ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΚΑΝΙΑΡΗΣ : Ανυπακοή - νόμιμο δικαίωμα;

Ανυπακοή - νόμιμο δικαίωμα;

Γράφει ο ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΚΑΝΙΑΡΗΣ

Δικηγόρος - Μέλος Ένωσης Ποινικολόγων

Είναι αλήθεια ότι τα τελευταία έξι χρόνια έχει παγιωθεί στην κοινωνία μας το κοινό περί αδίκου αίσθημα.

Η υπαγωγή μας στο καθεστώς του πρώτου Μνημονίου, έγινε συνωμοτικά. Οι κυβερνήσεις που ακολούθησαν είχαν, εν πολλοίς, ύφος τεχνοκρατικό, πατριωτικό και τάχα μου αντιμνημονιακό.

Η προηγούμενη υπαγωγή μας στο δεύτερο αλλά και η σημερινή στο τρίτο και ανοιχτό Μνημόνιο ήρθε να σφραγίσει την τραγική συνέπεια της απώλειας της εθνικής μας κυριαρχίας και την περιαγωγή του ελληνικού λαού σ’ ένα ιδιότυπο καθεστώς κατοχής και υποτέλειας, με την κοινωνία μας να βιώνει, σε όλους τους τομείς, την απόλυτη παρακμή.

Πρόεδροι της Δημοκρατίας, πρωθυπουργοί, υπουργοί, υφυπουργοί, βουλευτές (με εξαιρέσεις ευτυχώς), αλλά και όργανα του κράτους σε ρόλο πρόθυμων διεκπεραιωτών ισχυρών και αλλότριων συμφερόντων.

Το τέλειο έγκλημα. Συνέπεια, η βίαιη μεταβολή του πολιτικού - εκλογικού φρονήματος και ο σφετερισμός της λαϊκής κυριαρχίας. Όλα στον βωμό της διεκπεραίωσης. Ένα έγκλημα που είχε αρχή, αλλά δεν έχει τέλος. Γι’ αυτό θέτω ένα ερώτημα, ως τίτλο, ενώπιόν σας.

Ανυπακοή - νόμιμο δικαίωμα;

Ο σεβασμός στο Σύνταγμα και τους νόμους αποτελεί αυτονόητη υποχρέωση αλλά και πεποίθηση όλων των Ελλήνων. Πότε όμως;

Όταν θεμέλιο του πολιτεύματος είναι η λαϊκή κυριαρχία και όταν η Πολιτεία σέβεται και προστατεύει την αξία του ανθρώπου.

Οι Έλληνες σήμερα αμύνονται εγκαταλελειμμένοι και έρμαια της μοίρας τους. Επιτιθέμενοι οι εταίροι, οι δανειστές, το κράτος και τα όργανά του. Στην άδικη αυτή επίθεση είναι αναγκαία η άμυνα αλλά και η προσβολή του επιτιθέμενου. Τινί τρόπω;

Εδώ έρχεται η ανυπακοή ως πρώτο νόμιμο δικαίωμα. Ανυπακοή απέναντι στους αντισυνταγματικούς και παράνομους νόμους. Διότι φαντάζει πολύ υποκριτικό σήμερα να θεωρείται θεμέλιο του πολιτεύματος η λαϊκή κυριαρχία για τις χιλιάδες των συνανθρώπων μας που πεθαίνουν χωρίς ιατροφαρμακευτική περίθαλψη.

Το Σύνταγμα ορίζει ότι οι έλληνες πολίτες συνεισφέρουν στα δημόσια βάρη σύμφωνα με τη φοροδοτική τους ικανότητα και ανάλογα με τις δυνάμεις τους, ορίζει επίσης ότι η οικογένεια, ο γάμος, η μητρότητα, η παιδική ηλικία, τα άτομα με ειδικές ανάγκες τελούν υπό την ιδιαίτερη προστασία της Πολιτείας.

Το Διεθνές Σύμφωνο της Νέας Υόρκης (ΟΗΕ, 1966) για τα ατομικά και πολιτικά δικαιώματα ορίζει ότι κανένας λαός και για κανέναν λόγο «δεν μπορεί να στερηθεί τα μέσα της επιβίωσής του». Το κείμενο αυτό αποτελεί από το 1997 και νόμο του κράτους μας.

Λόγω της απρόοπτης και βίαιης μεταβολής των συνθηκών, οι πολίτες στέρεψαν και μέρα με τη μέρα στερούνται όλο και περισσότερο την ίδια τους την επιβίωση. Η επίθεση είναι πρωτοφανής. Οι Έλληνες βρίσκονται κυριολεκτικά σε κατάσταση ανάγκης, χωρίς δική τους υπαιτιότητα, και πρέπει να αποτρέψουν την ακραία συμπεριφορά και τις ορέξεις των δανειστών και του αδίστακτου κράτους.

Και δεν φτάνουν όλα αυτά. Ισχυροί παράγοντες εν σχεδίω και επί σχεδίω θέλουν, πιθανόν, να οδηγήσουν τον λαό μας σε άλλες ατραπούς.

Διχάζειν και βασίλευε.

Εδώ πρέπει να απαντήσει η κοινωνία από μόνη της. Γιατί ο πυλώνας των πυλώνων της Δημοκρατίας, η Δικαιοσύνη (πάντα με εξαιρέσεις), άτολμη και άνευρη, δεν μπόρεσε να αρθεί στο ύψος της αποστολής της, με συνέπεια ένας ολόκληρος λαός να περάσει στο περιθώριο, να αφεθεί έρμαιο στα νύχια των ξένων δυναστών και εγχώριων διεκπεραιωτών τους.

Δημιουργήθηκαν κενά λειτουργικά και θεσμικά, που αφήνουν την ψυχολογική βία να εισβάλλει στην καθημερινότητα, ενώ ξεδιπλώνονται συχνά-πυκνά και άλλες μορφές βίας κατά της κοινωνίας μας.

Κυβέρνηση, αξιωματική αντιπολίτευση, κόμματα, ανεξάρτητοι βουλευτές ας διαβάσουν και ξαναδιαβάσουν πώς ο Σόλων πέτυχε τον ιστορικό συμβιβασμό, μέσω συγκρούσεων και κοινωνικού χάους, και πως προχώρησε στη σεισάχθεια, «ώστε μηδένα των πολιτών απορείν των επιτηδείων» (Ισοκρ. Πανηγ. 58).

Και εδώ είναι που το Δίκαιο, εν ευρεία έννοια, έρχεται μέσα από τους αιώνες, ως επιστήμη, ως έκφραση, ως αποδιδόναι, ως δίδαγμα, και κρατά διαχρονικά νωπό και ζωντανό τον φιλοσοφικό, τον πολιτικό, τον νομικό και κοινωνικό στοχασμό μας απέναντι σ’ αυτόν τον ύπουλο ακήρυχτο πόλεμο.

Επανάσταση, λοιπόν, των δημοκρατικών μας συνειδήσεων κόντρα στην ταπείνωση, κόντρα στους αντισυνταγματικούς και παράνομους νόμους, με την επιθετική πια ανυπακοή ως νόμιμο δικαίωμα αλλά και συνταγματική υποχρέωσή μας.

ΤΟ ΠΑΡΟΝ