ΜΕΝΕΛΑΟΥ ΓΚΙΒΑΛΟΥ : Μέθοδοι πολιτικοοικονομικής μαφίας

Μέθοδοι πολιτικοοικονομικής μαφίας

Του ΜΕΝΕΛΑΟΥ ΓΚΙΒΑΛΟΥ Αναπληρωτή καθηγητή Πολιτικής Επιστήμης του Πανεπιστημίου Αθηνών

Συγκροτούνται, λειτουργούν και αναπαράγονται με βάση τους κανόνες και τους αυστηρούς και απαραβίαστους νόμους που χαρακτηρίζουν τις εγκληματικές οργανώσεις, τις γνωστές μαφίες. Το πρώτο θεμελιώδες γνώρισμά τους είναι η ομερτά, η πλήρης συγκάλυψη των μελών της οργάνωσης, ώστε να αποτραπούν οιαδήποτε εσωτερικά ρήγματα.

Το δεύτερο βασικό τους χαρακτηριστικό είναι ο μακροπρόθεσμος σχεδιασμός, η μέριμνα ώστε ο εξουσιαστικός μηχανισμός να λειτουργεί άμεσα και αποτελεσματικά σε βάθος χρόνου. Σημείο κλειδί: Ο κατάλληλος άνθρωπος στην κατάλληλη θέση. Γι’ αυτό και τα άτομα, τα στελέχη του μηχανισμού επιλέγονται με απολύτως αυστηρά «αξιοκρατικά» κριτήρια: Είναι αδίστακτα, χωρίς ηθικούς φραγμούς, εξαγοράζονται εύκολα, υπακούουν και εκτελούν τις εντολές άμεσα και χωρίς δισταγμούς, αφού απαγορεύεται να διαθέτουν δική τους κρίση και γνώμη…

Δεν απαιτείται ούτε ιδιαίτερη γνώση ούτε καν φαντασία για να διακρίνουμε τα βασικά αυτά χαρακτηριστικά στην οικονομικοπολιτική ελίτ συμφερόντων που εξουσιάζει σήμερα την Ευρώπη. Όμως για να αναπαραχθεί και να λειτουργήσει αποτελεσματικά αυτή η ομάδα συμφερόντων πρέπει να επιλέξει προσεκτικά τους κατάλληλους διαχειριστές-εκτελεστές και να παράσχει σ’ αυτούς ένα σύστημα πλήρους προστασίας, να τους διασφαλίσει το ακαταδίωκτο απέναντι σε κάθε νόμο, σε κάθε δικαστική εξουσία, σε κάθε Σύνταγμα.

Αποτυχημένοι, συνήθως, υπουργοί και πρωθυπουργοί, στελέχη κολοσσιαίων χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων, διευθυντικά στελέχη πολυεθνικών επιχειρήσεων, όλοι αυτοί αποτελούν την πρώτη ύλη του στελεχιακού δυναμικού. Κρίνονται και αξιολογούνται αυστηρά στη διάρκεια της πολιτικής και επαγγελματικής θητείας τους και εάν διαθέτουν τα προαναφερθέντα προσόντα καταλαμβάνουν καίριες θεσμικές και πολιτικές θέσεις.

Οι παλαιότεροι θα ενθυμούνται την περίπτωση του Χαβιέ Σολάνα, του αποτυχημένου ισπανού πολιτικού που τοποθετήθηκε γραμματέας του ΝΑΤΟ και στη συνέχεια εκπρόσωπος της ΕΕ σε θέματα εξωτερικής πολιτικής και ο οποίος πρωτοστάτησε στους βομβαρδισμούς κατά της Σερβίας… τιμήθηκε μάλιστα και με το Βραβείο Καρλομάγνου…

Το παζλ όμως είναι ατελείωτο… Ενδεικτικά και πρόχειρα αναφέρουμε την περίπτωση Μπαρόζο, την πορεία του πρώην καγκελάριου της Γερμανίας Γκέρχαρντ Σρέντερ, που εκπροσωπεί σήμερα τη ρωσική Γκάζπρομ, του επιτρόπου ανταγωνισμού Ιταλού Μάριο Μόντι, που διορίσθηκε πρωθυπουργός, και μιας πλειάδας στελεχών που αλιεύθηκαν από ιδρύματα όπως η Goldman Sachs, από το ΔΝΤ και από τις μεγάλες τράπεζες. Χαρακτηριστικό και ακρότατο ασφαλώς παράδειγμα ο Γ. Ντάισελμπλουμ, που κατέλαβε τη θέση του μπιστικού του Β. Σόιμπλε στο μη νομιμοποιούμενο θεσμικά Eurogroup.

Όπως έχει, εδώ και δύο περίπου χρόνια, δημοσιεύσει σε μια ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα ανάλυσή της η «Monde Diplomatique», τα στελέχη που ανήκουν σ’ αυτήν την κατηγορία των προθύμων συναντώνται σε ένα τριγωνικό σχήμα, που αποτελείται από καθηγητές πανεπιστημίων, τραπεζίτες και πολιτικούς…

Σ’ αυτό το τρίγωνο γίνεται αλλαγή και μετάθεση θέσεων από το ένα πόστο στο άλλο, ώστε να μην υπάρχει κανένας κίνδυνος ρωγμής στο σύστημα συμφερόντων.

Είναι κι αυτή μια μέθοδος εσωτερικής αυτοαναπαραγωγής του συστήματος…

«Γιατί ’ναι, βλέπεις, ο άνθρωπός μου»

Όσο αφορά τα δικά μας, ο πρώην διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος (1994-2002) και πρώην αντιπρόεδρος της ΕΚΤ (2002-2010) Λ. Παπαδήμος διορίσθηκε πρωθυπουργός από τον Γ. Παπανδρέου, τον Αντ. Σαμαρά και τον Γ. Καρατζαφέρη το 2011.

Αλλά η πιο αυθεντική, η πιο χαρακτηριστική περίπτωση (ο «ιδιότυπος», όπως προσδιορίζει μεθοδολογικά ο Max Weber) είναι αυτή του Γιάννη Στουρνάρα. Κινείται με θαυμαστή ευκολία σε όλες τις κορυφές του τριγώνου: Πανεπιστημιακός, τραπεζίτης, υπουργός… με ευδόκιμη θητεία τόσο στην τραπεζική όσο και στην πολιτική του καριέρα, με πιστοποιητικά πλήρους και ακραιφνούς νομιμοφροσύνης ως προς τα μνημονιακά παραγγέλματα… Γι’ αυτό και το σύστημα φρόντισε να τον προστατεύσει διορίζοντάς τον διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος πριν έλθει ο καταραμένος ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία και βρει κανέναν μπελά ο άνθρωπος… Γιατί εάν ένας μείνει απροστάτευτος, τότε πώς θα εκτελούν οι υπόλοιποι με κλειστά μάτια και χωρίς κανέναν δισταγμό τις εντολές της οικονομικοπολιτικής μαφίας;

Γεωργίου - ΕΛΣΤΑΤ: Η μήτρα του Μνημονίου

Στην περίπτωση του Ανδρ. Γεωργίου, πρώην στελέχους του ΔΝΤ και της περίφημης υπόθεσης της ΕΛΣΤΑΤ, υπήρξε ένα ατύχημα… Το στεγανό διερράγη και ήρθαν πολλά συγκεκριμένα στοιχεία στο φως… Στην πρώτη φάση, το κουκούλωμα της υπόθεσης διέσωσε τα προσχήματα… Όμως το εκ νέου άνοιγμα της υπόθεσης δημιουργεί ρήγματα και ανησυχίες τόσο στους εξωτερικούς προστάτες του Ανδρ. Γεωργίου όσο και στο εγχώριο πολιτικό και κομματικό προσωπικό, που νομιμοποίησε την πολιτική - μνημονιακή του πορεία από το 2009 μέχρι σήμερα, με βάση τα λογιστικά τεχνάσματα και τα φουσκώματα του ελλείμματος του 2009 από τον Ανδρ. Γεωργίου και την ΕΛΣΤΑΤ. Η «αγία τριάς» (Γ. Παπανδρέου, Γ. Παπακωνσταντίνου, Ανδρ. Γεωργίου) είναι και πολιτικά και ηθικά υπόλογη απέναντι στις σοβαρές και τεκμηριωμένες καταγγελίες που διατυπώθηκαν από την κ. Ζωή Γεωργαντά και το τότε ΔΣ της ΕΛΣΤΑΤ.

Γεωργίου, έλλειμμα, Μνημόνια, ο «κόκκινος κύκλος»

Τώρα τον λόγο έχει η δικαιοσύνη. Αλλά η δικαιοσύνη, η αλήθεια, η δημοκρατία είναι καταφύγια για τους αφελείς… Αυτό αποκαλύπτει η πρωτοφανής παρέμβαση εκπροσώπων της Κομισιόν, η οποία απαιτεί -ούτε λίγο ούτε πολύ- από την ελληνική κυβέρνηση να παρέμβει άμεσα στη δικαστική εξουσία και να κλείσει την υπόθεση…

Στην περίπτωση αυτή, η επίσημη παρέμβαση της πολιτικοοικονομικής ελίτ κινείται σε δύο επίπεδα. Στο πρώτο επιδιώκει να διαφυλάξει τον άνθρωπό της και να αποτρέψει μια πιθανή καταδίκη του, που θα αποδεικνύει τη δική της αδυναμία!

Το δεύτερο όμως επίπεδο είναι ιδιαίτερα κρίσιμο. Γιατί, προφανώς, αν αποδειχθεί το μαγείρεμα του ελλείμματος, τότε τινάζεται στον αέρα η όλη στρατηγική, το όλο σχέδιο που είχε ήδη εκπονηθεί από τις αρχές του 2009 για την παρέμβαση του ΔΝΤ και την αποικιοποίηση της χώρας.

Το ζήτημα αυτό αποτελεί κρίσιμο, κομβικό σημείο για τις εξελίξεις στο εγχώριο πολιτικό σύστημα. Η πολιτική σιωπή του Κυρ. Μητσοτάκη και της ΝΔ για το ζήτημα της δικαστικής επανεξέτασης του ζητήματος έχει δύο σοβαρές πολιτικές συνέπειες. Κατ’ αρχάς, νομιμοποιεί, έμμεσα αλλά σαφώς, τις τότε επιλογές του Γ. Παπανδρέου και του ΠΑΣΟΚ, από τις οποίες, μέχρι σήμερα, η ΝΔ τηρούσε, έστω και σιωπηρά, μια διακριτή απόσταση.

Από την άλλη πλευρά, η υιοθέτηση των απόψεων του Ανδρ. Γεωργίου και του ΠΑΣΟΚ συνεπάγεται την ευθεία σύγκρουση του Κυρ. Μητσοτάκη με το καραμανλικό στρατόπεδο… και όχι μόνο σε οργανωτικό - κομματικό, αλλά κυρίως σε πολιτικό και ιδεολογικό επίπεδο… Στην ποδιά του Γεωργίου, όπως βλέπουμε, σφάζονται παλικάρια…

Το μνημονιακό κράτος

Δυστυχώς, η περίπτωση του Ανδρ. Γεωργίου και της ΕΛΣΤΑΤ είναι μια, σημαντική όντως, πτυχή ενός ευρύτερου προβλήματος. Γιατί οι έμπιστοι, οι ευνοούμενοι της κυρίαρχης δομής συμφερόντων είναι πλέον θεσμικά - μνημονιακά κατοχυρωμένοι και βρίσκονται παντού. Κατέχουν σήμερα καίριας σημασίας θέσεις, όπου λαμβάνονται κρίσιμες αποφάσεις για τις ιδιωτικοποιήσεις, για τη λειτουργία του τραπεζικού συστήματος, για τα «κόκκινα» δάνεια, για το ξεπούλημα των παραγωγικών υποδομών της χώρας.

Δεν πρόκειται για ένα μνημονιακό παρακράτος αλλά για ένα δεύτερο πανίσχυρο κράτος δίπλα στο επίσημο κράτος. Γι’ αυτό και τα προβλήματα της εθνικής κυριαρχίας, της αυτονομίας, της εκτελεστικής εξουσίας, της ίδιας της δημοκρατίας αναδεικνύονται σε μείζονος σημασίας προτεραιότητες. Κι αυτό είναι ένα κρίσιμο ιστορικό ζήτημα, που αν δεν αντιμετωπισθεί μεθοδικά και αποτελεσματικά, τότε το μέλλον δεν θα είναι απλώς αόρατο αλλά τραγικό.

ΤΟ ΠΑΡΟΝ