναι καθόλου η ίδια. Η Ελλάδα εξαναγκάσθηκε να εγκαταλείψει όλα τα αιτήματά της. Δεν της έγινε καμιά παραχώρηση για να κρατηθεί στο ευρώ. Αντίθετα, η Βρετανία, πριν ακόμη αρχίσουν οι επίσημες διαπραγματεύσεις, εξασφάλισε τη διαβεβαίωση ότι οι μελλοντικές αποφάσεις της Ευρωζώνης δεν θα θίγουν την εσωτερική αγορά, δηλαδή θα δίνουν προνομιακή πρόσβαση στη Βρετανία, αν και εκτός ευρώ.

Βέβαια, η καμπάνια του Brexit βασίζεται κυρίως στον φόβο των λαϊκών στρωμάτων για τη μετανάστευση και την ανεργία, την οργή για τους τραπεζίτες και τα golden boys και την ευκαιρία που προσφέρει για να τιμωρηθεί ο Κάμερον για τη λιτότητα. Ακόμη, για την τεχνοκρατική μετάλλαξη της Ένωσης και το μεγάλο έλλειμμα δημοκρατικής νομιμοποίησης.

Είναι όμως μια lose-lose κατάσταση για τη «γερμανική» Ευρώπη. Σε περίπτωση «In», ο συμβιβασμός Κάμερον θα δοκιμάσει τα όρια ευελιξίας των σημερινών θεσμικών ρυθμίσεων. Διότι είναι βασική δημοκρατική αρχή ότι εάν τα εθνικά κοινοβούλια αντιτίθενται σε έναν νόμο, οι κυβερνήσεις τους δεν θα πρέπει να ψηφίζουν θετικά στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο. Στην περίπτωση«Out», μόνο η δημοκρατική και κοινωνική επανασύσταση της Ευρωζώνης, με στόχο την ανάπτυξη και την απασχόληση, θα έδινε προοπτική.

ΤΟ ΠΑΡΟΝ