Δημήτρης Βέργος : ΕΝΑΣ ΠΑΡΑΞΕΝΟΣ ΣΥΝΤΑΞΙΔΙΩΤΗΣ

ΕΝΑΣ ΠΑΡΑΞΕΝΟΣ ΣΥΝΤΑΞΙΔΙΩΤΗΣ

Γράφει ο Δημήτρης Βέργος

Συνταξιούχος μηχανικός αεροπλάνων Ολυμπιακής

Δεν είχε ακόμα ξημερώσει όταν ξεκίνησα με το αμάξι. Το ταξίδι ήταν μεγάλο και δεν ήθελα να χάσω την ημέρα. Είχα ρεπό και ήταν ευκαιρία να πάω στο χωριό να δω τους δικούς μου και να τους αφήσω μερικά χρήματα μιας και την προηγούμενη μέρα είχα εισπράξει το μισθό μου.

Η μέρα έδειχνε πως θα πέρναγε ευχάριστα καθώς ήταν καλοκαίρι και η πρωινή δροσιά μου έφερνε ευεξία· προνόμιο άλλωστε γι' αυτούς που ξυπνούν πρωί.

Είχα περάσει το Δαφνί όταν ο ήλιος έσκασε μύτη από τον Υμηττό. Κοντά στα ναυπηγεία κάποιος μου έκανε ωτοστόπ. Σταμάτησα και τον πήρα. Ήταν ένας άνδρας μικρόσωμος, μάλλον συμπαθητικός, γύρω στα 40. Έμοιαζε εργάτης που τελείωσε την βάρδια του. Φορούσε ένα σκούρο μπαμπακερό παντελόνι και ένα πουκάμισο ακαθορίστου χρώματος. Ένοιωσε, όπως μου είπε χαρούμένος που συνέπεσε να πηγαίνω προς τον προορισμό του.

Πιάσαμε κουβέντα περί ανέμων και υδάτων για να σπάσουμε την μονοτονία του ταξιδιού και πάνω στην κουβέντα με ρώτησε τι δουλειά κάνω. Του είπα ότι δουλεύω στο Χασάνι στα αεροπλάνα, πως σήμερα έχω ρεπό και πως πάω να δω την οικογένεια που παραθερίζει σε ένα χωριό κοντά στο Άργος που το λένε ΚΙΟΣ και είναι παραθαλάσσιο.

-Θα πιάνετε καλά λεφτά μου είπε!

Σε απάντηση στην ερώτηση του, τον ρώτησα με την σειρά μου, εσύ δουλεύεις στα Ναυπηγεία;

Κόμπιασε να μου απαντήσει και πρόσεξα κάποια στεναχώρια στο πρόσωπο του! Ξέρεις μου λέει δεν έχω κάποια σταθερή δουλειά, κάνω ότι τύχει αρκεί να βγαίνει το ξεροκόμματο. Τώρα το καλοκαίρι κάτι γίνεται, το χειμώνα όμως είναι να με κλαις.

-Σήμερα δεν ήταν η τυχερή σου μέρα, τον ρώτησα.

-Μάγος είσαι, μου απάντησε· ούτε σήμερα ούτε χτες έβαλα μπουκιά στο στόμα.

-Και η αιτία τον ρώτησα «ξερά»…

-ΕΕ ΔΕΝ ΒΛΕΠΕΙΣ έχουν απεργία!!!

-Δηλαδή έχουμε νηστεία και προσευχή, του είπα αστειευόμενος.

-«Νάξερες, μου απάντησε, τι πίκρα νοιώθω για την κατάντια μου».

-Γιατί όμως ειδικά σήμερα τον ερώτησα;

-Γιατί σήμερα έχασα την ανθρωπιά μου, γιατί πείναγα και επάνω στην απελπισία μου «έκλεψα» και έφαγα από ένα φτωχαδάκι που πολλές φορές μοιράστηκε μαζί μου το φτωχό του το φαγάκι!

Όταν είπε αυτά τα λόγια πέρασαν μερικά λεπτά βουβαμάρας γιατί στο μυαλό μου άρχισαν να περνούν διάφορες σκέψεις και καθόλου ευχάριστες. «Να πάρει η οργή» σε κλεφτρόνι έπεσα; Και έχω στην τσέπη μου τον μισθό μου και η τσέπη μου ακουμπάει στο πλευρό του!

Αυτός κατάλαβε την ταραχή που μου προκάλεσαν τα λόγια του και μου είπε : Αφεντικό άνοιξε την πόρτα να κατέβω δεν θέλω να σε φέρω σε δύσκολη θέση! Εγώ όμως αρνήθηκα με την σιωπή μου.

Σε λίγο φτάσαμε στον Ισθμό και μια φαεινή ιδέα πέρασε από το μυαλό μου. Κάνω βιαστικά ένα παρκάρισμα και του προτείνω να κολατσίσουμε ένα σουβλάκι και να πιούμε και μια μπυρίτσα. Το δέχτηκε ευγνωμονώντας με, και εγώ βρήκα την ευκαιρία να πάω τουαλέτα και να ασφαλίσω τα λεφτά μου.

Όταν επέστρεψα αυτός ήταν ακόμα στο τραπέζι. Του έγνεψα ότι φεύγουμε και γρήγορα βαδίσαμε εκεί που είχα παρκάρει το αυτοκίνητο. Όμως εκεί με περίμενε μια άλλη λαχτάρα καθώς βλέπω ένα τροχονόμο μπροστά στο αυτοκίνητο να μου παίρνει τα στοιχεία. Βλέπετε πάνω στην αγωνία μου δεν είχα την νηφαλιότητα να δω την απαγόρευση στάθμευσης εκεί. Έγινε μια μικρή λογομαχία· το όργανο το θεώρησε σαν άρνηση και με έσπρωξε βίαια, εγώ έβγαλα φωνή αγανάκτησης που συγκίνησε όσους ήσαν παρόντες και το επεισόδιο πήρε έκταση. Βλέποντας όμως ότι μπλέκω άσχημα παίρνω μια τρελή απόφαση. Αρπάζω βίαια τον συνεπιβάτη μου, τον χώνω μέσα στο αυτοκίνητο, βάζω μπροστά και φεύγω με ταχύτητα, αφήνοντας το όργανο να ουρλιάζει ξέφρενα και να σφυρίζει σαν τρελός.

Από εκεί και πέρα δεν αλλάξαμε κουβέντα με το συνοδηγό μου. Στην διασταύρωση Δερβενάκια-Νεμέα σταμάτησα. Εδώ χωρίζαν οι δρόμοι μας και την ώρα που ανόρεχτα του έδινα το χέρι μου να τον χαιρετίσω, τον ακούω να μου λέει!

Γεια σου αφεντικό και σε ευχαριστώ! Όσο για την κλήση που σου έκανε ο ΜΠΑΤΣΟΣ ξέχασε την. Δεν θα πληρώσεις δεκάρα. Εδώ την έχω. Και λέγοντας αυτά, βγάζει από την τσέπη το καρνέ του τροχονόμου. Στάθηκες τυχερός μου λέει γιατί πάνω στην αναμπουμπούλα που έγινε στον Ισθμό του το άρπαξα χωρίς να με πάρει χαμπάρι και μαζί με εσένα γλυτώσανε και κάμποσοι άλλοι!

Έφυγε αφήνοντάς με άναυδο να βασανίζομαι με τις σκέψεις μου και τα συναισθήματα μου που είχαν γίνει πια μαλλιά κουβάρια!!!

"Τα δικά μας φτερά"