ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΛΕΟΝΤΑΡΙΤΗΣ : Νέα Βαϊμάρη...

Όλα τα κόμματα του "συνταγματικού τόξου" δουλεύουν για την ελληνική ακροδεξιά

ΜΕ ΤΟΝ ΦΑΚΟ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ

Νέα Βαϊμάρη...

Γράφει ο ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΛΕΟΝΤΑΡΙΤΗΣ

Μέρα με την ημέρα η χρεοκοπία των πολιτικών κομμάτων όχι μόνο καθίσταται εμφανέστερη, αλλά γιγαντώνει την οργή και την απελπισία των πολιτών. Ο μύθος της Ευρωπαϊκής Ένωσης έχει καταρρεύσει από καιρό και η δικτατορία των Βρυξελλών, σαν σύγχρονος Μινώταυρος, ζητάει όλο και περισσότερο αίμα ελλήνων πολιτών.

Οι πολιτικοί αρχηγοί με τις ομιλίες και τις δηλώσεις τους αποδεικνύουν ότι είναι τελείως ανίκανοι να συλλάβουν τα πραγματικά προβλήματα της εποχής μας. Δεν έχουν επαφή με την πραγματικότητα. Και όλα αυτά μέσα σε ένα διεθνές κλίμα που φέρνει τον άνεμο της φωτιάς και του πολέμου. Αρκεί μόνο να πούμε ότι η εκρηκτική κατάσταση στη γειτονική Τουρκία δεν έχει λήξει.

Όλο το σκηνικό θυμίζει την εποχή της Βαϊμάρης. Και οι επιπτώσεις εκείνης της κρίσης θα επαναληφθούν. Η περίοδος της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης, δηλαδή η περίοδος από το 1918 έως το 1933, ήταν καθοριστικής σημασίας για την επέλαση του φασισμού στη Γερμανία και τη μελλοντική καταστροφή που προκάλεσε ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος. Ήταν ένα μεσοδιάστημα μεταξύ δύο μεγάλων πολέμων, όταν η οικονομική κρίση διέλυσε το εργατικό κίνημα. Και το κραχ του 1929 επέφερε θεαματικές καταρρεύσεις τραπεζών, ενώ ο πληθωρισμός προκάλεσε φτώχεια αλλά και πλούτο στο μεγάλο καπιταλιστικό κεφάλαιο. Η γερμανική αστική τάξη έκανε στροφή προς τον ναζισμό με την εμφάνιση της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης του 1929 - 1933, που όξυνε στο έπακρο τις κοινωνικοπολιτικές αντιθέσεις, όχι μόνο διεθνώς αλλά και μέσα στη χώρα.

Στο διάστημα της κρίσης η ανεργία αυξήθηκε κατακόρυφα και από 1,3 εκατομμύρια που ήταν οι άνεργοι στα τέλη του 1929 έφτασαν τα 3 εκατομμύρια έναν χρόνο αργότερα. Τα αίτια του φαινομένου αυτού του συνολικού εκφασισμού όλων των πλευρών της γερμανικής κοινωνικής ζωής βρίσκονται στην αποτυχία της Δημοκρατίας να διαχειριστεί την κρίση που παρήγαγε ο Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος. Στην Ελλάδα σήμερα η ανεργία βρίσκεται στα επίπεδα του 1930 στη Γερμανία. Το εργατικό κίνημα αφέθηκε στην τύχη του διότι η Αριστερά μεταλλάχθηκε και μπήκε στην υπηρεσία του καπιταλισμού (ΣΥΡΙΖΑ) ή περιέπεσε σε παθητική αδράνεια (ΚΚΕ).

Το εκπληκτικό –που κανείς δεν το πρόσεξε– είναι το αμετακίνητο σχέδιο της Γερμανίας να κυριαρχήσει στην Ευρώπη. Το 1920 ο ιστορικός Hermann Oncken διεκήρυξε: «Δεν μπορούμε να ζητάμε τίποτα λιγότερο από την επιστροφή στην ιδέα της Μεγάλης Γερμανίας. Αυτό είναι για εμάς το αποτέλεσμα της παγκόσμιας κρίσης…»! Το ίδιο ακριβώς λένε σήμερα η Μέρκελ και ο Σόιμπλε! Η αποτυχία της αυστρογερμανικής τελωνειακής ένωσης το 1931 θεωρήθηκε οπισθοδρόμηση, αλλά όχι αναίρεση της πορείας για την πραγμάτωση της ιδέας της Μεγάλης Γερμανίας. Μέρος του γερμανικού σχεδίου από τότε ήταν η πολιτικοοικονομική ένωση της «ενδιάμεσης Ευρώπης». Ο συντηρητικός συγγραφέας Giselher Wirsing, μετέπειτα ταγματάρχης των SS, σε βιβλίο του που εκδόθηκε το 1932 έγραφε: «Κατά τη διάρκεια της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης ενισχύθηκαν οι τάσεις για τη δημιουργία ενός μεγάλου κεντροευρωπαϊκού οικονομικού χώρου, υπό την κυριαρχία της Γερμανίας…». Αυτό το Ράιχ σταθεροποιήθηκε σήμερα με την Ευρωπαϊκή Ένωση και το ευρώ.

Η κυριαρχία της Γερμανίας είναι απροκάλυπτη. Στην Ελλάδα δεν υφίσταται Δημοκρατία. Το Σύνταγμα έχει καταπατηθεί και το Κοινοβούλιο περιορίζεται στο να δίνει «δημοκρατικοφάνεια» στις διαταγές των «εταίρων». Ο λαός έχει εξαθλιωθεί οικονομικά. Οι ασταμάτητες παρανοϊκές φοροκαταιγίδες έχουν φέρει τους πολίτες σε απόγνωση. Η ανεργία γιγαντώνεται και ο Κατρούγκαλος ανερυθρίαστα κομπάζει ότι οι άνθρωποι μπορούν να ζουν με… 384 ευρώ! Η Αριστερά στη χώρα μας τελείωσε. Την έθαψε ο Τσίπρας με το τυχοδιωκτικό «συμμάζεμα» του ΣΥΡΙΖΑ. Η Δεξιά (Νέα Δημοκρατία), υπηρέτρια κι αυτή των Βρυξελλών, δεν έχει να προσφέρει καμία λύση και περιορίζεται να καταγγέλλει την αποτυχημένη κυβέρνηση. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης επιδίδεται σε συρραφή αορίστων φράσεων, χωρίς να λέει τίποτα συγκεκριμένο. Παράλληλα, οι εσωκομματικές διαμάχες στη ΝΔ παίρνουν συνεχώς μεγαλύτερες διαστάσεις. Το «ατού» της ανόδου της οικονομίας των παλαιών κυβερνήσεων (προ της Μεταπολίτευσης) της Δεξιάς (Παπάγου – Μαρκεζίνη, Κων. Καραμανλή και Γ. Παπαδόπουλου – Μακαρέζου) δεν το διαθέτει τώρα η Νέα Δημοκρατία. Με την προσκόλλησή της στην «ευρωπαϊκή αντίληψη» έμεινε γυμνή. Υπάρχει όμως και άλλο μέγιστο καρκίνωμα, το οποίο δεν μπορούν να θεραπεύσουν τα κόμματα. Το προσφυγικό πρόβλημα, το έγκλημα να θεσμοθετηθεί η παρουσία του Ισλάμ στη χώρα μας, αλλά και η γενικότερη μάστιγα των αλλοδαπών. Όλα αυτά, που δεν τα κατανοούν τα κόμματα, φουσκώνουν την οργή του κόσμου. Φυσικά, για τα μικρά κομματίδια, ΠΑΣΟΚ κ.λπ., δεν μπορεί να γίνει σοβαρή συζήτηση.

Για αυτούς, λοιπόν, τους λόγους το φαινόμενο της Βαϊμάρης ξαναζεί. Οι πολίτες, ασχέτως ιδεολογικών πεποιθήσεων, βλέποντας ότι δεν μπορούν να περιμένουν τίποτε πλέον από το σάπιο πολιτικό σύστημα, στρέφονται –όπως τότε στη Γερμανία- στην Ακροδεξιά. Όποτε γίνουν εκλογές, την έκπληξη θα αποτελέσει η Χρυσή Αυγή. Ας μην αγανακτούν οι υπερευαίσθητοι ιδεολόγοι. Όσοι μου κάνουν την τιμή να παρακολουθούν κάθε βδομάδα από αυτήν την εφημερίδα τα άρθρα μου διαισθάνονται ότι πέρασα τη ζωή μου μέσα στις τάξεις της παλαιάς, γνήσιας Κεντροαριστεράς. Και φυσικά δεν ευλογώ μια προοπτική Ακροδεξιάς. Αλλά δεν μπορούμε να στρουθοκαμηλίζουμε. Δεν κάνω πολιτική σύσταση. Απλώς, δίνω το αποτέλεσμα μιας μαθηματικής πρόσθεσης. Τι βγάζει το άθροισμα των αποτυχιών του πολιτικού κόσμου. Η Χρυσή Αυγή δεν έχει ανάγκη να προβεί σε καμία προπαγάνδα. Δουλεύουν ΣΥΡΙΖΑ και Νέα Δημοκρατία για αυτήν. Οι απελπισμένοι ψηφοφόροι που θα ρίξουν την ψήφο τους στο ακραίο αυτό κόμμα δεν πρόκειται να το διατυμπανίσουν. Στα «μουγκά» θα εκδικηθούν το «σύστημα» με αυτόν τον τρόπο. Το ίδιο θα συμβεί και σε άλλες χώρες.

Δεν αρκεί να ξορκίζουμε την Ακροδεξιά με τα λόγια. Πρέπει με τα έργα τους τα άλλα κόμματα να πείσουν τους ψηφοφόρους ότι μπορούν να τους προσφέρουν λύση. Δυστυχώς, όμως, δεν έχουν αυτήν τη δυνατότητα διότι παραμένουν μέσα στις ευρωπαϊκές παρωπίδες και στο ευρώ. Μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση της Γερμανίας δεν υφίσταται προοπτική εθνικής απελευθέρωσης και οικονομικής ανάκαμψης. Εδώ συμβαίνει ό,τι έγινε στη μεγάλη οικονομική κρίση στο Σικάγο το 1884. Οι άνεργοι, επειδή δεν υπήρχε ισχυρό σοσιαλιστικό κίνημα, στράφηκαν με απόγνωση σε αυταρχικά αφεντικά, αποδεχόμενοι οποιουσδήποτε όρους έθετε ο εργοδότης. Αλλά στόχος ενός αληθινού εργατικού κινήματος θα πρέπει να είναι η εξουδετέρωση αυτών των αυταρχικών αφεντικών. Πού είναι η Αριστερά να οδηγήσει τους αγώνες των εργαζομένων; Άφαντη!

Και η Δεξιά; Η «εθνικόφρων παράταξις», που χρόνια και χρόνια έσχιζε τα ιμάτιά της για «πατρίδα, θρησκεία, οικογένεια», τι απέγινε; Αδιάφορη βλέπει να ταπεινώνεται από τους εταίρους η πατρίδα. Η Ορθοδοξία υπονομεύεται άγρια από τους άθεους, αλλά εκείνη αδιαφορεί, ενώ οι οικογένειες διαλύονται από την ανεργία. Και την παράταξη του κ. Μητσοτάκη το μόνο που την ενδιαφέρει είναι να δώσει πιστοποιητικά «ευρωπαϊκών φρονημάτων» στις αρχές του Βερολίνου. Από τη δική της κομματική «πελατεία» θα αντλήσει περισσότερες ψήφους η Χρυσή Αυγή. Οι δικοί της ψηφοφόροι αισθάνονται περισσότερο ότι προδόθηκαν. Γνωστοί οι δεσμοί των Μητσοτάκηδων με τη Γερμανία. Και ετοιμάζεται ο Κυριάκος να δώσει απτές αποδείξεις πίστης στο Βερολίνο με την υποστήριξη του εθνικού ολετήρα Σημίτη, εκφραστού των γερμανικών συμφερόντων, για την Προεδρία της Δημοκρατίας.

Εκεί φθάσαμε! Τρίβει τα χέρια της από ικανοποίηση η θαυμάστρια της παλαιάς Γερμανίας Χρυσή Αυγή για την αφαίμαξη οπαδών από την υπηρέτρια της σημερινής Γερμανίας, τη ΝΔ. «Κερένσκι» αποκαλούσαν οι παλαιοί έξαλλοι Δεξιοί τον Γέρο Παπανδρέου επειδή εφοβούντο ότι θα αποτελούσε ενδιάμεσο στάδιο για να ανέλθει στην εξουσία το ΚΚΕ. Τον ρόλο του Φον Πάπεν φοβούνται πολλοί σήμερα ότι θα διαδραματίσει ο κεντροδεξιός Κυριάκος. Κεντροδεξιός πολιτικός, ο Φραντς φον Πάπεν συνέβαλε στην άνοδο του Χίτλερ στη Γερμανία. Οι οπαδοί της ΝΔ φοβούνται ότι ο Κυριάκος στέλνει απελπισμένους ψηφοφόρους στη Χρυσή Αυγή, που σημειώνει άνοδο. Πώς το έλεγε ο Μπρεχτ; «Πόσες και πόσες ιστορίες… Πόσες και πόσες απορίες…».

ΤΟ ΠΑΡΟΝ