JEREMY IRONS : ΘΗΣΑΥΡΟΣ ΕΜΠΕΙΡΙΑΣ

JEREMY IRONS : ΘΗΣΑΥΡΟΣ ΕΜΠΕΙΡΙΑΣ

Θέατρο, τηλεόραση, σινεμά, ιππασία, κυνήγι, μοτοσικλέτα, ιστιοπλοΐα, ανακαινίσεις κτισμάτων και αμέτρητα ταξίδια ανά την υδρόγειο. Τίποτα από τα παραπάνω δεν έχει παρατήσει -στα 67 του πλέον χρόνια- ο πολυμήχανος και πολυπράγμων ηθοποιός. Το άλλοτε αποκαλούμενο «pin-up της σκεπτόμενης γυναίκας» παραμένει ένας άνδρας για όλες τις εποχές και για κάθε γεωγραφικό μήκος και πλάτος της Γης.

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ:   ΡΟΜΠΙ   ΕΚΣΙΕΛ

Κάπου διαβάσαμε πως πολύ νέος λογαριάζατε να γίνετε κτηνίατρος. Ισχύει;

 «Η αλήθεια είναι πως κανένα από τα επαγγέλματα που πρότεινε η παραδοσιακή εκπαίδευση δεν έβρισκα να μου ταιριάζει. Στα 17-18 μου μου άρεσε το περιθώριο, η τσιγγάνικη ζωή. Έκανα οτοστόπ και έβγαζα το προς το ζην παίζοντας κιθάρα. Οι επιλογές μου ήταν τότε τρεις. Να δουλέψω σε πανηγύρια, σε τσίρκο ή στο θέατρο. Όμως, διαπίστωσα πως η ζωή στα πανηγύρια δεν πληρούσε τα στάνταρ μου, ενώ για το τσίρκο παραήμουν ψηλός! Κι έτσι, αποφάσισα να απαντήσω σε μια αγγελία στην εφημερίδα που έλεγε πως ψάχνουν υπαλλήλους σε θέατρο. Με πήραν ως μαθητευόμενο και σύντομα διαπίστωσα πως μου άρεσαν οι άνθρωποι, η ατμόσφαιρα, οι μυρωδιές, τα ωράρια αυτού του χώρου. Κι αποφάσισα να κάνω μαθήματα. Πήγα για δύο χρόνια σε σχολή και ξεκίνησα να δουλεύω σε ένα άλλο θέατρο, όταν με επέλεξαν σε μια ακρόαση ανάμεσα σε 30 άτομα. Όμως, ήταν ένα θέατρο ρεπερτορίου.

 Όταν λέτε «όμως»;

Ο θίασος ταξίδευε πολύ, περιόδευε έξι με οκτώ μήνες. Κι εγώ ήθελα τότε μια έδρα σταθερή. Τα παράτησα λοιπόν και πήγα στο Λονδίνο. Έπιασα μια γκαρσονιέρα και άρχισα να πηγαίνω σε όλες ανεξαιρέτως τις διαθέσιμες ακροάσεις. Μόνος μου όρος, να μην είναι κάτι εκτός Λονδίνου. Τελικά μου έδωσαν έναν ρόλο σ' ένα μιούζικαλ, στο Godspell. Και μια μέρα, καθώς καθόμουν στην άκρη της σκηνής, στη διάρκεια της παράστασης, και μια ηθοποιός τραγουδούσε, συνειδητοποίησα πως τούτη η δουλειά είναι η πιο κατάλληλη για μένα, πως μπορώ να συνεισφέρω σ' αυτό το επάγγελμα. Ποτέ πάντως δεν είχα τη βαθιά επιθυμία να γίνω ηθοποιός.

Ποιο είναι για σας το πιο κρίσιμο σημείο στο επάγγελμα του ηθοποιού;

Νομίζω πως σ' αυτήν τη δουλειά είναι πραγματικά δυνατό να «αγγίξεις» τους ανθρώπους, να επικοινωνήσεις μαζί τους. Όταν πρωτοπήγα στο Λονδίνο, πριν αρχίσω τις ακροάσεις, είχα δουλέψει στην Κοινωνική Πρόνοια. Πηγαίναμε σε φτωχοσυνοικίες και μας συμβούλευαν να κρατάμε συγκεκριμένες αποστάσεις από τους ανθρώπους που βοηθούσαμε. Όμως, εγώ ήθελα συνεχώς να δίνω κάτι από τον εαυτό μου. Κι αυτό, από τη στιγμή που δεν μου επιτρεπόταν να συνάψω σωστή επικοινωνία μαζί τους, με έφθειρε. Αντίθετα, αυτό ακριβώς μου εξασφάλισε το θέατρο.

Μιλήσατε πριν για τσιγγάνικη ζωή, αλλά και για έδρα σταθερή, που είναι το εντελώς αντίθετο. Είναι γνωστό πως είσαστε μηχανόβιος. Θα λέγατε πως η μηχανή σας παρέχει και τα δύο;

Η μηχανή σε αναζωογονεί μοναδικά. Την καβαλάς, μυρίζεις τον άνεμο, νιώθεις τη θερμοκρασία, ξαναγεννιέσαι τρόπον τινά. Αισθάνεσαι ανάλογη ελευθερία με εκείνη της ιππασίας. Ανέκαθεν είχα την επιθυμία να ζω εκτός των ορίων, ένιωθα πιο άνετα εκεί. Θα έλεγα πως συνεχίζω ακόμα να ζω τσιγγάνικα, απλώς με έναν μεσοαστικό τρόπο. Εξ ου και το άλλο μου μεγάλο χόμπι, εκτός των μηχανών, είναι τα κτίρια. Σπίτια. Έχω ξοδέψει όλα μου τα λεφτά σε αγορές σπιτιών εδώ κι εκεί, μεταποιήσεις, ανακαινίσεις. Παλαιότερα ασχολούμουν κι ο ίδιος με τα χειρωνακτικά. Αλλά έχουν περάσει τα χρόνια.

Τη μηχανή όμως ακόμα την καβαλάτε...

Ω ναι. Ενίοτε την παίρνω μαζί και σε ταξίδια για δουλειά, όπως πριν από λίγα χρόνια στην Ουγγαρία όπου γυρίζαμε τους Βοργίες. Παλιότερα ερχόταν και η γυναίκα μου [η Σινέιντ Κιούζακ]. Έχουμε πάει πολλά ταξίδια με μηχανή, Ρωσία, Εμιράτα, Ισπανία.

Είστε μάλλον από τους πιο κοσμογυρισμένους ηθοποιούς σήμερα. Σωστά;

Αυτό το επάγγελμα μου έδωσε την ευκαιρία να γυρίσω όλο τον κόσμο. Από την Κολομβία, την Αργενπνή και τη Βραζιλία μέχρι την Ελλάδα, το Μαρόκο, την Κίνα, την Αυστραλία. Ποτέ δε βαριέμαι τα ταξίδια. Μόλις πριν από λίγα χρόνια ταξίδεψα σε ορισμένο χρονικό διάστημα σε τρεις ηπείρους για τα γυρίσματα ενός περιβαλλοντικού ντοκιμαντέρ όπου συμμετείχα στην παραγωγή. Σαν Φρανσίσκο, Ισλανδία, Γαλλία, Λίβανος, Βιετνάμ. Φοβερή εμπειρία.

ΒΙΟΓΡΑΦΙΑ

Ο Τζέρεμι Άιρονς (αγγλ. Jeremy Irons), γεννημένος στις 19 Σεπτεμβρίου 1948 είναι  Άγγλος ηθοποιός του θεάτρου και του κινηματογράφου βραβευμένος με Όσκαρ Α' Ανδρικού Ρόλου για την ταινία του 1990 «Το Γύρισμα της Τύχης» (Reversal of Fortune), όπου υποδύθηκε τον κοσμικό Κλάους Φον Μπιούλοου που το 1980 κατηγορήθηκε για απόπειρα δολοφονίας της ζάμπλουτης συζύγου του Σάνι. Ο ρόλος αυτός του χάρισε επίσης τη Χρυσή Σφαίρα Καλύτερης Ανδρικής Ερμηνείας σε Δραματική ταινία.

Ο Τζέρεμι Άιρονς σπούδασε υποκριτική στη δραματική σχολή του Θεάτρου Old Vic στο Μπρίστολ και έκανε το ντεμπούτο του στο σανίδι το 1969 υποδυόμενος τον Φλόριζελ στο έργο του Ουίλλιαμ Σαίξπηρ «Το Χειμωνιάτικο Παραμύθι» (A Winter's Tale). Κατά τη δεκαετία του '70 πρωταγωνίστησε σε πολλές παραστάσεις σε θέατρα του Λονδίνου ερμηνεύοντας μεταξύ άλλων Σαίξπηρ, Μπέκετ και Γκογκόλ. Το 1984 έκανε το ντεμπούτο του στο Μπρόντγουεϊ ερμηνεύοντας το ρόλο του Χένρι στο θεατρικό του Τομ Στόπαρντ Το πιο Αληθινό (The Real Thing) και βραβεύτηκε με Βραβείο Τόνι.

Ο Άιρονς έλαβε αναγνωρισιμότητα για την ερμηνεία του στο ρομαντικό δράμα του 1981 «Η Ερωμένη του Γάλλου Λοχαγού» (The French Lieutenant's Woman), όπου εμφανίστηκε πλάι στη Μέριλ Στριπ. Έπειτα πρωταγωνίστησε στις ταινίες «Στο Φως του Φεγγαριού» (Moonlighting, 1982), Betrayal  (1983) και Η Αποστολή (Mission, 1986) και έλαβε διθυραμβικές κριτικές για τη σκιαγράφηση διδύμων γυναικολόγων στο ψυχολογικό θρίλερ του Ντέιβιντ Κρόνενμπεργκ Οι Διχασμένοι (Dead Ringer, 1988). Άλλες σημαντικές ταινίες του ηθοποιού είναι οι εξής: Κάφκα (Kafka, 1991), Το Σπίτι των Πνευμάτων (The House of Spirits, 1993), Ο Βασιλιάς των Λιονταριών (The Lion King, 1994), Πολύ Σκληρός για να Πεθάνει: Η Εκδίκηση (Die Hard with a Vengeance, 1995), Λολίτα (Lolita, 1997), Ο Άνθρωπος Με Τη Σιδερένια Μάσκα (The Man in the Iron Mask, 1998), Ο Έμπορος της Βενετίας (The Merchant of Venice, 2004) και Η Τελευταία Λέξη της Τζούλια (Being Julia, 2004). Η εμφάνισή του πλάι στην Έλεν Μίρεν στη μίνι τηλεοπτική σειρά Elizabeth I το 2005 του χάρισε τη Χρυσή Σφαίρα και το Βραβεία Έμμυ, ενώ από το 2011 πρωταγωνιστεί στην ιστορική τηλεοπτική σειρά Ο Βοργίες (The Borgias).

ΗΟΜΜΕ, Βικιπαίδεια