Λαϊκισμός: η γάγγραινα της πολιτικής

Λαϊκισμός: η γάγγραινα της πολιτικής

Από τον καιρό που αρχίσαμε αμυδρά να καταλαβαίνουμε τι συμβαίνει γύρω μας και πως λειτουργούν οι θεσμοί, διαπιστώνουμε ότι αντί να υπάρχει πρόοδος και εξέλιξη σε αυτόν τον τόπο, οπισθοδρομούμε ολοταχώς και με μαθηματική ακρίβεια προς την ολική καταστροφή.

Και το χειρότερο είναι, ότι δεν είναι θέμα πολιτικής ιδεολογίας γιατί στα τελευταία περίπου 65 χρόνια είχαμε Κυβερνήσεις εναλλασσόμενες αυτοαποκαλούμενες, όλες ανάλογα με την Οικονομική τους πολιτική: Νεοφιλελεύθερες Κεντρώες, Απολυταρχικές, Σοσιαλιστικές και στην περίοδο που διανύουμε Αριστερές. Ένας τρίτος αμερόληπτος παρατηρητής, θα διαπιστώσει ένα απόλυτα κοινό σημείο στον τρόπο έκφρασης της πολιτικής όλων των Κυβερνήσεων και αυτός κινείται στον χώρο του Λαϊκισμού.

Διαπιστώνει κανείς, ότι όταν ένα κόμμα αναλάβει την εξουσία, το επιτυγχάνει, αφού έχει πείσει το Εκλογικό Σώμα, ότι θα εφαρμόσει ένα φιλολαϊκό πρόγραμμα γεμάτο δεσμεύσεις και υποσχέσεις. Η συνέχεια, βέβαια, είναι γνωστή. Αθέτηση υποσχέσεων και λάθος χειρισμοί, με αποτέλεσμα η Χώρα να βυθίζεται περισσότερο οικονομικά και η Αξιωματική Αντιπολίτευση να μποϋκοτάρει μη στηρίζοντας οτιδήποτε θετικό της Κυβέρνησης προκειμένου να αποτύχει και να έλθει εκείνη σαν Σωτήρας να σώσει τους ταλαίπωρους ψηφοφόρους και την οικονομία της χώρας.

Αυτό διαπιστώνεται, στην Βουλή κατά την ψήφιση των νομοσχεδίων, Κοινωνικής Μέριμνας, Υγείας, Δημοσίων ή Κοινωφελών Έργων. Επειδή τα Νομοσχέδια αυτά στο τέλος της θητείας της εκάστοτε Κυβέρνησης, θεωρούνται επιτυχίες, η Αντιπολίτευση δεν τα ψηφίζει, γιατί αυτό θα αποβεί σε βάρος της στις επερχόμενες εκλογές και θα χάσει ένα σημαντικό ποσοστό ψήφων.

Ένα άλλο αξιοσημείωτο, είναι η προσπάθεια ελέγχου της σπουδάζουσας Νεολαίας και των εργαζομένων δια μέσου των φοιτητικών και εργασιακών παρατάξεων. Όλα τα πολιτικά κόμματα, εντός και εκτός της Βουλής έχουν τις Νεολαίες τους και φυσικά τις συνδικαλιστικές παρατάξεις τους τις οποίες πιέζουν για να φέρουν την κομματική γραμμή στα Σωματεία, ανεξαρτήτως αν προσκρούει αυτή στα συμφέροντα των Μαθητών -  Φοιτητών και των εργαζομένων.

Όλοι υποκρίνονται, ότι  θέλουν ενότητα, για την αντιμετώπιση των τρεχόντων προβλημάτων και όταν γίνονται παλλαϊκές συγκεντρώσεις, δίδονται εντολές για συναθροίσεις σε ξεχωριστούς χώρους διχάζοντας και διασπώντας έτσι το λαϊκό κίνημα.

Δυστυχώς, αυτός είναι ο φαύλος κύκλος λειτουργίας των πολιτικών κομμάτων του τόπου και γι αυτό δεν μπορούμε να σηκώσουμε κεφάλι. Ας ελπίσουμε η ασκούμενη σήμερα μνημονιακή πολιτική να οδηγήσει σε απεξάρτηση αυτών των σχέσεων και σε ενότητα όλων των εργαζομένων και συνταξιούχων για το γενικότερο συμφέρον.

Και ποιο τελικά είναι το αντίδοτο σε όλα αυτά; Μια μαγική λέξη, τα περικλείει όλα και ονομάζεται ΠΑΙΔΕΙΑ.

Γιώργος Κυριακόπουλος,

Συνταξιούχος Ι/Φ  Ο.Α