Κ. Μπετινάκης : Η Μυστηριώδης πτήση KAL-007

Κ. Μπετινάκης  : Η Μυστηριώδης πτήση KAL-007  

Σαν σήμερα το 1983 έγινε η κατάρριψη νοτιοκορεατικού τζάμπο από την ΕΣΣΔ, με 269 νεκρούς, πάνω από τη Σαχαλίνη. Η αμερικανική Γερουσία καταδίκασε την κατάρριψη του νοτιοκορεάτικου τζάμπο.

Η κατάρριψη του νοτιοκορεατικού τζάμπο και τα αναπάντητα ερωτήματα  χρόνια μετά

Του Κώστα Μπετινάκη

Έβαλα από περιέργεια σε μηχανή ψαξίματος του διαδικτύου τα στοιχεία KAL 007. Είναι απίστευτο πως ακόμα και σήμερα υπάρχουν εκατοντάδες παραπομπές για άρθρα, σχόλια και βιβλία για εκείνη την συγκλονιστική υπόθεση που είχε συγκλονίσει την παγκόσμια κοινή γνώμη και είχε κεντρίσει το ενδιαφέρον των ερευνητών.

 Τώρα που πλέον δεν υπάρχει Σοβιετική Ένωση πολλοί πιστεύουν πως έφτασε ο καιρός να κλείσει οριστικά ένα από τα μελανότερα αλλά και πλέον επικίνδυνα κεφάλαια της ψυχροπολεμικής εποχής. Η κρίση της κατάρριψης του νοτιοκορεατικού τζάμπο της πτήσης KAL 007  την 1η Σεπτεμβρίου 1983 είχε φέρει τις τότε ακόμα δύο υπερδυνάμεις στα πρόθυρα της πυρηνικής σύγκρουσης. Ήταν η σημαντικότερη πολιτική κρίση μετά την υπόθεση των σοβιετικών πυραύλων στη Κούβα.

Παρόλο που έχουν σημειωθεί συγκλονιστικές παγκόσμιες αλλαγές, παρόλο που η παγκοσμιοποίηση έχει δώσει στον κόσμο μια αίσθηση διαφορετικής αντιμετώπισης των ζητημάτων, στην ιστορία της τραγωδίας του τζάμπο εξακολουθούν να παραμένουν αναπάντητα ερωτήματα όσο και σφιχτά κλειστά στόματα σα να πρόκειται για εφτασφράγιστο μυστικό. Αποτέλεσμα, η συνωμοσιολογία να δίνει και να παίρνει.

Το Νοέμβριο του 1999, κυκλοφόρησε ένα ακόμα βιβλίο με τίτλο «Περιστατικό στη Σαχαλίνη –Η αληθινή αποστολή της Πτήσης ΚΑL 007», που υποστηρίζει πως το νοτιοκορεατικό τζάμπο δεν καταστράφηκε πάνω από τη Σαχλίνη, αλλά στα ανοικτά του ιαπωνικού νησιού Χονσού και μία ώρα αργότερα από όσο υποστηρίζει η επίσημη έκθεση. Κατατάσσει το περιστατικό στα μελανά σημεία των αμερικανικών συγκαλυμμένων επιχειρήσεων –όπως της τραγωδίας του Γουάκο, της πτήσης 800 της TWA, και υποστηρίζει ότι το περιεχόμενο του μαύρου κουτιού του τζάμπο που δόθηκε στη δημοσιότητα ήταν χαλκευμένο.

Η όλη υπόθεση πάντως, αποτελεί μία ακόμα επιβεβαίωση της αμερικανικής πολιτικής της προβοκάτσια. Κάτι που συνηθίζεται τόσο πολύ χωρίς να νοιάζεται πλέον και τόσο ο κόσμος να «ψάχνεται». Μόνο στο Ιράκ εφαρμόστηκε δύο φορές: Πρώτα με το πράσινο φως που έδωσε η πρεσβευτής των ΗΠΑ Έιπριλ Γκλάσπι στον Σαντάμ Χουσεϊν να επιτεθεί στο Κουβέιτ και κατόπιν με την πρόφαση των (ανύπαρκτων) επικίνδυνων οπλικών συστημάτων που χρησιμοποιήθηκε για να γίνει η αμερικανική εισβολή στο Ιράκ.

Στην Ουάσιγκτον το 1995 είχε παιχθεί μια ακόμα πράξη της τραγωδίας που είχε συγκλονίσει το κόσμο. Και είχε γίνει αντικείμενο της εκμετάλλευσης των πολιτικών που χειρίζονταν τις ψυχροπολεμικές επιχειρήσεις.

Στο Δικαστήριο Ενόρκων, οι συγγενείς των θυμάτων του νοτιοκορεατικού τζάμπο που είχε καταρριφθεί την 1η Σεπτεμβρίου 1983 από σοβιετικό καταδιωκτικό, επιδίωξαν και πέτυχαν δικαστική απόφαση που να αναφέρει ρητά πως το πλήρωμα του νοτιοκορεατικού επιβατικού γνώριζε πολύ καλά ότι το αεροσκάφος βρισκόταν έξω από την πορεία του την στιγμή που καταρρίφθηκε.

Για όσους έχουν παρακολουθήσει τον σάλο που προκάλεσε η κατάρριψη του νοτιοκορεατικού επιβατικού, αλλά και τις έρευνες που ακολούθησαν το πρώτο ξάφνιασμα, η εξέλιξη θεωρείται φυσιολογική.

Τόσα χρόνια μετά, αφού έχουν γραφεί τουλάχιστον έξι βιβλία που ξεσκεπάζουν την βρώμικη ιστορία κατασκοπίας που γράφτηκε σε βάρος 269 ανθρώπινων ζωών, είναι η Δικαιοσύνη εκείνη που έδωσε την κάθαρση σε μια τραγωδία που εκτός από τις ανθρώπινες ζωές που χάθηκαν άδικα, προκάλεσε ένα τεράστιο ηθικό όσο και πολιτικό ζήτημα.

ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΟΠΩΣ ΜΑΣ ΑΝΑΚΟΙΝΩΘΗΚΑΝ

Τα ξημερώματα της 1ης Σεπτεμβρίου 1983, ένα Μπόινγκ-747 των Νοτιοκορεατικών Αερογραμμών που ταξίδευε από τη Νέα Υόρκη για τη Σεούλ παρέκκλινε της πορείας του μετά τον ανεφοδιασμό του με καύσιμα στο Ανκορέιτζ της Αλάσκα και επί ώρες άρχισε να πετά σε σοβιετικό εναέριο χώρο αυστηρά απαγορευμένο, μια και βρίσκεται πάνω από τις στρατηγικές εγκαταστάσεις της σοβιετικής ·Άμυνας ·Άπω Ανατολής, στη νήσο Σαχαλίνη. Καθώς ετοιμάζεται να βγει από το σοβιετικό εναέριο χώρο, σοβιετικό καταδιωκτικό το καταρρίπτει.

Αυτά είναι τα στοιχεία της τραγωδίας ,που προκάλεσε τον παγκόσμιο σάλο και την κατακραυγή. Τι κρυβόταν όμως πίσω από αυτή την ιστορία, παρά τις σταδιακές αποκαλύψεις, μετά από σχολαστικό έλεγχο των στοιχείων που συνέθεταν την τραγωδία, παραμένει άκρως απόρρητο. Στοιχεία που αποτέλεσαν το υλικό για τουλάχιστον έξι βιβλία, μια πολυσέλιδη αναφορά της ICAO και χιλιάδες δημοσιεύματα σε εφημερίδες.

Οι πρώτες αμφιβολίες για το πως είναι δυνατό το πλήρωμα ενός σκάφους με τόσα ηλεκτρονικά μέσα ανίχνευσης της πορείας του να κάνει μια τόσο μεγάλη παράκαμψη "χωρίς να το πάρει κανένας είδηση" έσβησαν καθώς αμερικανική υπηρεσία έδωσε στη δημοσιότητα τις μαγνητοταινίες με τις συνομιλίες του πιλότου του σοβιετικού καταδιωκτικού με τη βάση του. Γεγονός που επιβεβαιώνει πως η πτήση του αεροσκάφους παρακολουθείτο στενά.

Λίγο αργότερα αποκαλύπτεται ότι αμερικανικό κατασκοπευτικό αεροπλάνο πετούσε σε πορεία παράλληλη προς το τζάμπο ελέγχοντας την περιοχή. Με το συνδυασμό των στοιχείων αυτών και ο πιο καλόπιστος κατάλαβε πως όλες οι κεραίες παρακολούθησης των Αμερικανών ήταν στραμμένες προς την ευαίσθητη εκείνη περιοχή την δεδομένη ώρα, περιμένοντας τη σοβιετική αντίδραση. Η οποία έφτασε καθυστερημένα και ήταν βεβιασμένη.

Χρειάστηκαν όμως να περάσουν άλλα δύο χρόνια για να παραδεχτούν οι Αμερικανοί -οι οποίοι εκμεταλλεύτηκαν στο έπακρο προπαγανδιστικά την τραγωδία- πως οι σοβιετικοί δεν γνώριζαν ότι καταρρίπτουν επιβατικό.

Και άλλα τέσσερα χρόνια για να πουν ξεκάθαρα στο δικαστήριο ότι ζητούν να καταδικαστεί το πλήρωμα για την ηθελημένη του λοξοδρόμηση. Μια θέση που λίγο απέχει από την ανοικτή καταγγελία ότι το πλήρωμα της πτήσης ΚΑL OO7 έπαιρνε μέρος σε κατασκοπευτική επιχείρηση η οποία στοίχισε τη ζωή σε 269 ανθρώπους.

Γράφουν οι "New York Times" στις 4 Σεπτεμβρίου 1985: "Δύο χρόνια μετά την κατάρριψη του νοτιοκορεατικού τζάμπο, φαίνεται καθαρά πως η αλήθεια για το φοβερό γεγονός δεν μας έχει ειπωθεί". Και η εφημερίδα παραθέτει τα στοιχεία που είχαν μέχρι τότε προκύψει, όχι μόνο από τις αμερικανικές αλλά και τις ιαπωνικές μυστικές υπηρεσίες.

Το Στέητ Ντηπάρτμεντ, σε έρευνα που έκανε το αμερικανικό περιοδικό "ΝΑΤΙΟΝ" τον Αύγουστο του 1985, παραδέχτηκε πως στην αναφορά της ICAO δεν παρασχέθηκαν όλα τα στοιχεία, ιδιαίτερα εκείνα των ιαπωνικών μυστικών υπηρεσιών που ανέφεραν για μεταβολή στο ύψος και την ταχύτητα του τζάμπο από τη στιγμή που μπήκε στο σοβιετικό εναέριο χώρο.

Στο τεύχος της 1ης Νοεμβρίου 1986 το βρετανικό περιοδικό "SPECTATOR" γράφει πως οι ΗΠΑ έκρυψαν ηθελημένα τα στοιχεία που διέθεταν για να εκμεταλλευτούν την τραγωδία για πολιτικούς λόγους. Αποτέλεσμα ήταν οι αμερικανο-σοβιετικές σχέσεις να φτάσουν στο χαμηλότερο επίπεδο από την περίοδο της κρίσης της Κούβας.

H "Guardian" στις 23 Σεπτεμβρίου 1987 αποκαλύπτει ότι ομάδα Αμερικανών κατασκόπων που δρούσαν μυστικά στην Ιαπωνία εξαναγκάστηκαν να σταματήσουν τη δραστηριότητά τους μια και ήταν αυτοί που έφεραν στο φως της δημοσιότητας τις μαγνητοταινίες των σοβιετικών πιλότων. Για την αμερικανική πολιτική ηγεσία εκείνη την εποχή δεν έπαιξε τόσο ρόλο η ψυχρότητα που προκλήθηκε στις αμερικανο-ιαπωνικές σχέσεις η αποκάλυψη της μυστικής ομάδας "ακρόασης", όσο ο εντυπωσιασμός της μετάδοσης της μαγνητοταινίας που περιείχε τη λέξη "ζαπούστκαλ" ρωσική έκφραση που σημαίνει ότι "ο πύραυλος εκτοξεύθηκε".

Πέρασαν άλλα πέντε χρόνια προκειμένου να παραδεχτούν οι Αμερικανοί ότι "προφανώς οι Σοβιετικοί δεν γνώριζαν πως κατέρριπταν επιβατικό αεροπλάνο".

Στις 13 Ιανουαρίου 1988 ο βουλευτής Λη Χάμιλτον κατέθεσε στο Κογκρέσσο, ότι "οι πληροφορίες που έχουν συγκεντρώσει οι αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες, πείθουν ότι οι σοβιετικοί δεν γνώριζαν τι τύπος είναι το αεροσκάφος που κατέρριψαν". "Απόρρητη αναφορά της 29 Δεκεμβρίου 1987-συνεχίζει ο Χάμιλτον στη κατάθεσή του στο Κογκρέσσο- αποκαλύπτει ότι όπως αποδεικνύεται από τη μαγνητοφωνημένη συνομιλία του πύργου ελέγχου με τον πιλότο του σοβιετικού καταδιωκτικού Σουχόι, ούτε ο πιλότος περιέγραψε το "στόχο" του ούτε ο πύργος τον ρώτησε τι τύπου αεροσκάφος ήταν αυτό.

Στις 19 Ιανουαρίου 1988 το κύριο άρθρο των "New York Times" έχει για τίτλο: "Ενα ψέμα καταρρίπτεται". Στο άρθρο αφού επισημαίνονται οι ευθύνες της κυβερνητικής πολιτικής στην εκμετάλλευση της τραγωδίας, όπως απέδειξε η έρευνα του Κογκρέσσου, επισημαίνει: "Τη σοβιετική σύγχυση που ακολούθησε εκμεταλλεύτηκε η κυβέρνηση (Ρήγκαν) με τις αναληθείς κατηγορίες που εξαπέλυσε, ρίχνοντας λάδι στη φωτιά, κάτι που δεν ήταν ο καλύτερος τρόπος να επιλυθεί μια παγκόσμια κρίση".

‘Ένα χρόνο αργότερα οι συγγενείς των 61 αμερικανών πολιτών που σκοτώθηκαν τότε επιδιώκουν την ηθική αλλά και υλική δικαίωση. Αποδεικνύοντας ότι οι πιλότοι του νοτιοκορεατικού τζάμπο γνώριζαν πως έχουν λοξοδρομήσει από την πορεία τους άρχισαν τη διεκδίκηση από τις νοτιοκορεατικές γραμμές ποσού μεγαλύτερου των 75 χιλιάδων δολαρίων που προβλέπει η αποζημίωση για το κάθε θύμα αεροπορικού δυστυχήματος.

Δύο μέτρα και δύο σταθμά

Στις 2 Σεπτεμβρίου 1983, την επομένη της ημέρας που το σοβιετικό Σουχόι έπληξε με δύο πυραύλους το νοτιοκορεατικό επιβατικό τζάμπο, η πρώτη φράση στο ρεπορτάζ των New York Times, ήταν καταδικαστική: “Δεν υπάρχει καμμία αποδεκτή εξήγηση για οποιοδήποτε κράτος να καταρρίπτει επιβατικό αεροσκάφος”. Και η φράση αυτή βρισκόταν κάτω από τον τίτλο “Δολοφονία στον Αέρα”. Στο κύριο άρθρο της η ίδια εφημερίδα, γράφει: “Δεν υπάρχουν συνθήκες που να δικαιολογούν την κατάρριψη ενός επιβατικού αεροσκάφους”.

Βρισκόμαστε ακόμα στην εποχή του ψυχρού πολέμου, αλλά κανένας ακόμα δεν έχει υποψιαστεί για το τέλος εποχής που επέρχεται. Αφορμή παίρνοντας από την τραγωδία, όχι μόνον οι εφημερίδες, αλλά και οι κυβερνήσεις των Δυτικών χωρών θα εκμεταλλευτούν στο έπακρο το ατυχές συμβάν.

Δεν θα συμβεί όμως το ίδιο, όταν η ιστορία επαναλαμβάνεται: Στις 3 Ιουλίου 1988, οι αντιαεροπορικοί πύραυλοι του αμερικανικού πολεμικού σκάφους “Βίνσενς”, καταρρίπτουν πάνω από τον Περσικό ιρανικό Αιρμπάς, με 290 επιβάτες.

Δύο μέρες μετά την κατάρριψη του ιρανικού επιβατικού οι New York Times, γράφουν στο κύριο άρθρο τους: “...ένα τόσο τρομερό, αλλά οπωσδήποτε δυστύχημα”. “Για να καταλήξουν: “Η ευθύνη για να αποφευχθούν παρόμοια ατυχήματα ανήκει αποκλειστικά στα επιβατικά αεροσκάφη, που θα πρέπει να αποφεύγουν τις επικίνδυνες ζώνες των επιχειρήσεων...”

Μόλις το ιρανικό Αιρ-Μπάς καταρρίφθηκε στον Περσικό Κόλπο, η κυβέρνηση Ρήγκαν είχε σπεύσει να αποτρέψει οποιαδήποτε σύγκριση του αναμφισβήτητου τραγικού λάθους των σοβιετικών το 1983 με το τραγικό λάθος του κυβερνήτη του αμερικανικού πολεμικού, πέντε χρόνια αργότερα.

Και δήλωνε ο τότε πρόεδρος Ρήγκαν: “Στην περίπτωση του νοτιοκορεατικού τζάμπο, σμήνος μαχητικών είχε απογειωθεί, είχε πλησιάσει το αεροπλάνο και δεν δίστασε να το καταρρίψει. Δεν υπάρχει σύγκριση”.

Για να καλύψουν την τραγική «γκάφα» (;) τους οι ΗΠΑ, δεν διστάζουν να επαναλάβουν τα ψέματα που είχαν επικαλεστεί για να στηρίξουν την ψυχροπολεμική τους εκστρατεία εναντίον της σχεδόν ακυβέρνητης Σοβιετικής Ενωσης, που είχε τότε στο πηδάλιο τον βαριά άρρωστο Αντρόποφ. Η κυβέρνηση Ρήγκαν γνώριζε πολύ καλά, μέσα σε λίγες μέρες μετά την τραγωδία του νοτιοκορεατικού τζάμπο, πως οι σοβιετικοί καταρρίπτοντάς το νόμιζαν ότι είχαν χτυπήσει ένα αμερικανικό στρατιωτικό αεροσκάφος σε κατασκοπευτική αποστολή.

Αντίθετα, το ιρανικό επιβατικό, καταρρίφθηκε, μέρα-μεσημέρι, ενώ βρισκόταν σε κανονικό επιβατικό αεροδιάδρομο. Το νοτιοκορεατικό τζάμπο, είχε ξεφύγει εκατοντάδες μίλια από την πορεία του, και πετούσε -χωρίς φώτα- μέσα στη νύχτα, πάνω από άκρως απόρρητες σοβιετικές στρατιωτικές εγκαταστάσεις στη χερσόνησο Καμτσάτκα.

http://www.styx.gr/index.php/articles/1049-η-μυστηριώδης-πτήση-kal-007-κ-μπετινάκης