Κύπρος : Σπεύδε βραδέως

Κύπρος :  Σπεύδε βραδέως

Η Κύπρος δεν έχει κανέναν λόγο να επισπεύδει για δήθεν «λύση» όταν δεν υπάρχουν οι προϋποθέσεις

Γράφει ο ΠΕΡΙΚΛΗΣ ΝΕΑΡΧΟΥ Πρέσβυς ε.τ.

Η Πενταμερής Διάσκεψη στο Κραν Μοντανά απεκάλυψε και σ’ αυτούς ακόμη που θέλουν να εθελοτυφλούν ότι η βάση για τη λύση του Κυπριακού δεν είναι η προβαλλόμενη «προσέγγιση» με τους Τουρκοκυπρίους αλλά η Τουρκική κατοχή και οι Τουρκικές επιδιώξεις που συνδέονται μ’ αυτήν: Ο στρατηγικός δηλαδή έλεγχος ολόκληρης της Κύπρου από την Άγκυρα.

Η Άγκυρα δεν απέκρυψε τους στόχους της. Τους προέβαλε ωμά και απροκάλυπτα. Θεωρεί αδιαπραγμάτευτη την παραμονή Τουρκικού στρατού και μετά τη «λύση» και τη διατήρηση στο διηνεκές Τουρκικών εγγυήσεων, με Τουρκικά παρεμβατικά δικαιώματα. Η πλήρης αδιαλλαξία στα καθοριστικά αυτά κεφάλαια δεν καθιστά την Τουρκική πολιτική αδιάλλακτη στα θέματα της λεγόμενης εσωτερικής πτυχής. Αντιθέτως, εκμεταλλεύεται επιτηδείως τις καλλιεργούμενες αυταπάτες για την «προσέγγιση» με τους Τουρκοκυπρίους για να προωθήσει μια μορφή «λύσεως» στην εσωτερική πτυχή, που θα της επέτρεπε να θέσει υπό τον έλεγχό της το συζητούμενο νέο, δικέφαλο μόρφωμα και να το καταστήσει συμπληρωματικό του βασικού στόχου της για στρατηγικό έλεγχο ολόκληρης της Κύπρου.

Ήδη κατόρθωσε να καταστήσει αποδεκτή βάση για τη «λύση» του Κυπριακού την περιβόητη διζωνική ομοσπονδία με πολιτική ισότητα, που καταλύει τη δημοκρατική αρχή της πλειοψηφίας και υποδουλώνει την Ελληνική πλειοψηφία στην Τουρκοκυπριακή μειοψηφία και μέσω αυτής στην Άγκυρα.

Πάνω σ’ αυτήν τη βάση, με δέλεαρ την ελπίδα για επιστροφή κατεχομένων εδαφών, έσυρε την Ελληνική πλευρά από υποχώρηση σε υποχώρηση, μέχρι την αποδοχή «υπό όρους» της εκ περιτροπής Προεδρίας, των τεσσάρων Ευρωπαϊκών ελευθεριών υπέρ των Τούρκων υπηκόων και της προτεραιότητας του χρήστη αντί του ιδιοκτήτη των κατεχομένων περιουσιών.

Οι νέες αυτές υποχωρήσεις, που από μόνες τους θα αρκούσαν για τη μετατροπή της Κύπρου σε Τουρκικό προτεκτοράτο, δεν έκαμψαν την Τουρκική αδιαλλαξία ούτε στα θέματα ασφάλειας και εγγυήσεων ούτε στο εδαφικό. Το μόνο καινούργιο που ειπώθηκε για το τελευταίο ήταν η αόριστη αναφορά για ενδεχόμενη επιστροφή μέρους της Μόρφου. Η διαπραγμάτευση του είδους αυτού μοιάζει με θέατρο του παραλόγου. Να τα δώσει όλα η Ελληνική πλευρά για να πάρει τι; Το 16,4% της Αμμοχώστου, ένα μέρος της Μόρφου και έναν ορισμένο αριθμό Ελληνικών χωριών. Ποιο θα ήταν μάλιστα το νόημα της επιστροφής των εδαφών αυτών, όταν ολόκληρη η Κύπρος θα υποθηκευόταν στον Τουρκικό έλεγχο;

Η άκαμπτη επιμονή της Άγκυρας στα θέματα ασφάλειας και εγγυήσεων, παρά την ικανοποίηση των βασικών αξιώσεών της στην εσωτερική πτυχή, δείχνει σαφώς ποιες είναι οι προτεραιότητες της Άγκυρας στο Κυπριακό. Δεν είναι, προφανώς, οι Τουρκοκύπριοι αλλά ο στρατηγικός έλεγχος ολόκληρης της Κύπρου και οι ενεργειακοί πόροι της Κύπρου και της Ανατολικής Μεσογείου.

Οι τελευταίοι βρίσκονται σήμερα στο επίκεντρο της Τουρκικής στρατηγικής. Ο Τούρκος Πρόεδρος Ερντογάν δεν το αποκρύπτει ότι ένας από τους κύριους στόχους της Τουρκικής εξοπλιστικής φρενίτιδος είναι η επιδίωξη να μπει η Τουρκία, με όρους ισχύος, στο μεγάλο ενεργειακό παιχνίδι της Ανατολικής Μεσογείου. Το παιχνίδι αυτό είναι στενά συνυφασμένο με τις τεκτονικές αναταράξεις και τις γεωπολιτικές αναδιατάξεις στη μεγάλη περιοχή από τη Συρία μέχρι τον Περσικό Κόλπο. Η Τουρκία δεν είναι άσχετη με τις ανακατατάξεις αυτές. Είναι μέρος του προβλήματος. Η πολιτική Ερντογάν επιδιώκει να αποφύγει το πικρό ποτήρι του Κουρδικού, ελισσόμενη μεταξύ των δύο μεγάλων, Ρωσίας και ΗΠΑ, και προσπαθώντας να εκμεταλλευθεί προς ίδιον όφελος τον ανταγωνισμό τους.

Αντιλαμβάνεται κανείς, υπό τις συνθήκες αυτές, το πλεονέκτημα που θα αποκτούσε η Άγκυρα αν κατόρθωνε να θέσει υπό τον στρατηγικό της έλεγχο ολόκληρη την Κύπρο, καταλύοντας την Κυπριακή Δημοκρατία και εξοβελίζοντας γεωπολιτικά την Ελλάδα από την Ανατολική Μεσόγειο.

Η Ελληνική πλευρά διέφυγε μια μεγάλη καταστροφή στο Κραν Μοντανά, λόγω της Τουρκικής αδιαλλαξίας στα θέματα ασφάλειας και εγγυήσεων. Η καταστροφή ήταν ακόμη εγγύτερη εάν λάβει κανείς υπ’ όψιν ότι ο Κύπριος Πρόεδρος, συνεπικουρούμενος από τις ηγεσίες του ΔΗΣΥ και του ΑΚΕΛ, είχε σπεύσει να δηλώσει «ευελιξία» ακόμη και στο θέμα της πλήρους αποχωρήσεως των Τουρκικών στρατευμάτων κατοχής, αποδεχόμενος συζήτηση «μεταβατικής περιόδου».

Οι υποχωρήσεις της Ελληνικής πλευράς έγιναν, υποτίθεται, στη βάση του λεγόμενου package deal, της συμφωνίας πακέτου. Τίποτε δηλαδή δεν θεωρείται συμφωνημένο εάν δεν συμφωνηθούν όλα. Δεν παύουν όμως οι υποχωρήσεις αυτές, εάν δεν αποσυρθούν ρητά από αυτούς που τις υπέβαλαν, να είναι στο τραπέζι και να συνιστούν ένα διπλωματικό κεκτημένο, που υπολαμβάνεται ως αφετηρία για οποιαδήποτε νέα διαπραγμάτευση. Πολύ χειρότερα ακόμη, οι τελευταίες Ελληνικές παραχωρήσεις έχουν ενσωματωθεί στις λεγόμενες παραμέτρους του Γ. Γραμματέα του ΟΗΕ Αντόνιο Γκουτιέρες.

Είναι προφανές ότι ο διεθνής παράγων, με πρωτοστατούντα τον Βρετανικό, υπό τον μανδύα του ΟΗΕ, θα ασκήσει έντονες πιέσεις στην Ελληνική πλευρά να παραμείνει εγκλωβισμένη στη σημερινή διαδικασία «επιλύσεως» του Κυπριακού και στις παραμέτρους του Γ. Γραμματέα του ΟΗΕ. Προς την κατεύθυνση αυτή υπερακοντίζουν και οι γνωστοί παράγοντες του εσωτερικού μετώπου, με προεξάρχουσες τις ηγεσίες του ΔΗΣΥ και του ΑΚΕΛ, που δεν θέλουν να διδαχθούν από τα γεγονότα και επιμένουν να επισπεύδουν για δήθεν «λύση», όταν η Άγκυρα κατέστησε με τη στάση της απολύτως σαφές ποια είναι η βάση πάνω στην οποία θα μπορούσε να επιτευχθεί η περιλάλητη «λύση». Οι ίδιοι παράγοντες δραστηριοποιούνται και προς την κατεύθυνση των Αθηνών, με κύριο στόχο να μην υπάρξει οποιαδήποτε αλλαγή στρατηγικής στο Κυπριακό αλλά η Ελληνική πλευρά να παραμείνει καθηλωμένη στην ίδια αυτοκαταστροφική πολιτική, με άλλοθι τη δήθεν «λύση» του Κυπριακού. Αυτό ήταν το νόημα της εσπευσμένης επισκέψεως στην Αθήνα του Γ. Γραμματέα του ΑΚΕΛ Άντρου Κυπριανού και της συναντήσεώς του με τον Έλληνα πρωθυπουργό.

Η Ελληνική πλευρά έχει οδηγηθεί από μια άκριτη πολιτική, χειραγωγούμενη από τον ξένο παράγοντα, σ’ ένα οριακό σημείο στο Κυπριακό. Δεν έχει κανένα περιθώριο για νέο στρατηγικό λάθος, που θα επέφερε αναπόφευκτα εθνική καταστροφή. Αυτό που έχει ανάγκη είναι μια νέα στρατηγική, που θα λαμβάνει υπ’ όψιν τα αυτονόητα. Το Κυπριακό δεν είναι διακοινοτική διαμάχη. Είναι θέμα εισβολής και κατοχής και πάνω σ’ αυτό πρέπει να εστιασθεί ο αγώνας, με βάθρο την Κυπριακή Δημοκρατία. Είναι τραγικό η Ελληνική πλευρά να συζητά την κατάλυσή της, όταν οι Τουρκικοί στόχοι είναι απροκάλυπτοι και όταν η Ελλάδα και η Κύπρος έχουν όσο ποτέ ανάγκη τις περιφερειακές στρατηγικές συμμαχίες για να αναχαιτίσουν τις Τουρκικές επιβουλές στην ΑΟΖ της Ελλάδος και της Κύπρου.

ΤΟ ΠΑΡΟΝ