Όταν καταργείς την αριστεία, καταργείς τους αξιακούς κώδικες...

Όταν καταργείς την αριστεία, καταργείς τους αξιακούς κώδικες...

...μέσα από τους οποίους προοδεύει η κοινωνία

της ΜΑΡΙΑΣ ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

Το να επιζητάς την αλλαγή σε ό,τι συνιστά παθογένεια, σε κάθε επίπεδο της δημόσιας ζωής, είναι σίγουρο ότι θα σου προσφέρει βήματα δικαίωσης και αξίας στην πολιτική.

Όταν όμως ακυρώνεις παραδεδεγμένες αξίες, τότε αποδεικνύεις ότι δεν εμφορείσαι από σοφία στη λήψη πολιτικών αποφάσεων.

Πρόσφατο δείγμα η κατάργηση της αριστείας σχετικά με τον πρώτο ή πρώτη ως σημαιοφόρων στο δημοτικό σχολείο, ως δήθεν αναχρονιστικής πράξης και η αντικατάστασή της με κλήρωση.

Αυτή όμως η πράξη δεν στηρίζεται σε κανέναν παιδαγωγικό κανόνα και δεν έχει σχέση με την αγωγή και την ορθή παιδεία (Πλούταρχος), διότι η αγωγή είναι μέσα στον πυρήνα της παιδείας.

Είναι χρήσιμο να θυμηθούμε την απάντηση του Σωκράτη στον Γοργία, όταν τον ρώτησε ποια γνώμη έχει για τον πέρση βασιλιά κι αν πιστεύει ότι είναι ευτυχισμένος: «Δεν ξέρω πώς πάει από αρετή και μόρφωση, γιατί η ευτυχία έγκειται σε αυτά και όχι στα αγαθά, που είναι απότοκος της τύχης».

Έτσι, οι έπαινοι είναι ωφέλιμοι, διότι αποτελούν ένα βήμα στη διαδικασία της αγωγής και τα παιδιά πρέπει να αντιμετωπίζονται ως αυτόνομες προσωπικότητες με δικαιώματα και υποχρεώσεις και οδηγό την άμιλλα.

Όλοι θυμόμαστε τους δασκάλους μας να μας εξηγούν τη σημασία της άμιλλας, το ευ αγωνίζεσθαι - συναγωνίζεσθαι σε σχέση με τον ανταγωνισμό και να μας τονίζουν ότι «τ’ αγαθά κόποις κτώνται», γι’ αυτό και αμείβεται αυτός που αριστεύει.

Είναι η επιβράβευση της ατομικής προσπάθειας, «είναι η δόξα της μυρτιάς και της δάφνης», είναι η σημαία, εν προκειμένω το ιερό σύμβολο κάθε χώρας ανά τους αιώνες, όπου γης, όπου άνθρωποι.

Είναι οι Ολυμπιάδες (μαθηματικών, χημείας, φυσικής, βιολογίας...) και οι Ολυμπιονίκες.

Όταν καταργείς την αριστεία, καταργείς τους αξιακούς κώδικες, μέσα από τους οποίους προοδεύει η κοινωνία.

Αν η γνώση δεν έχει τιμή, είναι η τιμή που η Πολιτεία, οι νόμοι οφείλουν να αποδίδουν σε αυτόν που την κατέχει και εν προκειμένω στον πρώτο. Είναι η αξία που δεν μπαίνει σε κλήρωση, που δεν είναι αποτέλεσμα τύχης, είναι η γνώση που αποκτιέται με θυσίες, που δεν μπαίνει σε λοταρία, διότι ο πρώτος γίνεται παράδειγμα και δεν μπορούμε να ζούμε χωρίς παραδείγματα.

Είναι ο τρόπος που γαλουχείς τα παιδιά στην πρόοδο, στα ιδανικά, γι’ αυτό και δεν έχει κανείς δικαίωμα να αφαιρεί την τιμή και την υπερηφάνεια.

Είναι λοιπόν πασιφανές ότι δεν αντέχει σε καμιά δικαιολογία και προ πάντων επιχείρημα η κατάργηση της αριστείας, διότι σκοπός της αγωγής, όπως τόνισαν οι μεγάλοι παιδαγωγοί, από τον Πλούταρχο μέχρι τους Δελμούζο, Γληνό, Παπανούτσο, είναι να κάνει τον άνθρωπο άξιο της αποστολής του. Για τον Πλάτωνα η αγωγή σκοπό έχει να «ποιεί τον νέο πολίτη αρχήν τε και άρχεσθαι...».

Καταργώντας την αριστεία υποβαθμίζεις την παιδεία, μέσα από την οποία καλλιεργούνται οι αξίες της δημοκρατίας, της ελευθερίας, της αλληλεγγύης, της κριτικής σκέψης.

Πατρίς, θρησκεία, οικογένεια, τρεις ξεχωριστές λέξεις με βαρύνουσα αξία και σημασία -ιστορική, πολιτισμική, οικονομική, κοινωνική- εκστομίστηκαν ως ύβρις περίπου από στόματος του προέδρου της Βουλής, ενώ ασφαλώς γνωρίζει ότι η πρόοδος που έχει συντελεστεί στη χώρα και η δημοκρατία δεν το επιτρέπουν.

Τι είναι η οικογένεια; Ο κρίκος που κρατά όρθια την κοινωνία, που στηρίζει παιδιά κι εγγόνια και προσπαθεί να μην υποστεί μεγαλύτερη αποσάθρωση από την επέκταση της φτώχειας και της ανεργίας.

Είναι οι γηγενείς, οι ξένοι, οι πρόσφυγες και μετανάστες, που την αναζητούν, κυνηγημένοι από τους πολέμους, θέλουν τη ζέστη αγκαλιά της, την αγάπη της.

Και τι να πούμε για την πατρώα γη του Ομήρου; Όταν μιλάμε για τον λαό, την κοινωνία, ταυτόχρονα υπερασπιζόμαστε την πατρίδα, την κυριαρχία της, την εθνική της ανεξαρτησία και προβάλλουμε την πατριωτική μας συνείδηση.

Όσο για την Ορθοδοξία, είμαστε τυχεροί που έχουμε ένα προοδευτικό Σύνταγμα, που αναγνωρίζει μεν ως επικρατούσα θρησκεία την Ορθοδοξία αλλά ταυτόχρονα κατοχυρώνει την ανεξιθρησκία.

Μην ξεχνάμε ότι το οικοδόμημα της Ευρωπαϊκής Ένωσης στηρίχτηκε στην κλασική Ελλάδα, τη Ρώμη και τη χριστιανική Δύση.

Είναι ο πυλώνας που αγκαλιάζει το διαφορετικό, διότι αναγνωρίζει ότι δεν υπάρχουν διακρίσεις ανάμεσα στους ανθρώπους, λόγω φύλου, χρώματος, φυλής και γλώσσας.

Είναι η Ορθοδοξία που στέκεται φωτεινός φάρος ανά τους αιώνες. Είναι η μακραίωνη ιστορία και παράδοση της Ελλάδας.

Ο Ανδρέας Λεντάκης (υπήρξε και βουλευτής του Συνασπισμού) τόνιζε ότι «η ορθόδοξη εκκλησία είναι, συν τοις άλλοις, η κιβωτός της γλώσσας μας».

Ο Γιώργος Πρεβελάκης (καθηγητής Γεωπολιτικής στη Σορβόνη) τονίζει: «Χωρίς την ορθοδοξία η ελληνική συνέχεια καθίσταται προβληματική».

Και θα κλείσω με τον Πλούταρχο: «Πόλεις χωρίς ανθρώπους μπορεί να υπάρξουν, άνθρωποι χωρίς θρησκεία όχι».

ΤΟ ΠΑΡΟΝ