Πως
θα σηκώσουμε ξανά κεφάλι, οχτροί και φίλοι;
στείρωσαν
το φιλότιμο, την θέληση για μάχη,
κοντύναμε…
κι οι προσευχές, μπρος σε σβηστό καντήλι
φτέρνες
γυμνές μας πάτησαν, στην κουρασμένη ράχη.
Πως
της ελπίδας τιμητές, χωρίς καμιάν ελπίδα,
βαδίζουμε
κοπαδιαστά στην άκρη του γκρεμού,
φορέσαμε
στην κεφαλή χάλκινη προσωπίδα
και
για γραβάτα μια θηλιά, του αδόκητου χαμού.
Μπροστά
πάει το παπαδαριό σ’ ύστατη λιτανεία
μη
και χαθεί η πίστη μας ετούτη τη στιγμή
σαν
σκίτσο μοιάζει του ΑΡΚΑ ετούτη η κουστωδία
ένα
λαό παθητικό που πνίγουν οι λυγμοί.
Με
άρτον και θεάματα ν’ ανέβει η αυλαία
αρχίζει
η παράσταση, του γένους η σφαγή
σε
λίγο θα τ’ ακούσουμε κι είναι σπουδαία νέα
κανείς
δεν φεύγει, μπήκε πια στα σύνορα φραγή.
Πώς
να ξεχειμωνιάσουμε μ’ αυτή τη συμφορά;
ψωμί
πώς να χορτάσουμε χωρίς δουλειά και σπίτι;
η
σύνταξή μας έγινε κι εκείνη μια σταλιά
και
σ’ όλο αυτό το χαλασμό δεν έχει ανοίξει μύτη…
Χρήστος Κουκουσούρης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου