Γενιά Πολυτεχνείου Vs Γενιάς Πληκτρολογίου

Γενιά Πολυτεχνείου Vs Γενιάς Πληκτρολογίου

Γράφει η Έλενα Ακρίτα

Λυπάμαι, θα γίνω δυσάρεστη και δεν θα χαϊδέψω νεανικά αυτάκια. Αλλά μήπως ήρθε η ώρα να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους; Μήπως η πλειοψηφία της νεολαίας αναλώνεται στην «Επανάσταση του Πληκτρολογίου»; Μήπως δεν ξεκουνάει από κει με τί-πο-τα; Μήπως η οργή, ο θυμός, αντί να ξεχειλίσουν, εκτονώνονται στα «ποστάκια του φρέντο»; Κάθεσαι, πίνεις καφέ, γράφεις, βρίζεις, τα χώνεις και μετά αισθάνεσαι καλύτερα;

Εμείς τα κάναμε σκατά.

Εσείς τι θα κάνετε;

Είμαι και πολίτης και μητέρα. Και σας καταλαβαίνω. Σας στέρησαν το αύριο, σας έκλεψαν τα όνειρα, σας αφαίρεσαν το δικαίωμα στην εργασία, στον έρωτα, στο όνειρο. Ακόμα και στην οικογένεια. Ποιος νέος άνθρωπος σήμερα, που δεν έχει πού την κεφαλήν κλίναι, σκέφτεται να κάνει δικά του παιδιά;

Η γενιά του Πληκτρολογίου σηκώθηκε στον θάνατο Γρηγορόπουλου. Και ξαναέκατσε. Σηκώθηκε στους Αγανακτισμένους. Και ξαναέκατσε.

Ομως, ρε παιδιά, από τις καφετέριες με το κινητό όταν τουιτάρουμε ο κόσμος δεν αλλάζει. Τουλάχιστον οι Πολυτεχνίτες - ερημοσπίτες πλέον - έδωσαν αγώνες για να πέσει η Χούντα. Και στη Νομική και στο Πολυτεχνείο. Εφαγαν τις φάπες τους, κλείστηκαν στα μπουντρούμια της Ασφάλειας, βασανίστηκαν στην ΕΣΑ, κυνηγήθηκαν, στιγματίστηκαν, ρισκάρισαν, έπαιξαν κορόνα - γράμματα τη ζωή τους.

Και μετά - λες και τους τελείωσε το εργασιακό οκτάωρο - «σχολάσανε» την επανάσταση και βολεύτηκαν. Οχι όλοι βέβαια, μην τρελαθούμε. Υπάρχουν κι εκείνοι που έμειναν και παρέμειναν «όρθιοι και μόνοι μέσα στη φοβερή ερημία του πλήθους».

Αλλά αυτή ήταν η μειοψηφία.

Η πλειοψηφία την έκανε με την υπερταχεία από τα τσιτάτα του Μαρξ, τις σελίδες του Μαρκούζε και τον μύθο της Ρόζας Λούξεμπουργκ.

Απ' τη Ρόζα στη Μίζα.

Από τη Λούξεμπουργκ, στην offshore του Λούξεμπουργκ.

Ένα τσιγάρο δρόμος...

Εσείς, παιδιά; Εσάς πόσο θα σας πάρει να τον διανύσετε;

Το διαβάσαμε σε κάποια παλιά ΝΕΑ (22/06/2013)