ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΛΕΟΝΤΑΡΙΤΗΣ : Από την αρχή!

 

ΜΕ ΤΟΝ ΦΑΚΟ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ

Από την αρχή!

Γράφει ο ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΛΕΟΝΤΑΡΙΤΗΣ

Ο λαός της Ιταλίας έδωσε ένα ηχηρό ράπισμα κατά της γερμανοευρωπαϊκής ένωσης. Ύψωσε το ανάστημά του και διεκήρυξε την απόφασή του να μην υποκύψει στην απαίσια δικτατορία του καπιταλισμού και στον παρανοϊκό, αλαζόνα Σόιμπλε. Οι λαοί ξεσηκώνονται και ζητούν εθνική ανεξαρτησία. Ο ευρώδουλος Ρέντσι αποδοκιμάσθηκε, αλλά τουλάχιστον είχε την ευαισθησία να παραιτηθεί.

Απέδειξε ότι δεν είναι «καρεκλοκένταυρος» και δεν έκανε την ατιμία να μετατρέψει το «ΟΧΙ» του λαού του σε «Ναι». Αντιθέτως, ο Τσίπρας δεν σεβάστηκε την εντολή που του έδωσε ο ελληνικός λαός και περιφρόνησε τη λαϊκή ετυμηγορία. Το ίδιο συνένοχα στην παραβίαση της λαϊκής επιθυμίας είναι και τα άλλα ευρώδουλα κόμματα, ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι και Λεβέντης, που σιώπησαν χάριν των συμφερόντων των διεθνών τραπεζιτών. Και είναι χαρακτηριστικό ότι το «σύστημα», με τα ελεγχόμενα τηλεοπτικά ΜΜΕ, δεν παρέχει άμβωνα σε αυτούς που έχουν εθνική συνείδηση, ελεύθερη φωνή και διακηρύσσουν την ανάγκη να επιστρέψουμε στο εθνικό μας νόμισμα και να φύγουμε από το γερμανοευρωπαϊκό γκέτο.

Στα 1952, μαζί με τον Μπελογιάννη και τους συντρόφους του, εκτελέστηκε και ο Δημήτρης Μπάτσης. Η εκτέλεση του Μπάτση είχε ξεχωριστή σημασία. Δεν ανήκε στο «δίκτυο» του ΚΚΕ. Διακεκριμένος επιστήμονας, οικονομολόγος και διανοούμενος, είχε αμφισβητήσει ανοιχτά την οικονομική χρησιμότητα του Σχεδίου Μάρσαλ και στα 1947, με το βιβλίο του «Η βαρειά βιομηχανία στην Ελλάδα», τεκμηρίωνε την άποψη ότι, με διαφορετικούς προσανατολισμούς, θα ήταν δυνατόν σε μερικές δεκαετίες να συγκροτηθούν όροι επαρκούς οικονομικής ανάπτυξης, εκτός του πλαισίου των οικονομικών εξαρτήσεων από τη Δύση. Γι’ αυτόν τον λόγο, επειδή αμφισβήτησε την κατευθυνόμενη από τις ΗΠΑ οικονομική πολιτική, τον συνέδεσαν με τους «κατασκόπους» και τον έστειλαν στο απόσπασμα, ώστε να μη διανοηθεί οποιοσδήποτε μη κομμουνιστής να υποστηρίξει στο μέλλον παρόμοιες θεωρίες.

Σήμερα, το «σύστημα» απομονώνει, λοιδορεί και φιμώνει οιονδήποτε αντιτίθεται στην «ευρωπαϊκή πολιτική». Κι αν ήταν δυνατόν, ευχαρίστως θα έστηνε τους ανυπότακτους στον τοίχο. Η αποικιοκρατία βασιλεύει στην Ελλάδα. Ο ΣΥΡΙΖΑ, αυτός ο πολιτικός «πολτός» που συγκροτήθηκε με θολές διαθέσεις, είχε στόχο την απόκτηση μιας εξουσίας «παντός καιρού», με τίμημα να θάψει τα λαϊκά συμφέροντα χάριν των ευρωπαίων κατακτητών. Μια αληθινή Αριστερά οφείλει να είναι αντιμέτωπη απ’ έξω, για να ανατινάξει τον συρμό του καπιταλισμού της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ο Αλέξης ενόμισε ότι θα αντιμετωπίσει τον «συρμό» σαν… επιβάτης μέσα στο όχημα! Έτσι, οι «εταίροι» τον έχουν στο χέρι και γελάνε μαζί του όταν επικαλείται τις… «αμοιβαίες υποχρεώσεις»! Αν είναι ποτέ δυνατόν να υπάρξει τέτοια «αμοιβαιότητα» με την ευρωπαϊκή «Κόζα Νόστρα»… Η βιασύνη του Αλέξη να ανέλθει στην πρωθυπουργία κατέστρεψε τον ίδιο και έδωσε χρόνο για να ξεχάσει ο λαός την επίσης ευρώδουλη πολιτική του Σαμαρά και του Βενιζέλου.

Ο Νίκος Ζαχαριάδης, στις καλύτερες στιγμές της θυελλώδους αλλά και αντιφατικής του πορείας, είχε πει κάτι σωστό: «Με το στανιό είτε ψεύτικα, δεν μπορείς να γίνεις κάτι που δεν το αξίζεις. Κι αν υποτεθεί πως γίνεσαι, γρήγορα θα πέσεις…» (19/3/1946). Είναι η περίπτωση του Αλέξη. Αποτέλεσμα ήταν –όπως τονίζει χαρακτηριστικά και ο καθηγητής κ. Γιώργος Κοντογιώργης– η Συριζαία Αριστερά να μεταβληθεί σε Νέα Δεξιά. Για να είμαστε όμως δίκαιοι, οφείλουμε να υπογραμμίσουμε ότι τα λάθη ξεκίνησαν πολύ πριν από τον Αλέξη. Με τη διάσπαση του ΚΚΕ, η ομάδα εκείνη που πήρε την ονομασία ΚΚΕ εσωτερικού μεταπολιτευτικά ενόμισε ότι θα αποκτούσε επιρροή μέσα σε «ευρωπαϊκή προοπτική» και θα διεδραμάτιζε καθοριστικό ρόλο με άλλες αριστερές δυνάμεις. Έτρεφε αυταπάτες ότι μέσα στην ΕΟΚ μπορούσαν αυτές οι ομάδες να αναχαιτίσουν την ολέθρια πολιτική του καπιταλισμού και των διεθνών τραπεζών.

Χαρακτηριστικό των ευρωπαϊκών οπτασιασμών των λεγόμενων «αναθεωρητών» ήταν το απόσπασμα της απόφασης-διακήρυξης της ΚΕ του ΚΚΕ εσωτ. υπό τον τίτλο «Οι στόχοι του Έθνους», το 1974: «Οι Έλληνες εργαζόμενοι μπορούν μέσα από τους κόλπους της ΕΟΚ να συνενώσουν τις προσπάθειές τους, μαζί με όλους εκείνους που μάχονται για τη δημοκρατική και σοσιαλιστική προοπτική των χωρών τους, και να αντιπαλαίψουν την επιβολή των ΗΠΑ και των μονοπωλίων…». Τι πλάνες! Φυσικά, δεν μπορούσαν όλοι να υποψιασθούν ότι θα ακολουθούσε ο ευρωπαϊκός Αρμαγεδδώνας. Όφειλαν, όμως, να γνωρίζουν ότι οι εκφραστές του άκρατου καπιταλισμού δεν επρόκειτο ποτέ να αφήσουν γνήσιες σοσιαλιστικές δυνάμεις να κυριαρχήσουν μέσα στην ΕΟΚ και αργότερα στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Θα υπήρχαν μόνο… «γιαλαντζί» αριστεροί, που θα ήσαν μαριονέτες των Βρυξελλών και του Βερολίνου. Άλλωστε, ποτέ δεν θα εδημιουργούντο τέτοιοι «οργανισμοί» εάν δεν εξυπηρετούσαν αποκλειστικά το κεφάλαιο και τους διεθνείς τραπεζίτες.

Οι «ανανεωτές» του «ευρωπαϊκού κομμουνισμού», που στη χώρα μας εκφράσθηκαν με το «εσωτερικό», έπεσαν τραγικά έξω διότι αγνόησαν τη σοφή ρήση της Ρόζας Λούξεμπουργκ: «Σοσιαλιστικοί σπόροι σπαρμένοι στο καπιταλιστικό έδαφος δεν μπορούν να αποδώσουν ωραίους καρπούς»… Κι ακόμη δεν πρέπει να μας διαφεύγει η αφετηρία των δεινών μας, ότι πράκτορες των Γερμανών μάς έβαλαν σκοπίμως στο καταραμένο ευρώ. Την παθογένεια της Αριστεράς διατυπώνει άριστα ο διδάκτωρ του Πανεπιστημίου Αθηνών κ. Λουκάς Αξελός (ένας από τους λίγους καλούς διανοητές που έχουμε) στο βιβλίο του με τίτλο: «Ανάμεσα στις Συμπληγάδες» (Εκδόσεις Στοχαστής): «Η Αριστερά δεν αρκεί να επικαλείται την αρετή. Οφείλει να είναι ενάρετη η ίδια. Δεν αρκεί να στηλιτεύει το κακό, πρέπει η ίδια να το τιμωρεί παραδειγματικά…». Επισημαίνει, όμως, στο βιβλίο του ο κ. Αξελός το μεγαλύτερο ελάττωμα της Συριζαίας «Αριστεράς»: Την αρνητική της στάση έναντι της ιδέας και της σημασίας του έθνους: «Το Εθνικό ζήτημα αποτελεί την αχίλλειο πτέρνα όχι μόνο της δικής μας Αριστεράς αλλά και των πλείστων παλαιών και νέων σχημάτων που γεννήθηκαν υπό την επίδραση μαρξικών ή αναρχικών θεωριών…». Και τονίζει: «Άλλο πατριωτισμός, άλλο εθνικισμός».

Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει πλήρη σύγχυση με αυτές τις έννοιες. Και είναι τελείως ακατάλληλος για να κυβερνά αυτήν τη στιγμή, που η Τουρκία του νεο-Σουλτάνου Ερντογάν έχει στόχο να προχωρήσει σύντομα σε «θερμό επεισόδιο». Οι εθνικοί κίνδυνοι που διαγράφονται στον ορίζοντα είναι τεράστιοι και απατώνται οικτρά όσοι νομίζουν ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση θα ενδιαφερθεί για την Ελλάδα, όπως ΠΟΤΕ δεν ενδιαφέρθηκε το ΝΑΤΟ για τις κατά καιρούς αυθαιρεσίες της Τουρκίας σε βάρος μας. Οι παλαιότεροι, που ζήσαμε την προδικτατορική Αριστερά και Κεντροαριστερά, δίπλα σε αληθινά μεγάλες προσωπικότητες, ανατριχιάζουμε με το κατάντημα της σημερινής λεγόμενης «Αριστεράς», που με ψευδοεπαναστατικές λεκτικές πομφόλυγες έχει μεταβληθεί σε θεραπαινίδα της διεθνούς των αγορών. Δεν βλέπει την οργή του λαού;

Ο Μάο Τσε Τουνγκ, ο Κομφούκιος αυτός του Μαρξισμού, που λειτούργησε σύμφωνα με την ασιατική πνευματική παράδοση –όπως λειτουργούσαν τα αρχαία χρόνια οι αναγεννητές– έλεγε: «Τα κράτη θέλουν την ανεξαρτησία, τα έθνη την απελευθέρωση, οι λαοί την επανάσταση». Από όλα αυτά έχουμε ανάγκη τώρα. Ποιος, όμως, μπορεί να τα προσφέρει; Σήμερα πρέπει να ζητάμε την επανάσταση του Grexit. Ενός συντεταγμένου Grexit, που κάτω από ορισμένες προϋποθέσεις θα μπορούσε να αποβεί σωτήριο για τη χώρα. Όπως τονίζει και ο οικονομολόγος κ. Νίκος Ιγγλέσης, «Η έξοδος από το ευρώ και η κυκλοφορία της Νέας Δραχμής πρέπει να είναι εθνική επιλογή, που θα αποφασιστεί από κάποια ελληνική κυβέρνηση. Για την υλοποίηση αυτής της επιλογής, απαιτείται ένα καλά μελετημένο, σε όλες τις λεπτομέρειές του, εθνικό σχέδιο. Μπορούν να υπάρχουν διάφορες παραλλαγές του σχεδίου εξόδου από το ευρώ. Αλλά σημασία έχει η προετοιμασία που θα έχει γίνει και η αποφασιστικότητα με την οποία θα εφαρμοστεί…».

Τώρα που οι «εταίροι» έσφιξαν ακόμη περισσότερο τη θηλιά στον λαιμό μας, τι θα κάνει ο Τσίπρας; Θα δεχθεί καινούργιο αίμα για τον αχόρταγο ευρωπαϊκό Μινώταυρο των Βρυξελλών; Άμεση προτεραιότητα έχει η συγκρότηση ενός ευρύτατου αντιμνημονιακού Μετώπου, διότι αιφνιδιαστικά μπορεί να κληθούμε στις κάλπες. Και μακροπρόθεσμος στόχος πρέπει να είναι η δημιουργία μιας άλλης, τελείως διαφορετικής, πατριωτικής αυτήν τη φορά, Αριστεράς, για να ξαναρχίσουμε από την αρχή. Για να ανεβούμε και πάλι τον ανηφορικό δρόμο που οδηγεί στην εθνική ανεξαρτησία. Όπως έλεγε και ο Γκράμσι, «Είμαι πεπεισμένος πως όταν όλα έχουν χαθεί, ή μοιάζουν να έχουν χαθεί, πρέπει ήρεμα να ξαναρχίζουμε το έργο μας από την αρχή…».

ΤΟ ΠΑΡΟΝ