ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΛΕΟΝΤΑΡΙΤΗΣ: Εξέγερση!

Ο στοχασμός του Τολστόι: «Αρνούμαι τον κόσμο όπως υπάρχει» εκφράζει σήμερα τα συναισθήματα των Ελλήνων.

ΜΕ ΤΟΝ ΦΑΚΟ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ

Εξέγερση!

Γράφει ο ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΛΕΟΝΤΑΡΙΤΗΣ

Εχθροί, τότε και τώρα… Το περίφημο έργο του Μαξίμ Γκόρκι «Εχθροί» γράφτηκε στις αρχές του 20ού αιώνα. Αντανακλά το κλίμα της τσαρικής Ρωσίας και προοιωνίζεται τη μεγάλη ταξική σύγκρουση που οδήγησε στην Οκτωβριανή Επανάσταση. Ωστόσο, τα χαρακτηριστικά των ταξικών εχθρών του ρωσικού προλεταριάτου –των μεγαλοβιομηχάνων και μεγαλοτσιφλικάδων της εποχής– δεν είναι γεωγραφικά περιορισμένα. Κι αυτό είναι που προσδίδει στο έργο διαχρονική και οικουμενική πολιτική αξία, πέρα από τη δραματουργική που διαθέτει.

Πράγματι, το έργο του Γκόρκι αποδεικνύεται επίκαιρο. Σήμερα, εχθροί των πολιτών των ευρωπαϊκών χωρών (που έγιναν όλοι «προλετάριοι») είναι οι «εταίροι», που μέσω της δικτατορίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης επανέφεραν εργασιακό Μεσαίωνα. Μεγαλοβιομήχανοι και διεθνείς τραπεζίτες είναι και μεγαλοτσιφλικάδες, αφού μετέτρεψαν χώρες –όπως την Ελλάδα– σε τσιφλίκια τους. Στην ίδια απόγνωση που βρίσκονταν τότε οι προλετάριοι στη Ρωσία βρίσκονται σήμερα οι έλληνες εργαζόμενοι, άνεργοι και συνταξιούχοι.

Στις 7 Νοεμβρίου ήταν η επέτειος των 99 χρόνων που άλλοτε γιόρταζε η Σοβιετική –τότε– Ρωσία τις λίγες εκείνες ημέρες που «συγκλόνισαν τον κόσμο». Τι έκαναν οι ρώσοι πολίτες; Ξεσηκώθηκαν. Δεν διαπραγματεύθηκαν, διότι σε μια τέτοια περίπτωση δεν θα υπήρχε αποτέλεσμα. Θα άφηναν περιθώρια να ξαναστηθεί στη χώρα τους η τσαρική τυραννία. Το δίδαγμα από εκείνη την επέτειο είναι ότι, για να σπάσουν οι μνημονιακές αλυσίδες, χρειάζεται εξέγερση. Η Ρωσική Επανάσταση το 1917 αφύπνισε λαούς που είχαν συνηθίσει στη νάρκη τους και στο βάρος των δεσμών τους.

Οι «εταίροι», σήμερα, επιδιώκουν να μείνουμε ναρκωμένοι και να συνηθίσουμε στο βάρος των μνημονιακών δεσμών μας. Το 1945 ο ηγέτης του γνήσιου Σοσιαλιστικού Κόμματος ΕΛΔ, ο Ηλίας Τσιριμώκος, έλεγε: «Η Οκτωβριανή Επανάσταση δεν παρέχει πρότυπο για αντιγραφή, αλλά αποτελεί την πηγή του ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ από το οποίο πρέπει να ποτισθούμε για να είμαστε σε θέση –απορρίπτοντας κάθε ιδέα συνθηκολόγησης με τον καπιταλισμό– να αντιμετωπίσουμε κάθε μορφή πάλης που ο καπιταλισμός θα μας επιβάλει…».

Ακριβώς αυτό το επαναστατικό πνεύμα χρειάζονται σήμερα οι πολίτες. Διότι η ψευδοαριστερά του ΣΥΡΙΖΑ επρόδωσε τον λαό και, για να μείνει γαντζωμένη στην εξουσία, μετετράπη σε θεραπαινίδα των αισχρών καπιταλιστών της γερμανοευρωπαϊκής ένωσης. Συνθηκολόγησε με τους εχθρούς, δηλαδή με τον καπιταλισμό, και τώρα είναι πανικόβλητη μπροστά στις συνεχείς αιματηρές αξιώσεις που απαιτούν Βρυξέλλες και Βερολίνο. Η γερμανική Ευρώπη πέτυχε, μέσω του ΣΥΡΙΖΑ, ο εξευτελισμός της Αριστεράς να είναι απόλυτος. Να πέσει ταφόπλακα πάνω σε αυτήν την ιδεολογία. Κι όμως, ο Τσίπρας, ο Παππάς, ο κομψευόμενος Κατρούγκαλος και οι άλλοι του θιάσου των Συριζαίων, χωρίς ντροπή, επιμένουν να υποδύονται τους… «αριστερούς»! Την περίφημη φράση της Μαντάμ Ρολάν: «Ω, ελευθερία, πόσα εγκλήματα διαπράττονται εν ονόματί σου» θα μπορούσαμε να την παραφράσουμε λίγο: «Ω, Αριστερά, πόσα εγκλήματα διαπράττονται (από τον ΣΥΡΙΖΑ) εν ονόματί σου…»!

Ο στοχασμός του Τολστόι: «Αρνούμαι τον κόσμο όπως υπάρχει» εκφράζει σήμερα τα συναισθήματα των Ελλήνων. Αρνούμεθα αυτόν τον κόσμο, όπως τον διαμόρφωσε η γερμανοευρωπαϊκή ένωση, με τη συνδρομή εγχωρίων δωσιλόγων. Και για να τον διαμορφώσει σε παγκόσμια δικτατορία, χρειαζόταν μία προϋπόθεση: Να σβήσουν προηγουμένως από τον πολιτικό χάρτη τον ευρωκομμουνισμό. Αυτήν τη «λεπτομέρεια» κανείς δεν την πρόσεξε. Γιατί ήταν απαραίτητη αυτή η προϋπόθεση; Ο ευρωκομμουνισμός στήριζε τον προσανατολισμό που επικρατούσε στα κομμουνιστικά κόμματα του αναπτυγμένου καπιταλισμού, να δώσουν λύση σε κοινωνικά προβλήματα ανάλογα με τις εθνικές ιδιομορφίες της κάθε χώρας. Ο προσανατολισμός αυτός γεννήθηκε θεωρητικά και πρακτικά στην Ευρώπη. Λίγο καιρό μετά τη Συνδιάσκεψη του Βερολίνου ο ισπανός ηγέτης Σαντιάγο Καρίγιο υιοθέτησε την ορολογία, τονίζοντας: «Κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί ότι στη Συνδιάσκεψη του Βερολίνου επιβεβαιώθηκε η τάση που ορισμένοι ονόμασαν ‘‘ευρωκομμουνισμό’’ και την οποία θεωρούμε ως το γενικό εκείνο πλαίσιο που συνενώνει, παρά τις διαφορετικές τους θέσεις σε αρκετά θέματα, τα μαζικά κομμουνιστικά κόμματα των αναπτυγμένων καπιταλιστικών χωρών. Αδιάφορα αν αυτές ανήκουν ή όχι στην Ευρώπη…». Σε αυτήν την τάση ο Καρίγιο τοποθετούσε τα κομμουνιστικά κόμματα Ιταλίας, Γαλλίας, Αγγλίας, Σουηδίας και Ιαπωνίας. Και στα τέλη του 1976 ο Καρίγιο έδειχνε να αποβάλλει οριστικά τις τελευταίες του επιφυλάξεις, ρίχνοντας το σύνθημα του «ευρωκομμουνιστικού δρόμου προς την εξουσία».

Η συγκεκριμένη δράση των ευρωκομμουνιστικών κομμάτων χαρακτηριζόταν από δύο στενά συνδεδεμένα μεταξύ τους γνωρίσματα: α) Την προσπάθεια προσαρμογής της αντίληψης για τον σοσιαλισμό και της στρατηγικής για μετάβαση στον σοσιαλισμό στις ιδιαίτερες συνθήκες του καπιταλισμού. β) Την ολοένα και πιο σαφή διαφοροποίηση αυτών των κομμάτων από τον «κομμουνισμό» της Μόσχας. Με τον ευρωκομμουνισμό άρχισε να διαγράφεται το «δυτικό σχίσμα» του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος, μετά το «ανατολικό σχίσμα» που συντελέσθηκε τη δεκαετία του 1960. Η δημοκρατική, λοιπόν, σοσιαλιστική εναλλακτική λύση, που απέκτησε μεγάλες ρίζες κυρίως σε Ιταλία, Γαλλία, Ισπανία, θορύβησε τις σκοτεινές δυνάμεις του ασύδοτου καπιταλισμού και τα σχέδια της παγκόσμιας γερμανοευρωπαϊκής κυριαρχίας του Δ’ Ράιχ. Οι δυνάμεις του καπιταλισμού είχαν αρχίσει να ανησυχούν πολύ νωρίτερα, από το 1972, με το «Κοινό Πρόγραμμα» των γάλλων κομμουνιστών, σοσιαλιστών και ριζοσπαστών της Αριστεράς.

Εάν, λοιπόν, μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση κυριαρχούσαν κόμματα του ευρωκομμουνισμού, όλο το σκηνικό θα ήταν τελείως διαφορετικό. Η Γερμανία δεν θα μπορούσε να διατηρεί αυτοκρατορική ηγεμονία, σε βάρος ακόμη και της Γαλλίας. Τα σχέδια των τραπεζιτών και της παγκοσμιοποίησης, για αιματηρή λιτότητα, εξαθλίωση των λαών και αποικιοκρατία έναντι των αδυνάμων, δεν θα μπορούσαν να περάσουν. Για ΑΛΛΗ Ευρώπη μιλούσε ο ευρωκομμουνισμός και όχι για το γκέτο μέσα στο οποίο μας έβαλαν «πράκτορες» σαν τον Σημίτη και άλλους. Αλλά και στα τελευταία χρόνια που υπήρχε Σοβιετική Ένωση, το Κρεμλίνο δεν είδε με καλό μάτι τον ευρωκομμουνισμό. Ο ραδιούργος Κίσινγκερ το είχε δηλώσει χωρίς περιστροφές: «Οι Σοβιετικοί δεν αποτελούν τον καθοριστικό παράγοντα στις καταστάσεις που αντιμετωπίζουμε στη Δυτική Ευρώπη. Μια κομμουνιστική Δυτική Ευρώπη θα ήταν για τους Σοβιετικούς εξίσου πονοκέφαλος όσο και για εμάς»! Και είπε στη Μόσχα: «Αφήστε σ’ εμάς να ρυθμίσουμε αυτήν την υπόθεση. Όταν εσείς συντρίψατε γρήγορα την απόπειρα εγκαθίδρυσης ενός δημοκρατικού-σοσιαλιστικού καθεστώτος στην Τσεχοσλοβακία, εμείς δεν κουνήσαμε ούτε το δάχτυλό μας. Σήμερα πρόκειται για την Ιταλία και τη Γαλλία, που ανήκουν στη δική μας ζώνη επιρροής…». Και η «Τριμερής Επιτροπή», που ιδρύθηκε το 1973, επεδίωκε την πλήρη κυριαρχία του άκρατου καπιταλισμού σε ΗΠΑ, Ιαπωνία και Δυτική Ευρώπη. Οι παγκόσμιοι τραπεζίτες, με τη Γερμανία μπροστά, διαμόρφωσαν το πλαίσιο μέσα στο οποίο λειτουργεί ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΚΑ η Ευρωπαϊκή Ένωση.

Βέβαια, υπάρχει και η άλλη δυσάρεστη πλευρά: Φαίνεται ότι ο ευρωκομμουνισμός δεν είχε δυνάμεις να αντέξει χωρίς την υπερδύναμη που δεν τον συμπαθούσε: την ΕΣΣΔ. Το πώς ο απάνθρωπος καπιταλισμός κατόρθωσε να σβήσει τον ευρωκομμουνισμό είναι θέμα μεγάλης ιστορικής έρευνας. Ο εκπρόσωπος του Στέιτ Ντιπάρτμεντ το 1977 είχε αποσαφηνίσει ότι η Ουάσινγκτον δεν θα ανεχόταν στην Ευρώπη κυβερνήσεις όπου κομμουνιστές και αριστεροί, με τη λαϊκή ετυμηγορία, θα επιχειρούσαν έναν πραγματικό σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της κοινωνίας. Το ίδιο δεν ανέχεται και η γερμανοευρωπαϊκή ένωση. Γι’ αυτό ούτε ο Ολάντ είναι πραγματικός σοσιαλιστής ούτε ο Τσίπρας είναι αληθινός αριστερός. Τους άφησαν να χρησιμοποιούν αυτές τις «ταμπέλες» σαν «αδειανά πουκάμισα», που λέει κι ο ποιητής, απλώς και μόνο για να κοροϊδεύουν τους λαούς, να τους φέρουν στην πλήρη εξαθλίωση και να διαλύσουν τα έθνη με μετανάστες και πρόσφυγες.

Ο λαός, που υποφέρει, που του λεηλατούν τα πάντα εν ονόματι του… «ευρωπαϊκού ιδεώδους», απεχθάνεται την Ευρωπαϊκή Ένωση. Κι έχει χάσει οριστικά την εμπιστοσύνη του στα πολιτικά κόμματα. Το μόνο που μένει είναι η εξέγερση. Ο λαός –χωρίς ηγεσία– εκδηλώνει αυτήν την ανάγκη, ως πρώτη φάση, με τις κινητοποιήσεις του στα Ειρηνοδικεία για ματαίωση των πλειστηριασμών. Θα υπάρξει απρόβλεπτη συνέχεια. Η υποταγή στην παθητικότητα θα διαλυθεί. Η ΕΞΕΓΕΡΣΗ γίνεται όλο και περισσότερο συνείδηση. Είναι ο μόνος τρόπος για να σπάσουμε τις μνημονιακές αλυσίδες, για να φτάσουμε σε έναν γαλήνιο, φωτισμένο σοσιαλισμό. Όπως έλεγε ο Ζορές: «Το γαλήνιο φως που χαιρετούσε ο Γκαίτε πεθαίνοντας φαινόταν να έχει χαθεί μέσα στην τροχιά του ταραγμένου αιώνα μας. Όμως, η αντανάκλασή του πέφτει μακριά, στις υψηλές σοσιαλιστικές κορυφές, και το χαιρετάμε μπροστά μας σαν αυγινή υπόσχεση…».

ΤΟ ΠΑΡΟΝ