ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ: ΧΑΡΗΣ ΓΚΙΚΑΣ
ΣΕ
ΠΛΑΓΙΟ ΛΟΓΟ
Πέγκυ
Τρικαλιώτη : Ανάγκη να αναπνεύσουμε
Νιώθω
ότι οι Έλληνες έχουμε ανάγκη να αναπνεύσουμε
Από συνέντευξή στην ΑΝΤΙΓΟΝΗ
ΚΑΡΑΛΗ
για το «ΕΘΝΟΣ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ»
Εσείς πού και πότε
διακρίνετε το σκοτάδι γύρω σας;
Ένα δημοψήφισμα ήταν
αρκετό και ξαφνικά οι Έλληνες «έστησαν» έναν εμφύλιο. Μου έκανε εντύπωση ότι
χρειάστηκε μια στιγμή για να οδηγηθούμε κατευθείαν στο σκοτάδι... Είμαστε
μπροστά από ακροδεξιά φαινόμενα και λογικές. Επανήλθαν οι διαχωρισμοί στην
κοινωνία, οι «ταμπέλες», οι «μαύροι», οι «γκέι», οι «πρόσφυγες», οι καλοί και
οι κακοί. Η Ιστορία επαναλαμβάνεται, χωρίς να παίρνουμε το μάθημά μας. Ο
ελληνικός λαός, στο σύνολό του, δεν έχει ωριμάσει. Κοιτάμε πολύ τα του εαυτού
μας: μόνο εμείς να είμαστε καλά.
Μας λείπει το ομαδικό
πνεύμα;
Ναι. Το να βαδίσουμε όλοι μαζί προς έναν κοινό
στόχο. Αυτό απαιτεί έναν φωτισμένο αρχηγό και εμάς που θα υπηρετήσουμε ένα
όραμα, χωρίς εγωισμούς. Δεν ξέρω εάν υπάρχει ένας πολιτικός να ρίξεις το βλέμμα
σου πάνω του και να πιστέψεις σε αυτόν. Σίγουρα υπάρχουν πρόσωπα στην
πολιτική, σε όλα τα κόμματα, κάποιοι οι οποίοι θα μπορούσαν να βοηθήσουν. Αλλά
νιώθω ότι χρειάζεται πολύς δρόμος για να έρθει η άνοιξη. Γιατί ποτέ δεν έχουμε
καταφέρει όλοι μαζί να ανέβουμε επίπεδο. Ίσως επειδή ως λαός ζήσαμε
υποδουλωμένοι για πολλά χρόνια, βιώσαμε απίστευτη φτώχεια. Μονίμως δεν είχαμε.
Και τώρα πάλι επιστρέφουμε σε αυτό. Η Ελλάδα περνάει, εκ νέου, σε μια φάση που
δεν έχει. Κι αρχίζει, ξανά, αυτή η μιζέρια.
Μοιάζει να βλέπετε το
ποτήρι μισοάδειο...
Από τη φύση μου δεν είμαι
πολύ αισιόδοξος άνθρωπος. Τώρα όμως είμαι τρομαγμένη. Τρομάζω που η Χρυσή Αυγή
έχει αυτά τα ποσοστά. Τρομάζω με την άνοδο της ακροδεξιάς στην Ευρώπη και
παντού. Τρομάζω που οι άνθρωποι ξεσηκώνονται για να μην πάνε τα προσφυγόπουλα
στο σχολείο. Τρομάζω με αυτό που γίνεται στην Αμερική και τον Τραμπ. Τρομάζω με τον Σόιμπλε και το ΔΝΤ και το
πόσο απάνθρωπα φέρονται στους Έλληνες. Τρέχουμε πίσω από μια αξιολόγηση κι
ύστερα από μια άλλη αξιολόγηση, και δίνουμε και δίνουμε και δίνουμε... Και το
χρέος μεγαλώνει. Και δεν δείχνει να έχει τέλος όλο αυτό. Καταλαβαίνω ότι
χρωστάμε και ότι θέλουν να τα πάρουν πίσω. Δεν βγάζω την ουρά μας απέξω. Αλλά
νιώθω ότι δεν υπάρχει καμία δικαιοσύνη. Ούτε φως.
Διακρίνετε έλλειμμα
ανθρωπιάς στην Ελλάδα του σήμερα;
Ναι, από μερίδα ανθρώπων. Έλληνες
είμαστε. Ξέρουμε από προσφυγιά και μετανάστευση. Και τώρα πάλι ξενιτευόμαστε γιατί δεν μπορούμε να ζήσουμε εδώ. Αλλά σε αυτά τα μωρά και τα παιδιά που
έχουν βιώσει τον τρόμο και τις βόμβες, που έχουν μπει σε μια βάρκα κι έχουν
σκυλοπνιγεί, που ζουν μέσα σε παραπήγματα, σε αυτές τις αθώες ψυχές που τις
έχουν πατήσει κάτω από τη μέρα που γεννήθηκαν, σε αυτές αρνούμαστε το απλό: τη
μόρφωση. Θλίβομαι βαθιά.
ΓΙΑ
ΤΟ ΘΕΑΤΡΙΚΟ ΕΡΓΟ
Η
Ανίσια ερωτεύεται τρελά κι εμμονικά έναν νεαρό άντρα και κάνει τα πάντα για να
τον κρατήσει κοντά της. Η Πέγκυ Τρικαλιώτη ερμηνεύει υπέροχα την ηρωίδα, η
οποία αναμετράται με το σκοτάδι της στο σχεδόν άγνωστο αριστούργημα του Τολστόι
«Η δύναμη του σκότους», που παρουσιάζεται από την ομάδα Νάμα στο «Σύγχρονο
Θέατρο», σε σκηνοθεσία Ελένης Σκότη.
«Η δύναμη του σκότους»,
ένα σχεδόν άγνωστο αριστούργημα του Τολστόι γραμμένο μέσα στη δίνη μιας
βαθύτατης εσωτερικής κρίσης του συγγραφέα, με ήρωές του όχι πρόσωπα της «καλής
κοινωνίας» όπως συνηθίζει, μα απλούς μουζίκους, κοντά στους οποίους προσπαθεί
να ζήσει γαλήνια και ειρηνικά. Κι όμως συμβαίνουν και εδώ πράγματα φρικαλέα. Τα
συμπεράσματα του Τολστόι για την ίδια την ανθρώπινη φύση, εν τέλει, είναι
σκοτεινά, ζοφερά, δυσβάστακτα.
Τι πραγματεύεται το έργο;
Το 1880, ένας μουζίκος
ομολόγησε δημόσια, στον γάμο της προγονής του, πως είχε κάνει παιδί μαζί της,
το σκότωσε αμέσως μετά και ύστερα προσπάθησε να σκοτώσει και το δικό του
εξάχρονο κοριτσάκι. Λίγα χρόνια μετά, με αφορμή αυτό το ανατριχιαστικό έγκλημα,
γράφεται η «Δύναμη του σκότους», ένα έργο με αβυσσαλέο σκοτάδι.
Τι θέλει να μας πει ο
Τολστόι για την ανθρώπινη φύση;
Τα συμπεράσματα του
Τολστόι για την ίδια την ανθρώπινη φύση, εν τέλει, είναι σκοτεινά, ζοφερά,
δυσβάστακτα. Δεν αποκλείει όμως, ύστερα από την πτώση -όσο μεγάλη κι αν είναι
αυτή-, την τελική εξύψωση, τη μετάνοια, την πραγματική, ολοκληρωτική «εκ των
ένδον» αλλαγή, όσο δύσκολη -σχεδόν αδύνατη- κι αν φαίνεται. Όταν έγραψε το έργο
ο Τολστόι βρισκόταν στη δεύτερη φάση της ζωής του, οπότε ήταν αφοριστικός με
τους πάντες και τα πάντα. Οι ήρωες του εδώ λειτουργούν με τα πρωταρχικά τους
ένστικτα -χρήμα, επιβίωση, έρωτας- στον μέγιστο βαθμό, για να δούμε μέχρι πού
μπορούν να φτάσουν. Και φτάνουν στα άκρα.
Πώς συνδιαλέγεται με το
σήμερα ένα έργο γραμμένο πριν από περίπου ενάμιση αιώνα;
Οι
άνθρωποι σήμερα λειτουργούν με τα πρωταρχικά τους ένστικτα, όπως οι ήρωες του έργου.
Όταν ο άνθρωπος φτάνει σε αυτό το σημείο, δυστυχώς, το σκοτάδι απλώνεται γύρω
τριγύρω. Στο φινάλε, ένας από τους ήρωες καταφέρνει, παρότι
έχει βουτηχτεί στο σκοτάδι, να βγάλει το κεφάλι του στην επιφάνεια, στο φως και
να αναπνεύσει. Τότε νιώθω ότι παίρνω μια ανάσα. Εάν αναπνεύσει ένας από εμάς
μπορούμε όλοι. Νιώθω ότι οι Έλληνες
έχουμε ανάγκη να αναπνεύσουμε. Είναι σαν να ζούμε, όλα αυτά τα χρόνια της
κρίσης, κρατώντας την αναπνοή μας. Πόσο πια; Θα σκάσουμε!
ΑΝΤΙΓΟΝΗ ΚΑΡΑΛΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου