Κύπρος Χρυσοπράσινο φύλλο

Κύπρος Χρυσοπράσινο φύλλο

Γη των κοριτσιών που γελούν

γη των αγοριών που μεθούν

γη του μύρου, του χαιρετισμού

Κύπρος της αγάπης και του ονείρου

Χρυσοπράσινο φύλλο

ριγμένο στο πέλαγο

Η απόφαση  για ένοπλο αγώνα των Ελλήνων της Κύπρου προήλθε μετά την πολυετή κοροϊδία των Άγγλων. Αν και από το 1821 η Κύπρος ζητούσε την ελευθερία της και το 1915 είχε πάρει σαφείς υποσχέσεις, τίποτε δεν έγινε. Το 1941 κι ενώ η Τουρκία έμενε «επιτηδείως ουδέτερη», η Ελλάδα αντιμετώπιζε το Γερμανό κατακτητή, μετά τους θριάμβους της επί του ιταλικού φασισμού. Τότε στις 2 Ιουνίου 1941, ετέθη πάλι το θέμα της Κύπρου στον Τσόρτσιλ. Κι εκείνος απάντησε ανάλγητα: «Έχω παρακολουθήσει από πολύ κοντά ό,τι συνέβη στην Κύπρο, αφ' ότου επισκέφθηκα το νησί και συνέταξα ένα υπόμνημα στα τέλη του 1907. Υποθέτω ότι γνωρίζετε ότι στην Κύπρο υπάρχει και τουρκοκυπριακός πληθυσμός, που θα τον δυσαρεστούσαμε αν απεδίδετο το νησί στην Ελλάδα...». Στη συνέχεια και έως το 1955 υπήρξαν ελληνικές αλλεπάλληλες παραστάσεις προς την αγγλική κυβέρνηση, συζητήσεις και τελικά προσφυγή στα Ηνωμένα Έθνη χωρίς ουσιαστικό αποτέλεσμα.

Ο Διγενής

«Την 26ην Οκτωβρίου του 1954 απεχαιρέτησα την σύζυγόν μου και με εφόδια μόνον την ΠΙΣΤΙΝ, ανέλαβα το μεγαλύτερον εγχείρημα της ζωης μου, το οποίον, με την βοήθειαν του Θεού, απέδειξε τας υπέροχους αρετάς που κοσμούν τον Ελληνικόν Κυπριακόν λαόν.

Εν τω μεταξύ είχον δώσει οδηγίας δια την φόρτωσιν του εναπομείναντος υλικού και την προώθησίν του εις Κύπρον. Την αναχώρησίν μου εγνώριζον μόνον οι Γεώργιος Στράτος, ναύαρχος Σακελαρίου, Χρ. Παπαδόπουλος, συνταγματάρχης Αλεξόπουλος, Γεώργιος Γαζουλέας, όστις είχεν αναλάβει την συγκέντρωσιν, εναποθήκευσιν και φόρτωσιν όλου του υλικού εν Αθήναις, και οι αδελφοί Μίχος και Κώστας Ευσταθόπουλοι, οι οποίοι και με εβοήθησαν καθ’ όλην την περιόδον της προπαρασκευής.

Έτσι επιχείρησα το μεγάλο άλμα, κατά τινας προς ανόητον εγχείρημα, κατ’ εμέ όμως προς εκπλήρωσιν επιβεβλημένου καθήκοντος με την πίστιν ότι θα επιτύχω. Το ημερολόγιον μου το έκλεισα με αυτήν την φράσιν. «Ο Θεός βοηθός… Αναχωρώ με πίστιν και θάρρος… Θα επιτύχω»».

Στρατηγού Γεωργίου Γρίβα-Διγενή «Απομνημονεύματα…»

Ξεκινά ο Αγώνας

Ήταν πριν από 62 χρόνια ακριβώς, τα μεσάνυχτα της 31ης Μαρτίου προς την 1η Απριλίου 

1955, όταν ο ουρανός της Λευκωσίας φωτίσθηκε από συνεχείς εκρήξεις βομβών. Ήταν οι λάμψεις από την εθνική Ανάσταση του κυπριακού ελληνισμού.

Λίγες ώρες αργότερα, με το πρώτο φως της ημέρας, ολόκληρη η Κύπρος μιλούσε με υπερηφάνεια και κρυφή ελπίδα για το περιεχόμενο των προκηρύξεων που είχε σκορπίσει μια άγνωστη μέχρι τότε οργάνωση, η ΕΟΚΑ (Εθνική Οργάνωση Κυπρίων Αγωνιστών) και υπογραφόταν από τον αρχηγό της που έφερε το μυθικό από τους βυζαντινούς χρόνους όνομα «Διγενής».

Από εκείνη τη στιγμή, η ψυχή των Ελλήνων όπου γης θα σκιρτούσε και σκιρτά ακόμα στο άκουσμα της λέξης ΕΟΚΑ.

Ο ΥΜΝΟΣ της ΕΟΚΑ:

Εμπρός, εμπρός   η    ΕΟΚΑ κράζει

η γη ας βροντήξει που πατάς,

η   ΕΟΚΑ   ανίκητη προστάζει:

να η ασπίδα «ή ταν ή επίτας».

Πυρσό στο χέρι από τη φωτιά του Μαραθώνα

μπροστά    πηγαίνοντας ο Διγενής

και η ΕΟΚΑ θρύλος μας φωνάζει

εμπρός παιδιά στο δρόμο της τιμής.

Εμπρός, στη γη κανείς μη σκύψει

η Ελλάδα κάθε της παιδί

να  στεφανώσει   με δάφνης κλώνια

στα μαρμαρένια αλώνια καρτερεί.

Από εκείνη τη στιγμή, η ψυχή των Ελλήνων όπου γης θα σκιρτούσε και σκιρτά ακόμα στο άκουσμα της λέξης ΕΟΚΑ.

Ενώ από εκείνη τη στιγμή, επίσης, μια ολόκληρη αυτοκρατορία, η βρετανική, θα κατέφευγε σε τρομοκρατικές μεθόδους για να υποτάξει τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα των Κυπρίων και να κάμψει το φρόνημα του κυπριακού ελληνισμού, αποστέλλοντας γι' αυτό ειδικές δυνάμεις καταστολής, οι οποίες, παρά την άρτια οργάνωση τους, τα άφθονα μέσα που διέθεταν και την ψυχολογία του τρόμου που καλλιεργούσαν, δεν μπόρεσαν να δαμάσουν μια δράκα αγωνιστών. Διότι το μυστικό της επιτυχίας της ΕΟΚΑ ήταν η συνωμοτική δράση της και η ολιγομελής σύνθεση του μαχητικού μηχανισμού της.

Οι αγχόνες δεν τρόμαξαν

Και αν οι Άγγλοι αποικιοκράτες έμειναν άναυδοι από το ξαφνικό χτύπημα της ΕΟΚΑ, έμειναν το ίδιο έκπληκτοι από την άριστη οργάνωση της και τη μυστικοπάθεια των μελών της, που προτίμησαν να οδηγηθούν στην αγχόνη παρά να καταδώσουν τους συντρόφους τους και να προδώσουν την πατρίδα τους.

Είναι χαρακτηριστικό ότι ολόκληρη αυτοκρατορία απέτυχε να εντοπίσει και να συλλάβει τον αρχηγό της ΕΟΚΑ, Γ. Γρίβα-Διγενή, και επεδίωξε ν' ασκήσει πίεση προς την Ελλάδα και τους Κυπρίους, συλλαμβάνοντας και εξορίζοντας επί ένα έτος, στις Σεϊχέλλες, τον αρχιεπίσκοπο Μακάριο, ένα μητροπολίτη και έναν ιερέα. Ενώ έστηνε αγχόνες για   να   κρεμάσει   αμούστακους νέους, επειδή υποστήριζαν τον αγώνα των Κυπρίων για ελευθερία.

Σε ηλικία 22 ετών δύο παλικάρια, ο Μιχάλης Καραολής και ο Ανδρέας Δημητρίου, απαγχονίσθηκαν τη 10η Μαίου 1956. Σε ηλικία 20 ετών απαγχονίσθηκε ο Χάρ. Μιχαήλ την 8η Αυγούστου 1956. Και οι 9 απαγχονισθέντες νέοι της Κύπρου ήταν της ίδιας περίπου ηλικίας. Μόνο ένας από αυτούς, ο Ευαγόρας Παλληκαρίδης ήταν 18 ετών, μαθητής του σχολείου, όταν απαγχονίσθηκε, τη 14η Μαρτίου 1957!!!

Δεν δικαιώθηκε

Η ΘΥΣΙΑ των παλικαριών αυτών, όπως και των άλλων αγωνιστών της ΕΟΚΑ, του Γρηγόρη Αυξεντίου, που έπεσε πολεμώντας ως λέων (προτίμησε να καεί ζωντανός στο κρησφύγετο του παρά να βγει και να παραδοθεί στον κατακτητή), του Μάτση, του Μούσκου, του Λένα, του Ζάκου, του Πατάτσου και άλλων δεν πήγε χαμένη, αφού ο κυπριακός λαός ελευθερώθηκε μετά τετραετή, άνισο και σκληρό αγώνα. Δεν δικαιώθηκε, όμως, πλήρως, αφού και η Ένωση - που αποτελούσε το κεντρικό σύνθημα του αγώνος- και η ανεξαρτησία του κυπριακού κράτους, που απετέλεσε την επομένη επιδίωξη των αγωνιστών, υπονομεύθηκαν από την πολιτική των Μεγάλων Δυνάμεων και τους εκβιασμούς και την εν τέλει στρατιωτική εισβολή της Τουρκίας στη μαρτυρική Κύπρο. Το βόρειο τμήμα της οποίας εξακολουθεί να κατέχει, κατά παράβαση του καταστατικού χάρτη του ΟΗΕ, των κανόνων του διεθνούς δικαίου και των συμφωνιών που η ίδια η Τουρκία είχε υπογράψει στο παρελθόν.

Και οι συμφωνίες αυτές είναι:

• Του 1878, με την οποία οι Τούρκοι πουλούσαν στους Άγγλους την Κύπρο, έναντι 93.000 λιρών, προκειμένου η Βρετανική Αυτοκρατορία να προστατεύσει την Τουρκία από τις απαιτήσεις της Ρωσίας μετά το ρωσοτουρκικό πόλεμο του έτους εκείνου.

• Της Λωζάννης, του 1923, με την οποία η Τουρκία παραιτήθηκε κάθε δικαιώματος της επί της Κύπρου.

• Του Λονδίνου και της Ζυρίχης, του 1959, με τις οποίες η Τουρκία γινόταν εγγυήτρια δύναμη μαζί με την Ελλάδα και τη Μεγ. Βρετανία.

Και το 1974 παραβίασε την τελευταία αυτή συμφωνία, εισβάλλοντας στο νησί.

ΕΝΑΣ ΑΓΩΝΑΣ ΓΕΜΑΤΟΣ ΗΡΩΕΣ ΚΑΙ ΘΥΣΙΕΣ

Η θυσία του ήρωα Μάτση

Ο Μάτσης ήταν ελληνοκεντρικός, ιδεολόγος, αλλά ποτέ δεν άφησε το φανατισμό να παραμερίσει την ανθρωπιά του.

Σπούδασε στην Ελλάδα γεωπόνος και η προετοιμασία του αγώνα της ΕΟΚΑ τον βρήκε τυπικά να εξασκεί το επάγγελμα του, όμως έτοιμο ψυχολογικά, πολιτικά, ηθικά και εθνικά.  Γίνεται αμέσως μέλος της ΕΟΚΑ και οργανώνει επιθέσεις εναντίον αστυνομικών σταθμών και επιδρομές σε στρατιωτικές αποθήκες. Ήταν ο προσωπικός σύνδεσμος του Διγενή και μετά τον ηρωικό θάνατο του Γρηγόρη Αυξεντίου έγινε υπαρχηγός του.

Συνελήφθη στο αγρόκτημα της Αχεράς και επί 22 ημέρες υπέστη φρικτά βασανιστήρια. Σε επιστολή που κατόρθωσε να στείλει στον Διγενή σημείωσε:

«Υπέοτημεν δοκιμαοίαν, αλλά ο Θεός μας εβοήθησε. Εξήσκησαν τρομεράν πίεσιν σε μας παντός είδους. Πάντως, πήραν μαθήματα ελληνικής αρετής και το ομολόγησαν».

Στη συνέχεια οδηγήθηκε στα κρατητήρια Κοκκινοτριμιθιάς, όπου και παρέμεινε εκεί έως την η μέρα της απόδρασης του, παραπάνω από εννιά μήνες. Στα κρατητήρια και κάτω από τη μύτη του κατακτητή οργάνωσε τους κρατουμένους και λειτούργησε σχολεία και βιβλιοθήκη. Επίσης, έκανε μαθήματα κατηχητικού, ενώ έδινε και διαλέξεις.

Μετά τη μυθιστορηματική του απόδραση καταφεύγει στο κρησφύγετο του Δικώμου. Εκεί βρήκε ηρωικό θάνατο στις 19 Νοεμβρίου 1958, μετά από προδοσία.

Να πώς διηγείται το τέλος του ήρωα ο Ανδρέας Σοφιόπουλος, που ήταν μαζί με τον Μάτση στο κρησφύγετο:

 «Στις αρχές Νιόβρη '58 πήρα επιστολή από τον τομεάρχη μου, Κυριάκο Μάτση, ότι θα ερχόταν στο Δίκωμο. Ήταν βράδυ της 12ης του μηνός όταν μπήκαμε στο κρησφύγετο του σπιτιού του Κυριάκου Διάκου, ο Μάτσης, ο Κώστας Χριστοδούλου κι εγώ.

Το βράδυ της Τρίτης, 18ης Νιόβρη, από τις 8-11 φρουρός ήταν ο Χριστοδούλου, 11-3.30 εγώ και 3.30 -4.15 ο Μάτσης.

Δεν πρόλαβα καλά καλά να κοιμηθώ και ο Μάτσης με έσπρωξε να ξυπνήσω γιατί είδε από μακριά τα φώτα των αυτοκινήτων των Άγγλων να πλησιάζουν προς το Δίκωμο...

Στις 12.40 πολλοί στρατιώτες περικύκλωσαν το σπίτι και φώναξαν στα ελληνικά: Έ! Μάτση σε βρήκαμε! Πιάστηκες. Δεν υπάρχει πιθανότητα να δραπετεύσεις. Παραδώσου".

Η απάντηση του Μάτση ήταν αυτή του Λεωνίδα στις Θερμοπύλες: "Δεν παραδίνομαι". Οι Άγγλοι συνέχισαν: "Μάτση έβγα έξω, σε βρήκαμε".

Εκείνος πάλι απάντησε: "Αν θα βγω, θα βγω πυροβολώντας".

Ο ήρωας ήταν έτοιμος για τη Θυσία. Διέταξε τους συναγωνιστές του να βγουν και να παραδοθούν.

Την ώρα που άνοιγαν την καταπακτή του κρησφύγετου Άγγλος στρατιώτης πέταξε μέσα χειροβομβίδα, που η έκρηξη της σκότωσε ακαριαία τον Μάτση.

Λίγο πριν το θάνατο

Ο Αντρέας Ζάκος λίγο πριν απαγχονιστεί έγραφε στον πατέρα του:

 «Όπως σας είπα, αφού είμαστε χριστιανοί, πιστεύουμε στην ουράνια βασιλεία και δεν πρέπει να μας φοβίζει ο θάνατος. Εξάλλου, εμείς έχουμε το πλεονέκτημα να ξέρουμε την ώρα του θανάτου μας και έτσι να προπαρασκευαστούμε. Σας παρακαλώ, λοιπόν, μη θλίβεστε. Τα είκοσι πέντε και τα εκατό χρόνια που μπορεί να ζήσει κανένας, είναι ένα μικρό κλασματάκι μπροστά στο άπειρο.

Η ζωή είναι μικρή, τα χρόνια περνούν γρήγορα. Και η αλήθεια είναι ότι είναι καλύτερα να πεθάνει κανένας παρά να περάσει τα νιάτα του στη φυλακή.

»Φροντίστε, λοιπόν, να φανείτε αντάξιοι της περιστάσεως. Σας διαβεβαιώ ότι η ψυχή μου θα φτερουγίζει πάντα κοντά σας, θα αγάλλεται όταν βλέπει ότι επάψατε να θρηνείτε για μένα. Αυτή είναι και η τελευταία μου επιθυμία. Λ/α μην αφήσετε τη λύπη να σας κυριεύσει. Αναζητήσατε παρηγοριά στψ προσευχή και η θλίψη σας θα σβήσει χωρίς να το καταλάβετε.

Σας φιλώ, Αντρέας Ζάκος».

Αυτοί ήταν οι ήρωες της ΕΟΚΑ.

Συμπερασματικά : Καλό είναι ο πρόεδρος Αναστασιάδης και οι λοιποί Κύπριοι πολιτικοί να μην ξεχάσουν ΟΛΑ ΑΥΤΑ που γράψαμε εδώ.

Πηγές

Αποσπάσματα και άρθρα του Γ. Ν Παπαθανασοπουλου στον Ελ. Τύπο

Η επέτειος του ξεσηκωμού το 1955 άρθρα του Τίτου Αθανασιάδη στην Απογευματινή της Κυριακής

Απομνημονεύματα στρατηγού ΓΡΙΒΑ-ΔΙΓΕΝΗ