ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΛΕΟΝΤΑΡΙΤΗΣ : Η «επανάσταση»...

Η «επανάσταση»...

Γράφει ο ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΛΕΟΝΤΑΡΙΤΗΣ

Η αναζήτηση ανθρώπων που θα μπορούσαν να στήσουν και να στηρίξουν ένα μεγάλο αντιμνημονιακό κίνημα αποτελεί άμεση, επιτακτική προτεραιότητα. Τυχοδιώκτες, ευρώδουλοι και «ελαφρόφρονες» συγκροτούν το πολιτικό «σύστημα», που έχει σαπίσει. Όλοι αυτοί φορούν τη μάσκα της Δημοκρατίας, αλλά δεν την πιστεύουν. Τη νοθεύουν και τη σκοτώνουν με τις πράξεις τους. Η υποταγή τους στην Ευρωπαϊκή Ένωση, που έχει καταργήσει την εθνική μας ανεξαρτησία, δεν καθιστά αυτούς τους «πολιτικούς» μόνον άχρηστους αλλά και επικίνδυνους. Χάριν της εξουσίας –με οιοδήποτε τίμημα–αυτοί οι «ευρωπαϊστές» ξεπουλάνε τη χώρα και ψηφίζουν χωρίς αιδώ τα μέτρα κατά του ελληνικού λαού που τους επιβάλλουν οι ξένοι αποικιοκράτες.

Έχουμε επανειλημμένως υποδείξει πρόσωπα που διαθέτουν καθαρή σκέψη, γνώση και διατυπώνουν συγκεκριμένες προτάσεις για αποχώρηση από την Ευρωπαϊκή Ένωση και το ευρώ, και επιστροφή σε εθνικό νόμισμα. Αναφερόμαστε σε καθηγητές, οικονομολόγους και άλλους παράγοντες. Ανθρώπους καθ’ όλα άξιους, που το «σύστημα» δεν τους παρέχει άμβωνα να διατυπώσουν λύσεις για έξοδο από την κρίση, διότι θέλουν ο κόσμος να παραμένει βυθισμένος στην άγνοια και στην απελπισία. Εκτός, όμως, από τους καθηγητές και τους οικονομολόγους, υπάρχουν κι άλλοι. Είναι εκπρόσωποι των Ενόπλων Δυνάμεων. Διακεκριμένοι αξιωματικοί, που έχουν προσφέρει πολλά στην πατρίδα και μένουν στο περιθώριο.

Δυστυχώς, χάριν της ευρωλαγνείας, ο Κοινοβουλευτισμός κατάντησε στον τόπο μας φαρσοκωμωδία. Οι Έλληνες χλευάζουν τον πολιτικό κόσμο και έχουν σε πλήρη ανυποληψία τα μέλη του. Το πάθος για την εξουσία δηλητηριάζει την ψυχή των επαγγελματιών της κομματοκρατίας. Τη διαφθείρει. Θέτει υπό δοκιμασία την αντοχή των νεύρων και ενίοτε οδηγεί στην παραφροσύνη. Έχουμε ανάγκη από καινούργιους, άφθαρτους ανθρώπους, με πατριωτική συνείδηση, που θα πρέπει να πάρουν τη θέση τους στο Κοινοβούλιο. Διαφορετικά, ο Κοινοβουλευτισμός κινδυνεύει να σαπίσει εντελώς και να καταρρεύσει.

Με μια άρρωστη Δημοκρατία –όπως η σημερινή–, η χώρα διέρχεται σοβαρούς κινδύνους. Παράλληλα με την οικονομική κρίση υπάρχουν και τα εθνικά θέματα. Οι θρασύτατες απειλές από Τουρκία, Αλβανία και Σκόπια δημιουργούν σκοτεινό ορίζοντα και η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι ικανή να αντιμετωπίσει αυτές τις απειλές.

Υπάρχει ακόμη η διάλυση του κράτους από την εγκληματικότητα, από τον αναρχισμό και τη γάγγραινα των αλλοδαπών-προσφύγων. Τα «ρεμάλια των Εξαρχείων» είναι προστατευόμενα παιδιά του ΣΥΡΙΖΑ. Αφήνει ο ΣΥΡΙΖΑ ανενόχλητους τους ταραξίες, να προβαίνουν σε καταστροφές, να κάνουν ακόμα και παρελάσεις. Τους επέτρεψε να έχουν δικό τους «κρατίδιο» –τα Εξάρχεια– και ποτέ δεν χρησιμοποιεί αυστηρή γλώσσα εναντίον τους. Η Αστυνομία έχει διαταγές μόνο να αμύνεται και να μην τους κακομεταχειρίζεται. Κι έτσι οι λεγόμενοι «αναρχικοί» (ανάθεμα κι αν γνωρίζουν τα καλόπαιδα αυτά των αστικών οικογενειών τι σημαίνει «Αναρχισμός») μένουν ασύδοτοι.

Ξεφύγαμε, όμως, από το θέμα μας. Λέγαμε ότι δίπλα σε καθηγητές και οικονομολόγους για το αντιμνημονιακό μέτωπο έχουμε ανάγκη και από έγκριτους αξιωματικούς. Οι περιστάσεις θα υποχρεώσουν επίλεκτα μέλη των Ενόπλων Δυνάμεων να αναλάβουν και πολιτικές πρωτοβουλίες. Το πολιτικό αδιέξοδο της χώρας είναι απόλυτο. Βαδίζουμε στην πλήρη αποσύνθεση. Τα υπάρχοντα στη Βουλή κόμματα ούτε σοβαρότητα διαθέτουν ούτε θέληση έχουν ούτε δύναμη για να δώσουν ορθή λύση στα αδιέξοδα και να αντιταχθούν στους «εταίρους» απατεώνες. Χρειαζόμαστε άλλους ανθρώπους. Ο κλάδος των Ενόπλων Δυνάμεων περιλαμβάνει πολλούς αξιωματικούς με ευρύτερα προσόντα. Κυρίως, μην ξεχνάμε ότι οι αξιωματικοί διδάσκονται και διδάσκουν την απόλυτη αφοσίωση σε ορισμένες αξίες. Η εδαφική ακεραιότητα της χώρας, η τιμή του έθνους, οι ιστορικές παραδόσεις, ο σεβασμός των ηθικών αρχών δεσπόζουν στη συνείδηση των στρατιωτικών. Και έχουν οξυτέραν αντίληψη των εθνικών κινδύνων. Τα επίπεδα πολιτικής και στρατιωτικής σκέψεως είναι παράλληλα. Υπάρχει μεταξύ τους επικοινωνία και εκτελείται εκτεταμένη αλληλεπίδραση. Ο αφορισμός του Κλαούζεβιτς ότι ο πόλεμος είναι συνέχιση της πολιτικής με άλλα μέσα ολοκληρώνεται με τον αφορισμό ότι η πολιτική είναι συνέχιση του πολέμου με άλλα μέσα.

Δεν λέμε κάτι καινούργιο. Απλώς οι περισσότεροι δεν θυμούνται την Ιστορία μας. Στην Ελλάδα ο Στρατός άσκησε περίπου από τα μέσα του 19ου αιώνα αποφασιστική επίδραση στη διαμόρφωση των πολιτικών μας πραγμάτων. Η Απόλυτη Μοναρχία του Όθωνος κατελύθη από τη στρατιωτική εξέγερση της 3ης Σεπτεμβρίου 1843. Η ανατροπή της Συνταγματικής Μοναρχίας και η εγκαθίδρυση της Βασιλευομένης Δημοκρατίας (1862-1863) υπήρξε αποτέλεσμα στρατιωτικής πρωτοβουλίας. Η επανάσταση στο Γουδί το 1909, που έφερε στην Αθήνα τον Ελευθέριο Βενιζέλο, εγκαινίασε νέα γόνιμη περίοδο στην πολιτική ζωή του έθνους. Το 1922, η στρατιωτική επανάσταση των Πλαστήρα – Γονατά – Φωκά αντικατέστησε τη Βασιλεία με την Προεδρική Δημοκρατία. Ο στρατηγός Νικ. Πλαστήρας το 1950 ηγήθηκε μεγάλου πολιτικού κινήματος με την ΕΠΕΚ στον χώρο του Κέντρου και έγινε πρωθυπουργός. Και ο στρατάρχης Αλ. Παπάγος, στον χώρο της Δεξιάς, σάρωσε στις εκλογές του 1952 και έγινε αφετηρία μιας νέας εποχής με τον Ελληνικό Συναγερμό.

Τώρα ζητάμε μιαν άλλη επανάσταση. Ας μη βιασθούν κάποιοι να μας προσάψουν προθέσεις που δεν έχουμε. Τι νόημα έχει σήμερα ο όρος «επανάσταση»; Σημαίνει ριζική μεταβολή. Τη γέννηση μιας άλλης πραγματικότητας, έξω από τα δεσμά των αποικιοκρατών «εταίρων». Όταν λέμε «επανάσταση», βάζουμε τη διαχωριστική γραμμή σε ένα τέρμα και μια καινούργια αφετηρία. Αυτήν την «επανάσταση» δεν μπορεί να την κάνει μόνος του ο λαός διότι δεν έχει τα μέσα. Χρειάζεται ο «φορέας». Ο λαός τη θέλει αυτήν την «επανάσταση». Την οραματίζεται, και πρέπει να την αναζητήσει στη σωστή κατεύθυνση. Επανειλημμένα έχουμε αναφέρει διακεκριμένους επιστήμονες που μπορούν να χαράξουν νέα πορεία και άλλη πολιτική. Πνευματικούς ανθρώπους, όπως τους Γ. Κοντογιώργη, Γ. Κασιμάτη, Χρ. Γιανναρά, Βασ. Φίλια, Σαρ. Καργάκο, τους οικονομολόγους Δημ. Τσαγκάρη, Ν. Στραβελάκη, Δημ. Καζάκη, Κων. Κόλμερ, Νίκο Ιγγλέση κ.ά. Υπάρχουν κατάλληλοι και από τον χώρο των Ενόπλων Δυνάμεων. Χαρακτηριστικά θα αναφέρουμε τον επίτιμο Αρχηγό του Γενικού Επιτελείου Στρατού κ. Φραγκούλη Φράγκο. Δεν είναι μόνο κορυφαίος στρατιωτικός. Είναι παράλληλα και σπουδαίος ιστορικός συγγραφέας. Το πολύ σημαντικό έργο του «Ποια Τουρκία; Ποιοι Τούρκοι;» (Εκδόσεις Λιβάνη) δείχνει τις γνώσεις του σε βάθος των προβλημάτων που αντιμετωπίζουμε από τους εξ Ανατολών θρασύτατους γείτονες. Είναι ιδανικός άνθρωπος για να χειρισθεί την εξωτερική αλλά και την αμυντική μας πολιτική, όπως και ο κ. Σάββας Καλεντερίδης. Υπάρχουν κι άλλοι.

Όλοι αυτοί θα προσέφεραν τεράστιες υπηρεσίες εάν κατέρχονταν στον πολιτικό στίβο. Τέτοιους ανθρώπους χρειαζόμαστε και όχι εραστές της βουλευτοκρατίας προκειμένου να εξασφαλισθούν οι ίδιοι οικονομικά, χωρίς να προσφέρουν τίποτα στο σύνολο, μαριονέτες στα χέρια της ευρωπαϊκής μαφίας. Φυσικά, όλοι οι προαναφερόμενοι γνωρίζουν άριστα την επιτακτική ανάγκη τής διά παντός μέσου ενισχύσεως των Ενόπλων Δυνάμεων. Είτε αυτό αρέσει είτε δεν αρέσει στους ευρωπαίους αποικιοκράτες. Η Ελλάδα, για να μπορεί να είναι ελεύθερο κράτος, χρειάζεται οικονομική άνοδο, που επιτυγχάνεται μόνο με εθνικό νόμισμα και ισχυρές Ένοπλες Δυνάμεις αλλά και Σώματα Ασφαλείας. Αυτή είναι η «επανάσταση» την οποία έχει ανάγκη ο τόπος. Το σκηνικό στην πολιτική μας ζωή πρέπει να αλλάξει με κάθε τρόπο.

Το ναυάγιο στις Βρυξέλλες και η ανθελληνική, κυνική στάση των «εταίρων» απέναντι στο ελληνικό πρόβλημα οδηγούν στην απομάκρυνση της κυβέρνησης και στην προοπτική εκλογών. Η δημιουργία του αντιμνημονιακού μετώπου καθίσταται επιτακτική, για να απαλλάξει την Ελλάδα από τραγικές περιπέτειες. Η σημερινή πολιτική εξουσία, χωρίς ήθος, χωρίς αίσθημα ευθύνης, παράλυτη, χωρίς διάθεση αντίστασης απέναντι στη γερμανοευρωπαϊκή ένωση, έχει γίνει επικίνδυνη. Οι εκπρόσωποι των Ενόπλων Δυνάμεων, που οφείλουν να είναι πιο αποτελεσματικοί και δραστήριοι από άλλους αντιμνημονιακούς παράγοντες, πρέπει να λάβουν αποφάσεις για ανάμειξή τους στα κοινά. Ο Νικόλαος Πλαστήρας, ομιλών ενώπιον της Εθνοσυνελεύσεως τον Ιανουάριο του 1924, έλεγε μεταξύ άλλων: «Ο Ελληνικός Στρατός, σαρξ από τη σάρκα και οστούν από τα οστά του ελληνικού λαού, αισθανόμενος και δρων ως συνείδησις του έθνους, συχνά εξηγείρετο, ουχί διά να επιβάλει θέλησιν ιδίαν, αλλά διά να επιβάλει τον σεβασμόν και να αποκαταστήσει το κύρος της λαϊκής κυριαρχίας…». Αυτό το «κύρος της λαϊκής κυριαρχίας», που το τραυμάτισε θανάσιμα ο ΣΥΡΙΖΑ και όλοι οι ευρωλάγνοι, καλούνται να αποκαταστήσουν οι αντιμνημονιακές δυνάμεις. Και η συμμετοχή εκπροσώπων των Ενόπλων Δυνάμεων σε ένα τέτοιο «μέτωπο», σε μια τέτοια «επανάσταση», αυτό το νόημα έχει…

ΤΟ ΠΑΡΟΝ